Interview Opvallend feitje na de Wereldbeker in Dublin: winnaar Pim Ronhaar werkte zijn cross af in 57 minuten en 17 seconden, terwijl winnares Lucinda Brand uitkwam op net geen 55 minuten. Een extra lange opdracht voor de vrouwen dus, terwijl de mannen al voor de vierde keer op vijf Wereldbekers het uur niet volmaakten. Nooit lagen de duur van mannen- en vrouwencrossen zo dicht bij elkaar als nu, dus deden we navraag bij de UCI.

De reglementen zijn nochtans duidelijk: UCI-commissarissen moeten bij het bepalen van het aantal ronden voor mannelijke eliterenners het uur zo dicht mogelijk benaderen. Een aantal jaar geleden werd in de Wereldbekers nog een richttijd van een uur plus een ronde verwacht, maar dat is definitief verleden tijd. Voor vrouwelijke eliterenners en beloften streeft men nu naar vijftig minuten. Als er junioren aan de start staan, wordt dat teruggeschroefd tot 45 minuten.

Veranderende omstandigheden
“In Dublin waren er verschillende omstandigheden die het ons extra moeilijk maakten”, zegt Jurgen Deryckere, juryvoorzitter in Dublin, aan WielerFlits. “Het parcours veranderde enorm snel. ’s Ochtends reden de beloften sneller dan de profs later op de middag. Hoe meer het regende, hoe zwaarder het werd en hoe meer de omloop werd kapotgereden. Dat zag je duidelijk in de vrouwencross: de rondetijden werden steeds trager en trager, waardoor de cross langer werd.”

Dus gingen Deryckere en zijn team er vanuit dat er ook in de mannencross steeds trager zou worden gecrost. “De eerste ronde werd in 8’20” afgelegd, de tweede in 8’25”. Maar opeens doet Pim Ronhaar dan een ronde in 8’01”. Wij nemen onze beslissing na twee ronden, dus dat konden wij onmogelijk voorzien. Eens we onze beslissing hebben gecommuniceerd, hebben we niet het recht om die nog terug te draaien, ook al zie je dat de omstandigheden van het parcours of het koersgedrag veranderen. Dat zou niet fair zijn naar de renners toe.”

Brand moest lang aan de bak – foto: Cor Vos

Voor Deryckere speelde ook de lengte van het Ierse parcours een rol: in Dublin was immers een ronde van maar liefst 3.110 meter uitgetekend. “Hoe langer de omloop, hoe moeilijker voor ons om een correcte beslissing te nemen. Wat mij betreft, zijn omlopen van 2.400 tot 2.500 meter meer dan ruim genoeg. Nu zit je met rondes van meer dan negen minuten. Als dat beperkt wordt tot zes à zeven minuten, dan zie je de renners vaker passeren en zal je er nooit zo ver vandaan zitten. Zeker op lastige parcoursen is dat iets om over na te denken.”

Herevaluatie
Toch is de UCI-commissaris tevreden met zijn beslissingen. “Ik moest de vijftig minuten bij de vrouwen zo kort mogelijk benaderen. Als we een ronde vroeger stoppen, dan waren ze op 46 minuten uitgekomen, en dan was het te weinig. Het omgekeerde bij de mannen: als we daar een ronde extra bijgeven, dan komen ze uit op een uur en vijf à zes minuten. En dan spreken we alleen over de winnaars, voor de renners in de achtergrond is het nog extremer. Zelfs Eli Iserbyt zei me: een ronde extra was erover geweest.”

Deryckere benadrukt nog dat het niet gemakkelijk is om correct te handelen. “Er zal altijd discussie zijn, en we zullen altijd met lastige dilemma’s blijven zitten. Ook nu horen we dat ze gaan kijken om bepaalde zaken te herbekijken, maar eigenlijk zien we elke één à twee seizoenen wel kleine veranderingen in de reglementen. Nu is het plots weer een thema, dus zal alles nog eens worden geherevalueerd.”