Voorbeschouwing: Ronde van Vlaanderen voor vrouwen 2020
foto: Cor Vos
Lucien Dhaene
zaterdag 17 oktober 2020 om 19:55

Voorbeschouwing: Ronde van Vlaanderen voor vrouwen 2020

Een half jaar later dan gepland, maar de Ronde van Vlaanderen gaat dit jaar dan toch door! Het belooft een ietwat vreemde editie te worden zonder de vele tienduizenden wielergekke supporters langs het parcours, maar een Ronde zonder publiek is nog altijd beter dan helemaal geen Ronde. Ook zonder hele volksstammen op de beklimmingen en de kasseistroken belooft de vrouwenwedstrijd een interessant schouwspel te worden. Wie wordt de opvolgster van Marta Bastianelli? WielerFlits kijkt vooruit!

Historie

Denkend aan Vlaanderen
Zie ik wielertoeristen
Traag door oneindig
Heuvelland gaan

Was Hendrik Marsman een Vlaming geweest, dan was zijn beroemde gedicht misschien wel zo begonnen. Als geen andere streek waar dan ook ter wereld ademen de Vlaamse Ardennen de koers. De koers is er in zekere zin een van de voornaamste religies, met de Muur van Geraardsbergen, de Koppenberg en de Oude Kwaremont als voorname heiligdommen — of vormen de hellingen een moderne kruiswegstatie? Komende zondag vindt de belangrijkste wielerwedstrijd van het jaar er weer plaats: de Ronde van Vlaanderen. Wie deze wedstrijd wint, wordt direct een heilige.

De Ronde is tevens in zekere zin een eerbetoon aan het leven. Mooie en minder mooie momenten volgen zich in razend tempo op. Een leven zonder obstakels is een utopie en in de Ronde kan het ook flink afzien zijn. Je komt altijd dingen tegen. Tegenslagen. Miserie. Pech kan worden opgevolgd door nog meer ellende, maar pure euforie behoort ook tot de mogelijkheden. Nu het leven dankzij de coronamaatregelen in de remmen knijpt is het mooi dat de Ronde toch doorgang kan vinden. Het wordt een flink aangepaste feestdag, maar het wordt desondanks een feestdag.

De Ronde was lang enkel voorbehouden aan mannen. In 2004, zo’n negentig jaar na de allereerste uitgave van de Ronde werd er voor het eerst “Vrouwen, vertrekt” geroepen. Vergist u zich niet, zelfs voor de eerste Ronde van Vlaanderen wordt er door vrouwen al kneiterhard tekeergegaan op fietsen. Een mooi voorbeeld daarvan is Tillie Anderson. De in Zweden geboren Amerikaanse stond bekend als ‘De Verschrikkelijke’. Geen gekke bijnaam als je weet dat ze van 1897 tot 1902 praktisch elke wedstrijd won waar ze aan meedeed. Natuurlijk had ook zij, als ze de mogelijkheid had gekregen, graag een wielerwedstrijd als de Ronde willen betwisten.

Dat geldt eveneens voor legendarische figuren als Alfonsina Strada, Keetie van Oosten-Hage, Beryl Burton, Elsy Jacobs: vermoedelijk hadden ook zij zich graag getoond op de macadamwegen, de kasseienstroken en de hellingen. En wat te denken van Belgische toppers van weleer als Yvonne Reynders, Marie-Rose Gaillard, Rosa Sels, Nicole Van den Broeck, Marie-Thérèse Naessens en Victoire Van Nuffel? Zij stuiterden tijdens hun topjaren veelvuldig over wegen met kinderkopjes of bitumineuze voegvullingsmassa, maar een eigen Ronde van Vlaanderen zat er niet in.

Zulfia Zabirova rijdt weg op de Muur in het shirt van Let’s Go Finland – foto: Cor Vos

Toch wordt pas in 2004 de eerste Ronde van Vlaanderen voor vrouwen georganiseerd. Op de dag dat oerflandrien Briek Schotte het tijdelijke met het eeuwige verwisselde won Zulfia Zabirova de eerste Hoogmis voor vrouwen. In een race over nog geen honderd kilometer reed ze op de Muur van Geraardsbergen iedereen uit het wiel. Ze kon haar hardrijderscapaciteiten daarna aanspreken om aan de meet de nummer twee vier seconden voor te blijven. Trixi Worrack, de nummer twee van toen, staat dit jaar overigens ook weer aan de start. Enkel de edities van 2008 en 2016 miste de Duitse die thans bij Trek-Segafredo, waardoor dit haar vijftiende deelname wordt. Slechts twee keer haalde ze niet de finish in Vlaanderens Mooiste. Haar topjaren liggen intussen wel achter haar, maar ze is in koers nog altijd van waarde.

Een jaar later konden we de eerste Nederlandse zege noteren. Na 112 kilometer en twaalf hellingen kwam Mirjam Melchers-Van Poppel als eerste aan te Meerbeke nadat ze in de finale op pad was gegaan met ploeggenote Susanne Ljungskog. De zege werd wellicht wat overschaduwd door de onvoorstelbare schertsvertoning die zich achter de Nederlands-Zweedse kopgroep afspeelde: de groep die om plaats drie streed werd in de laatste kilometers verkeerd gestuurd en dus overschreden ze de finishlijn in tegenovergestelde richting. Bizarre taferelen. Een jaar later eiste Melchers-Van Poppel wel alle aandacht op; ze won voor de tweede keer.

Bij de mannenwedstrijd staat het Koninkrijk België met 69 zeges ruim bovenaan in de tabel met de meeste overwinningen per land. Sterker nog: enkel als de komende zestig edities alleen maar Nederlanders of alleen maar Italianen winnen zal België pas van de troon worden gestoten. Maar bij de vrouwen ligt dit anders. Tot op heden slaagde er nog maar één Belgische in de Ronde te winnen. Haar naam? Grace Verbeke. De West-Vlaamse forceerde in 2010 eigenhandig de beslissing op de Molenberg, op een goeie 45 kilometer van het einde. Ze kreeg na haar versnelling gezelschap van Adrie Visser, maar op de Muur moest de Nederlandse passen. Een sterke groep achtervolgers kwam in de slotkilometers nog in de buurt, maar Verbeke hield knap stand, tot blijdschap van het thuispubliek.

Grace Verbeke houdt (voorlopig alleen) de Belgische eer hoog – foto: Cor Vos

In 2011 is Meerbeke voor het laatst de finishplaats. Tatiana Antoshina maakt na de Bosberg onderdeel uit van een kopgroep die om de zegebloemen strijdt, maar ze besluit de sprint niet af te wachten. De Russische hoopt alleen weg te rijden, maar dat feest gaat niet door. Als ze omkijkt ziet ze ene Annemiek van Vleuten in haar wiel zitten. Na pakweg 130 kilometer mogen Antoshina en Van Vleuten erom sprinten. Nu ja, sprinten..? De Wageningse maakt het met speels gemak af en ze bekroont zo het harde werk van haar ploeg. Nederland Bloeit!

In 2012 wordt Judith Arndt de eerste winnares van de Ronde met aankomst op de Minderbroedersstraat in Oudenaarde. Dankzij die overwinning mag de Duitse zich samen met Melchers-Van Poppel recordhoudster noemen, want ook in 2008 was ze de sterkste. 2013 en 2014 leveren weer Nederlandse zeges op (Marianne Vos maakte in 2013 haar prijzenkast nog maar eens wat voller en Ellen van Dijk pakte een jaar later uit met een solo van bijna dertig kilometer). Ook in de daaropvolgende namen winnen enkel grote namen. Logisch natuurlijk, de Ronde wordt nu eenmaal niet gewonnen door koekenbakkers.

Anna van der Breggen reed in 2018 iedereen naar huis – foto: Cor Vos

Laatste tien winnaressen Ronde van Vlaanderen
2019: flag-it Marta Bastianelli
2018: flag-nl Anna van der Breggen
2017: flag-us Coryn Rivera
2016: flag-gb Lizzie Deignan
2015: flag-it Elisa Longo Borghini
2014: flag-nl Ellen van Dijk
2013: flag-nl Marianne Vos
2012: flag-de Judith Arndt
2011: flag-nl Annemiek van Vleuten
2010: flag-be Grace Verbeke


Vorig jaar

Het duurde enige tijd voordat de bijna 160 kilometer lange koers echt tot ontploffing kwam. Inleidende beschietingen leverden valpartijen en opgaves op van Jip van den Bos en de Amerikaanse ex-winnares Coryn Rivera, maar het was vergeefs wachten op een vroege, grote aanval. De Ronde van 2019 was vooral een afvalkoers. Zelfs de illustere tweetrapsraket Kruisberg-Hotond – waar de belissing al diverse malen viel – leverde nog geen groots vuurwerk op. De hellingen en kasseien putten de rensters echter wel uit, waardoor er bij het opdraaien van de Oude Kwaremont nog zo’n circa dertig vrouwen in de voorste groep zaten.

Het was Marta Bastianelli die op de Kwaremont als eerste van de favorieten een pijl afschoot. Cecilie Uttrup Ludwig nam aan het einde van de helling over, terwijl Annemiek van Vleuten, Katarzyna Niewiadoma en Marianne Vos op korte afstand van de Deense aansloten bij Bastianelli. Direct na de Kwaremont sloeg het noodlot toe voor Vos in de vorm van een lekke band. Einde winstkansen voor de Brabantse, die tot dat moment zeker een van de sterksten in koers was. Iets minder sterk, maar toch ook goed in vorm was Lotte Kopecky. Voor de Belgische hoop in bange dagen viel er echter eveneens een bittere pil te slikken omdat ze tussen de Kwaremont in de Paterberg lek reed. Van achteruit terugkomen zat er niet meer in voor Kopecky, al kreeg ze nogmaals de bevestiging dat ze in de toekomst de Ronde zou kunnen winnen.

foto: Cor Vos

Annemiek van Vleuten begon als eerste aan de Paterberg, de laatste helling van de dag. De Gelderse draaide de duimschroeven aan, enerzijds om een groep met achtervolgsters niet terug te laten keren en anderzijds om de razendsnelle Bastianelli proberen pijn te doen en misschien wel af te schudden. Dit plannetje slaagde ten dele. De achtervolgers kwamen slechts in de buurt van de kopgroep en Niewiadoma werd gelost, maar Bastianelli week niet van de zijde van Van Vleuten, evenals Uttrup Ludwig, misschien wel de sterkste bergop.

In de nagenoeg biljartvlakke slotkilometers tussen de Paterberg en Oudenaarde probeerde Van Vleuten het nog wel, maar zonder effect. Een groep beresterke achtervolgsters deed eveneens verwoede pogingen, maar ook zij slaagden niet in hun missie. Het werd een sprint met drie. Of eigenlijk met twee, want Cecilie Uttrup Ludwig was al blij met haar podiumplek, zo zou later blijken in het extatische finishinterview. Van Vleuten ging voor de verrassing, maar Bastianelli liet zich de kaas niet van het brood eten. Later die dag zou Alberto Bettiol voor een nog groter Italiaans feestje zorgen.

Uitslag Ronde van Vlaanderen 2019
1. flag-it Marta Bastianelli (Virtu)
2. flag-nl Annemiek van Vleuten (Mitchelton-Scott)
3. flag-dk Cecilie Uttrup ludwig (Bigla)
4. flag-it Sofia Bertizzolo (Virtu)
5. flag-nl Ellen van Dijk (Trek-Segafredo)

Niemand was in staat om ‘Beastianelli’ te kloppen – foto: Cor Vos


Parcours

Het parcours van de Hoogmis is flink gewijzigd ten opzichte van de vorige jaren. Dit heeft natuurlijk alles te maken met de coronakalender. Zo is de wedstrijd zo’n 25 kilometer minder lang en zijn de Lange Munte, de Muur van Geraardsbergen en Tenbosse uit het parcours gehaald. De wedstrijd wordt echter nog altijd op dezelfde manier opgebouwd. Zo beginnen de rensters vanuit start- en finishplaats Oudenaarde met een stuk vlak in noordoostelijke richting. Na pakweg 35 kilometer begint de wedstrijd pas echt als de rensters door Zottegem zijn gekomen. De Lippenhovestraat en de Paddestraat vormen de eerste obstakels van de dag. Je kunt hier de Ronde nog niet winnen, maar wel verliezen.

Hierna trekt de karavaan weer richting Oudenaarde, waarna het eigenlijk continu ofwel heuvelop of heuvelaf gaat. De les van de afgelopen jaren is dat de koers tot aan Ronse redelijk gesloten blijft (hoewel de deur achteraan wel openstaat), en dat het spektakel vanaf de tweetrapsraket Kruisberg-Hotond echt losbarst. Op de Hotond is al diverse keren de beslissing gevallen. Wie daar nog poeier in de benen heeft kan daar zeker het verschil proberen te maken, zoals Ellen van Dijk in 2014 en Anna van der Breggen in 2018.

Mocht die aanval niet succesvol blijken te zijn, dan kan er ook nog altijd een schifting worden gemaakt op het befaamde slotduo Oude Kwaremont en Paterberg. De top van deze laatste klim ligt op circa dertien kilometer van de streep, alweer voor de negende keer getrokken op de Minderbroedersstraat te Oudenaarde. Op weg naar de lange finishstraat kan er door achtervolgsters zeker nog een en ander worden rechtgezet.

Zoals altijd in Vlaamse voorjaarsnajaarskoersen zijn niet alleen de genoemde hellingen en de kasseienstroken van belang. Het gevaar schuilt ook in de soms zeer smalle wegen, de vele verkeersremmers, de soms slechte weersomstandigheden en de welbefaamde betonbaantjes met bitumineuze voegvullingsmassa. Een ongeluk en/of een achterstand schuilt in Vlaanderen soms in de kleinste hoekjes.

Belangrijkste passages

Lippenhovestraat
Paddestraat
Katteberg
Holleweg
Edelareberg
Varent
Haaghoek
Leberg
Berendries
Valkenberg
Kanarieberg
Taaienberg
Kruisberg-Hotond
Oude Kwaremont
Paterberg 

Zondag 18 oktober, 135 km
Start: 13.45 uur in Oudenaarde
Finish:
17.24-17.47 uur in Oudenaarde


Favorieten

Enkel Mirjam Melchers en Judith Arndt zijn er nog maar in geslaagd om Vlaanderens Mooiste twee keer te winnen. Komt daar nu een derde dame bij? De kans is reëel, want acht van de laatste tien winnaressen staan ook nu weer aan het vertrek. Lizzie Deignan deed het in haar topjaar 2016 bijvoorbeeld al eens. Ze reed destijds samen met Emma Johansson op de finish af. Johansson, die dag rijdend met een Vlaamse leeuw op haar helm en favoriet bij het Belgische publiek, moest nipt het onderspit delven in de sprint.

Dit seizoen is Deignan weer ouderwets goed bezig. Sinds de herstart won ze de GP Plouay, La Course en Luik-Bastenaken-Luik, drie prestigieuze wedstrijden. En er is gerede kans dat er nog eentje bijkomt, want dit parcours ligt haar als gegoten. Ze zou de concurrentie af kunnen schudden (al zal dat vermoedelijk minder eenvoudig zijn dan in de Waalse Ardennen), maar de Britse styliste kan het ook zeker in de sprint van een kleiner groepje. Als ze nog altijd in de vorm van LBL verkeert, zal de concurrentie een flinke kluif hebben aan Deignan. Haar sprint, haar vermogen op de hellingen, haar resultaten de laatste tijd en het feit dat ze in grote afspraken altijd net even iets extra’s lijkt te kunnen maakt haar op papier de topfavoriete.

Wint Lizzie de Ronde nu ook als Deignan? – foto: Cor Vos

Binnen Trek-Segafredo vinden we nog twee oud-winnaressen die winstkansen hebben. Allereerst is daar Elisa Longo Borghini, veruit de beste Italiaanse van het seizoen. In tegenstelling tot Deignan kan ELB niet meteen vertrouwen op haar sprint. Desalniettemin mogen we Longo Borghini zeker voorin in de wedstrijd verwachten. We kunnen hier lange monologen over houden, maar punt is dat ze vanwege haar vermogens op de fiets nu eenmaal gewoon thuishoort in de finale van Vlaanderens Mooiste. Hiervan getuige niet alleen haar zege van 2015.

We zouden overigens evengoed Ellen van Dijk een ster kunnen geven, want de Nederlandse tempobeul behoort net als Longo Borghini tot de rensters met serieuze kansen binnen de formatie waar de legendarische oud-winnares Ina-Yoko Teutenberg achter het stuur van de ploegleiderswagen zal zitten. Het is in ieder geval nooit een nadeel om met meerdere rensters de finale in te duiken. Misschien valt het kwartje dan juist wel de goede kant op voor Van Dijk. Ze moet zeker in staat kunnen worden geacht om haar overwinning van 2014 te herhalen. Als zij eenmaal weg is, zie haar dan nog maar eens terug te halen.

Van Dijk boorde begin dit jaar alweer ouderwets goed over kasseien – foto: Cor Vos

Het tweede blok vol kanshebsters rijdt in het oranje. Dat schrijven we nu wel, maar de grootste kanshebster binnen deze ploeg rijdt in regenboogtenue. Anna van der Breggen schreef in Imola wielerhistorie door zowel de tijdrit als de wegwedstrijd te winnen bij de WK wielrennen, een prestatie waar enkel Jeannie Longo ook mee kan schermen. Longo won de Ronde echter nooit, terwijl AvdB in 2018 de koers won met een van haar fameuze solo’s. Dat lijkt nu opnieuw haar beste kans op de zege. Knalt ze alles en iedereen uit het wiel met een van haar verwoestende versnellingen?

Maar Boels-Dolmans heeft zoals gezegd meerdere ijzers in het vuur. Van der Breggen heeft al meermaals bewezen dat ze zichzelf kan wegcijferen in functie van de ploeg, zeker in een koers die ze al heeft gewonnen. Dus hebben we ook Chantal van den Broek-Blaak en Amy Pieters voor u in de aanbieding. Nog maar twee Nederlandse toppers die hun sporen in soortgelijke wedstrijden al hebben verdiend. Wat er nog aan ontbreekt is een zege in de Hoogmis. Kan dat? Zonder twijfel, als het koersverloop hen gunstig is gezind. Ze zijn allebei gezegend met een goed stel benen en puik tactisch vernuft. Ook de hardheid die je nodig hebt in dit soort wedstrijden bezitten ze. Hoewel er in WielerFlits’ sterrenverdeling onderaan de voorbeschouwing slechts ruimte is voor tien rensters, hadden we zo twintig namen in deze lijst kunnen opnemen. Pieters en Blaak horen natuurlijk ook bij het kransje rensters die de Ronde kunnen winnen…

Schittert Van der Breggen opnieuw in de Hoogmis? – foto: Cor Vos

Toch mogen we ook de Belgische in de selectie niet uitvlakken. Jolien D’Hoore bekroonde een sterk optreden van zichzelf en haar ploeg in Gent-Wevelgem met een zege. Ze ging sterk mee op de Kemmelberg en The Belgian Bullet maakte het vervolgens leurig keurig af in de sprint. D’Hoore mag hopen dat ze beter doet dan haar tweede plaats in 2015; ze zal in ieder geval met veel vertrouwen aan de start staan. Veel kansen gaat ze niet meer krijgen om Vlaanderens Mooiste te winnen en dit is misschien wel haar beste gelegenheid om het eens klaar te spelen. We hebben gezien dat ze een helling kan overleven en als ze om de overwinning mag sprinten..? Berg je dan maar.

Komen we uit bij een tweede Belgische favoriete. Ja, het is smullen geblazen voor het thuisland. Want naast D’Hoore moeten we ook serieus rekening houden met Lotte Kopecky. Samen vormen ze al jaren een gevreesd duo op de koppelkoers en op de weg maken deze twee eveneens de dienst uit. In Gent-Wevelgem werd Kopecky afgetroefd door haar oudere landgenote, op het Belgisch kampioenschap in Anzegem was het juist weer de jongste van de twee die aan het langste eind trok. Komt er opnieuw een duel in de grootste Belgische eendagskoers van allemaal? Kopecky lijkt in het voordeel op de hellingen, terwijl D’Hoore vermoedelijk de meeste sprints tussen de twee wint.

Krijgen we opnieuw een Belgische titanenstrijd? – foto: Cor Vos

Voor Cecilie Uttrup Ludwig is er dan weer zeer weinig hoop als ze in een groep naar de meet rijdt. De Deense publiekslieveling moet net als vorig jaar offensief koersen wil ze namens FDJ-Nouvelle Aquitaine-Futuroscope meedoen om de knikkers. Ze is nog weer een jaar ouder en sterker geworden; misschien rijdt ze nu het gehele peloton wel naar de vaantjes op de Oude Kwaremont. In topvorm moet de Deense net als vorig jaar een hoofdrol kunnen spelen in de Ronde van Vlaanderen.

Net op het moment dat we dachten dat Marianne Vos weer eens de Ronde van Vlaanderen zou kunnen gaan winnen sloeg het noodlot toe. Pats. Lekke band op de top van de Oude Kwaremont. Over en sluiten wat betreft de editie van 2019. Wat kan ze dit jaar klaarspelen? Vanwege de coronaperikelen moest haar ploeg CCC-Liv de Brabantse Pijl weliswaar missen, maar in de wedstrijden daarvoor toonde de 33-jarige wel vormbehoud. Vierde in Luik, vierde op het WK, drie ritzeges in de Giro Rosa: hartstikke prima. Zet ze zondag de kroon op het werk? Ze heeft in ieder geval meerdere manieren om de koers voor een tweede keer op haar naam te schrijven.

Update 17/10: Marianne Vos heeft te maken met gezondheidsklachten en ze zal dus niet aan de start verschijnen. Ashleigh Moolman-Pasio en Sofia Bertizzolo zijn respectievelijk in 2019 en 2018 al eens vierde geweest in de Ronde, en we zouden hen dan ook kunnen zien als outsider.

Sunweb heeft net als Boels-Dolmans en Trek-Segafredo eveneens een zeer polyvalente selectie. Ze vertrekken niet met de grootste kanshebbers, maar ook voor deze formatie kunnen meerdere scenario’s gunstig uitvallen. Allereerst is daar Coryn Rivera, de Filipijns-Amerikaanse pocketsprinter die in 2017 de Ronde van Vlaanderen wist te winnen. Floortje Mackaij kan eveneens een rol spelen in de koers. De grootste kans op succes in de wedstrijd geven we echter aan Liane Lippert. De finale in Gent-Wevelgem miste ze door een val in de afdaling van de Kemmelberg, maar op de hellingen heeft ze al meermaals bewezen bij de besten ter wereld te horen. Voeg daar een gedegen koersinstinct aan toe en een goede punch je weet genoeg: let maar op Lippert.

Lippert rijdt in het blauw als beste jonge renster in de Women’s WorldTour – foto: Cor Vos

In de Ronde van Vlaanderen was de laagste eindklassering van Annemiek van Vleuten de afgelopen zeven jaar een zevende plaats. Verder maakte de tweevoudig wereldkampioene tijdrijden altijd onderdeel uit van de top vijf, en ze won ‘m daarvoor natuurlijk ook al eens. Van Vleuten is de enige renster die nog in staat is om de Ronde in haar carrière zowel op het oude als het nieuwe parcours te winnen. Niemand die eraan twijfelt dat zo’n prestatie binnen haar mogelijkheden behoort. Grote vraag is natuurlijk: is de pols voldoende hersteld?

“Ik had zon en een nieuwe trainingsomgeving nodig om mezelf op te laden voor de Ronde van Vlaanderen. Ik ben naar Sardinië gegaan om zowel mentaal als fysiek te herstellen. Mijn pols doet nog altijd pijn, maar het gaat elke dag beter”, zegt ze in een perspraatje van Mitchelton-Scott. “Ik heb goede trainingsessies gehad en ik denk dat mijn pols klaar is voor wat kasseien. Dit kan zomaar eens mijn laatste wedstrijd voor de ploeg worden, dus ik hoop op een mooie afsluiter.” In onze eigen woorden: we houden maar beter rekening met AvV.

Van Vleuten tijdens de Ronde van Vlaanderen – foto: Cor Vos

Van Vleuten kan in de wedstrijd dankbaar gebruik maken van de steun die Mitchelton-Scott haar in deze koers nog gaat kunnen geven. Zo kan Gracie Elvin in haar allerlaatste Ronde misschien nog wel eens schitteren als meesterknecht. Amanda Spratt keert weer terug na haar valpartij in de Giro Rosa. En wat te denken van Grace Brown? Wie haar de afgelopen weken aan het werk heeft gezien weet dat ze meer kan zijn dan een schaduwkopvrouw: ze zou zomaar uit de schaduw van Van Vleuten kunnen treden. Voegt ze nog een hoofdstuk toe aan haar doorbraak bij het grote publiek?

Brown barst van het talent en gebaseerd op de dingen die ze de afgelopen twee jaar bij Mitchelton-Scott heeft laten zien lijkt ze voorbestemd om grote overwinningen binnen te halen. Des te indrukwekkender is het dat ze pas sinds een aantal jaren serieus fietst. Haar eerste UCI-wegwedstrijd was het Australisch kampioenschap van 2016, toen ze nog maar iets van een half jaar serieus fietste. Voordien was ze een redelijke hardloopster, ze liep voornamelijk cross-country en middellange afstanden. Op de fiets was haar progressie zodanig dat ze in 2017 al haar eerste WorldTour-wedstrijden kon rijden.

Weer een jaar later eindigde Brown op het podium op het Australisch wegkampioenschap, won ze het Oceanisch kampioenschap tegen de klok en reed ze haar eerste WK. Begin 2019 volgde haar eerste UCI-zege, de derde etappe van de Tour Down Under. In een helse Ronde van Drenthe stal ze de harten van het publiek met een lange solo tot diep in de finale. Het is duidelijk: de ster van de 28-jarige Brown rijst snel. Na een indrukwekkende reeks resultaten op het WK Tijdrijden (vijfde), Luik Bastenaken-Luik (tweede) en de Brabantse Pijl (eerste) zal ze stiekem dromen van een nieuwe stunt.

Grace Brown, onthoud die naam – foto: Cor Vos

In een race als deze zijn er verschillende scenario’s denkbaar. Daarom hebben we ook nog lang niet alle kanshebsters besproken. Wat bijvoorbeeld te denken van een Elena Cecchini? De bij het grote publiek nog wat onbekende Amerikaanse Lauren Stephens (Tibco-SVB) laat zich de voorbije weken eveneens vooraan opmerken. Denk verder aan types als Lisa Brennauer, Demi Vollering en eventueel een Marta Cavalli.

U vraagt zich af: waar staat Marta Bastianelli? De winnares van vorig jaar verdient wel een vermelding in de voorbeschouwing, ook al is ze wegens fysieke malheur bij lange na niet zo goed als in het voorjaar van 2019. Echter: haar ploeg zal vanwege niet van de partij zijn in Vlaanderens Mooiste. Ook Paula Ka, Astana Women’s Team en Chevalmeire zullen de Ronde niet rijden…

U leest het, voldoende kanshebsters op de zege, de bloemen en de eeuwige glorie in deze bijzondere Ronde van Vlaanderen. Het belooft gezien de bizarre omstandigheden sowieso een memorabele editie te worden. Nu de wedstrijd nog, maar dat moet met dit deelnemersveld normaliter wel goed komen. Zoals Cecilie Uttrup Ludwig vorig jaar na de finish zei: “Let’s put the hammer down!”


Favorieten volgens WielerFlits
**** Lizzie Deignan
*** Anna van der Breggen, Annemiek van Vleuten
** Lotte Kopecky, Grace Brown, Elisa Longo Borghini
* Jolien D’Hoore, Liane Lippert, Cecilie Uttrup Ludwig, Ellen van Dijk

Website organisatie
Deelnemerslijst


Weer en TV

Het wil in oktober nog wel eens spoken in het Vlaamse land. Maar de weergoden zijn de pelotons die over de macadamwegen jakkeren gunstig gezind. Volgens de voorspellingen wordt het zo’n 13 graden. De neerslagkans is zo’n tien procent en ook met de wind lijkt het mee te vallen. Windkracht twee à drie op de Schaal van Beaufort; da’s weinig om je echt zorgen over te maken.

Vanwege de coronamaatregelen zijn de hellingen en kasseienstroken verboden terrein voor publiek. Ook de start en finish worden hermetisch afgesloten. De Ronde volg je dit jaar het beste thuis. Dat kan onder meer via Sporza op één (vanaf 16.30 uur), NPO 1 en Eurosport. Via de online kanalen van deze aanbieders moet de gehele wedstrijd gevolgd kunnen worden. Dit geldt ook voor Eurosport-zusje GCN Racing.


RIDE Magazine

Om te reageren moet je ingelogd zijn.