Voor het tweede opeenvolgende jaar presenteerde WielerFlits in januari een lijst met eerstejaars profs die de moeite waard waren om te volgen. Na een geheel seizoen als prof, maken wij nu de balans op. Wie viel op in zijn eerste jaar en wie heeft nog eventjes nodig om de stap naar het hoogste niveau te verteren? De volgorde is hetzelfde als aan het begin van het jaar.

10. Ruben Guerreiro (Trek-Segafredo) – goed

Guerreiro in de Portugese kampioenstrui – foto: Sirotti

Met het aantrekken van Mads Pedersen en Ruben Guerreiro sloeg Trek-Segafredo vorig jaar een ferme slag op de transfermarkt. De laatste staat te boek als een renner die heuvels en het middengebergte goed aankan. Hij is aan de meet bovendien rap. De inmiddels 23-jarige Portugees begon gelijk goed aan 2017, door als achttiende te eindigen in de Tour Down Under. Die prestatie kon hij in de maanden daarna niet bevestigen. Wel deed hij ervaring op in de Waalse klassiekers, waar hij in de toekomst mogelijk vooraan kan meedoen.

Zijn volgende wapenfeit dateert van mei, toen de renner van Trek-Segafredo deel uitmaakte van een vroege vlucht in de Baloise Belgium Tour. In de lastige finale bleef hij vooraan over met Maurits Lammertink. In een sprint-à-deux was hij niet tegen onze landgenoot opgewassen. Guerreiro zou als negende in het eindklassement eindigen. Hij hield zijn goede vorm een maand vast, want eind juni kroonde hij zich knap tot Portugees kampioen bij de elite. In het najaar sprintte hij bovendien naar een zesde plek in de GP Ouest France-Plouay.

9. Lennard Hofstede (Sunweb) – voldoende

Hofstede klimt zijn weg omhoog tijdens Milaan-Turijn – foto: Sirotti

Lennard Hofstede was een van de beste Nederlandse beloften die afgelopen winter de overstap maakte naar de profs. De 22-jarige Zuid-Hollander mag terugkijken op een geslaagd eerste profjaar bij Sunweb. Een harde val in Nokere Koerse hield hem heel eventjes aan de kant, maar toch liet de Duitse ploeg hem de de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik rijden. Begin mei kon Hofstede voor eigen rekening koersen in de Tour de Yorkshire en die kans greep hij met beide handen aan. Hij eindigde als negende in het eindklassement.

In de Tour of California mocht Hofstede in een sprint met vijf strijden om zijn eerste profzege. Hij zat echter bij Rally Cycling-duo Evan Huffman en Rob Britton in de tang en eindigde na een lange spurt als derde. Na een goede BinckBank Tour (26^ste in het eindklassement), mocht onze landgenoot zich opmaken voor de Vuelta a España. Daar moest hij echter in de twaalfde etappe ziek opgeven. Twee weken later kwam hij in de PostNord Danmark Rundt ijzersterk terug. Hij werd er vijfde in het eindklassement.

8. Pascal Ackermann (BORA-hansgrohe) – voldoende

Ackermann positioneert zichzelf in het Critérium du Dauphiné – foto: Sirotti

Duitsland produceert de laatste jaren de ene topsprinter na de andere. Pascal Ackermann zou weleens de volgende in dat lijstje kunnen zijn. De 23-jarige renner van BORA-hansgrohe stak in diverse massasprints dit jaar zijn neus aan het venster. Winnen bleek moeilijk, want Ackermann mocht het zegegebaar niet maken. In de Gree-Tour of Guangxi was hij daar op het einde van het seizoen het meest dichtbij. Tijdens de openingsrit hoefde hij alleen Fernando Gaviria en Dylan Groenewegen voor zich te laten; Ackermann werd derde.

De eerste keer dat hij de degens kruiste met mannen als Marcel Kittel en Alexander Kristoff, was in de Driedaagse De Panne-Koksijde. In de tweede rit eindigde hij als vierde. Anderhalve week later spurtte hij tijdens de Scheldeprijs – ook wel het officieuze WK voor sprinters – naar plek vijf. Daarnaast noteerde hij top-10-sprints in het Critérium du Dauphiné (driemaal) en de Czech Cycling Tour. Het meest zal hij balen van het EK, toen hij achter Moreno Hofland net naast het brons greep. Zijn eerste profzege lijkt in 2018 slechts een kwestie van tijd.

7. Enric Mas (Quick-Step Floors) – goed

Mas onderweg naar Andorra in de Vuelta – foto: Sirotti

Joaquim Rodríguez en Alberto Contador namen al afscheid en Alejandro Valverde viert komend seizoen zijn 38ste verjaardag. Spaanse troonopvolging is dus aanstaande. Een van de mannen die daar op termijn aan zou kunnen denken, is Enric Mas. De bijna 23-jarige Spanjaard kende bij Quick-Step Floors een goed debuutseizoen bij de profs. Vooral in het najaar liet de Mallorcaan zijn talent spreken. Met de transformatie binnen zijn Quick-Step Floors-ploeg, zou Mas komend seizoen zo maar eens wat meer voor eigen kans kunnen rijden.

De jonge matador eindigde knap als veertiende in de Ronde van het Baskenland, net voor Romain Bardet bijvoorbeeld. Diezelfde eindnotering behaalde hij ook in de Tour of California. In de Vuelta a Burgos deed hij begin augustus mee voor zijn eerste profzege. Tijdens de twee aankomsten bergop kwam hij daar heel dichtbij in de buurt, maar het mocht niet baten. In het eindklassement werd hij wel tweede, achter Mikel Landa. Mas sloot zijn seizoen af met een verdienstelijke Vuelta, waar hij in rit zes als derde eindigde.

6. Filippo Ganna (UAE Emirates) – onvoldoende

Tijdritmachine Ganna op het Italiaans kampioenschap tegen de klok – foto: Sirotti

Voor Filippo Ganna was 2017 een moeizaam jaar. De 21-jarige Italiaan won in 2016 nog met overmacht Parijs-Roubaix voor beloften, maar de talentvolle tijdrijder kon zijn grote motor bij de profs nog niet echt aanboren. Hij eindigde weliswaar als vijfde en dertiende tijdens de tijdritten in respectievelijk de Tour of California en de BinckBank Tour, maar daarmee scoort de Italiaan niet direct een voldoende. Tijdens de Europese kampioenschappen tijdrijden in het Deense Herning, klokte de lange Ganna als negende af.

Al bij al is het wat magertjes. Er staan meerdere DNF-jes achter zijn naam, maar in de individuele races tegen de klok kon de oplettende kijker wel zijn talent ontdekken. Ganna is ook op de baan actief en in die discipline wist hij dit jaar WK-zilver te behalen op de individuele achtervolging. Op datzelfde onderdeel won hij tijdens het EK wél goud.  Wat men ook niet mag vergeten is dat Ganna in 2018 op papier nog belofte had kunnen zijn. Het kan dus zo maar zijn dat hij er over één, twee of drie seizoenen zo maar ineens staat.

5. Tao Geoghegan Hart (Sky) – voldoende

Hart dokkert over de sterrati tijdens Strade Bianche – foto: Sirotti

Talenten braken vaak maar moeilijk door bij Sky. Gianni Moscon kraakte die traditie al in 2016 en ook afgelopen jaar wist Tao Geoghegan Hart een degelijk eerste seizoen neer te zetten. Waar Mas vooral in augustus en september scoorde, deed de 22-jarige Brit dat in mei en juni. Hart opende met een sterke koers op Mallorca. In de door regen geteisterde Trofeo Serra de Tramutana wist hij als vierde de finish streep te passeren, door in de finale weg te rijden. Tim Wellens, Louis Vervaeke en Vicente García de Mateos gingen hem voor.

Behoudens een elfde plek in de GP Miguel Indurain, bleef het vrij stil tot aan de Tour of Yorkshire. Daar was Hart aangewezen als kopman. In de slotrit naar Fox Valley eindigde hij als vijfde, wat hem een achtste plek in het eindklassement bezorgde. De Tour of California besloot hij – in dienst van Ian Boswell – op dezelfde plek. Na de gewonnen Hammer Series stond voor Hart de Ronde van Zwitserland op het programma. Daar reed hij net buiten het zicht van de camera’s naar een knappe veertiende plek in het eindklassement.

4. David Per (Bahrain Merida) – slecht

Per haspelt de tijdrit in de BinckBank Tour af – foto: Sirotti

Bij Bahrain Merida is er sprake van een heuse Sloveense enclave. Een van hen is de 22-jarige David Per, in 2016 winnaar van de Ronde van Vlaanderen voor beloften. Maar net als de gewonnen Hel van het Noorden door Ganna, was het winnen van een mini-monument ook voor Per geen garantie op succes. Sterker nog, de jonge Sloveen was vrijwel het gehele jaar onzichtbaar. Hij pakte voor de nieuw opgerichte ploeg uit het Midden-Oosten wel een aantal tv-uren middels een vroege vlucht, maar daarmee is ook alles gezegd.

Wat aan zijn prestaties ten grondslag ligt, is niet duidelijk. De stap van het kleine Adria Mobil naar de koninklijke miljoenen van Bahrain Merida is natuurlijk groot en wellicht heeft Per daarom wat langer nodig om zich aan te passen. De Sloveen verschijn tijdens 22 koersen aan het vertrek dit seizoen, maar slechts van twaalf wist hij ook het einde te halen. Bovendien behaalde hij geen enkele notering in een top-10. Qua scorebordjournalistiek kunnen we dan ook niet anders concluderen dat Per een slecht jaar achter de rug heeft.

3. Amund Grøndahl Jansen (LottoNL-Jumbo) – goed

Grøndahl Jansen mag met een lach terugkijken op 2017 – foto: Marcel Koch

LottoNL-Jumbo legde de meest constant presterende belofte van 2016 vast. Richard Plugge was op de ploegenpresentatie duidelijk: Amund Grøndahl Jansen is gehaald om – op termijn – koersen te winnen. Als klassiekerspecialist in spe kende de 23-jarige Noor een prima debuutseizoen bij de enige Nederlandse WorldTour-ploeg. In het voorjaar mocht hij tot en met Parijs-Roubaix alle grote Vlaamse klassiekers rijden om ervaring op te doen. Hij eindigde bovendien als dertiende in de Rondes van Drenthe en West-Vlaanderen.

Vanaf medio augustus reed Grøndahl Jansen een heel resem Belgische semiklassiekers. Daar liet hij zien te durven koersen en bovendien in een finale over snelle benen te beschikken. Zo werd hij onder meer tweede in de Druivenkoers, vierde in Schaal Sels, vijfde in Binche-Chimay-Binche, achtste in de Primus Classic, tiende in de Tour de l’Eurométropole en dertiende in Parijs-Tours. Hij hikte tegen een overwinning aan, maar zo ver kwam het uiteindelijk niet. Wel mocht hij als beloning het WK in eigen land rijden. Let op hem, de komende jaren.

2. Wout van Aert (Vérandas Willams-Crelan) – uitstekend

Van Aerts vuurdoop in de WorldTour is geen goede afspiegeling – foto: Sirotti

Wout van Aert was in het lijstje de vreemde eend in de bijt, maar ook de 23-jarige Belg maakte op de weg afgelopen seizoen zijn debuut bij een profploeg. Nadat hij het cross-seizoen met een nieuwe wereldtitel had afgerond, begon de renner van Vérandas Willems-Crelan in mei met zijn zomercampagne. In de Baloise Belgium Tour kwam hij niet verder dan een tiende plek in het eindklassement, ondanks een derde plek in de tweede etappe en de individuele tijdrit. Hij pakte wel de leiderstrui, maar in de rit van en naar Ans raakte hij die kwijt.

De overwinningen lieten echter niet lang op zich wachten. Van Aert sloeg toe in de Ronde van Limburg. Een week later versloeg hij na een beklijvende sprint aartsrivaal Mathieu van der Poel in de nieuwe Ride Bruges. Het Belgisch kampioenschap draaide daarna wel uit op een teleurstelling. Maar met een overwinning in de GP Cérami en een tweede plek in de loodzware Rad om Ring zette hij dat knap recht. Zijn WorldTour-debuut in de BinckBank Tour viel wat tegen, waarna Van Aert met een tweede plek in Schaal Sels zijn seizoen afsloot.

1. David Gaudu (FDJ) – uitstekend

Gaudu ontbindt zijn duivels op de Muur van Huy met Valverde in het wiel – foto: Sirotti

De belofte die met de meeste adelsbrieven overkwam naar de profs, was zonder twijfel David Gaudu. De gevleugelde Franse pocketklimmer vierde pas in oktober zijn 21^ste verjaardag, maar het mag duidelijk zijn dat hem een grote toekomst wacht. In een aantal koersen van het allerhoogste niveau bonste de jongeling namelijk al serieus op de deur. Een vierde plek in de Route de Adélie en een zevende stek in de Route de Finistère bleken namelijk een opmaat naar een negende plaats in de Waalse Pijl.

Naast mannen als Alejandro Valverde en Daniel Martin, was het Gaudu die op de Muur van Huy de knuppel in het hoenderhok smeet. Hij zette die prestaties later in het seizoen kracht bij door als tweede te eindigen in de Boucles de l’Aulne. In de Tour de l’Ain boekte hij vervolgens zijn eerste profzege, door onder meer Thibaut Pinot en Steven Kruijswijk achter zich te laten. Gaudu hield daar een tweede plek in het eindklassement aan over. In zijn voorlaatste koers van het jaar werd hij in een ijzersterk deelnemersveld vijfde Tijdens Milaan-Turijn.

[poll id=”691″]

In januari brengt WielerFlits opnieuw een lijst met eerstejaars profs die men in 2018 in de smiezen moet houden.