Interview Sanne Cant maakt zich deze week op voor haar zestiende WK veldrijden bij de profs. De inmiddels 31-jarige crosser was er in 2007 al bij in Hooglede-Gits, veroverde in 2017, 2018 en 2019 drie opeenvolgende wereldtitels, maar hoort nu zeker niet bij de favorieten. “Wat ik ervan verwacht? Dat is moeilijk te zeggen”, vertelde Cant op een persconferentie van de Belgische selectie.

Over twee dagen staat de mondiale titelstrijd bij de vrouwen op het programma. Vanuit Belgisch oogpunt is het vooral uitkijken naar Cant, die in het verleden al drie keer de regenboogtrui wist te veroveren op een WK. Na enkele mindere seizoenen ligt de lat wat lager, al is de wereldkampioene van Bieles, Valkenburg en Bogense nog altijd gemotiveerd om zo hoog mogelijk te eindigen.

“Met de conditie gaat het op zich wel goed. De grote vraag is hoe ik de reis heb verwerkt tegen zaterdag. Iedereen zal er anders op reageren. Het is echt afwachten. Hopelijk kan ik zaterdag laten zien dat ik echt wel in orde ben”, aldus Cant. “Ik voel me momenteel wel goed en ik slaap ook ‘OK’, maar het is echt moeilijk om te zeggen hoe het zal gaan. We hebben nog een aantal dagen en hopelijk is het tegen zaterdag allemaal in orde en is mijn lichaam dan goed hersteld.”

Realisme
De kopvrouw van de Belgische vrouwenbrigade was het jarenlang gewoon om te winnen, om mee te strijden om de wereldtitel in het veld. Tegenwoordig moet Cant het vooral hebben van een uitschieter hier en daar en ereplaatsen. En ook in Fayetteville lijkt een medaille erg hoog gegrepen, gezien de concurrentie van de Nederlandse vrouwen, thuisfavoriete Clara Honsinger en andere buitenlandse toppers.

Cant is zelf ook realistisch genoeg om te beseffen dat een vierde wereldtitel wel erg ver weg is. “Dat een wereldtitel er niet meer inzit, daar ben ik zelf wel realistisch genoeg in. Maar een ereplaats is ook al iets. Ik hoef niets meer te bereiken in mijn carrière. Ik heb alles al bereikt wat ik wilde bereiken. Wat er nu nog bijkomt, is mooi.”

De renster van IKO-Crelan heeft, ondanks de mindere resultaten, nog altijd plezier in het veldrijden. “Het is niet dat ik ooit het plezier in crossen ben verloren. Ik koers dit jaar wel met een andere ingesteldheid, anders dan de voorgaande jaren. Ik heb mezelf altijd veel druk opgelegd. Iets anders dan winst was niet goed genoeg. Winnen, dat lukt de laatste jaren echter niet meer en dan rijdt je wellicht wat gefrustreerd rond.”

Beleving 
“Ik kan het tegenwoordig echter aanvaarden dat ik niet meer win. En dat is misschien ook wel een beetje te zien aan mijn manier van crossen. Ik train nog net zo veel als vroeger, maar op de een of andere manier kwam het er niet meer uit. Het niveau is de laatste jaren enorm hard gestegen. Dan is het normaal dat je niet kunt blijven winnen. In mijn topjaren won ik per seizoen zo’n 20 tot 25 crossen. Nu is het al wauw als iemand 15 crossen wint.”

Cant heeft naar eigen zeggen altijd het plezier gehouden als crosser. “Anders was ik allang gestopt. Ik heb een manier moeten vinden om er mee om te gaan. Of een andere manier om het plezier te uiten. Dat is misschien beter uitgedrukt…