Wietse Bosmans is helemaal terug. De nog altijd maar 24-jarige veldrijder van Beobank-Corendon lag er bijna twee jaar uit met de ziekte van Lyme, maar bleef al die tijd doorzetten. Daar werd hij dit weekend rijkelijk voor beloond met een tweede plek in de BRICO-cross in Meulebeke, niet eens zo ver na ploeggenoot Mathieu van der Poel. “Ongelofelijk dat het mij nu al lukt om op het podium te eindigen”, vertelt Bosmans aan WielerFlits. “Nu is het doel om weer helemaal naar mijn oude niveau toe te groeien en in de toekomst misschien ieder weekend in de top-5 te rijden.”

Op de dag af bijna twee jaar geleden bracht de onfortuinlijke Bosmans zelf het nieuws naar buiten dat hij kampte met de ziekte van Lyme, nadat hij al een tijdje wisselvallige prestaties afleverde. Wat volgde was een voor de jonge Kalmthoutenaar lange donkere periode met wel enkele ups, maar vooral veel downs. Meer dan een jaar duurde het vooraleer men wist te achterhalen dat Bosmans te maken had met de chronische vorm van de ziekte en ook het daaropvolgende herstel nam bijzonder veel tijd in beslag. Meer dan hij zelf ooit had gevreesd.

Fysiek en mentaal kapot
De tweevoudig vicewereldkampioen bij de beloften bewijst nu dat hij weer de oude is, maar dat kostte hem bloed, zweet en tranen. “Ik heb meer dan acht maanden van mijn fiets moeten blijven om volledig te herstellen”, legt Bosmans uit. “Voor iemand als ik, met een enorme passie voor de fiets, is dat alles behalve evident. Ik kan normaal gezien niet stilzitten, maar toch moest ik rusten. Het wordt nog extra zwaar als je – terwijl je zelf verplicht binnen moet zitten – de lastige behandelingen ondergaat en vooral niet op je fiets mag kruipen, een aantal jonge talenten naar voren ziet komen die misschien wel in jouw plaats de veldritsport gaan beheersen. Daar ga je, in combinatie met de fysieke klachten die de ziekte met zich meebrengt, aan kapot. Een heftige periode dus, waar in mijn ogen geen einde aankwam.”

Enerzijds fietste ik zo graag dat ik het zelf niet kon laten, anderzijds kreeg ik gewoon te weinig tijd.

Het blijft een raadsel waarom dit alles bij Bosmans zo lang moest aanslepen. Waarom bleef de ploegmaat van Mathieu van der Poel vorig seizoen bijvoorbeeld tussendoor af en toe enkele crossen rijden, in plaats van meteen over te schakelen op volledige rust? “Enerzijds fietste ik zo graag dat ik het zelf niet kon laten, anderzijds kreeg ik gewoon te weinig tijd. Ik won in die periode dan misschien wel vier wedstrijden in onder andere China en de Verenigde Staten, waardoor het voor het grote publiek leek alsof er niets aan de hand was, maar eigenlijk reed ik rond met een zeer slecht gevoel. Ik wist toen al dat enkel rust mij zou kunnen genezen, maar ik bleef roofbouw plegen op mijn lichaam. Pas aan het einde van vorig jaar heb ik voor het eerst durven zeggen: ‘nu is het genoeg. Ofwel ga ik er nu alles aan doen om volledig te genezen, ofwel stop ik met koersen.’ Dan was de keuze snel gemaakt.”

Speciale band met Mathieu
Dat wierp begin deze maand, in de tweede manche van de EKZ Cross Tour in Illnau, al zijn vruchten af. Bosmans mocht daar als derde het podium beklimmen en hij reed ook dichte uitslagen in Baden en Neerpelt, maar zijn echte wederopstanding kwam er zaterdag in Meulebeke. De Antwerpenaar was de enige die zijn wagonnetje kon aanhaken bij zijn vriend en ploegmaat Mathieu van der Poel. Die laatste bleek uiteindelijk nog een maatje te groot voor Bosmans, maar dat kon zijn euforie na afloop niet temperen. “Natuurlijk wilde ik zelf winnen. Maar als je zag hoe Mathieu daar reed, dan wist je dat daar niets aan te doen was. Sommigen hadden verwacht dat hij mij de zege cadeau ging doen, maar dat risico namen we niet. We hebben gezegd: ‘we moeten blijven rijden.’ Je weet nooit wat er in de laatste ronde nog kan gebeuren. Desalniettemin doet dit enorm veel deugd.”

Mooi om te zien achteraf was de oprechte blijdschap van Van der Poel voor zijn kameraad. Niet toevallig, zo blijkt. “We kennen elkaar al lang en zijn goed bevriend. Ik heb vroeger nog met zijn broer David gevoetbald, nota bene met vader Adrie als trainer. De laatste vijf jaar fietsen wij vaak samen en hebben we veel goede en mindere momenten gedeeld. Mathieu heeft met zijn knie gesukkeld, ik ben lang ziek geweest en in zo’n periodes heb je veel aan elkaar. Dat brengt je dichter bijeen. Zaterdag leek het soms alsof we met zijn tweeën door het bos aan het rijden waren tijdens een training. Enorm plezant, maar wel afzien in dat wiel natuurlijk. Ik hoop dat we nog veel van zulke wedstrijden kunnen rijden, dat komt dat onze vriendschap sowieso ten goede.”

Volgens mijn begeleiders behaal ik nu al een tijdje mijn resultaten puur op basisconditie en talent.

Evenknie van Van der Haar
De hamvraag: is Bosmans dankzij deze prestatie definitief vertrokken? “Dat is nog even afwachten. Voor mij wordt dit een soort van overgangsjaar. Ik probeer week na week stappen vooruit te zetten, zonder overhaast te werk te gaan. Daarnaast moet ik wel werk maken van een betere startpositie. In Ronse werd ik nog bij de laatste tien renners afgeroepen, omdat ik al mijn UCI-punten kwijt ben. Ik moet nu rij per rij opschuiven, zodat ik volgend jaar weer mee mag doen aan de Wereldbeker. Als dat gelukt is ben je vertrokken, want in de Wereldbeker vallen ongelofelijk veel punten te verdienen. Voor een veertigste plek in een Wereldbeker-cross krijg je evenveel punten als de winnaar van de cross in Meulebeke. Oneerlijk eigenlijk, maar het heeft weinig zin om daarover te klagen.”

Het is nu aan de Belg om te ontdekken waar zijn grenzen liggen, want naar eigen zeggen heeft hij die in zijn drie jaar als prof niet ontdekt. We moeten al terug naar zijn tijd als belofte, waarin hij het BK won en twee keer net naast de wereldtitel greep, om een Bosmans aan honderd procent bezig te zien. “Ik behaal nu al een tijdje mijn resultaten puur op basisconditie en talent. Volgens mijn begeleiders is dat talent ook de reden waarom ik zo snel vooraan meedoe, terwijl ik nog wedstrijdritme mis. De komende maanden wil ik mijn echte limieten ontdekken. Als ik vroeger de evenknie was van Lars van der Haar, kan ik dat niet verleerd zijn. Ruw geschat zit ik op negentig procent, dus als ik deze lijn doortrek, is het een gezonde ambitie om in de verre toekomst misschien ieder weekend in de top-5 te rijden.”