Interview Niet dat Tom Van Asbroeck (29) plannen had om het Vlaamse voorjaar te domineren, maar de Oost-Vlaming was er wel op gebrand om de komende maanden een vervolg te breien aan zijn sterke najaar van 2019. “Ik heb mezelf weer ontdekt”, vertelt hij aan WielerFlits. “Met dank aan het vertrouwen dat ik krijg van de ploegleiding van Israel Start-Up Nation.”

In 2014 stond Tom Van Asbroeck op de rand van de doorbraak. In het shirt van toen nog Topsport Vlaanderen-Baloise haalde hij twee overwinningen en maar liefst zeventien podiumplaatsen. Van Asbroeck was daarmee de beste in de Europe Tour en dat leverde hem een transfer op naar WorldTour-team LottoNL-Jumbo. De definitieve doorbraak bleef echter uit.

“Hoe gaat dat?”, vraagt de Oost-Vlaming zich meer dan vijf jaar later ook nog af. “Heb ik toen een foute keuze gemaakt? Eigenlijk had ik een mondeling akkoord met Cannondale, maar door de fusie met Garmin-Sharp is dat afgesprongen. LottoNL-Jumbo was het alternatief, maar mijn komst was daar absoluut geen prioriteit. Het was meer zoiets als: ‘Van Asbroeck, dat is nog geen slechte renner, we nemen hem er wel bij’, denk ik.”

Geen cijferman
Van Asbroek verwijt het team weinig, maar stelt wel vast dat hij zichzelf de daaropvolgende jaren wat is kwijtgeraakt. “Moeilijk uit te leggen, hoor. Maar er veranderde plots zoveel. Zo kreeg ik een nieuwe coach binnen de ploeg en ik werd in een bepaalde richting geduwd. Zelf was ik onwetend. ‘Dit is een topteam. Zij zullen wel weten wat het beste voor me is’, redeneerde ik. Alleen bleek snel dat de wetenschappelijke aanpak die er werd gehanteerd, totaal niets voor mij was.”

Dat hij een typische gevoelsrenner is, vertelt Van Asbroeck. “Ik ben gewoon geen cijferman. Ik koers op intuïtie. Maar daarover praten met de ploegleiding was geen optie. In wedstrijdanalyses moest ik vertellen waarom ik had gereageerd op een uitval van een concurrent. Tja, waarom? Omdat dat ik voelde dat het een goed moment was… Maar dat was geen valabele uitleg. Het moest allemaal beredeneerd zijn. Ik kon dat gewoon niet.”

Van Asbroeck in LottoNL-Jumbo-outfit op de kasseien van Parijs-Roubaix – foto: CorVos

Na twee jaar LottoNL-Jumbo verhuisde Van Asbroeck samen met Sep Vanmarcke naar Cannondale-Drapac, de ploeg van Jonathan Vaughters die vandaag onder de naam EF Pro Cycling door het leven gaat. “Sep was tevreden van mijn werk. Of het moet zijn dat hij mijn aanwezigheid als rustbrenger naar waarde schatte”, lacht hij. “Ik was ondertussen wel helemaal omgevormd tot knecht. En ik kon me ook wel vinden in die helpersrol. De ploegmaats apprecieerden wat ik deed. Iedereen leek tevreden. Ik ook. Na twee jaar was ik dan ook overtuigd dat ik er mijn contract zou kunnen verlengen. Zo liet iedereen ook uitschijnen.”

‘Twee jaar geen woord gewisseld met Vaughters’
“Maar… Eén iemand had er duidelijk een ander idee over”, zucht Van Asbroeck. “Jonathan Vaughters inderdaad. Laat dat net diegene zijn die beslist. Eind september kreeg ik een berichtje in mijn mailbox dat ik niet moest opstappen. Naar een reden heb ik vandaag nog het raden. Ach, Vaughters… Gedurende die twee jaar bij de ploeg heb ik geen woord gewisseld met die man. Eén keer heb ik hem gezien, aan de teambus aan de piste van Roubaix. Hij negeerde mij compleet. De kopmannen kregen een handshake. Anderen – waaronder mij – liep hij straal voorbij.”

Van Asbroeck had het in de periode van zijn gedwongen vertrek niet gemakkelijk. “Ik was ontgoocheld. Kwaad ook. Omdat ik geen verklaring kreeg. Ik twijfelde aan mezelf. Aan mijn rol als helper ook. Je krijgt schouderklopjes, je wordt geapprecieerd, maar op het eind van de rekening moet je toch ophoepelen. Ik kan je vertellen dat ik thuis niet de vrolijkste was. Mijn vrouw en kids waren de dupe van de situatie. Gelukkig zijn zij me blijven steunen. En toen kwam Eric plots aankloppen.”

Eric, dat is Eric Van Lancker. De West-Vlaamse ploegleider geloofde – in tegenstelling tot Vaughters – wel nog in zijn capaciteiten. “Hij belde me op. Na een sabbatjaar ging Eric aan de slag bij Israel Cycling Academy en hij wilde mij er echt graag bij. Ik voelde me daar ook gewild. Na nog een telefoontje met teammanager Kjell Carlström kon ik voor twee jaar tekenen. Ik werd vooral aangetrokken met het oog op de klassiekers. En ik heb een sprint in de benen, dus ik kon helpen in de lead-outs. Ik ben ook op zowat alle terreinen inzetbaar. Plots werd ik weer naar waarde geschat. Dat voelde goed, ja.”

Winst in de Mémorial Frank Vandenbroucke vorig jaar – foto: Cor Vos

Niet dat Van Asbroeck plots de pannen van het dak reed. “Het is geleidelijk aan gegaan. In de eerste maanden van 2019 kreeg ik af en toe een vrije rol. Ik kreeg kansen en dat gaf vertrouwen. Dat resulteerde steeds meer in betere uitslagen. Dat geeft nog meer vertrouwen. De ereplaatsen stapelden zich op. Alleen winnen lukte niet.”

Caleb Ewan
“Tot ik telefoon kreeg van onze hoofdcoach, Paulo Saldanha. Hij was verbouwereerd van mijn resultaten, maar snapte niet waarom ik niet kon winnen. Na ons eerste gesprek is hij al mijn sprints gaan analyseren. Een paar dagen later belde hij me opnieuw. ‘Tom, waarom zit jij zo hoog tijdens jouw sprints? Je moet jouw positie veranderen. Probeer dat, oefen daarop.’ Ik zag er in eerste instantie tegenop, maar ik heb wel geluisterd. Op training begon ik Caleb Ewan te imiteren. Zotte dingen, hoor. Ik vreesde dat het niet goed zou komen, maar een maand lang hield ik vol en ook tijdens de wedstrijden hield ik er zoveel mogelijk rekening mee. De progressie was merkbaar.”

“In de Tour de l’Eurométropole maakte ik de klik. Ik begon de sprint van veel te ver, maar ik hield die lagere positie goed aan en schrok hoe snel ik plaatsen won. Ik finishte die dag vierde. Nog diezelfde week won ik in Binche de Memorial Frank Vandenbroucke en werd ik tweede in Parijs-Bourges. Dat was trouwens mijn 27ste top-10-plek van het seizoen. Plots was ik zelfs een van de favorieten voor Parijs-Tours. Wie verzint zoiets, lachte ik toen. Maar het geeft wel een kick om zoveel vertrouwen te krijgen. Dat was wat ik de voorbije jaren verloren had. Ik werk nu trouwens opnieuw samen met Koen Scheerlinck, die mij ook tijdens mijn periode bij Topsport Vlaanderen al begeleidde. Die iets lossere aanpak, weet je wel..”

Nokere Koerse en GP Denain
Ondertussen slorpte Israel Cycling Academy Katusha op en werd het als Israel Start-Up Nation lid van de WorldTour. Van Asbroeck is enthousiast. “Er zijn stevige jongens bijgekomen. Nils Politt, André Greipel, Hugo Hofstetter, Mads Würtz Schmidt, Reto Hollenstein, Jenthe Biermans… We zouden dit voorjaar niet van het kastje naar de muur gereden zijn zoals vorig jaar. Toen stond ik er echt alleen voor in de Vlaamse klassiekers. En zonder ploeg ben je zelf ook niets. Bovendien was ik in die periode zelf ook nog niet op niveau, daar moet ik eerlijk in zijn. Maar ik geloof nog steeds dat ik – mits ik deel uitmaak van een goed team en een vrije rol krijg – in het voorjaar iets kan betekenen. Ik werd in 2014 niet toevallig zesde in Gent-Wevelgem.”

Van Asbroeck voert het peloton aan in Kuurne-Brussel-Kuurne – foto: Cor Vos

Van Asbroeck koos dit voorjaar bewust voor een programma met Parijs-Nice in plaats van Tirreno-Adriatico. “Parijs-Nice is perfect combineerbaar met de wedstrijden in eigen regio waarin ik mijn kans kon gaan. Nokere Koerse, de GP Denain. Dat zijn koersen die ik kan winnen”, vertelde hij een paar weken geleden. Het coronavirus besliste er anders over. Op de vraag of Van Asbroeck de progressie die hij vorig jaar maakte, zich ook in 2020 zal doorzetten, hebben we voorlopig geen antwoord…