Voorafgaand aan het nieuwe seizoen bespreken we traditioneel alle WorldTour-Teams. Vandaag is het de beurt aan het Spaanse Movistar, dat dit jaar meerdere troeven kan uitspelen in de grote rondes.

Aantal overwinningen 2017: 31
WorldTour-ranking 2017: 6e met 7393 punten
CQ-ranking 2017: 4e met 9805 punten
PCS-ranking 2017: 4e met 3570 punten

Website: www.movistarteam.com
Facebook: www.facebook.com/movistarteam
Twitter: @Movistar_Team
Instagram: movistar_team

2017
Movistar is al jaren een van de meest succesvolle ploegen in het peloton. Dat is ook niet zo gek, als je de beschikking hebt over fenomenen als Alejandro Valverde en Nairo Quintana. De Spaanse alleskunner en Colombiaanse klimgeit voeren al jaren de vloot met zilverwerk in veilige haven. Dat was niet anders in 2017. Het zorgde ervoor dat de ploeg als zesde eindigde in de WorldTour-ranking en een totaal aan 31 zeges wist binnen te halen. Toch kent het voorbije seizoen van de Spaanse formatie twee gezichten. In de eerste koersmaanden volgde de ene overwinning na de andere, terwijl de ploeg in het tweede deel van 2017 voornamelijk op zijn honger bleef zitten.

Al in een van zijn eerste koersen van het seizoen bleek dat Quintana over een prima stel benen beschikte. In de Ronde van Valencia wist hij op de steile pentes van de Llucena de basis voor de eindzege te leggen. Ook Valverde bleek al vroeg in het jaar uitstekend op dreef. In ‘zijn’ Ronde van Murcia schudde hij een indrukwekkende solo van een zestigtal kilometers uit de benen, terwijl hij in de Ruta del Sol een ijzingwekkend secondespel met zijn grote rivaal Alberto Contador in zijn voordeel wist te beslissen. In buurland Portugal bezorgden tijdrijder Jonathan Castroviejo en sprinter Carlos Barbero de ploeg in diezelfde periode ook nog twee overwinningen.

Het was al Alejandro Valverde die de klok sloeg in het voorjaar van 2017 – Foto: Sirotti

Eigenlijk kunnen we het eerste deel van 2017 typeren als Valverdenisimo. De 37-jarige Spanjaard koerste als een jonge god in respectievelijk de rondes van Catalonië en het Baskenland. In de eerste koers pakte hij maar liefst drie etappes en bijgevolg ook de eindwinst. Vooral zijn zege op Lo Port was indrukwekkend te noemen. Op een heuse col wist hij kemphanen Chris Froome en Alberto Contador uit het wiel te kletsen. De daaropvolgende Itzulia bleek ook een prooi voor Valverde. In een koers die El Imbatido tot op dat moment nog nooit had gewonnen, legde hij de basis voor de eindwinst in de afsluitende tijdrit.

Met drie rittenkoersen op zak en een blakend zelfvertrouwen zakte Valverde af naar de heuvelklassiekers, het terrein waarop de veteraan al zoveel successen vierde. De Amstel Gold Race bleek traditioneel zijn zwarte beest: hij wist niet verder te komen dan een negentiende stek. In de Waalse Pijl zocht en vond hij vervolgens op schitterende wijze eerherstel. Op de steile flanken van de Muur van Hoei liet hij nog maar eens zien onklopbaar te zijn, door voor een vierde(!) maal op rij naar de winst te vliegen. In de vier dagen later te verreden Luik-Bastenaken-Luik regisseerde hij de finale tot in de perfectie. Met een imponerende sprint reed hij in extremis naar het wiel van Daniel Martin, om hem vervolgens te laten staan in de laatste honderden meters. Dit bleek goed voor een vierde zegegebaar in Liege, na zijn vijfde overwinning in La Fleche Wallone. Na afloop was Valverde dan ook bijzonder emotioneel. “Deze overwinning is voor mijn vriend Scarponi”, verwijzend naar de één dag eerder verongelukte Michele Scarponi.

Nairo Quintana, in het midden, vocht in de Giro d’Italia een verbeten duel uit met Tom Dumoulin (l) en Vincenzo Nibali (r)

Na de Spaanse wervelstorm stond alles in het teken van de Giro d’Italia. Met die andere blikvanger, Quintana, was het doel simpel: het winnen van de eerste grote ronde van het seizoen. De Colombiaan had in het voorseizoen al laten zien uitstekend op dreef te zijn met eindzeges in de eerder genoemde Ronde van Valencia maar vooral Tirreno-Adriatico. In die Italiaanse rittenkoers was hij veel rivalen de baas die hij ook in La Corsa Rosa zou tegenkomen: Thibaut Pinot, Geraint Thomas en landgenoten Bauke Mollema en Tom Dumoulin. Hij leek ook goed op weg naar zijn tweede eindzege in de Giro; na negen dagen wist hij La Maglia Rosa te grijpen met een knappe ritzege op de Blockhaus.

We bleken hier, retrospectief gezien, echter ook meteen de meest vinnige Quintana gezien te hebben die bewuste Giro. In de resterende etappes beet hij zich namelijk stuk op het nieuwe rondefenomeen genaamd Dumoulin. De Nederlander haalde in de tijdritten hard uit naar de concurrentie, en bleef in de bergen uitstekend overeind. Quintana begon daarom met een beperkte bonus van 53 seconden aan de 29,3 kilometer lange tijdrit naar Milaan. Een vogel voor de kat; zo dacht toch iedereen met enige affiniteit met wielrennen. Dit vermoeden bleek ook gegrond. De Colombiaan verloor uiteindelijk anderhalve minuut op de Nederlander, en moest zich na drie weken tevreden stellen met de meest ondankbare plaats van allemaal.

Hét beeld van Nairo Quintana in de Tour: zwoegen.

Ondanks de teleurstelling in de Giro, werd het vizier al vrij snel weer gericht op de Tour. De Spaanse ploeg was er namelijk op gebrand om voor het eerst sinds Miguel Indurain weer de belangrijkste koers van het jaar te winnen. Dit moest gebeuren met het tandem Quintana-Valverde. De Colombiaan startte als absolute kopman, terwijl de Spanjaard de rol van meesterknecht/schaduwkopman op zich zou nemen. Op papier een droomkoppel, dat op de eerste dag echter al bruut werd gescheiden. In een kletsnat Düsseldorf ging Valverde namelijk hard onderuit na het missen van een bocht. Het verdict: een dubbele beenbreuk en het einde van een tot dan toe spetterend seizoen.

Het bleek een voorbode voor een zeer povere Tour voor de Spaanse brigade. Quintana bleek leeggezogen na een zware Giro, wat resulteerde in een resem slechte dagen en een kleurloze twaalfde plaats in de eindrangschikking. De ploeg wist evenmin een etappe te boeken, al kwam diezelfde Quintana nog dichtbij met een tweede plaats in Foix. Toch zou het eindrapport met een zware onvoldoende worden becijferd. En het ergste van allemaal; voor de aankomende Vuelta kon Movistar ook niet over een echte kopman beschikken na het wegvallen van Valverde en het sportief afhaken van Quintana.

Richard Carapaz was een van de weinige lichtpuntjes voor Movistar in de voorbije Vuelta a España -foto: Sirotti

Deze afwezigheid laat zich ook duidelijk blijken als we de statistieken van het tweede deel van het seizoen onder de loep nemen. Na de Giro mocht de ploeg slechts zes zeges bijschrijven, waarvan geen enkele op WorldTour-niveau. In de Vuelta wist de ploeg eveneens geen etappe te winnen, noch een goed eindklassement af te leveren. Nu moet ter verdediging wel gezegd worden dat ook hier de pechduivel vaker meereed dan gewenst. Zo viel een tot dan goed rijdende Carlos Betancur na een zware val uit in de zesde etappe en kusten klassementskopman Daniel Moreno en de beloftevolle Marc Soler en Ruben Fernández ook het asfalt. Lichtpuntjes waren José Joaquin Rojas, die enkele ereplaatsen bijeen wist te fietsen, en de Ecuadoraan Richard Carapaz, die bergop bij momenten de wereldtop kon volgen.

Het Italiaanse najaar verliep bij afwezigheid van Valverde ook niet florissant. Quintana wist zijn neus nog wel aan het venster te steken in de Ronde van Lombardije, wat resulteerde in een top-tien notering. Toch kunnen we stellen dat het tweede deel van 2017 op een deceptie uitdraaide. In 2016 wist de ploeg namelijk nog een Vuelta-winnaar af te leveren in de persoon van Quintana, alsook de Europese titel in het tijdrijden te bemachtigen met Jonathan Castroviejo. Daar kon de formatie het voorbije seizoen slechts van dromen.

Transfers
Traditioneel gezien is Movistar een ploeg waar het verloop vrij beperkt is. Rory Sutherland, het voorbije seizoen nog onderdeel uitmakend van de equipe, gaf vorig jaar tegenover WielerFlits nog aan dat de ploeg niet scheutig is op transfergebied. “De ploeg trekt nooit veel renners aan, ook geen grote namen. Een nieuwe grote naam kan namelijk als stoorzender werken, omdat de band tussen de renners zo sterk is.” Van dit beleid is teammanager Eusebio Unzue echter afgestapt. Dit moest ook wel, gezien het feit dat maar liefst acht renners het kamp – al dan niet vrijwillig – verlieten.

De Spaanse kampioen Jesús Herrada is een van de vertrekkers bij Movistar – Foto: Sirotti

Als we kijken naar de vertrekkers, dan zien we dat hier een aantal sterkhouders bij zitten. Zo kan Movistar in 2018 niet meer rekenen op de diensten van het Spaanse tijdritkanon Jonathan Castroviejo. De Europees kampioen van 2016 heeft gekozen voor de aartsvijand: het Britse Sky. Ook de gebroeders José en Jesús Herrada zoeken andere oorden op. Beiden hopen bij het Franse Cofidis meer voor eigen rekening te kunnen rijden. Vooral het vertrek van de 27-jarige Jesús Herrada zal een klap zijn voor Unzue. De Spanjaard beschikt over een goede punch bergop en is de huidige Spaanse kampioen op de weg. In de voorbije GP Montréal (2e) liet hij nog zien over voldoende potentie te beschikken, en op termijn weleens te kunnen uitgroeien tot een verdienstelijke opvolger van Valverde.

Twee andere tijdrijders hebben ook afscheid genomen van de formatie. De Brit Alex Dowsett zal volgend jaar uitkomen voor Katusha-Alpecin, terwijl Adriano Malori vorig seizoen definitief zijn koersfiets aan de wilgen moest hangen. De Italiaan, in het verleden nog vice-wereldkampioen tijdrijden, wist nooit volledig te herstellen van zijn zware val in de Ronde van San Luis van 2016. Een ander gevoelig verlies luistert naar de naam Gorka Izagirre. De ervaren Bask, vorig seizoen nog winnaar van een Giro-rit, ziet zich bij Bahrain Merida weer herenigd met zijn jongere broer Ion. Daniel Moreno, die in zijn tweejarige periode bij Movistar nooit zijn niveau van Katusha wist te evenaren, zag zijn contract dan weer niet verlengd worden. De 36-jarige puncheur kon echter toch nog een contract versieren bij EF Education First-Drapac.

Er wordt veel verwacht van Mikel Landa bij Movistar – Foto: Sirotti

De leegloop noopte het management tot het actiever bewegen op de transfermarkt. Van de vijf aankopen springt die van Mikel Landa er natuurlijk uit. De sierlijke Spaanse klimmer geldt al jaren als dé kroonprins van de nieuwe generatie Spaanse (ronde)renners, maar hij liet vorig jaar weer zien waarom iedereen die mening toebedeeld is. In de Giro d’Italia maakte hij indruk door na een valpartij in de etappe naar de Blockhaus een bergrit én de bergtrui te winnen. Vooral de manier waarop hij dagen achtereen de beeldbuis kleurde zodra de weg omhoog ging, was indrukwekkend te noemen. In de daaropvolgende Tour maakte hij zo niet nog meer indruk door als een onverstoorbare sfinx op kop te beuken voor kopman Chris Froome, om vervolgens welgeteld één tel tekort te komen voor het podium.

Unzué koestert bijgevolg grote verwachtingen van zijn nieuwe pupil. “We moeten nog altijd het beste van Mikel zien. Tot 2017 was hij grillig, maar hij heeft inmiddels de knop omgezet. Hij is nu veel constanter in zijn prestaties, en is veel beter gaan tijdrijden. Hij heeft nu de ideale leeftijd om zich op de grote rondes te richten. Mikel is de man die in de toekomst moet uitgroeien tot de nieuwe vaandeldrager van het Spaanse wielrennen.” Met het oog op de toekomst heeft de ploeg ook Jaime Roson weten te strikken. De 24-jarige Spanjaard reed zich het afgelopen jaar bij Caja Rural-Seguros RGA in de kijker, en hoopt zich ook op WorldTour-niveau te tonen. De 21-jarige Jaime Castrillo, de Spaanse tijdritkampioen bij de beloften, is net als Roson gehaald met het oog op de toekomst.

De twee andere nieuwkomers vallen in de zogeheten tussencategorie. Eduardo Sepúlveda (26) en Rafael Valls (30) beschikken over de nodige ervaring, maar hebben ook nog de leeftijd om door te groeien. Al zal Valls vooral zijn binnengehaald als versterking van de klimequipe rondom kopmannen Quintana, Valverde en Landa. De Argentijn Sepúlveda staat bekend als een allround renner, die naast een goede tijdrit ook bergop zijn mannetje staat. “Ik ben er zeker van dat hij bij ons zijn volledige potentieel zal benutten”, waren de woorden van Unzué bij de bekendmaking van de selectie voor de Vuelta a San Juan. Door de vijf nieuwkomers telt de Movistar-selectie 25 renners voor het komende seizoen. Dit zijn er drie minder in vergelijking met vorig jaar.

In
Jaime Castrillo (Lizarte)
Mikel Landa (Sky)
Jaime Roson (Caja Rural-Seguros RGA)
Eduardo Sepúlveda (Fortuneo-Oscaro)
Rafael Valls (Lotto Soudal)

Uit
Jonathan Castroviejo (Sky)
Alex Dowsett (Katusha-Alpecin)
José Herrada (Cofidis)
Jesús Herrada (Cofidis)
Gorka Izagirre (Bahrain Merida)
Adriano Malori (gestopt)
Daniel Moreno (EF Education First-Drapac)
Rory Sutherland (UAE Emirates)

Selectie 2018
Voor aankomend seizoen brandt er maar één vraag op de tong van de wielerfan: welke topper start in welke grote ronde? Het hebben van Alejandro Valverde, Nairo Quintana en Mikel Landa in één ploeg is reden tot jaloezie, maar vraagt ook tot een maken van een uitgekiend plan en een goede taakverdeling. Anders kan het gezegde ’teveel kapiteins op een schip’ weleens in werking treden. Teambaas Unzué heeft echter een plan. En dat kan gerust bijzonder ambitieus worden genoemd.

De drie kemphanen gebroederlijk naast elkaar – Foto: @Movistar_Team

Zoals het er nu namelijk naar uitziet, zullen zowel Quintana, Valverde én Landa van start gaan in de Tour. Een bijzonder onorthodoxe poging om Chris Froome eindelijk eens kopje onder te krijgen in de Franse ronde. Toch moet dit plan met enige reserve worden aangenomen. Zo liet Valverde vorige week in een reactie aan het Spaanse AS nog doorschemeren liever de voorkeur te geven aan de Giro. Toch lijkt de Spanjaard de Tour te betwisten. Wat zeker is, is dat Quintana zijn seizoen volledig zal modelleren rondom de Tour. De Colombiaan begint zijn seizoen in eigen land, met de gloednieuwe koers Colombia Oro y Paz. Zijn programma in aanloop naar de Tour, dat nog moet worden ingevuld, zal lichter zijn in vergelijking met vorig seizoen.

Wat ook zeker is, is dat Landa in het spoor van Quintana voor een topklassering gaat in La Grande Boucle. Op de vraag of hij zich in het vervolg nog dienstbaar zal opstellen, is de Bask duidelijk. “Bij zowel Astana als Sky werd ik geremd, terwijl ik de benen had om te winnen. Als ze tegen me zeggen dat ik moet wachten, dan doe ik dat niet. Ik moet mijn eigen doelen beginnen na te streven.” Over zijn relatie met Quintana is hij eveneens duidelijk. “De ploeg zal ons op gelijke hoogte moeten zetten. Het belangrijkste is dat Movistar de Tour wint. We moeten bondgenoten zijn. Om Sky te kunnen breken, heb je een alliantie nodig.” Na de Tour zal Landa zich richten op de Vuelta en het WK in het Oostenrijkse Innsbruck. “Ik wil in de Vuelta voluit gaan voor een mooie klassering. Maar ik zal ook met een schuin oog kijken naar het WK; het parcours ligt me namelijk wel.”

Mag Bala volgend jaar vijf vingers opsteken? – foto: Sirotti

Waar Quintana en Landa al duidelijk hebben uitgesproken hun seizoen voornamelijk te focussen op de Tour, zal Valverde zich allereerst richten op een voor hem klassiek voorseizoen: de openingskoersen op Mallorca, de Ronde van Murcia, de Ronde van Valencia en de rondes van Catalonië en het Basenland. De klimklassiekers zullen zijn eerste deel van 2018 accentueren. Het grote doel van El Imbatido: een vijfde zege in Luik-Bastenaken-Luik. “Met een vijfde zege evenaar ik het record van Eddy Merckx. Dit zou nog specialer zijn dan een eerste keer de Amstel Gold Race winnen.” Dat Valverde overtuigd is van het feit dat hij op zijn oude niveau zal terugkeren na zijn lange revalidatie, blijkt wel uit de volgende woorden. “Ik weet niet wanneer mijn eerste overwinning zal volgen. Wat ik wel weet, is dat het niet lang zal duren.”

Na de klassiekers zal de Murciaan dus te bewonderen zijn in de Giro of Tour. In het tweede deel van 2017 zal hij dan weer voor winst gaan in respectievelijk de Vuelta, het WK en de Ronde van Lombardije. Vooral een eerste regenboogtrui staat nog altijd hoog op het verlanglijstje. Zeker na vier bronzen en twee zilveren medailles. “Ik denk dat we er als ploeg ons ding kunnen doen. Ik heb er al met bondscoach Javier Minguez over gesproken. Het is wellicht ook de laatste kans voor me om een keer wereldkampioen te worden”, aldus Valverde.

Kan Carlos Betancur zijn carrière daadwerkelijk nieuw leven inblazen? – foto: Marcel Koch

In de schaduw van de drie kopmannen is het ook uitkijken naar de ontwikkeling van enkele andere coureurs. Wat mogen we bijvoorbeeld nog verwachten van Carlos Betancur? De Colombiaan leek vorig seizoen weer op de weg terug na enkele moeilijke jaren, maar werd teruggeworpen door pech. Inmiddels lijkt de explosieve klimmer het licht te hebben gezien. “Ik heb de laatste jaren veel geleerd. Ik ben inmiddels vader, en daardoor heb ik meer verantwoordelijkheden. Ik hoop nog jaren te kunnen fietsen, en die tijd wil ik niet verspillen.” Een andere Zuid-Amerikaan waar met belangstelling naar wordt uitgekeken, is Richard Carapaz. Kan de 24-jarige Ecuadoraan het goede uit de voorbije Vuelta bevestigen? En kunnen de Spaanse talenten Marc Soler, Carlos Barbero en Rubén Fernandez hun ontwikkeling doorzetten?

Een periode van het jaar waarin Movistar traditioneel minder op de voorgrond te bespeuren is, is gedurende het Vlaamse voorjaar. Toch hebben ze met Imanol Erviti, Nelson Oliveira, Jasha Sütterlin en Daniele Bennati voldoende mannen aan boord die over de keien kunnen dokkeren. Vooral Erviti, twee jaar geleden nog de voorjaarsrevelatie met top-tien noteringen in zowel Vlaanderen als Roubaix, richt zich opnieuw op kasseiklassiekers. Tot slot kunnen renners als Andrey Amador, Winner Anacona en Victor de la Parte, normaal in dienst van hun kopmannen, hun kans grijpen mocht die zich aandienen.

Selectie Movistar 2018
Andrey Amador
 Winner Anacona
Jorge Arcas
 Carlos Barbero
Daniele Bennati
 Carlos Betancur
Nuno Bico
Richard Carapaz
 Héctor Carretero
Jaime Castrillo
Imanol Erviti
 Rubén Fernández
Mikel Landa
 Nelson Oliveira
 Víctor De la Parte
 Antonio Pedrero
 Dáyer Quintana
 Nairo Quintana
 José Joaquin Rojas
Jaime Roson
Eduardo Sepúlveda
 Marc Soler
 Jasha Sütterlin
Rafael Valls
 Alejandro Valverde
Totaal: 25 renners