Niels Bastiaens

• dinsdag 9 augustus 2022 om 08:00

Interview Ja, er is ook leven na Lotte Kopecky en Julie De Wilde in het Belgische vrouwenwielrennen. Vraag dat maar aan de West-Vlaamse Valerie Demey (28), zondag de revelatie van de Vårgårda WestSweden RR. Na de diskwalificatie van Marianne Vos mocht ze op het derde podiumtrapje plaatsnemen, haar eerste top-3 ooit in de WorldTour.

“Het was nochtans alle hens aan dek in de finale voor mij”, vertelt Demey in gesprek met WielerFlits. “Na de eerste schifting door Trek-Segafredo zaten we nog maar met twee rensters van onze ploeg in de finale. Dan zit er niets anders op dan beurt om beurt mee te springen met de aanvallen. Ik koos gelukkig de goede, maar ik vreesde dat ik er op de laatste klim toch nog af zou moeten. Toen Marianne doortrok, kon ik nét aanhaken. Vierde was dus het hoogt haalbare.”

Maar door de diskwalificatie van Vos sta je toch nog op het podium…
“Het is een harde beslissing, maar zoals Marianne zelf zei: het is nu eenmaal een regel en dan moeten ze die ook hanteren, zeker? Voor mezelf is dit supermooi, maar het komt natuurlijk niet uit het niets. Ik weet dat ik de afgelopen jaren grote stappen heb gezet, alleen is dat niet altijd aan mijn resultaten te zien. Misschien word ik vaak over het hoofd gezien omdat ik iemand ben die vooral in dienst van de ploeg rijdt. Hopelijk zijn de ogen van sommige mensen open gegaan.”

Is het dankzij het vertrek van Lotte Kopecky dat je bij Liv Xtra Racing nu meer vrijheid krijgt?
“Die vraag heb ik al veel gekregen (lacht). Natuurlijk is het wennen om te koersen zonder een absolute topper binnen de ploeg. We zijn meer een vrijbuitersploeg geworden, waar iedereen zijn kans mag gaan. De renster die in de aanval zit, zal altijd worden beschermd. In die zin geniet ik nu meer vrijheid. Vårgårda is een goed voorbeeld. Stel dat Lotte nog bij ons rijdt, dan zetten we waarschijnlijk alles op haar en zou ik niet zomaar mee schuiven.”

Voel jij je comfortabel in die nieuwe rol?
“Eigenlijk wel. Ik heb het gevoel dat ik op die manier ook veel meer stappen maak. Door zelf meer finales te rijden, krijg je meer koersinzicht, waardoor je makkelijker de goede momenten weet uit te kiezen om in de aanval te gaan. En je wordt er ook sterker van, zoals je ook aan mijn uitslagen in de voorjaarsklassiekers ziet. Ik ben op alle vlakken vooruitgegaan.”

Demey op het podium – foto: Cor Vos

Deze mooie uitslag kon niet beter getimed zijn, zo vlak na de Tour de France, nu alle ogen meer dan ooit op het vrouwenwielrennen gericht zijn.
“(lacht) En toch, als je hier in Vårgårda aan de start staat, is het ook weer een beetje back to reality. Het is niet dat je plots een overrompeling ervaart van publiek en media-aandacht. Maar ik word wel meer opgebeld door journalisten, dus het zal wel iets teweeg hebben gebracht.”

Vertel eens over jouw eigen Tour?
“Qua beleving, qua aandacht en qua publiek had ik nog nooit zoiets meegemaakt in mijn carrière. Zelf gingen we voor onze sprintster Rachele Barbieri. Ze heeft vier keer top-10 gesprint, wat heel goed is. Zelf heb ik een tweetal keer meegezeten in een ontsnapping. De eerste keer in de veelbesproken gravelrit, alleen reed ik nog voor de eerste strook al lek. De tweede keer zat ik mee in de voorlaatste rit, maar daar werden we door de vroege aanval van Annemiek snel ingerekend. Maar dat mag de pret niet drukken, het was een fantastische ervaring.”

Een groot verschil met een paar jaar terug, zeker?
“Ik zit al sinds 2016 in het profpeloton, dus ik heb alles mee zien evolueren. Het verschil tussen toen en nu is gigantisch. Alleen al qua loon. Ik kan er financieel van leven en dat was toen zeker niet het geval. Toen koerste je eigenlijk voor niets, en dat is nog maar zes jaar geleden. Een heel korte tijd, maar het niveau is in die tijd wel enorm naar boven gegaan.”

Verwacht je nu ook een WK-selectie?
“Ik ga nooit automatisch uit van selecties, maar ik denk dat ik nu wel een streepje extra voor heb. Ik heb dit seizoen geleerd om me daar minder zorgen over te maken, omdat ik merk: hoe meer ik er mee bezig ben, hoe meer stress ik krijg. Ik probeer gewoon de positieve flow van de Tour door te trekken. Dan komt de rest vanzelf. Hetzelfde binnen onze ploeg. Dit resultaat smaakt naar meer, maar verwacht nu niet dat ik elke week mijn hand ga opsteken op de ploegmeeting.”