Analyse Nee, het WK is niet goed geweest voor de Belgische profs. Bondscoach Rik Verbrugghe trok met ‘de sterkste ploeg in de breedte’ naar Yorkshire en dat heeft niet gerendeerd. Ja, er zijn fouten gemaakt. Maar over een blamage spreken, is ook ongepast. Dan geldt dat voor 95 procent van het peloton. Wat liep wel verkeerd? Een analyse.

Bondscoach Verbrugghe startte met twee speerpunten: Philippe Gilbert en Greg Van Avermaet. Terecht, op basis van hun ervaring en het vormpeil dat ze de voorbije weken toonden. Beiden wonnen wedstrijden op het hoogste niveau. Gilbert twee ritten in de Vuelta, Van Avermaet de WorldTour-koers in Montréal. Met nog eens vijf zogenaamde schaduwkopmannen telde het achttal zowaar zeven potentiële wereldkampioenen, klonk het vooraf.

Geen andere communicatie?
Er werden plannen gemaakt om aan te vallen. Remco Evenepoel zou de eerste zijn, op zo ongeveer zeventig kilometer van de finish. Geweldig, zo een aanvallend plan. Maar wat als één van de twee speerpunten pech krijgt? Daarvoor lag duidelijk geen plan op tafel. En uitgerekend dat scenario deed zich voor: Philippe Gilbert kwam ten val en had alleen Remco Evenepoel, die dan nog toevallig net terugkeerde na een plaspauze, in steun. Had Gilbert, toch een van de favorieten, geen recht op hulp van een extra landgenoot?

foto: Cor Vos

Oké, er werd niet met oortjes gekoerst. En bij het herbekijken van de beelden lijkt het alsof – op Evenepoel na – niemand van de Belgen Gilbert heeft zien vallen. Maar hoe gaat dat dan? Staat er op die plaatselijke omloop van nog geen 14 kilometer niemand van de Belgische delegatie langs de kant van de weg om de renners iets toe te roepen? We herinneren ons WK’s  waarin met codes werd gecommuniceerd. Zoals in Valkenburg 2012. Groen was doorrijden. Rood was stoppen. Geen geheime codes in Yorkshire, blijkbaar. Jammer. Het was tenslotte nog 125 kilometer wedstrijd. Mits wat extra hulp had Gilbert misschien nog kunnen terugkeren.

Eén helper? Onvoldoende
Trouwens, waarom zat Gilbert daar moederziel alleen toen hij viel? Misschien is dat wel de grootste vaststelling. Als je dan toch twee speerpunten hebt, verdienen die iets meer persoonlijke bescherming.  Al was het maar één iemand die hen zo lang mogelijk uit de wind houdt. Die helpt bij mechanische pech. Dat zeven (schaduw)kopmannen té veel van het goede was, is gisteren gebleken.

Als bij toeval reed na de pech van Philippe Gilbert onze enige echte knecht dan ook nog eens op kop van het peloton met Greg Van Avermaet in het wiel. Uiteraard onbewust: Tim Declercq is loyaal genoeg om de benen stil te houden als hij weet dat Gilbert – die hij uitgerekend een Vuelta lang heeft bijgestaan – aan het achtervolgen is. Ook hier dezelfde vraag: kan dat gebrek aan oortjes niet worden opgevangen met andere communicatiemiddelen? Of wílde Verbrugghe niemand meer opofferen?

foto: Cor Vos

Omstandigheden
Tot slot. Hoe zat het met de fysieke paraatheid van de renners zelf? Kunnen we hen iets verwijten? Dat ze niet goed genoeg waren. Maar dan moeten we zo ongeveer 95 procent van het peloton de huid vol schelden. Amper 45 renners hebben het WK uitgereden, de helft daarvan op minuten. Dat zegt iets. Regen en koude doen wat met een afgetraind rennerslijf. Dan is een mindere dag menselijk.

Tweede verwijt: de Belgen koersten te passief. Alleen Dylan Teuns schoof een keertje mee, maar kwam snel zichzelf tegen. Zoals – op vijf renners na – alle anderen die vroegtijdig een cartouche verschoten. Het overkwam uiteindelijk zelfs Van der Poel. Op Teuns na, anticipeerde niemand. Gesloopt door de extreme weersomstandigheden, bleek achteraf. Kortom, het was een WK waarin alleen de allersterkste beren – die dan ook nog eens honderd procent in orde waren – konden overleven. En daar waren in Yorkshire nu eenmaal geen Belgen bij. Gilbert misschien? Maar dat zullen we nooit weten.