Het coronavirus gooide in eerste instantie roet in het eten, maar zes maanden later dan gepland, op zondag 18 oktober, wordt dan toch de Ronde van Vlaanderen gehouden. Een herfsteditie deze keer, maar de klassieker heeft allerminst aan prestige ingeboet. Welke renner weet de 104e uitgave achter zijn naam te zetten? WielerFlits blikt vooruit!

De nieuwe edtie van RIDE Magazine is nu verkrijgbaar! Onze nieuwe 188 pagina’s dikke voorjaars-editie staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Mathieu van der Poel, Lotte Kopecky, Demi Vollering, Sepp Kuss en Matej Mohoric. Verzeker je van jouw exemplaar en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

Historie

Voor de vroege historie van de Ronde van Vlaanderen moeten we terug naar 1913. Net als de Tour de France en de Giro d’Italia zag de koers het levenslicht om de krantenverkoop op te krikken. Zo werd de Tour georganiseerd door L’Auto en de Giro door de sportkrant La Gazzetta dello Sport. In België was de gedachte dat de Vlaamse sportkrant de Sportwereld en de Ronde van Vlaanderen elkaar zouden kunnen promoten.

Op zondag 25 mei 1913 werd de eerste editie verreden. Startend in Gent liep het parcours kloksgewijs door heel Vlaanderen, waarna de wielerbaan van Mariakerke de aankomstplaats was. Opvallend aan deze piste was de vijver in het midden. Na 324 kilometer kwam Paul Deman als winnaar over de streep na een sprint in een kopgroep met vijf. De Belgische renner won een seizoen later Bordeaux-Parijs en in 1920 Parijs-Roubaix.

Drievoudig winnaar Tom Boonen – foto: Cor Vos

Deman zorgde daarmee voor de eerste van tientallen Belgische overwinningen in de Ronde. Na 103 edities staat de teller intussen op 69. Zijn landgenoten Achiel Buysse, Eric Leman, Johan Museeuw en Tom Boonen wisten de wedstrijd drie keer te winnen waarmee zij recordhouder zijn, samen met de Italiaan Fiorenzo Magni en Fabian Cancellara. Maar ook Briek Schotte, Rik Van Steenbergen, Rik Van Looy en Eddy Merckx wisten de koers meermaals te winnen.

Tien keer trok een Nederlander aan het langste eind in Vlaanderens Mooiste. Wim van Est was in 1953 de eerste. Dat jaar maakte hij in de slotfase deel uit van een kopgroep met zijn ploeggenoot Désiré Keteleer uit België en de Fransman Stanislas Bober. Van Est en Keteleer, die beiden voor Garin koersten, wisten door onophoudelijk te demarreren Bober af te schudden. In de eindsprint klopte Van Est Keteleer vervolgens met vier fietslengten.

In 1965 was Jo de Roo de tiende buitenlander die de Ronde achter zijn naam zette, in de jaren zeventig wonnen Evert Dolman, Cees Bal en Jan Raas en in de jaren tachtig volgden successen van Hennie Kuiper, opnieuw Jan Raas, Johan Lammerts en Adrie van der Poel. Dan duurde het liefst 32 jaar voordat wederom een Nederlander de zege veroverde in de Ronde van Vlaanderen.

Niki Terpstra, de winnaar in 2018 – foto: Cor Vos

In 2018 was het koud en regenachtig toen de klassieker van start ging, maar wat in die volgende zeven uur gebeurde zal bij de Nederlandse wielerfans nog warme gevoelens oproepen. Na de Kruisberg, op zo’n 25 kilometer van de streep, reageerde Niki Terpstra op een uitval van Vincenzo Nibali en wist op de Oude Kwaremont het gat naar de kopgroep te dichten. De Quick Step-renner ging dan alleen verder en kwam uiteindelijk winnend solo over de streep.

In eerste instantie zou de Ronde van Vlaanderen dit jaar op 5 april worden gehouden, maar door het coronavirus kon dat niet doorgaan. Of toch! Want op de oorspronkelijke datum werd immers een virtuele editie gehouden, waarbij dertien wielerprofs vanuit huis de finale van de Ronde reden. Na een klein uur koers was Greg Van Avermaet na een solotocht van twaalf kilometer de beste in ‘De Ronde van Vlaanderen 2020: Lockdown Edition’.

Laatste tien winnaars Ronde van Vlaanderen
2019: Alberto Bettiol
2018: Niki Terpstra
2017: Philippe Gilbert
2016: Peter Sagan
2015: Alexander Kristoff
2014: Fabian Cancellara
2013: Fabian Cancellara
2012: Tom Boonen
2011: Nick Nuyens
2010: Fabian Cancellara

Vorig jaar

In de lange aanloop naar de heuvelzonde rond Oudenaarde ontstond een kopgroep met vier man. Jesper Asselman, Damien Touzé, Hugo Houle en Kenneth Van Rooy animeerden het eerste deel van de wedstrijd, maar op 92 kilometer van de streep, na de Muur van Geraardsbergen, was hun rol uitgespeeld. In aanloop naar de tweede passage van de Oude Kwaremont kwam Mathieu van der Poel ongelukkig ten val, maar de Nederlandse kampioen kon zijn weg snel vervolgen.

Dan ontsnapten Stijn Vandenbergh en Sep Vanmarcke en zij zagen Kasper Asgreen en Dylan van Baarle aansluiten. Die beschikten over de beste benen en konden voorop blijven tot de laatste beklimming van de Oude Kwaremont. Daar versnelde Alberto Bettiol, die erop en erover ging bij de koplopers. De Italiaan overleefde vervolgens een tegenreactie op de Paterberg en hij kon mede dankzij het afstoppende werk van zijn ploeg de overwinning binnenslepen.

Voor de klassiekerspecialist was het zijn eerste profzege, en meteen een heel erg mooie. “Ik kan niet geloven wat ik heb gedaan”, stamelde hij vlak na de koers. Na zijn beslissende aanval kreeg hij vanuit de auto opdracht om alles te geven. “Ik sloot mijn ogen en ging gewoon. Ik had op de top van de Oude Kwaremont een goed gat en ik moest blijven gaan. Op de Paterberg verloor ik niet veel, daarna was het de langste veertien kilometer van mijn leven.”

Uitslag Ronde van Vlaanderen 2019
1. Alberto Bettiol (EF Education First) 267 km in 6u18m49s
2. Kasper Asgreen (Deceuninck-Quick Step) op 14s
3. Alexander Kristoff (UAE Emirates) op 17s
4. Mathieu van der Poel (Corendon-Circus) op 17s
5. Nils Politt (Katusha Alpecin) op 17s

Het podium van 2019 – foto: Cor Vos

Parcours

In 2012 onderging de Ronde van Vlaanderen een grote gedaanteverandering. De iconische Muur van Geraardsbergen was niet langer de scherprechter en het kritische punt van de wedstrijd ligt sindsdien dertig kilometer westelijker met de Oude-Kwaremont en de Paterberg. Ook verhuisde de finish van Ninove naar Oudenaarde. De extra inkomsten die voortvloeiden uit deze wijzigingen moesten de toekomst van Vlaanderens Mooiste veiligstellen.

Het parcours van dit jaar is grotendeels hetzelfde als in 2019. Wel besloot organisator Flanders Classics enkele wijzigingen door te voeren met het oog op de drukke najaarskalender. De finale bleef intact met de gevreesde Koppenberg en het inmiddels bekende duo de Oude-Kwaremont en de Paterberg. Daar staat tegenover dat de totale afstand werd ingekort tot 243,3 kilometer en werden de Tenbosse en de Muur vervangen door de Valkenberg.

Zondag 18 oktober, Ronde van Vlaanderen (243,3 km)

De ploegvoorstelling van de Ronde van Vlaanderen wordt niet gehouden op de Grote Markt van Antwerpen, maar op het Steenplein dat een kleine 500 meter verder aan de Schelde is gelegen. Toeschouwers zijn vanwege het coronavirus niet welkom, net als aan de finish en op alle hellingen en kasseistroken. Het publiek wordt zoveel mogelijk opgeroepen voor de televisie te gaan kijken, maar gelukkig zijn vanaf de start de beelden rechtstreeks te zien.

Vandaar gaat de route in zuidwestelijke richting naar Sint-Niklaas en Aalst. Hier komt normaal gezien de vroege vlucht tot stand. Na een lange aanloop worden met de Lippenhovestraat (1300m) na 84,7 kilometer en de Paddestraat (1500m, na 86,1 km) de eerste kasseistroken bereikt. Na de ravitaillering is de Kattenberg in Oudenaarde de eerste klim en als de koers vervolgens van de Schelde afdraait, volgen de beklimmingen elkaar in rap tempo op.

Met de eerste passage van de Oude Kwaremont na 120 kilometer – we zijn dan net voor de klok van een – neemt de nervositeit in de koers toe. Daarna volgen over een afstand van 35 kilometer de Kortekeer, de Eikenberg, de Wolvenberg, de Leberg, de Berendries en de Valkenberg, die dit jaar in de plaats van de Tenbosse en de Muur van Geraardsbergen is gekomen. In dit gedeelte van de wedstrijd werd vorig jaar de vroege vlucht ingelopen.

Oude Kwaremont – foto: Cor Vos

Daarna gaat het via de Kanarieberg voor de tweede keer naar de Oude Kwaremont. In het stuk tussen beide beklimmingen buitelde Mathieu van der Poel in 2019 over zijn stuur, nadat hij bij een sprongetje zijn wiel kapot had gereden. Na de passage van de Oude Kwaremont volgt de korte, maar supersteile Paterberg. De landweg met een maximale stijging van 20,3 procent werd in 1985 van kasseien voorzien en maakte een jaar later gelijk deel uit van de Ronde.

Rond half drie wordt begonnen aan de laatste ris beklimmingen met de gevreesde Koppenberg, waar de kasseiweg maximaal aan 22 procent omhoog loopt. Daarna volgen de Steenbeekdries en de Taaienberg in aanloop naar de Kruisberg, waar vorige editie de schifting werd uitgevoerd door Jungels en Van der Poel, waarna het peloton in stukken en brokken lag. Vanaf die klim is het nog een kleine tien kilometer naar de derde keer Oude Kwaremont.

Op deze laatste passage van de klim plaatste Alberto Bettiol vorig jaar zijn beslissende aanval. Na deze kuitenbijter rest enkel nog de Paterberg voor een demarrage of een tegenaanval. Vanaf deze kasseiklim is het nog 13,2 kilometer naar Oudenaarde, waar na ruim 240 kilometer en zeventien zware hellingen de streep ligt. Van het Steenplein naar de Minderbroedersstraat: wie zet de 104e uitgave van de Ronde van Vlaanderen achter zijn naam?

Favorieten

Met zeventien steile beklimmingen, waarvan de helft bovendien is geplaveid met kasseien, en zijn lengte belooft ook de 104e Ronde van Vlaanderen een ware slijtageslag te worden. De renner die na meer dan 240 kilometer het minst naar de filistijnen is, is spekkoper. De vorige vier jaar werd de koers steeds solo gewonnen; behalve Bettiol kwamen ook Niki Terpstra, Philippe Gilbert en Peter Sagan alleen over de streep.

Wout van Aert – foto: Cor Vos

Op basis van hun prestaties dit seizoen zijn Wout van Aert en Mathieu van der Poel op voorhand de grote favorieten en door veel wielerliefhebbers wordt natuurlijk ook uitgekeken naar een clash tussen de twee wereldkampioenen uit het veldrijden. Van Aert won vlak na de coronabreak Strade Bianche en Milaan-San Remo en reed vervolgens een indrukwekkende Tour de France en WK. Van der Poel piekte wat later, in de Tirreno en de BinckBank Tour.

In een veelbesproken uitgave van Gent-Wevelgem kruisten de beide kemphanen voor het eerst dit jaar de degens op de Vlaamse wegen. Daarin maakte Van Aert de beste indruk van de twee. De renner van Jumbo-Visma zat in de finale telkens overal bovenop, tot de aanval van Matteo Trentin op 1,8 kilometer van de streep. Het maakt hem zondag de grote favoriet voor de Ronde, ook omdat deze klassieker nog selectiever is.

Ergens moet hij ook wel revanchegevoelens koesteren voor de gemiste kans in Gent-Wevelgem, waar hij in de slotkilometer ook de indruk had dat de zege voor Van der Poel minder belangrijk was. Daarnaast kan hij mikken op zijn sprint, maar ook aanvallen. Voor Van Aert wordt het niet zijn eerste kennismaking met de Ronde, want hij ging al tweemaal eerder van start. In 2018, bij zijn eerste deelname, werd hij negende, vorig jaar was hij de nummer veertien.

Mathieu van der Poel – foto: Cor Vos

Ook Van der Poel zal uit zijn op revanche na Gent-Wevelgem. De kopman van Alpecin-Fenix vond het een rare reactie dat Van Aert het gevoel had dat hij vooral hem wilde laten verliezen. Tot twee keer toe reed de Nederlandse kampioen weliswaar het gaatje dicht naar zijn eeuwige rivaal, maar die acties verdedigde hij. “Voor mij is Wout een van de beste renners in de kopgroep. Als hij gaat, moet ik reageren natuurlijk. Als ik dat niet doe, zijn ze weg.”

Van der Poel toonde de afgelopen weken wel aan dat hij voor niemand bang hoeft te zijn in zijn tweede Ronde van Vlaanderen. In Tirreno-Adriatico won hij de ‘rit der Muren’ naar Loreto na de hele dag in de aanval te zijn geweest. Vervolgens trok hij op indrukwekkende wijze de eindwinst in de BinckBank Tour naar zich toe. In de slotrit, over de Vlaamse wegen, zegevierde hij na een solo van 72,5 kilometer. En een dag later werd hij knap zesde in Luik-Bastenaken-Luik.

Mads Pedersen – foto: Cor Vos

Als twee honden vechten om een been, loopt het derde ermee heen. Het is een bekend gezegde. Terwijl iedereen naar Van Aert en Van der Poel kijkt, kan Mads Pedersen zomaar met de winst aan de haal gaan in de Ronde. Zijn wereldtitel in Yorkshire (2019) kwam misschien als een verrassing, maar de Deen was een jaar eerder al tweede geworden in… inderdaad, de Ronde van Vlaanderen. En dit seizoen heeft hij weer een flinke stappen gezet.

Daags na de gruwelcrash van Fabio Jakobsen en Dylan Groenewegen hield Pedersen de sneller geachte Pascal Ackermann van de winst in de Ronde van Polen. In Aalter, in de BinckBank Tour, was hij opnieuw de snelste. En in Gent-Wevelgem klopte hij Alberto Bettiol, Florian Sénechal en Matteo Trentin, naar wie hij in de laatste anderhalve kilometer in zijn eentje was overgestoken. Trek-Segafredo kan daarnaast rekenen op Jasper Stuyven en Edward Theuns.

Julian Alaphilippe – foto: Cor Vos

Misschien had Julian Alaphilippe een sterretje meer verdiend, maar in tegenstelling tot de eerder genoemde namen staat hij pas voor het eerst aan het vertrek van de Ronde. De Fransman van Deceuninck-Quick Step is natuurlijk wel een natuurtalent dat zich overal wel weet te redden. Zo’n spetterende Tour de France als vorig jaar, toen hij veertien dagen het geel om de schouders had, reed hij dit jaar niet.

Toch pikte hij al op de tweede dag zijn etappezege mee, nadat hij in de slotfase met Marc Hirschi en Adam Yates uit het peloton was ontsnapt. Maar het orgelpunt van zijn seizoen kwam exact een week ná de Tour. Tijdens het WK wielrennen in Imola sprong de vermakelijke alleskunner weg op de slotklim en kwam na bijna 260 kilometer solo aan de finish, waarmee hij de regenboogtrui in de wacht sleepte.

Zijn geliefkoosde Waalse Pijl liet hij een jaar links liggen, ook het energielevel van Alaphilippe kent zijn grenzen. Vervolgens verkeek hij zich op de finish in Luik-Bastenaken-Luik waardoor Primož Roglič de zege kon pakken. Bovendien werd hij gedeclasseerd voor een onreglementaire sprint. Amper drie dagen later stelde hij echter orde op zaken door in de Brabantse Pijl de winst voor de neus van Van der Poel en Benoît Cosnefroy weg te kapen.

Alaphilippe is, als drager van de regenboogtrui, natuurlijk de grote blikvanger maar Deceuninck-Quick Step heeft meer troeven achter de hand. Denk aan de Deceuninck-renners Kasper Asgreen, die vorig jaar al tweede was en de laatste weken in vorm is, en Yves Lampaert. De Belg maakte in Milaan-Turijn een doodsmak en hoopt zondag de laatste procentjes die hij nog tekort kwam, te hebben goedgemaakt. En dan zijn er nog Florian Sénéchal en Zdeněk Štybar.

Alberto Bettiol – foto: Cor Vos

Wie was die Alberto Bettiol eigenlijk? Zelfs de Italiaanse wielerjournalisten konden vorig jaar niet echt een zinnig antwoord geven op die vraag, nadat de EF-renner de 103e Ronde van Vlaanderen achter zijn naam had gezet. Zelf vond hij het niet heel vreemd, lachte hij wat later in gesprek met de pers. “Dat is mijn schuld! Ik heb de voorbije jaren veel te anoniem rondgefietst. Pas dit jaar heb ik de knop omgedraaid.”

Toch kwam zijn succes niet helemaal uit de lucht vallen. Bij de beloften was hij al een toptalent en reed hij in de Ronde al eens naar de tiende plaats, achter onder meer winnaar Rick Zabel, Dylan Groenewegen en Nick van der Lijke. En in zijn eerste jaren bij de profs stak Sep Vanmarcke al de loftrompet over Bettiol. “Heel sterke renner. Daar gaan jullie in de toekomst nog van horen.” Bij BMC kon hij de verwachtingen niet inlossen, maar dat veranderde in 2019 bij EF.

Anno 2020 is hij een renner om rekening mee te houden in de klassiekers. Na de coronabreak was hij in een snikhete editie van Strade Bianche vierde, waarna hij de Tour de France reed. Onlangs ging hij van start in Gent-Wevelgem en was hij een van de hoofdrolspelers. Met nog 1,8 kilometer te gaan sprong hij mee met de aanval van Matteo Trenin en eindigde hij uiteindelijk vierde. Schrijf hem beter maar op voor zondag!

Søren Kragh Andersen – foto: Cor Vos

Zonder enige twijfel is Søren Kragh Andersen uitstekend uit de coronabreak gekomen. De Deense allrounder won in de afgelopen Tour de France liefst twee etappes en schreef twee weken geleden bijna de BinckBank Tour op zijn naam. In Geraardsbergen, al enkele jaren het eindstation van deze etappekoers, verloor hij na een nagelbijtende finale van Mathieu van der Poel. Uiteindelijk kwam hij acht tellen tekort voor de eindzege.

Zondag ging Kragh Andersen als topfavoriet van start in Parijs-Tours, maar door een val kon hij uiteindelijk niet meespelen om de overwinning. In de Ronde is de Deen gewoon weer van de partij en normaal gesproken moet hij zijn vorm uit de Tour nog even kunnen doortrekken. Samen met Tiesj Benoot en Casper Pedersen, die het kopmanschap van zijn ploeggenoot vakkundig overnam in Parijs-Tours, is hij de speerpunt bij zijn ploeg.

Minder gesproken wordt over Stefan Küng, maar de Zwitser maakt sterke weken door. In Plouay kroonde hij zich tot Europees kampioen tijdrijden. Daarna verliet hij de Tour vroegtijdig om zich voor te bereiden op het WK tijdrijden, waar hij derde werd. Derde werd hij ook in de BinckBank Tour na een goede tijdrit en een sterke slotetappe. Vervolgens kwam hij als vijfde over de streep in Gent-Wevelgem, nadat hij zich in de finale meermaals had laten zien.

Michał Kwiatkowski – foto: Cor Vos

Ook Michał Kwiatkowski geven we een sterretje. De wereldkampioen van Ponferrada (2014) is in vorm, al moest hij de laatste weken op de kritieke momenten passen. De resultaten van de Pool zijn evenwel gewoon heel goed. Hij zette voor het eerst een Touretappe op zijn indrukwekkende erelijst en werd vervolgens vierde op het WK. In de heuvelklassiekers werd hij achtereenvolgens zesde (Waalse Pijl), tiende (Luik-Bastenaken-Luik) en zesde (Brabantse Pijl).

De grootste favorieten hebben we inmiddels besproken. Toch blijft dan nog een hele poel namen over die komen bovendrijven op een dag waarop alle puzzelstukjes in elkaar vallen. Denk aan de winnaars van 2018 en 2015 bijvoorbeeld, Niki Terpstra en Alexander Kristoff. Of aan Maximilian Schachmann, Matteo Trentin en Michael Valgren. Bij Bahrain-McLaren wordt gekeken naar het driemanschap Sonny Colbrelli, Iván García en Dylan Teuns.

Naast Teuns is het vanuit Belgisch perspectief ook uitkijken naar Sep Vanmarcke, die in 2014 èn 2016 derde was in de Ronde, Oliver Naesen, Tim Wellens, die bij Lotto Soudal samen met John Degenkolb de blikvanger is, en de procontinentals Amaury Capiot en Piet Allegaert. Tot slot willen we de naam van Jürgen Roelandts aanstippen. De nummer drie van 2013 kondigde aan na dit seizoen zijn fiets aan de haak te hangen.

Oliver Naesen – foto: Cor Vos

Favorieten volgens WielerFlits
**** Wout van Aert
*** Mads Pedersen, Mathieu van der Poel
** Julian Alaphilippe, Alberto Bettiol, Søren Kragh Andersen
* Kasper Asgreen, Stefan Küng, Michał Kwiatkowski, Yves Lampaert

Website organisatie
Deelnemerslijst

Weer en TV

De weersverwachting bij de start in Antwerpen is overwegend bewolkt aan een temperatuur van 8 ℃. Een zwakke wind waait vanuit het zuidwesten aan windkracht 2. Gedurende de koers loopt de temperatuur op tot maximaal 13 ℃ en neemt de bewolking toe.

’s Ochtends om 9.00 uur begint bij Sporza op één de uitzending van de Ronde van Vlaanderen al met een voorbeschouwing op de koers en aansluitend de start om 9.45 uur. Om 13.00 uur wordt even overgeschakeld naar Canvas in verband met Het Journaal, maar daarna is de koers tot aan het einde te zien op één. Ook via de Eurosport Player is de wedstrijd in zijn geheel te zien. Bij de NOS maakt de Ronde deel uit van de zondaguitzending van Studio Sport.