Voorbeschouwing: Trofeo Alfredo Binda 2019
foto: Cor Vos
zondag 24 maart 2019 om 07:00

Voorbeschouwing: Trofeo Alfredo Binda 2019

Een epische Ronde van Drenthe zit bij velen nog vers in het geheugen, maar het Women’s WorldTour-peloton maakt zich ook alweer op voor de volgende krachtmeting. Komende zondag is Cittiglio het decor van de Trofeo Alfredo Binda, met recht een klassieker op de internationale vrouwenkalender. Wie weet zich te kronen tot opvolgster van Katarzyna Niewiadoma? WielerFlits kijkt uitgebreid vooruit!

Historie

Een quizvraag: welke wielrenner stond bekend als de Trompettist van Cittiglio omdat hij diverse malen na een koers de trompet met de plaatselijke fanfare bespeelde? Geen idee? Geeft niet, kan gebeuren dat u dit niet weet. Nog een quizvraag dan: welke coureur kreeg in 1930 een riant bedrag aangeboden om niet deel te nemen aan de Giro d’Italia van dat jaar zodat er eens iemand anders op de erelijst zou komen? Bij veel wielerkenners gaat er intussen een belletje rinkelen.

Mocht dat bij u nog niet het geval zijn, kan dat misschien komen na het noemen van wat koersen die in veelvoud op zijn palmares staan. De renner die we zoeken won twee keer Milaan-San Remo, vier keer de Ronde van Lombardije, vijfmaal de Ronde van Italië en driemaal het WK wielrennen op de weg. Zijn naam? Alfredo Binda.

Niet ver van het Lago Maggiore wordt Binda op 11 augustus 1902 geboren in Cittiglio, een vrij onbeduidende nederzetting in Lombardije. Binda, kind nummer tien in een gezin van veertien, zou uitgroeien tot de tweede der Campionissimi. Hoewel hij in de buurt van Nice zou resideren zou hij vooral koersen in Italië. In de Giro won hij 41 etappes, maar de Tour was niet echt aan hem besteed. Hij won weliswaar twee ritten, maar tijdens La Grande Boucle van 1930 zou hij er tijdens de tiende etappe de brui aan geven.

Na zijn carrière werd Binda – een stijlvol coureur die met zijn andere bijnaam ‘La Gioconda’ werd vergeleken met de Mona Lisa – bondscoach. Als ploegleider zou hij de Tour wel vier keer winnen: in 1948 met Gino Bartali, in 1949 en 1952 met Fausto Coppi en in 1960 met Gastone Nencini. Onder zijn leiding werden er nog drie extra wereldtitels binnengeharkt. Niet slecht voor een stukadoor.

Alfredo Binda op een portret in zijn eigen museum – Foto: Cor Vos

In de zomer van 1986 sterft Binda in de plaats waar hij het levenslicht zag. In Cittiglio wordt dan el enige jaren de Trofeo Alfredo Binda georganiseerd. De wedstrijd, verreweg de oudste nog bestaande koers op de Women’s WorldTour-kalender, staat al sinds 1974 bijna onafgebroken op het programma. En de grote namen weten de wedstrijd dan al te vinden. De tweede winnares van de eendagskoers is bijvoorbeeld de legendarische Nicole Van Den Broeck. Ook Maria Canins, Fabiana Luperini en Valeria Cappellotto zijn klinkende namen op de erelijst.

In de jaren negentig lijkt de koers een stille dood te sterven. Gelukkig zette de gemeenschap er na twee jaar afwezigheid de schouders weer onder en de wedstrijd kon in 1999 worden gereanimeerd. Sindsdien is de Trofeo Binda elk jaar van de partij op de internationale kalender. In 2008 kreeg de wedstrijd het wereldbekerstatuut toegewezen en daarom was in 2016 niet meer dan logisch dat deze koers het label ‘WorldTour’ zou krijgen.

Ook voor jeugdige wielrensters is de omgeving van Cittiglio van belang. Sinds 1979 wordt er namelijk ook juniorenwedstrijd georganiseerd. Onder meer Noemi Cantele, Giorgia Bronzini, Marta Bastianelli, Amalia Dideriksen en Lorena Wiebes wonnen er in het verleden al. Ook dit jaar is de Piccolo Trofeo Binda openingsmanche van de UCI Junior Women’s Nations Cup. Traditiegetrouw wordt ze de ochtend voor de wedstrijd voor elitevrouwen verreden.

Kortom: dit weekend rijdt er nogal wat wielertalent rond in Lombardije.

Laatste tien winnaressen Trofeo Alfredo Binda
2018: flag-pl Katarzyna Niewiadoma
2017: flag-us Coryn Rivera
2016: flag-gb Elizabeth Armitstead
2015: flag-gb Elizabeth Armitstead
2014: flag-se Emma Johansson
2013: flag-it Elisa Longo Borghini
2012: flag-nl Marianne Vos
2011: flag-gb Emma Pooley
2010: flag-nl Marianne Vos
2009: flag-nl Marianne Vos

Marianne Vos is de laatste en voorlopig enige Nederlandse op de erelijst – foto: Cor Vos


Vorig jaar

Het voorjaar van 2018 zorgde lange tijd niet voor al te fijne koersomstandigheden. Ook tijdens de Trofeo Alfredo Binda was vorig jaar de regen van de partij. Het duurde enige tijd voor een ontsnapping op touw konden worden gezet. Maar bij de voorlaatste finishpassage had een sterke groep wel vijftig seconden voorsprong op een elitegezelschap.

Kans op de zege maakten Ane Santesteban, Alena Amialiusik, Małgorzata Jasińska en Megan Guarnier echter niet. In de slotronde was het Katarzyna Niewiadoma die twee keer hard demarreerde. De eerste versnelling, op de eerste van twee beklimmingen op de lokale omloop, bleek al funest voor de ontsnappingspoging van Guarnier en co. Alles  was weer te herdoen, maar toen de Poolse ook op de laatste helling van de dag vol doortrok had niemand een antwoord.

Met een snedige punch nam ze bergop afstand van haar rivalen. Achter Niewiadoma werd naar adem gehapt. Enkel Lucy Kennedy waagde nog een poging om haar bij te halen, maar de Australische werd niet beloond voor deze inspanning. Kennedy kwam er niet bij en in de afdaling naar Cittiglio kon de technisch meer begaafde Niewiadoma de afstand tussen beiden alleen maar vergroten. De achtervolgers zou ze pas na de finish terugzien.

Een van blijdschap huilende Niewiadoma viert haar overwinning – foto: Cor Vos

Top-5 vorig jaar
1. flag-pl Katarzyna Niewiadoma (Canyon-Sram) in 3u32m53s
2. flag-nl Chantal Blaak (Boels-Dolmans) op 23s
3. flag-nl Marianne Vos (WaowDeals) z.t.
4. flag-au Amanda Spratt (Mitchelton-Scott) z.t.
5. flag-by Alena Amialiusik (Canyon-Sram) z.t.


Parcours

Taino is de plek waar de Trofeo Alfredo Binda net als vorig jaar op gang wordt geschoten. De gemeente bezit enkele toeristische troefkaarten, waarvan het uitzicht over het zuidelijke deel van het Lago Maggiore zonder twijfel het belangrijkste is. Ook een renner van Mitchelton-Scott heeft affiniteit met het plaatsje. De gemeente organiseerde vorig jaar namelijk de Italiaanse wegrit voor beloften. Edoardo Affini, toen nog rijdend in kleuren van SEG Racing Academy, reed er solo naar de Italiaanse kampioenstrui.

Veel tijd zullen de rensters echter niet doorbrengen in de gemeente, want zodra één van de aanwezige notabelen het startschot heeft gelost, gaat de meute linea recta richting Cittiglio, dat zo’n twintig kilometer noordelijker ligt. Zodra de finish voor de eerste keer is gepasseerd begint de ellende.

foto: La Flamme Rouge

Allereerst wordt een grote ronde afgehaspeld. Hierin zijn twee obstakels opgenomen: de Via Sciareda (0,8 kilometer aan 8,4% gemiddeld) doemt al na enkele kilometers op. De klim naar Cunardo (4 km aan 4,6%) is de langste beklimming van de dag. Na een afdaling met enkele lastige bochten wordt vervolgens weer de finishlijn in het dorp van Binda bereikt.

Wat resteert zijn nog vier kleinere rondes van goed achttien kilometer om uiteindelijk op een 132 kilometer lange wedstrijd uit te komen. In de afsluitende rondes opnieuw de nijdige Via Sciareda, die niet veel later wordt gevolgd door de klim naar het dorpje Orino (3,1 kilometer aan 4,4%, met een maximaal stijgingspercentage van 10% op ongeveer 500 meter van de top).

Na deze pittige kuitenbijter gaat het in dalende lijn weer terug naar Cittiglio, waar men naast een aan Alfredo Binda gewijd museum ook nog pronkt met een waterval. De laatste vijfhonderd meter op de Via Valcuvia, waar de finishlijn ligt, lopen nog smerig omhoog. Als een sprint de wedstrijd moet beslissen (en dat is doorgaans altijd het geval) is het voor de rensters die willen winnen zaak om goed te timen.

foto: La Flamme Rouge

Start: 12.30 uur
Finish: 15.45-16.10


Favorieten

Op een parcours als deze zijn meerdere scenario’s denkbaar. In het verleden zijn ook zo’n beetje alle denkbare scenario’s al eens de revue gepasseerd. Veel is daarin ook afhankelijk van het weer. Anders dan vorig jaar lijken de weergoden het peloton nu vrij gunstig gezind. Dit zal er waarschijnlijk voor zorgen dat een grotere groep nog mee kan doen in de finale, wat automatisch zorgt voor een meer tactische koers.

Het is daarom ook de vraag wie er na de laatste helling nog bij zullen zitten. Er zullen ongetwijfeld snelle dames zijn die zich in de bijtrapafdaling naar de finish in de voorste contreien kunnen melden. Marta Bastianelli bijvoorbeeld. Deze dame lijkt dit jaar vooralsnog op alle parcoursen uit de voeten te kunnen. Een weergaloze Strade Bianche werd gevolgd door een lepe zege in de Ronde van Drenthe. Klimmen kan Bastianelli meer dan behoorlijk en op pure snelheid zal het ook lastig zijn haar te kloppen.

De grote vraag is: gaat iemand de uitgenaste Italiaanse nu wel van de overwinning kunnen houden? Dan zal er in ieder geval meedogenloos moeten worden gekoerst. Bastianelli speel je niet zomaar kwijt, dus is het misschien eerder zaak om het tactisch te spelen als je per se van haar af wilt. Onklopbaar is immers ook Bastianelli niet.

Update: Marta Bastianelli staat niet aan de start namens Virtu.

Ook de Trofeo Binda lijkt geknipt voor Bastianelli. Maakt ze het opnieuw waar? – foto: Cor Vos

Daar zou Chantal Blaak graag hoogstpersoonlijk voor zorgen. Vorige week moest ze na een sterk staaltje hardfietsen nipt het onderspit delven in de sprint op de Hoogeveense Alteveerstraat. In de Trofeo Binda werd de Nederlands kampioene vorig jaar ook tweede. Toen won ze echter de sprint van de groep der achtervolgers.

In een sprint met een klein elitegezelschap is Blaak in staat om het af te maken, maar als ze kans ziet om naar de overwinning te soleren zal ze ongetwijfeld het zekere voor het onzekere willen nemen. Na twee opeenvolgende tweede plaatsen in WorldTour-wedstrijden wordt het voor de oranje equipe immers hoog tijd om eens een keer te winnen.

Mocht Blaak daarvoor niet de aangewezen persoon blijken te zijn, dan kan Boels-Dolmans wellicht ook rekenen op klimster Katie Hall, de beresterke Karol-Ann Canuel en de veelzijdige Eva Buurman, die vorig jaar als renster van Trek-Drops al knap veertiende werd in de Italiaanse eendagskoers.

Kan Blaak het nu wel afmaken? – foto: Cor Vos

Zoals eerder vermeld is Marianne Vos de voorlopige enige Nederlandse winnares van de Trofeo Binda. In de Ronde van Drenthe kreeg ze niet alleen een moddermasker vanwege de epische omstandigheden, ze deed ook goed van voren mee. In de laatste kilometers was echter de kracht weg, waardoor ze niet verder kwam dan een elfde plaats.

Dit is natuurlijk nog altijd geen slechte prestatie, integendeel, maar bij CCC-Liv hadden ze natuurlijk wel op meer gehoopt. Nu ja, in Lombardije krijgt ze een nieuwe kans. Vos heeft in het verleden al bewezen op meerdere manieren deze koers te kunnen winnen. Voor welke optie ze ditmaal gaat? De sprint lijkt het meest waarschijnlijk.

Kan Vos voor de vierde keer de Trofeo Binda winnen? – foto: Cor Vos

Net als haar ploeggenoten ziet Amanda Spratt de Trofeo Binda als een thuiskoers. Hoe dit komt? Het Service Course van de Mitchelton-Scott is namelijk gevestigd in het nabijgelegen Varese. Het maakt dat de rensters van de ploeg misschien wel kunnen profiteren van extra parcourskennis. Mogelijke kanshebbers heeft de ploeg genoeg, al lijkt een scenario waarin Spratt het in de finale moet zien te rooien het meest waarschijnlijke. Het is echter wel de vraag of ze weer voldoende is hersteld van haar harde val in de Strade Bianche. Is dit het geval, dan doet Spratt zeker mee in de finale.

Toch zijn ook topklimster Lucy Kennedy en Gracie Elvin (zint ongetwijfeld op wraak na een lekke band in Drenthe) dames om serieus rekening mee te houden. En wie weet dat Grace Brown, die vorige week in de Ronde van Drenthe na een lange solo strijdend ten onder ging, ditmaal wel wordt beloond voor geleverde inspanningen? Het zou haar absoluut gegund zijn.

Is Spratt weer voldoende herstel van haar val in Strade Bianche? – foto: Cor Vos

De Cubaanse Arlenis Sierra zorgde in 2017 voor misschien wel de meest memorabele wielerfoto van dat seizoen. Wat was het geval? Tijdens de Trofeo Binda van dat jaar kwam het aan op een sprint met een vrouw of dertig. Voor de overwinning kwam Sierra in haar eerste WorldTour-wedstrijd ooit tekort tegen Coryn Rivera (over haar straks meer), maar omdat ze zo blij was vond ze het meer dan gerechtvaardigd om te juichen voor plek twee. En wie haar verhaal kent kan haar alleen maar groot gelijk geven.

Dit jaar heeft Sierra ook alweer de handen de lucht in mogen steken, zij het nu wel voor een zege. In de Cadel Evans Great Ocean Road Race was ze de beste na een solo. Maar om deze koers te winnen hoeft ze niet per se alleen weg te rijden. Een wedstrijd die eindigt op een sprint kan voor haar net zo gunstig uitpakken. Als ze in de laatste meters al haar kracht kwijt kan zullen de andere rensters van zeer goeden huize moeten komen om haar te kloppen.

De wijze les van Arlenis Sierra: ook als je tweede wordt kun je een winnaar zijn – foto: Cor Vos

Natuurlijk kan ook Coryn Rivera niet onbesproken blijven. De winnares van 2017 krijgt onder meer de winnares van de vorige juniorenkoers met zich mee: voor Pfeiffer Georgi wordt dit haar tweede WorldTour-koers. Veel kans om dit jaar te winnen wordt haar nu niet toegedicht. Dat is in het geval van de pijlsnelle vechtersbaas Rivera, Floortje Mackaij, Leah Kirchmann en Liane Lippert wel anders. De rode brigade zal één van de teams worden die de koers hard zal maken.

Winnen deed Rivera dit seizoen nog niet. En net daarom zullen velen angstvallig de in de Stars ’n Stripes gehulde pocketsprinter van Team Sunweb in het oog houden.

foto: Cor Vos

Ineens was ze daar afgelopen september weer, Tatiana Guderzo. Nee, echt weg was de Italiaanse wereldkampioene van 2009 natuurlijk niet, maar de bronzen medaille bij de WK wielrennen van Innsbrück was wel weer echt een teken dat Guderzo nog altijd met de besten kan wedijveren. De prestatie maakt alleszins meer indruk dan een overwinning in de Giro dell’Emilia (2017) of een zesde plaats in de Giro Rosa van 2016.

Afgelopen winter was voor Guderzo een rustige. De 34-jarige begon zich echter wel af te vragen of het misschien tijd was om de fiets aan de haak te hangen. Maar, zoveel is intussen duidelijk, zover is het voorlopig nog niet. De Trofeo Binda heeft ze voorlopig nog niet op haar palmares kunnen zetten. Nu wel? Dat moet dan via een goed getimede aanval gebeuren.

Als een ken knalroze tenue wegrijdt uit het peloton kan dit zomaar Guderzo zijn – foto: Cor Vos

Dit geldt ook voor Guderzo’s landgenote Soraya Paladin. Talent heeft ook deze Italiaanse genoeg. Vorig jaar won ze immers al bijna de GP Plouay, toch geen kleine wedstrijd op de kalender. Ook dit jaar draait het wel lekker bij de renster van Ale Cipollini en dit wordt onderstreept door haar uitslagen. Tweede in de Valenciaanse Wielerweek en een veertiende plaats in de Strade Bianche, om maar eens wat te noemen. Haar enige nadeel? Ze zal vermoedelijk alleen aan moeten komen als ze echt zeker wil zijn van de overwinning. Sprinten is namelijk nog niet haar grootste kwaliteit. Koersen kan ze echter wel!

De Italiaanse hellingen liggen Paladin een stuk beter dan de Drentse vlaktes – foto: Cor Vos

Dat Trek-Segafredo ook in deze koers een goede kans maakt op de zege mag geen verrassing heten. De ploeg stuurt een sterke afvaardiging naar Italië. Ellen van Dijk, vorige week al zeer dicht bij de eerste WorldTour-zege voor de nieuwe vrouwenploeg in de Ronde van Drenthe, is niet van de partij, maar types als Elisa Longo Borghini (ook voor haar is dit praktisch een thuiswedstrijd, daar woonplaats Ornavasso aan de overkant van het Lago Maggiore ligt) en de tactisch begenadigde Ruth Winder kunnen hier ook zeker potten breken.

En dan hebben we nog Jolanda Neff, een naam die niet zo vaak op startlijsten van wegkoersen komt te staan. In de eerste plaats is de Zwitserse immers mountainbikester. In 2016 was ze echter al eens zeer dichtbij de zege in de Trofeo Binda. Na een furieuze versnelling op de laatste beklimming had ze een voorsprong van veertig seconden op een groep vol wereldtoppers en er moest een ongenaakbare Lizzie Deignan aan te pas komen om haar van de overwinning af te houden. Daarom kijken velen reikhalzend uit naar haar prestaties dit jaar.

Wat kan Neff in haar eerste wegkoers voor Trek-Segafredo? – foto: Cor Vos

Nog niet genoemd, maar zeker nog het vermelden waard: Katarzyna Niewiadoma. Om de winnares van vorig jaar kunnen we immers moeilijk heen. De Poolse behoort met haar punch tot het kransje rensters die bergop het verschil kan maken. En voor Kasia geldt eigenlijk dat ze dit ook moet doen om de koers te winnen. In sprint wordt het voor haar 99 van de honderd keer immers een onmogelijke opdracht.

Wie u tot slot in de gaten kunt houden? Elena Cecchini, Cecilie Uttrup Ludwig, Emilia Fahlin, Rasa Leleivyte, Mavi Garcia, Erica Magnaldi, Malgorzata Jasińska, Ashleigh Moolman-Pasio en nog vele andere kleppers. Om maar te zeggen: er zijn heel veel rensters die deze koers kunnen winnen. De vraag is alleen hoe de puzzel gelegd zal worden.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Marta Bastianelli
*** Chantal Blaak, Marianne Vos
** Arlenis Sierra, Coryn RiveraKatarzyna Niewiadoma
* Amanda Spratt, Jolanda Neff, Soraya Paladin, Tatiana Guderzo

Website organisatie
Deelnemerslijst


Weer en TV

Vergeleken met de weersomstandigheden waar het peloton tijdens de Ronde van Drenthe mee moest dealen is het al snel lekker weer, maar ook zonder de Nederlandse WorldTour-koers in het achterhoofd wordt het aangenaam in Lombardije. Het kwik tikt volgens de laatste voorspellingen misschien zelfs wel de twintig graden aan. Kortom: weer dat niet misstaat in het weekend van La Primavera.

De koers wordt niet live uitgezonden op één van de Nederlandse en Belgische wielergekke zenders. Met dank aan PMG Sport zal de wedstrijd echter wel goed te volgen zijn. De Italiaanse sportaanbieder verzorgt vanaf 14.30 uur een wereldwijd toegankelijke livestream op YouTube.

RIDE Magazine

Om te reageren moet je ingelogd zijn.