Kerckhoffs Raymond

• donderdag 29 juli 2021 om 19:00

Opinie Tom Dumoulin was vergeten wie de wielrenner Tom Dumoulin was. De kampioen die na Jan Janssen en Joop Zoetemelk als derde Nederlander een grote ronde wist te winnen. De koele kikker die in zijn jacht op de eindzege van de Giro d’Italia in 2017 zelfs in de finale van een bergrit nog een grote boodschap kon doen. De flyer die tijdrijden tot kunst verhief. En de beste ronderenner van 2018 die met meer focus in zijn programma dat jaar de Tour de France had moeten winnen.

Die wielrenner Tom Dumoulin leek zes maanden geleden bijna verleden tijd te zijn. Een langdurige knieblessure, darmparasieten en de eerste Corona-lockdown hielden hem na zijn val in de Giro d’Italia 2019 liefst 420 dagen lang uit koers. Het is logisch dat hij in augustus 2020 in de Tour de l’Ain bij zijn nieuwe ploeg Jumbo-Visma met de nodige twijfels en vragen weer een rugnummer opspeldde. Raak ik nog op mijn oude topniveau? Kan ik het nog tegen een nieuwe opkomende generatie?

Klinkende prestaties zijn dan het enige medicijn dat bij een topsporter het vertrouwen echt terugbrengt. Mede door een zitvlakblessure kon de Maastrichtenaar vorig jaar in de Tour de France niet datgeen brengen waar hij zelf vrede mee kon hebben. De tweede plek in de afsluitende tijdrit van die Tour was schitterend, maar die prestatie werd overschaduwd door de mokerslag die Tadej Pogacar op La Planche des Belle-Filles uitdeelde. En zijn zevende plek in het eindklassement van die Ronde van Frankrijk was na zijn lange blessureleed een resultaat waar je mee verder kan. Maar je moet zelf wel die overtuiging en dat gevoel van tevredenheid hebben.

Dumoulin, maar zeker ook zijn ploeg Jumbo-Visma, maakte vervolgens in het korte Corona-seizoen 2020 de fout om na die Tour ook nog de Vuelta a España te rijden. De wens om hem als ronderenner terug te krijgen aan het front, bleek groter dan het gevoel dat de renner zelf al voor die ronde had moeten uitspreken.

Zowel fysiek als mentaal was de tank van de Maastrichtenaar leeg. De laatste twee jaar met blessureleed en een vervelende ploegwissel hadden veel van hem gevergd. In die Spaanse ronde werd al snel duidelijk dat hij zijn hartslag niet naar de gewenste hoogte kreeg. De opgave na de zevende Vuelta-rit was een nieuwe deuk in zijn vertrouwen en het meest slechte gevoel om de winter in te gaan.

Overtraind

Dumoulin volgde in wintermaanden de schema’s van zijn ploeg, maar eigenlijk voelde hij zich helemaal niet goed bij die schema’s. Hij kwam niet alleen moe terug van de trainingen, maar voelde zich soms zelfs ziek. Later kwam hij tot de conclusie dat hij eigenlijk al maandenlang overtraind was. De topwielrenner was zichzelf onbewust aan het afbreken. En daarmee begon ook de vraag te overheersen of hij nog wel gelukkig was als Tom dé wielrenner.

foto: Cor Vos

Zijn beslissing half januari om tijdelijk te stoppen was vooral dapper. Het vereist van een groot kampioen als Dumoulin enorm veel moed om voor het grote publiek deze knieval te maken. Om Jan en alleman in je ziel te laten kijken. Maar eigenlijk was er ook maar één keuze. Verder gaan als wielrenner zou hem als topsporter niet beter maken en als mens alleen nog ongelukkiger. Dat hij de ochtend na het besluit het gevoel had dat er een last van honderd kilogram van zijn schouders was gevallen, kenmerkt hoe noodzakelijk het doorhakken van deze knoop was. Hartverwarmend was het begrip en het respect dat hij van velen kreeg.

In deze retraite, die uiteindelijk vier maanden zou duren, nam Dumoulin afstand van de fiets. Hij merkte dat zijn lichaam veel tijd nodig had om te herstellen van de fysieke én mentale belasting van de voorgaande maanden en jaren. En hij stelde zichzelf heel veel vragen. Hij ontdekte dat steeds meer mensen zich na zijn Giro-overwinning in 2017 met zijn wielerleven gingen bemoeien. Iedereen wist wat beter voor hem was en hoe hij het allemaal moest aanpakken. Onbewust was hij in dit proces meegegaan en had hij zijn eigen gevoel steeds verder weggeschoven.

Hij was vergeten hoe hij de topwielrenner Tom Dumoulin was geworden. Op welke manier hij als ronderenner en tijdrijder zelf naar de wereldtop was geklommen. Sinds zijn successen was hij beetje bij beetje alleen maar bezig te voldoen aan verwachtingen die anderen van hem zouden hebben. Hij wist zelf niet meer wat goed voor hem was.

Zo wilde hij dus absoluut niet verder. Er was maar één weg waarop hij zijn carrière wilde vervolgen, dat was zijn weg. Hij wilde weer meer invloed op zijn trainingschema’s hebben en zelf een route naar zijn doelen uitstippelen.

Stip aan de horizon

En… er was maar één stip aan zijn horizon: Tokio. Liefst 4,5 jaar waren deze Olympische Spelen zijn grote droom. Na het zilver in Rio de Janeiro 2016 wilde hij meer. Zeker toen in 2018 het heuvelachtige op zijn lijf geschreven tijdritparcours in Tokio werd gepresenteerd. Die uitdaging, dat heilige olympische vuur bleef ook in al die maanden van zijn break in hem branden.

Koos Moerenhout – foto: Cor Vos

Bondscoach Koos Moerenhout heeft in die moeilijke periode steeds het vertrouwen in hem gehouden. Hij liet de Limburger direct weten dat hij het plekje op de tijdrit zo lang mogelijk voor hem zou vrijhouden. Als oud-renner weet hij als geen ander dat klasse zich niet verloochent. Moerenhout heeft dan ook een groot aandeel in de rentree van Dumoulin.

Ook zijn ploeg Jumbo-Visma verdient de credits, omdat het Dumoulin de vrijheid gaf waar hij naar op zoek was. Binnen de ploeg houden de kopmannen Primoz Roglic, Wout van Aert, Steven Kruijswijk en o.a. Robert Gesink van een strikt trainingsregime, maar dit wil niet zeggen dat iedereen het best tot zijn recht komt bij deze soms Spartaans ogende aanpak.

Vrijheden

Dumoulin is niet een liefhebber van vele hoogtestages en strakke trainingsschema’s. Hij is een topsporter die ook naar zijn eigen lichaam wil luisteren. Iemand die ook zijn vrijheden en ontspanning nodig heeft, maar kampioen genoeg is om te weten wanneer de boog echt gespannen moet zijn. Richting Tokio mocht hij zelf de hoofdlijnen uitzetten en werd hij door de trainersstaf onder leiding van Mathieu Heijboer desgewenst bijgestuurd.

Met twee hoogtestages van twee weken op Livigno en als enige competitie-meetpunten de Ronde van Zwitserland en de NK’s tijdrijden en op de weg werkte hij drie maanden lang naar deze olympische tijdrit. Een voorbereidingsperiode waarin hij veel plezier beleefde.

Tom Dumoulin en winnaar Primoz Roglic. Foto: Cor Vos

In het programma Tour de L1mbourg kondigde Dumoulin twee weken geleden al indirect aan dat hij zijn loopbaan na Tokyo 2020 zou voortzetten. De prestatie op de olympische tijdrit zou immers niet bepalend zijn voor het verdere verloop van zijn carrière. Hij benadrukte daar heel nadrukkelijk dat hij tijdens zijn voorbereidingsperiode richting de Spelen heel veel plezier had beleefd.

Bouwsteen

De zilveren medaille tussen de beste tijdrijders in Japan is niet alleen een prestatie van formaat, maar ook een bouwsteen om mee verder te kunnen. In deze 44,2 kilometer bewees hij rond de Fuji Speedway weer bij de besten van de wereld te horen. Hij liet ook zien dat zijn specialistische voorbereidingen vruchten afwerpen.

Direct na de huldiging bevestigde Dumoulin aan de NOS dat hij verder gaat met wielrennen. ‘Op deze manier bevalt het mij heel goed’, beklemtoonde hij zijn werkwijze van de afgelopen weken. Dat betekent dus een werkwijze met een bepaalde mate van vrijheid in zijn opbouw naar de voor hem belangrijke wedstrijden.

foto: Cor Vos

In hetzelfde interview met NOS-verslaggever Han Kock gaf de wereldkampioen tijdrijden van 2017 aan dat hij het gaaf vindt om zichzelf de hoogste doelen te stellen. En die uitdaging zit bij Dumoulin nog altijd in de grote rondes. Toch is het nu belangrijk dat hij stap voor stap naar zijn toekomst gaat kijken. Hij moet zijn liefde voor de fiets laten spreken en doelen stellen die hij met plezier omarmt.

Het is aan Tom Dumoulin en Jumbo-Visma om nu een goede balans in te vinden. Dat beide partijen daar richting de toekomst uitkomen, lijkt inmiddels verzilverd te zijn. In zijn column in Ride Magazine benadrukte algemeen directeur Richard Plugge al voor Tokyo 2020 dat het belangrijk is dat Dumoulin het stuur in eigen hand heeft.

Dat Dumoulin in de toekomst weer tot grote prestaties in staat is en dat hij op zijn dertigste nog altijd met de nieuwe, veel jongere generatie kan meten, heeft deze woensdagmiddag aan de voet van Mount Fuji bewezen. De wielertoekomst lacht hem weer tegemoet.