In de schaduw van het Critérium du Dauphiné, zorgt de Lotto Cycling Cup voor spektakel in de eigen contreien. Dankzij de onverharde stroken en kasseien krijgen we in Dwars voor het Hageland quasi altijd een attractieve koers. En met een kanon als Mathieu van der Poel aan de start, wordt het nog extra aantrekkelijk. WielerFlits blikt vooruit.

De nieuwe edtie van RIDE Magazine is nu verkrijgbaar! Onze nieuwe 188 pagina’s dikke voorjaars-editie staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Mathieu van der Poel, Lotte Kopecky, Demi Vollering, Sepp Kuss en Matej Mohoric. Verzeker je van jouw exemplaar en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

Historie

Dwars door het Hageland bestond al wel enkele jaren toen de wedstrijd in 2016 stevig onder handen werd genomen. Onverharde wegen en bospaden moesten een nieuw gezicht geven aan de koers, die tot dan toe al tienmaal eerder was gehouden: tussen 2001 en 2003 en tussen 2006 en 2009 als amateurkoers, en tussen 2010 en 2012 als 1.2-koers in de UCI Europe Tour. Maar nooit op het hoogste niveau.

De organisatie bleef ook de jaren nadien niet bij de pakken zitten en bracht de wedstrijd in 2014 en 2015 onder in de Ronde van Vlaams-Brabant, alvorens men de beslissing nam om Nick Nuyens en zijn Bingoal Cycling Cup-project onder de arm te nemen. Onder zijn impuls kwam er een 1.1-editie van de wedstrijd op poten. Dwars door het Hageland nieuwe stijl was geboren.

Een parcours werd uitgetekend met start in Aarschot en aankomst op de Citadel van Diest. Op de nieuwe route moesten liefst twintig passages van onverharde wegen en kasseistroken voor het nodige spektakel zorgen, bovenop de bijna tweeduizend hoogtemeters verspreid over twaalf hellingen. Hiermee kreeg België haar eigen Strade Bianche. De ingrediënten waren dezelfde: koersen over gravel en een aankomst op haar eigen Piazza del Campo, de Citadel van Diest.

Van der Poel snelt Van der Hoorn nog voorbij na de laatste bocht in 2017 – foto: Cor Vos

Met voormalig Ronde van Vlaanderen- en Parijs-Roubaix-winnaar Niki Terpstra kreeg de 1.1-koers meteen een kanjer op de erelijst. Maar men vond dat het de jaren nadien allemaal nog ietsje meer mocht zijn. Daarop werd het aantal onverharde stroken uitgebreid naar 25 en lagen alle cruciale stroken in de laatste honderd kilometer. Ditmaal zegevierde Mathieu van der Poel, door op de Citadel Taco van der Hoorn en Wout van Aert te kloppen.

De jaren nadien volgden wederom spektakelwedstrijden, deze keer met respectievelijk Krists Neilands, Kenneth Vanbilsen en Jonas Rickaert als laureaten. Sinds 2020 maakt Dwars door het Hageland deel uit van de ProSeries van de UCI, een volgende stap in de ontwikkeling van deze spektakelrijke eendagswedstrijd.

Laatste tien winnaars Dwars door het Hageland
2022: Oscar Riesebeek
2021: Rasmus Tiller
2020: Jonas Rickaert
2019: Kenneth Vanbilsen
2018: Krists Neilands
2017: Mathieu van der Poel
2016: Niki Terpstra
2015: Tom Bosmans – rit in de Ronde van Vlaams-Brabant (2.12)
2014: Dries De Bondt – rit in de Ronde van Vlaams Brabant (2.12)
2012: Timothy Stevens

Vorig jaar

Dwars door het Hageland valt nooit stil, en daar was 2021 het beste bewijs van. Nooit kreeg een vroege vlucht de ruimte van het peloton. Pas op 70 kilometer van de meet werd het echt serieus toen Tim Wellens een aanval plaatste. Echt weg kwam de Belg echter niet. Datzelfde gold voor Tom Devriendt en Connor Swift.

Diezelfde Wellens bleef daarna actief. Nadat een nieuwe poging op 55 kilometer van de meet werd geneutraliseerd, slaagde Belg van Lotto Soudal er wel in om op 45 kilometer van de finish voor een afscheiding te zorgen. Wellens, ploegmaat Florian Vermeersch, Fabio Van den Bossche en Taco van der Hoorn zaten mee in een eerste groep, die richting de finish in Aalst een voorsprong van om en nabij de dertig seconden verzamelde.

Oscar Riesebeek pakte zijn eerste profzege hier – foto: Cor Vos

Even leek de koers gereden, tot een hergroepering in de finale-omloop volgde. Daarna was het overzicht helemaal kwijt. Meerdere coureurs trokken even ten aanval, maar echt kracht zat daar niet meer achter. Zo zagen we Benjamin Declercq nog even, net als Victor Campenaerts.

Wie wel nog power in de benen had? Oscar Riesebeek. De man van Alpecin-Fenix reed met nog tien kilometer te gaan weg, waarna hij in rap tempo zijn voorsprong uitbouwde. Op het laatste klimmetje hield hij stand en dus mocht hij in Aalst de mooiste zege uit zijn carrière vieren. Ploeggenoot Gianni Vermeersch sprintte enkele seconden later naar de tweede plaats.

Uitslag Dwars door het Hageland 2022
1. Oscar Riesebeek (Alpecin-Fenix)
2. Gianni Vermeersch (Alpecin-Fenix) op 1s
3. Florian Sénéchal (Quick-Step-Alpha Vinyl) op 3s
4. Stan Van Tricht (Quick-Step-Alpha Vinyl) op 6s
5. Loïc Vliegen (Intermarché-Wanty-Gobert) in z.t.
Wedstrijdverslag

Parcours

Aarschot-Diest is nu al enkele jaren het traject van Dwars door het Hageland, en dat is dit jaar niet anders. Qua afstand is er de afgelopen jaren wel een trend ingezet. Waar het parcours tot en met 2019 quasi altijd de 200-kilometergrens overschreed, moeten de renners het nu nog met slechts 177 kilometer doen. Exact dezelfde afstand, over exact hetzelfde parcours als vorig jaar.

Vanuit de stad van burgemeester Gwendolyn Rutten begint het peloton aan een lus van bijna zeventig kilometer doorheen het Hageland. Gemeentes als Scherpenheuvel, Rillaar, Aarschot, Langdorp, Zichem en Messelbroek passeren de revue. Hierbij ook de eerste onverharde zone van de dag, met de Grootbroekstraat (5.400 meter) na 36 kilometer. Even later komen ook de Demervallei (3.300 meter) en de Demerdijk (4.000 meter) op het pad van de renners.

Na 67 kilometer koers belanden de renners in aankomstplaats Diest, nochtans maar een boogscheut verwijderd van Aarschot. Diest is de stad van Mario Aerts (winnaar van de Waalse Pijl in 2002) en 94-voudig Belgisch voetbalinternational Timmy Simons. De renners rijden er voor een eerste keer de beruchte Citadel van Diest op, een met kasseien betegelde helling van ruim 1.000 meter.

De volgende zestig kilometer zijn quasi identiek aan de eerste lus en doen alleszins dezelfde hindernissen aan. De finale, die wordt ingeleid door de Gouden Kilometer op een kleine 45 kilometer van de streep, speelt zich voornamelijk in Diest en Scherpenheuvel af.

Tijd voor schietgebedjes aan de basiliek is er niet, want ook in de volgende lus van 22 kilometer, die tweemaal op de planning staat, volgen de onverharde stroken in snel tempo. Het Prinsenbos (1.800 meter) en wederom de Demerdijk (4.000 meter) zijn de scherprechters van dienst. Vergeet zeker ook het Grasbos niet, de pukkel die met zijn stijgingspercentages tot twintig procent ook de Poggio wordt genoemd. Maar op het einde van elke ronde ligt ook die verraderlijke Citadel van Diest weer te wachten.

Zo komen we uit op een totaal van 41 kilometer onverhard en kasseien. Over deze Citadel van Diest, ook wel de Allerheiligenberg genoemd… De renners komen via een kasseilaantje uit het centrum van Diest en draaien vervolgens met een scherpe linkse bocht het steilste deel van de helling op. In die laatste 700 meter lopen de percentages nog flink op, maar vanaf ze het bruggetje van de Citadel onderdoor gereden zijn, vlakt het af richting de korte aankomstlijn.

Die ligt na een rechtse bocht, waarna inhalen amper nog mogelijk is. Al deed Mathieu van der Poel het in 2017 toch, door Taco van der Hoorn nog te remonteren. Een ding is zeker: bovenop de Citadel wint geen pannenkoek.

Zaterdag 10 juni 2023: Aarschot – Diest (177 km)
Start: 13.10 uur
Finish: tussen 17.00 en 17.35 uur

Favorieten

Het lastige karakter van deze eendagskoers, gekleurd door onverharde en kasseistroken, zorgt ervoor dat we in de eerste plaats zoeken naar de klassiekerspecialisten. Laat ons er nu juist een van absolute wereldklasse aan het vertrek hebben… Verder spotten we vijf WorldTeams – eentje minder dan vorig jaar, zes ProTeams en vier continentale ploegen aan het vertrek.

Die specialist van wereldklasse is natuurlijk Mathieu van der Poel, die afgelopen week geen mis te verstane taal sprak. Zijn nieuwe aanpak? Meer trainen, minder koersen. “Als ik nu aan de start sta, moet het echt tellen. Het is moeilijk om nog een koers te rijden zonder voorbereiding, want het niveau is enorm hoog”, lichtte de Alpecin-Deceuninck-kopman toe. Zo ook in Dwars door het Hageland dus, een wedstrijd die Van der Poel, gezien de vele onverharde stroken, met veel plezier zal rijden. Bovendien kende hij er in 2017 zijn doorbraak in het wegwielrennen.

Dries De Bondt weet wat winnen op onverharde wegen is – foto: Cor Vos

Maar Alpecin-Deceuninck is inmiddels al langer meer dan Mathieu van der Poel alleen. Die sterkte in de breedte kunnen ze in het Hageland uitspelen. Zo brengt de Belgische ploeg ook Gianni Vermeersch aan de start, eveneens een ex-crosser en als wereldkampioen gravel een groot liefhebber van dit soort wedstrijden. Dries De Bondt schreef twee weken terug dan weer de Antwerpse variant van deze eendagskoers op zijn erelijst, in de Antwerp Port Epic. En ook Timo Kielich ontwikkelt zich pijlsnel en is bovendien in de vorm van zijn leven.

Soudal – Quick-Step maakt juist de omgekeerde beweging en is anno 2023 meer een grote rondeploeg dan een vat vol klassiekerspecialisten. Toch mag je de manschappen van Patrick Lefevere in eigen land nooit uitvlakken. De inmiddels 32-jarige Yves Lampaert stond twee jaar terug nog op het podium, terwijl Stan Van Tricht – ook nu weer present – vorig jaar de eer hoog hield met een dichte ereplaats. Voeg daar Casper Pedersen en Jordi Warlop bij en je hebt een zevental waar je mee naar de strijd kan.

Winnaar van 2022, Oscar Riesebeek, is afwezig, maar met Rasmus Tiller staat er toch nog een andere ex-laureaat op de startlijst. De Noorse kampioen kwam in 2021 als nobele onbekende winnen in het Hageland, om de jaren nadien een knappe carrière uit te bouwen bij Uno-X. Momenteel is hij zelfs regerend Noors kampioen, maar wat vooral opvalt als je het palmares van Tiller bekijkt, is dat hij altijd goed is op Belgisch grondgebied. De Noor is ook stevig gebouwd en schrikt niet op van kasseien of onverharde wegen. Alexander Kristoff is allicht sneller, maar verteert hij dat zware werk nog?

De Noorse kampioen was hier al eens succesvol – foto: Cor Vos

Lotto Dstny mist kopman Arnaud De Lie in de Belgische en Franse eendagskoersen in de maanden mei en juni, na een nare val in de Vierdaagse van Duinkerke. Het is duidelijk dat dit een streep door de rekening is van de ploeg van Kurt Van de Wouwer, want zij lieten de Giro d’Italia links liggen om extra veel te scoren in eigen land. In afwachting van de rentree van de onfortuinlijke De Lie wordt er gekeken naar Florian Vermeersch. De Oost-Vlaming is minder afwerker, maar doet het in wedstrijden met onverharde stroken altijd goed. Kijk maar naar zijn vierde plaats in de Antwerp Port Epic.

Datzelfde kan gezegd worden van Giacomo Nizzolo, die enkele weken terug verraste met een triomf in de Tro-Bro Léon, toen zelfs voor Arnaud De Lie. We hadden in Nizzolo niet meteen een specialist in dit werk gezien, maar schijnbaar gaat er op zijn 34e nog een nieuwe wereld voor de Italiaan open. Ook in de Port Epic deed hij het meer dan behoorlijk. Samen met Sep Vanmarcke moet hij de troepen van Israel-Premier Tech aan belangrijke UCI-punten helpen. Dankzij zijn eindsprint is hij op de Citadel altijd in het voordeel.

Het verleden leert ons dat je met de toenmalig nog onbekende Tiller en Krists Neilands en ook Oscar Riesebeek en Jonas Rickaert niet vaak de meest verwachte namen ziet juichen in Diest. Dus wagen we ons nog aan een rijtje outsiders, waarbij Hugo Hofstetter en Jenthe Biermans (Arkéa-Samsic), Christophe Noppe (Cofidis), James Fouché (Bolton Equities Black Spoke), Sander De Pestel (Flanders-Baloise), Joris Nieuwenhuis en Pim Ronhaar (Baloise-Trek Lions) en Thimo Willems (VolkerWessels) niet mogen ontbreken.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Mathieu van der Poel
*** Timo Kielich, Rasmus Tiller
** Gianni Vermeersch, Yves Lampaert, Florian Vermeersch
* Alexander Kristoff, Dries De Bondt, Giacomo Nizzolo, Hugo Hofstetter

Website organisatie
Deelnemerslijst

Weer en TV

Volgens Weeronline hebben de renners zaterdag geluk met het weer. Of niet natuurlijk, wanneer je niet van puffen houdt. De renners mogen zich namelijk verwachten aan zonnige temperaturen tot 31 graden Celsius. De wind is gelukkig ook aanwezig, deze blaast aan een kracht van drie Beaufort en komt uit het oosten.

Sporza is naar goede gewoonte van de partij voor een live-uitzending op VRT1, vanaf 15.10 uur. Eurosport kiest dan weer voor de Eurosport.nl/Discovery+/GCN+ om de wedstrijd live op het scherm te brengen. Een volledig overzicht van alle wedstrijden op televisie, vind je steeds hier.