Remco Evenepoel na massale val in Dauphiné: “Op zulke momenten ga je negatiever denken over je job”
Remco Evenepoel kwam met de schrik vrij tijdens de vijfde etappe van het Critérium du Dauphiné. De geletruidrager lag wel bij de massale valpartij, maar hield daar enkel wat schaafwonden aan over. Direct na de val had hij het mentaal echter wel even moeilijk.
“Op het moment zelf had ik wel een heel somber gevoel”, vertelt Evenepoel in gesprek met Het Nieuwsblad. “Ik bleef even zitten omdat ik mijn knie niet meteen kon bewegen, en ik dacht: moet dat nu weer gebeuren, na mijn lange weg terug, en zeker na mijn goede gevoel van gisteren? Ik zat met van alles in mijn hoofd.”
“Maar door de neutralisatie kon ik de tijd nemen om alles te laten bezinken en toen de adrenaline gezakt was, voelde ik gelukkig snel dat alles normaal bewoog. Er waren gasten die er veel erger aan toe waren, van wie je meteen doorhad dat ze hun sleutelbeen hadden geblesseerd. Het was een slagveld.”
Rust
“Mijn helm heeft mij gered”, aldus Evenepoel, die benadrukte hoe belangrijk het is om deze te dragen. Wat deze specifieke valpartij betrof, meende de Belgisch kampioen ook dat de renners het anders aan had kunnen pakken. “Het was het laatste gevaarlijke punt van de dag. En we wisten dat er in de vorige afdaling ook al gevallen was, dus we hadden misschien voor iets meer rust kunnen zorgen.”
-
Lees ook Medisch bulletin na grote valpartij Critérium du Dauphiné: Breuken, schaafwonden en opgaves
Evenepoel kreeg ook nog de vraag voorgelegd of hij nog wel plezier heeft in het wielrennen, nu er zo vaak grote valpartijen zijn. “Ik hou nog altijd van mijn job, maar mijn job is koersen winnen zoals in de tijdrit en niet op de grond liggen. Op dit soort momenten begin je er wel iets negatiever over te denken. Waarom al die druk naar voren als we de afdalingen ingaan? Waarom wil iedereen almaar snellere fietsen met snellere banden en minder grip? Er zijn veel ‘waaroms’, maar geen antwoorden.”
Gino Mäder
Ondanks dat Evenepoel zelf al enkele keren hard is gevallen, probeert hij de ernst ook altijd te relativeren. Hij is dan blij dat hij nog leeft. “Vorig jaar reed ik tien seconden vóór iemand die is overleden”, memoreert hij aan het noodlottige ongeluk van Gino Mäder in de Ronde van Zwitserland. “Valpartijen maken helaas deel uit van de sport, maar soms krijg je helaas ook te maken met de dood. En dat helpt me om moeilijke momenten te accepteren en de moraal hoog te houden.”
Om te reageren moet je ingelogd zijn.