Een nieuwe rel in veldritland? Michael Vanthourenhout en Laurens Sweeck waren zondag al niet de beste vrienden na een veelbesproken BK in Lokeren, maar twee nieuwe incidenten tijdens de cross van Otegem drijven het conflict nog verder op de spits.

Terug naar het Belgisch kampioenschap veldrijden in Lokeren. Laurens Sweeck reed er lange tijd op kop samen met Michael Vanthourenhout. Hij moest echter een gaatje laten ten opzichte van Vanthourenhout, nadat hij bij de wisselpost in de fiets haakte die net door de Europees kampioen was afgegeven. “Ik ben ontgoocheld, omdat het denk ik niet helemaal sportief is verlopen”, was de duidelijke analyse van Sweeck na afloop van de nationale titelstrijd.

Een dag later stonden beide mannen aan de start van de cross van Otegem. In de derde ronde ging het opnieuw mis tussen de twee kemphanen. Sweeck en Vanthourenhout reden zij aan zij naar de materiaalpost. Die eerste maakte zich breed, waardoor Vanthourenhout gedwongen was om de post binnen te rijden. De wissel van de Europese kampioen was echter niet gepland, waardoor hij enkele seconden moest wachten op een nieuwe fiets.

Sweeck was zich na afloop van de cross van geen kwaad bewust. “Ik kwam wat rap de bocht uit. Ik kon nog net de post ontwijken, maar Michael moest daardoor wel binnenrijden. Meer was er niet aan, denk ik. Echt? Geen fiets? Dan zijn ze weer in de fout gegaan, de mechaniekers”, citeert Het Laatste Nieuws.

Pirouette in de post  
Het bleef niet bij één incident in de materiaalpost. Sweeck, die op overtuigende wijze naar de zege wist te soleren, maakte in de laatste ronde nog een pirouette in de pits, al spottend na wat er allemaal is voorgevallen op het BK. Vanthourenhout kon er na afloop niet mee lachen. “Ik vind het zielig hoe hij erover doet. Het schijnt dat Laurens in de laatste ronde nog eens is rondgedraaid met zijn fiets in de post. Zoals hij zondag zogezegd door mijn fiets moest doen, heeft hij nu een toertje gemaakt voor mijn mechaniekers. Heel zielig.”

“Als hij zo verder wil, is dat goed voor hem. Voor mij is het hoofdstuk afgesloten – het is goed zo. Dat het blijkbaar heel diep zit? Het kan bij hem heel diep zitten. Voor mij is het gepasseerd, ik kan de tijd niet terugdraaien. Erover praten? Neen. Ik vertrek dinsdagmorgen naar Spanje en dan ben ik in mijn eigen wereld. Wat hij doet, maakt me niet uit. Ik leid mijn eigen leven.”

Ook Sweeck voelt niet meteen de behoefte om het uit te praten. “De plooien gladstrijken? Goh ja, die dingen zijn gebeurd en zullen niet meer omgekeerd worden. In die zin zullen de plooien er altijd zijn.”