Voorbeschouwing: La Course By Le Tour de France 2019
foto: Cor Vos
vrijdag 19 juli 2019 om 06:00

Voorbeschouwing: La Course By Le Tour de France 2019

In Italië werd afgelopen week gestreden in de Giro Rosa, de grootste en langste etappekoers voor vrouwen. Enkele dagen nadat Annemiek van Vleuten in Udine werd gehuldigd als eindwinnares van de roze ronde, staat vrijdag alweer de volgende Women’s WorldTour-koers op het programma. En niet zomaar een: La Course is een van de meest besproken koersen op de vrouwenkalender. Kan Van Vleuten deze wedstrijd voor een derde maal op rij winnen of steekt iemand daar een stokje voor? WielerFlits blikt vooruit.

Historie

Als we het thema ‘vrouwen in de Tour’ aansnijden, waar denkt u dan aan? Er is kans dat u aan Yvette Horner denkt. In de jaren zestig maakte ze furore in de reclamekaravaan van de Tour. De accordeoniste liet haar instrument klinken terwijl ze uit een auto stak. In de rijdende publiciteitsmachine verwierf Horner wereldfaam; naast dat ze de mensen in afwachting van de passage van de Ronde van Frankrijk entertainde verkocht ze in haar carrière zo’n dertig miljoen platen. Ze was geliefd bij het publiek, maar ook de renners konden haar waarderen. Zo vroeg de grote Franse sprinter André Darrigade haar zo nu en dan accordeon te spelen terwijl hij gemasseerd werd. Ook kon ze het goed vinden met Jacques Anquetil.

Misschien een reden waarom renners en Horner zo goed overeen kwamen is omdat ze allemaal hard hebben moeten knokken voor hun plek. Zeker in vroeger dagen was het cyclisme een mogelijkheid voor armeluiskinderen was om te ontsnappen aan het leven dat al voor je leek uitgetekend. Daarvoor moest je echter wel hard werken en een gezonde dosis talent en geluk waren ook geen overbodige luxe. Yvette Horner had onmiskenbaar talent (ze won immers het wereldkampioenschap voor accordeonisten), maar ook zij heeft hard moeten werken om bij het grote publiek door te breken. Dag in dag uit spelen in cabarets of op straat. Maar Horner maakte het.

Met Pau, de stad waar niet alleen de individuele tijdrit in de Tour wordt gehouden maar waar eerder die dag ook La Course wordt verreden, heeft Horner zeker iets. Net geen honderd jaar geleden werd de vingervlugge Française namelijk geboren in het nabijgelegen Tarbes. Al op jonge leeftijd begon ze met musiceren en haar geboortestreek is altijd een inspiratiebron voor haar geweest. Aan de Pyreneeën brengt Horner regelmatig een muzikale ode. Daarnaast trad ze ontelbare keren op in de diverse kuursteden die de streek rijk is. Hoe vaak ze precies de mensen vermaakte in Pau? Niemand die het weet, maar vast staat dat Horner de straten van Pau vrij goed kende. Horner had met haar parcourskennis misschien nog van nut kunnen zijn voor een van de rensters, maar dat kan helaas niet meer. Vorig jaar juni was het leven van dit Touricoon voltooid. Ze heeft dus niet meer meegekregen dat La Course in 2019 in haar geboortestreek wordt gehouden.

Horner hielp heel wat renners in een gele trui – Foto: Cor Vos

Wanneer gepraat wordt over vrouwelijke Tourlegendes gaat het vaak over Horner. Maar wielrensters? Dat valt nog wel een beetje tegen. In de Tour de France zijn wielrensters voornamelijk toeschouwers, soms mogen ze een keer te gast zijn in een van de praatprogramma’s rondom de ronde. En dat terwijl er toch ook ooit een echte Tour de France voor vrouwen was. In 1984, toen de vrouwen voor het eerst om de gele trui mochten strijden, telde de wedstrijd liefst achttien ritten. Weliswaar waren de ritten nooit langer dan tachtig kilometer en waren er liefst vijf rustdagen, maar toch. Heden ten dage is de Giro Rosa met tien koersdagen de enige meerdaagse vrouwenkoers die in de dubbele cijfers gaat.

Voor de Nederlandse equipe was de eerste vrouwentour bijzonder succesvol met vijftien ritzeges (daar kan zelfs TI-Raleigh nog een beste punt aan zuigen), maar de eindwinst ging naar een Amerikaanse. Marianne Martin was in het hooggebergte te sterk voor Heleen Hage en daarom staat zij voor altijd te boek als de eerste winnares van de Tour de France. Veel ervaring met koersen had ze niet, slechts enkele weken voor de Tour kreeg ze de laatste beschikbare plek toebedeeld in de Amerikaanse Tourploeg. Er was werkelijk niemand die rekening hield met het feit dat ze de Tour kon winnen, maar ze kreeg het wonderwel voor elkaar. Op de Champs-Élysées mocht ze de trofee omhoog houden, samen met Laurent Fignon.

De Fransman liep niet over van enthousiasme toen hem voorafgaand werd gevraagd naar zijn mening over de vrouwentour: “Ik houd van vrouwen, maar ik zie ze graag iets anders doen dan fietsen” verkondigde Le Professeur destijds. Maar aan het einde van de Tour pakte hij op het podium wel haar hand vast om deze samen de lucht in de steken. Was hij de dameskoers misschien toch een beetje gaan waarderen? Wie zal het zeggen… Vast staat in ieder geval dat het vrouwenpeloton zich nooit echt onderdeel van het Tourcircus is geworden. Het begin was wellicht veelbelovend, maar het evenement bloedde al vrij snel dood. Het werd nog wel enige jaren in leven gehouden door verscheidene organisaties, maar de Société du Tour de France trok de handen er al snel vanaf.

In 2014 mogen de vrouwen terugkeren op het Tourparcours. Dankzij een breed gedragen oproep wordt La Course By Le Tour de France in het leven geroepen. Er wordt beloofd dat de wedstrijd begint als eendaagse en dat er stelselmatig wordt toegewerkt naar een grote meerdaagse voor vrouwen. Inmiddels kunnen we concluderen dat die belofte nog niet is nagekomen, sommigen zouden zelfs beweren dat dit een vrouwenkoers-omdat-het-moet is, maar dat wisten we toen nog niet.

Marianne Martin won zoals gezegd de eerste Tour Féminin, een andere Marianne won de eerste La Course. Marianne Vos, onderdeel van de lobbygroep die Tour-directeur Christian Prud’homme wist te bewegen tot de organisatie van de wedstrijd, schreef de eerste editie op haar naam. Op de keitjes van de Champs-Élysées drukte ze haar wiel net iets eerder over de finish dan Kirsten Wild. Het was een mooie dag voor het vrouwenwielrennen, een eerste stap in de goede richting.

Maar bij die eerste stap blijft het vooralsnog. Ja, het damespeloton is weer onderdeel van de Tour, maar hun bijdrage is erg bescheiden. Van de zo gewenste etappekoers is nog geen sprake en het is sterk de vraag of die er in een van de volgende jaren komt. Vrouwen die de Tour willen rijden kunnen zich aansluiten bij de InternationElles (zij rijden een dag voor de Tourkaravaan het gehele parcours), maar daar lijkt het voorlopig bij te blijven.

In 2015 wordt er wederom een massasprint verwacht op de Champs-Élysées. Deze komt er ook, maar er is een dame die het peloton in de slotfase met een rake versnelling af weet te schudden. Anna van der Breggen rijdt op de kletsnatte Parijse wegen in de laatste ronde weg van de concurrentie en ze houdt stand tot aan de finish. Een jaar later is Chloe Hosking de laatste winnares op de legendarische steentjes in de Franse hoofdstad, want de afgelopen seizoenen trok La Course de bergen in.

Van der Breggen triomfeerde in 2015 dankzij een puike aanval in de finale – foto: Cor Vos

In 2017 maakte Annemiek van Vleuten goed gekruid gehakt van de oppositie op de flanken van de Izoard. Dat jaar mochten de eerste twintig rensters twee dagen later nog eens aantreden in een misschien wat mal ogende achtervolgingstijdrit, maar in de straten van Marseille kwam de eindzege van de Wageningse klasbak niet in gevaar. Deze tweedaagse wedstrijd leek misschien ook een opmaat naar weer een echte vrouwentour, maar niets bleek minder waar. Een jaar later was La Course weer gewoon een eendaagse. Hoewel, gewoon..? De wedstrijd was alles behalve gewoontjes. Daarover verderop in deze voorbeschouwing meer.

Er waren mensen die – misschien tegen beter weten in – hoopten dat ASO met de epische finale van 2018 nog vers in het geheugen zou besluiten om de wedstrijd om te toveren naar een meerdaagse, maar bij de Tourpresentatie bleek dit ijdele hoop. En iedereen die hoopte op nog een lekkere bergrit kwam eveneens bedrogen uit. Na twee edities voor pure klimsters is de wedstrijd nu immers geschikt voor vrouwen die goed een heuvel over kunnen.

La Course is een wedstrijd met een enorm potentieel, maar voorlopig kunnen we haar niet beschouwen als de heilige graal van het vrouwenwielrennen. We kunnen deze koers zo vlak na de finish van de Giro Rosa misschien het beste zien als een nagerecht. Een doorgaans bijzonder smakelijk toetje, maar zeker geen hoofdgerecht. Of het dat ooit wordt of dat bijvoorbeeld een nieuwe ambitieus initiatief als de Battle of North of een Colorado Classic die status verwerft? Enkel de tijd weet het antwoord op die vraag.

Laatste winnaressen La Course By Le Tour de France
2018: flag-nl Annemiek van Vleuten
2017: flag-nl Annemiek van Vleuten
2016: flag-au Chloe Hosking
2015: flag-nl Anna van der Breggen
2014: flag-nl Marianne Vos


Vorig jaar

Wanneer je de finale van La Course tot in de kleinste details uittikt en inlevert op de school voor scenarioschrijvers krijg je ‘m waarschijnlijk retour met de vraag of het niet wat realistischer kan. Om maar te zeggen: de eerste lustrumeditie was er een om niet gauw te vergeten. De eerste circa 75 kilometer waren amsuant maar niet heel memorabel, de slotfase daarentegen… Op de Col de Romme, de eerste grote klim van de dag, stak Cecilie Uttrup Ludwig de lont als eerste der kanshebsters in het kruitvat. Het bleek de opmaat naar een absolute Hitchcock-finale.

Alras had de frêle Deense een leuke voorsprong verzameld. Topfavorieten moesten toch echt in actie komen als ze nog wat wilden, want in de Giro Rosa had Uttrup Ludwig bergop laten zien leuk mee te kunnen. Na een snelle afdaling waarin Lucinda Brand haar daalkunsten etaleerde moesten de topfavorieten fors tempo maken op de Col de la Colombière en dat was precies wat Anna van der Breggen, Annemiek van Vleuten en Uttrup Ludwigs ploeggenote Ashleigh Moolman-Pasio deden. En het beukwerk had resultaat; andere rensters konden niet mee in het geweld van de structurele topklimsters, de plekken een tot en met vier waren vergeven.

Dat het duo van Cervélo-Bigla op plek drie en vier zou eindigen stond op basis van de krachtenverhoudingen wel vast. Zeker toen Anna van der Breggen op een kilometer van de top van de Col de la Colombière op de pedalen ging staan en met name de Zuid-Afrikaanse deed kraken. Maar naar wie de overwinning zou gaan? Dat zou tot de laatste meter spannend blijven. Van der Breggen bereikte de top met een minieme voorsprong op Van Vleuten, maar daarmee waren ze nog niet aan de finish.

In de afdaling kon de Olympisch kampioene van Rio de Janeiro haar voorsprong niet uitbouwen tot een geruststellende voorsprong. Toegegeven, Van Vleuten kon ook niet veel dichterbij komen, maar ze bleef de druk erop houden. De renster van Boels-Dolmans leek in Le Grand-Bornand op de zege af te stevenen, maar niets bleek minder waar. In de oplopende laatste meters naar de finish bleek Van der Breggen leeggereden; La Course was voor haar een meter of vijftig te lang en het was uiteindelijk Van Vleuten die victorie kraaide in een koers waar nog decennia over zal worden nagepraat.

Top-5 La Course By Le Tour de France 2018
1. flag-nl Annemiek van Vleuten (Mitchelton-Scott)
2. flag-nl Anna van der Breggen (Boels-Dolmans)
3. flag-za Ashleigh Moolman-Pasio (Cervélo-Bigla)
4. flag-dk Cecilie Uttrup Ludwig (Cervélo-Bigla)
5. flag-us Megan Guarnier (Boels-Dolmans)

Wie het woord ‘memorabel’ opzoekt in de Dikke van Dale krijgt vermoedelijk ‘La Course 2018’ als definitie – foto: Cor Vos


Parcours

Zoals gezegd staan er dit jaar geen grote beklimmingen op het menu, het lijkt eerder op een zuidelijke variant van Luik-Bastenaken-Luik of de Amstel Gold Race. Het rondje dat de rensters af dienen te leggen is gelijk aan dat van de individuele tijdrit die later op de dag wordt verreden. Er ligt een omloop van goed 24 kilometer klaar en in totaal zal deze vijf keer moeten worden afgehaspeld.

Beginnen doet het peloton geneutraliseerd op de Avenue Gaston Lacoste, de nervositeit zal daar al te voelen zijn. Na een paar kilometer opwarmen wordt de vlag gezwaaid zodra het peloton begint aan de Côte de Gelos, de eerste van twee beklimmingen in de omloop. Deze kuitenbijter is 1,1 kilometer lang en het stijgingspercentage bedraagt 7,7% gemiddeld. Zodra de bergpunten zijn verdeeld (niet in de openingsronde, trouwens) volgt er nog een vervelende uitloper die zonder twijfel voor extra pijn in de benen zal zorgen, zeker naarmate de koers vordert. Als de Route de Piétat zich ineens ‘Medout’ gaat noemen volgt een snelle afdaling met een paar listige bochtjes. Wie hier de juiste lijnen rijdt en de remmen zo min mogelijk toucheert kan de concurrentie misschien zenuwachtig maken.

Direct na de afdaling gaat het weer omhoog. De Côte d’Esquillot is net een tikje eenvoudiger dan de eerder bedwongen beklimming, maar in de laatste ronde kan het nog steeds een geschikt punt zijn om een verschroeiende versnelling te plaatsen. Anders dan bij de Côte de Gelos het direct naar beneden als de top is bereikt. Na een nieuwe afzink wordt Gan bereikt, een dorpje dat wielerliefhebbers misschien doet denken aan een gelijknamige wielerploeg uit de jaren negentig.

Via een typische, licht golvende, Zuid-Franse platanenlaan komt de meute uiteindelijk weer uit in Pau. Via de Pont d’Espagne steekt de karavaan de rivier de Ousse over, waarna rechtsaf wordt geslagen, de Rue d’Etigny op. Op enkele honderden meters voor de finish vormt de korte, maar steile Rue Mulot nog een laatste obstakel. Voor de niet-sprintsters zou het een goede plek kunnen zijn om nog een ultieme versnelling te plaatsen. Finishen doen de rensters na 121 koerskilometers op de Place de Verdun. De laatste rechte lijn doen de rensters enkel in de laatste ronde, bij eerste

 

Start: 09.20 uur
Finish: 12.27-12.47 uur


Favorieten

De Tour de France is voorlopig een vrij succesvolle aangelegenheid voor het Koninkrijk der Nederlanden, maar de Giro Rosa was ook behoorlijk oranje getint. Wat heet: liefst zeven van de tien ritten waren een prooi voor een Nederlandse rensters. Voor vier van de zeven ritzeges was Marianne Vos verantwoordelijk. En vooral de manier waarop ze steeds naar de overwinning vloog was indrukwekkend. Het was weer ‘Vintage Vos’: in de sprints heuvelop was ze simpelweg onklopbaar.

La Course moet haar eveneens liggen. De hellingen zijn niet zo lang en zwaar dat we ze als grote cols kunnen omschrijven en ook de laatste kilometer werkt in het voordeel van de Brabantse. Op de Rue Mulot kan ze alvast eens de pedalen geselen om de concurrentie de adem af te snijden of om een ultieme aanval te beantwoorden. Vervolgens moet het voor Vos bijna een koud kunstje zijn om als eerste over de meet te komen. Winnen blijft echter een pittige opgave, zelfs voor de misschien wel beste wielrenster aller tijden. Want nu de tegenstand weet dat de kopvrouw van CCC-Liv zo goed is zullen ze er toch alles aan doen om haar kwijt te spelen? Het peloton zal de rode loper niet voor haar uit willen leggen.

Kan Vos voor de tweede keer La Course winnen? – foto: Cor Vos

Annemiek van Vleuten boerde net als Vos prima tijdens de Giro Rosa. Behoudens spelingen van het lot was al na de eerste bergrit duidelijk dat ze de ronde voor de tweede keer in haar carrière zou winnen en zo geschiedde. Daarnaast pakte ze en passant twee ritzeges en het punten- en bergklassement mee. Ze was er immers toch.

Niet alleen in het hooggebergte en tegen de klok toonde Van Vleuten zich de beste; dit seizoen heeft ze meermaals bewezen dat ze ook op klassieke parcoursen nog behoorlijk uit de voeten kan. We herinneren u graag nog eens aan het wielervoorjaar waarin ze slechts twee keer niet op het podium stond. Strade Bianche en Luik-Bastenaken-Luik won ze solo, maar ook in een sprint kan de kopvrouw van Mitchelton-Scott een eind komen als Vos er niet meer bij zit. Ja, dat Van Vleuten ook in La Course weer mee gaat doen om de zegebloemen lijkt een zekerheidje.

De Australische ploeg kan ook nog rekenen op Amanda Spratt. De nummer drie van de Giro Rosa is misschien wel de ultieme schaduwkopvrouw. Alle rensters zullen in eerste instantie (terecht) kijken naar Van Vleuten en dat is precies waar Spratty gebruik van zou kunnen maken. Als zij er op een goed moment alleen vanonder weet te muizen zullen er weinig rensters in staat zijn haar nog weer te achterhalen, zeker als haar 36-jarige ploeggenote het betere afstoppingswerk verricht.

Van Vleuten bewees dit jaar ook op klassieke parcoursen bij de besten ter wereld te horen – foto: Cor Vos

Hoewel Anna van der Breggen er niet in slaagde de Giro Rosa een derde keer te winnen zal ze desondanks tevreden terugkijken op de tiendaagse wedstrijd door de laars. Ze won op knappe wijze de rit met aankomst op de zware Malga Montasio, hetgeen zeker iets zegt over de goede vorm waarin ze momenteel verkeert. De wereldkampioene moeten we dan ook zeker tot de topfavorieten rekenen, net als de twee andere oud-winnaressen van La Course.

Mocht het met AvdB onverhoopt niet zo vlotten, dan kan Boels-Dolmans wellicht ook nog een beroep doen op Annika Langvad. Het gaat te ver om te zeggen dat de Deense vriend en vijand wist te verbazen in de heuvelklassiekers (we wisten immers al dat Langvad heel hard met een fiets kon rijden), maar haar prestaties in haar eerste voorjaar op de weg waren desondanks indrukwekkend. Als haar hand voldoende is hersteld van breuk kan ze zeker een prominente rol spelen in het koersverloop.

Ook in La Course behoort Van der Breggen tot de favorieten – foto: Cor Vos

Demi Vollering reed dit jaar net als Langvad haar eerste klassieke voorjaar. En zoals u weet deed de Zuid-Hollandse dat bepaald niet onverdienstelijk. Het hoogtepunt was de derde plaats in Luik-Bastenaken-Luik en sindsdien kan het feest eigenlijk ook niet op. Zowel in de OVO Energy Women’s Tour als de Giro Rosa was ze namelijk bij de beste rensters in koers, waarmee ze wel duidelijk heeft gemaakt dat haar sterke voorjaar geen toevalstreffer was.

Ondanks dat Vollering nog een hoop te leren heeft mogen we haar op dit parcours tot de protagonisten rekenen. De hellingen zal ze goed kunnen verteren, in de afdalingen kan ze een van de smaakmakers worden en ook aan de meet is de 22-jarige bepaald niet traag. Het zijn kwaliteiten waarmee je in deze La Course ver kunt komen. Parkhotel Valkenburg heeft daarnaast met Sofie De Vuyst een Belgische in de gelederen die voor een goede uitslag zou kunnen zorgen. De 32-jarige is een van die outsiders die je maar beter niet te veel voorsprong kunt geven.

In haar laatste ASO-koers werd Demi Vollering derde – foto: Cor Vos

Lucinda Brand lijkt de aangewezen spits bij Team Sunweb, maar ook deze ploeg heeft meerdere ijzers in het vuur. In lastige wedstrijden is Brand dankzij haar grote motor doorgaans bij de besten in koers en aan de meet zijn er maar weinig rensters die haar na een slopende koers aankunnen in een sprint. Dit jaar is het lot haar nog niet meteen gunstig gezind, maar in La Course gaat ze zonder twijfel weer een kans krijgen om een grote vis binnen te hengelen.

Floortje Mackaij en met name Juliette Labous (beste jongere in de Giro Rosa) zijn ook rensters die namens de ploeg een rol van betekenis kunnen moeten spelen in de finale van de Franse Women’s WorldTour-wedstrijd. Leah Kirchmann kan eveneens soms vervaarlijk uit haar slof schieten, en van de sterke Duitse Liane Lippert hebben we ook het laatste nog niet gezien. De vakantieploeg heeft kortom een ploeg die zomaar kan verrassen.

Brand heeft alles in huis om La Course op haar naam te schrijven – foto: Cor Vos

Soraya Paladin kwam op Malga Montasio duidelijk klimvermogen te kort, maar de 26-jarige Italiaanse slaagde desondanks in haar opzet. Een plaats bij de eerste tien in het klassement van de Giro Rosa was het doel van de renster van Alé Cipollini en ze besloot de rittenkoers op de negende plaats. Meer nog dan een degelijke klassementsrenster is Paladin een renster die goed tot haar recht komt in zware heuvelachtige wedstrijden. Als ze haar niveau haalt – en waarom zou ze dat niet doen? – gaat ze in La Course ‘gewoon’ meedoen om de overwinning.

Soraya Paladin lijkt dit jaar definitief de stap naar de wereldtop te hebben gezet – foto: Cor Vos

Dat geldt ook voor Paladins landgenote Elisa Longo Borghini. Bijna traditiegetrouw won ze tijdens de Giro Rosa de Maglia Azzura voor de beste Italiaanse renster. En een achtste plaats in de eindrangschikking zal de 27-jarige zeker het nodige vertrouwen geven in aanlaap naar de Franse Women’s WorldTour-manche. Omdat ze niet gezegend is met een sprint à la Marianne Vos wint ELB niet vaak, maar als ze wint zijn het doorgaans grote wedstrijden. In het zuiden van Frankrijk zal Longo Borghini scherp in de gaten moeten worden gehouden, want als ze in de finale nog vooraan is te vinden gaat ze hoe dan ook een poging wagen om de koers te winnen. En dan kun je als concurrente maar beter maken dat je mee bent.

Van oudsher is Pau een stad waar veel Britten zich thuisvoelen. Om die reden is het misschien gepast om Elizabeth Deignan in de favorietenlijst op te nemen. Precies een jaar nadat zij door Trek-Segafredo werd gepresenteerd als aanvoerster van de nieuwe vrouwenformatie krijgt Deignan daarnaast een parcours dat haar goed zou moeten liggen. En in de OVO Energy Women’s Tour heeft u kunnen zien waar geschikte trajecten toe kunnen leiden: grote overwinningen.

Is het Italiaans-Britse duo van Trek-Segafredo ook in Frankrijk een winnende combinatie? – foto: Cor Vos

Katarzyna Niewiadoma kende een prima Giro Rosa. Ze reed een aantal dagen rond in de roze trui en daarnaast werd de Poolse knap vijfde in het eindklassement. Ja, in de laatste bergrit naar Malga Montasio kukelde ze wel van het podium af, maar ze mag nog altijd terugkijken op een puike ronde. In La Course kan de 24-jarige met haar immens krachtige punch heuvelop het verschil maken. Als ze in tactisch opzicht ook nog eens de goede keuzes kan maken moet de concurrentie van goeden huize komen om Niewiadoma te kloppen.

Op magistrale wijze won Niewiadoma eerder dit jaar de Amstel Gold Race – foto: Cor Vos

En met deze tien namen hebben we nog lang niet alle kanshebsters besproken; daar zouden we het eerste koersuur moeiteloos mee kunnen vullen. Zo is WNT-Rotor met Janneke Ensing en Ane Santesteban bijvoorbeeld een ploeg om scherp in het oog te houden, net als de blokken van Bigla en Virtu. Voor de afsluitende ‘steen in de kikkerpoel’ gaan we naar Italië: Elisa Balsamo is op een goede dag een van de beste sprintsters ter wereld en daarnaast heeft ze al meermaals laten zien dat ze op hobbelig terrein goed mee kan. Hiervan getuige onder meer een tiende plaats in de Amstel Gold Race en een overwinning in de slotrit van de Ronde van Californië. Afgelopen week reed ze nog op de Gentse wielerbaan, dus het is even de vraag hoe ze de overgang verteert, maar reken maar dat het peloton liever niet heeft dat renster van Valcar-Cylance er in de slotfase nog bij zit.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Marianne Vos
*** Annemiek van Vleuten, Anna van der Breggen
** Lucinda Brand, Soraya Paladin, Katarzyna Niewiadoma
* Demi Vollering, Elisa Longo Borghini, Elizabeth Deignan, Amanda Spratt

Website organisatie
Deelnemerslijst


Weer en tv

De zesde editie van La Course By Le Tour de France is vanaf 10.00 uur te volgen via Sporza, NPO 1 en Eurosport. Iedereen die de wedstrijdbeelden bekijkt zal merken dat de zon continu van de partij zal zijn. ’s Ochtends bij de start is het volgens de laatste voorspellingen een graad of achttien en gedurende de wedstrijd zal het kwik de 23 aantikken. Aan de voet van de Pyreneeën zullen de koersomstandigheden dus aangenaam zijn.


RIDE Magazine

Om te reageren moet je ingelogd zijn.