WK 2019: Voorbeschouwing Wegwedstrijd Vrouwen
foto: Cor Vos
zaterdag 28 september 2019 om 08:00

WK 2019: Voorbeschouwing Wegwedstrijd Vrouwen

De Nederlandse equipe is zoals wel vaker torenhoog WK-favoriet, maar de concurrentie heeft de messen ook geslepen en er zullen een hoop rensters zijn die de Oranjeklanten een loer willen draaien. De vraag is alleen: lukt ze dat of wint voor het derde jaar op rij een Nederlandse de regenboogtrui? WielerFlits kijkt vooruit.

[unibet title=”Wie wint het WK bij de vrouwen?” link=”http://rebrand.ly/unibet_wk”]

  • M. Vos 3.50
  • A. van der Breggen 6.50
  • M. Bastianelli 10.00

[/unibet]


Historie

Britse vrouwen die hard fietsen… Dikke kans dat u nu denkt aan hedendaagse toppers als de zusjes Barnes of de onvermijdelijke Elizabeth Deignan, die hoopt bij het WK in haar achtertuin de show te stelen. Laura Trott, Lucy Garner en de ons op zo’n tragische wijze ontvallen Sharon Laws zijn ook namen die u ook zonder al te grote kennis van het damespeloton kunt kennen. En wat te denken van historische grootheden als Nicole Cooke en Emma Pooley?

Maar laat de naam Beryl Burton vallen en de meeste mensen kijken je maar wat verdwaasd aan. En dat is onterecht, want zij is een van de grootste rensters aller tijden. Vijf keer won ze de wereldtitel op de individuele achtervolging en het WK op de weg was ook twee keer voor haar. Deze week kijkt ze van boven toe hoe het peloton over haar trainingswegen in haar geliefde Yorkshire knalt.

Voor een van haar meest legendarische verhalen over haar moeten we terug naar 17 september 1967. In de twaalf uur van Otley – een van de plaatsen die wordt aangedaan tijdens de wegrit – is ze op weg naar het wereldrecord over twaalf uur. Dat niet alleen, ze haalt ook nog eens een van de beste (mannelijke) tijdrijders van het land in. Wanneer Burton Mike McNamara passeert biedt ze hem een snoepje aan.

Ze stopte uiteindelijk 45 seconden te vroeg met haar tijdrit aangezien ze vond dat ze wel genoeg had gedaan. Het zou twee jaar duren voor een man haar wereldrecord (277 mijl, oftewel bijna 450 kilometer) af zou pakken. Deze en meer anekdotes over de bijna vergeten kampioen passeren tijdens de diverse uitzendingen van de wegrit voor vrouwen ongetwijfeld de revue.

Laatste tien winnaressen WK wegwedstrijd voor vrouwen
2018: flag-nl Anna van der Breggen
2017: flag-nl Chantal Blaak
2016: flag-dk Amalie Dideriksen
2015: flag-gb Elizabeth Deignan
2014: flag-fr Pauline Ferrand-Prevot
2013: flag-nl Marianne Vos
2012: flag-nl Marianne Vos
2011: flag-it Giorgia Bronzini
2010: flag-it Giorgia Bronzini
2009: flag-it Tatiana Guderzo


Vorig jaar

Wat kun je doen in drie minuten en 42 seconden? Doorgaans kun je in die tijd een prima kop koffie zetten, een lichte lunch prepareren en het opschonen van je inbox moet in dat tijdsbestek ook kunnen. En zo zijn nog heel wat activiteiten te verzinnen. Op 29 september 2019 was Anna van der Breggen rond een uur of half vijf ’s middags al drie minuten en 42 seconden wereldkampioene toen de nummer twee over de streep kwam. Daarin deed ze bovenal een ding: genieten. En terecht.

Tot op die magische septemberdag was het vooral net-niet voor Van der Breggen op wereldkampioenschappen. In 2012 werd ze bij haar debuut gelijk vijfde. Ze reed een sterke wedstrijd en in Limburg loodste ze uiteindelijk Marianne Vos naar de titel. Een jaar later was ze wederom van goudwaarde voor Vos en zelf snelde ze naar een vierde plaats. Vanwege een vreselijke valpartij in de ploegentijdrit van Ponferrada kon ze in 2014 niet deelnemen aan de wegwedstrijd, maar een jaar later kwamen haar eerste medailles. In het Amerikaanse Richmond werd ze derde op de ploegentijdrit, kwam ze een paar tellen tekort voor goud op de tijdrit en ook in de wegrit was het net-niet. Achter Elizabeth Deignan (toen nog een Armitstead) sprintte ze naar het zilver.

“Una donna solo è al comando”- foto: Innsbruck-Tirol 2018 / BettiniPhoto (archief)

En net-niet bleef voor AVDB het thema, alhoewel ze buiten de wereldkampioenschappen natuurlijk meer dan genoeg prijzen pakte. Ze grossierde in eremetaal, maar een regenboogtrui ontbrak nog in haar kledingkast. Tot de 29ste september van het jaar 2018. Op het klauterparcours rondom de Oostenrijkse stad Innsbruck snelde ze op ongenaakbare wijze naar de wereldtitel. Maar voor Van der Breggen haar duivels ontbond was er al een hoop gebeurd.

Sanabria Sanchez en Aurelo Nerlo en Lotta Lepistö kregen het in de openingsfase op hun heupen. Ze hadden geen illusie om vooruit te blijven, maar ze kleurden wel de koers in de openingsfase. Maar dat was niet het belangrijkste wat tijdens de eerste koersuren gebeurde. Dat was namelijk een valpartij op 95 kilometer van de meet, waarbij Ellen van Dijk en Annemiek van Vleuten betrokken waren. Allereerst leek de schade mee te vallen aangezien voor Van Vleuten, maar het tegendeel bleek waar. Wonderwel kwam de Gelderse nog over de finish als achtste, maar ze verliet Innsbruck met een kapotte knie.

Fast forward naar iets meer dan veertig kilometer voor de finish. Op de tweede van drie beklimmingen op weg naar het skioord Igls viel de beslissing dankzij een Hollandse drietrapsraket. Vanuit het peloton was het eerst Lucinda Brand die een poging waagde. Haar aanval werd overgenomen door, jawel, Annemiek van Vleuten. De daaropvolgende demarrage kwam op naam van Anna van der Breggen en deze aanval bleek de juiste.

Het was nog 42 kilometer tot de finish, hetgeen doorgaans niet een afstand is voor een solo, maar voor Van der Breggen was dat wel het geval. Ze reed in één ruk naar een groepje met Ellen van Dijk, Elena Pirrone, Coryn Rivera, Malgorzata Jasinska, Emilia Fahlin en de gevaarlijke Amanda Spratt toe. Laatstgenoemde kon nog heel even weerstand bieden, maar nog voor de top van de klim was Van der Breggen ook van de linke Australische af.

foto: Innsbruck-Tirol 2018 / BettiniPhoto (archief)

Voor Van der Breggen was het vervolgens een relatief simpel karwei: zonder brokken beneden komen, om nog één volledige omloop af te werken. En de geboren Hasseltse deed precies dat. Onverstoorbaar snelde ze met machtige pedaalslagen alsmaar verder weg van al haar concurrentes.

Top-5 WK Wegwedstrijd Vrouwen 2018
flag-nr1 flag-nl Anna van der Breggen
flag-nr2 flag-au Amanda Spratt
flag-nr3 flag-it Tatiana Guderzo
4. flag-se Emilia Fahlin
5. flag-pl Małgorzata Jasińska


Parcours

Goed twintig kilometer rijden van het geboortehuis van Burton ligt de plek waar de rensters zich verzamelen om aan de wegrit te beginnen. Centenary Square, in het centrum van Bradford, is beslist niet de lelijkste startlocatie voor een koers. Vanaf het plein is het een dik kwartier rijden naar de plek waar met de vlag zal worden gezwaaid, Otley Road. Na zeven kilometer breekt het eerst kippenvelmoment aan voor Elizabeth Deignan. In Otley rijdt ze namelijk door haar geboorteplaats.

Het wordt sowieso een trip down memory lane voor de Britse topfavoriete. Zo passeert ze haar oude huis, haar oude school en de kerk waar ze het jawoord gaf aan de liefde van haar leven, Philip Deignan. Ze heeft iedere meter van het WK-parcours al meerdere malen gereden en zal bij wijze van spreken weten waar elke putdeksel ligt. Ze weet sowieso dat het na een kilometer of dertien voor het eerst serieus klimmen geblazen is. Norwood Edge is een eerste rothelling, een kilometer of dertig later doemt met de Lofthouse de zwaarste helling van de dag op.

De statistieken voor de heuvel in de Yorkshire Dales liegen er niet om. Het steile onding langs stenen muurtjes zou voor een favoriet met wonderbenen een uitgelezen plek kunnen zijn om de benen eens los te schudden. Het zal vermoedelijk niet de plek zijn waar je de koers gaat winnen, maar een onachtzame renster kan de koers er wel verliezen. Vanaf de top is het een kilometer of dertig in voornamelijk dalende lijn rijden naar Ripon, waar eerder deze week de tijdrit startte. Het is tevens de plek waar de rensters halverwege zullen zijn.

Eenmaal in Ripon begint het wegdek te golven en dat blijft het doen tot aan de meet. De karavaan passeert de ruïne van het cisterciënzer klooster Fountains Abbey, dat op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat, en via de nederzettingen Shaw Mill, Birstwith, Clapham Green en Hampstwaithe komen de rensters uiteindelijk uit op de A59. Deze weg voert de meute naar het centrum van Harrogate, waar nog drie (inmiddels bekende) omlopen op het programma staan.

Over het rondje is al genoeg gezegd en geschreven. Het is eigenlijk nergens vlak en het is voornamelijk in het tweede deel van de omloop best technisch. Na 150 kilometer ligt de finish in het kuurstadje ter hoogte van Victoria Avenue in een vals stijgende straat. De rensters hebben dan om en nabij de 2.400 hoogtemeters achter de kiezen. Een behoorlijk pittige beproeving dus!

Datum: Zaterdag 28 september
Traject: Bradford – Harrogate
Afstand: 150 kilometer

Start: flag-gb 11.40 uur / flag-nl 12.40 uur
Finish: flag-gb 15.35-16.00 uur / flag-nl 16.35-17.00 uur


Favorieten

Het zou een uitspraak van Gary Lineker kunnen zijn: “Vrouwenwielrennen is simpel. Een peloton vrouwen rijdt een wedstrijd en aan het einde wint een Nederlandse.” En inderdaad, een aanzienlijk deel van de grote koersen wordt deze dagen gewonnen door een dame uit de Lage Landen, maar dat wil niet zeggen dat het bij voorbaat al vaststaat dat de wereldtitel voor een van hen zal zijn.

Favoriet bij de meeste wedkantoren en bij het leeuwendeel van de volgers is Marianne Vos. En da’s niet alleen vanwege haar reputatie, maar vooral omdat ze dit jaar weer op ouderwetse wijze de overwinningen aaneen rijgt. Haar teller staat nu op negentien overwinningen in het wegseizoen en de twintigste zou zomaar eens de mooiste kunnen worden. In het klassieke voorjaar hield ze zich misschien nog wat in na een druk crossseizoen, toen zegevierde ze namelijk ‘slechts’ in de Trofeo Alfredo Binda, maar daarna ging het goed lopen. La Course, de Giro Rosa (vier ritten), de Ronde van Noorwegen (drie ritten en het klassement), de Ronde van de Ardèche (vijf etappes en het klassement) en zelfs de Tour de Yorkshire (rit- en eindzege). Vos kwam, Vos zag, Vos overwon.

Komt er na 2006, 2012 en 2013 een vierde wegtitel bij? Dan zou de Brabantse veelvraat op gelijke hoogte komen met de legendarische Yvonne Reynders. Het parcours zou in ieder geval geknipt voor haar moeten zijn. Met haar vinnigheid en haar intervalvermogen is Vos keer op keer in staat om de concurrentie pijn te doen op een van de oplopende stukken. Ook voor het technische werk hoeft ze niet bang te zijn. Daarnaast zullen maar weinig rensters haar kunnen kloppen als het uitdraait op een sprint naar de meet. Zeker als de koers al slopend is geweest.

Vos mocht dit jaar weer ouderwets vaak het zegegebaar maken – foto: Cor Vos

Maar de Nederlandse ploeg heeft zoals gezegd meerdere ijzers in het vuur die het net zo goed zouden kunnen afmaken. Anna van der Breggen mag als titelverdedigster natuurlijk niet onbenoemd blijven. Niet alleen omdat ze de uittredend kampioene is en een waardig wereldkampioene is gebleken, maar vooral omdat ze op dit parcours ook haar ei goed kwijt zou moeten kunnen. Behoudens pech gaat de Koningin van de Waalse Pijl zeker een rol van betekenis spelen in de koers. Met haar heb je een geweldige ploeggenote die veel mogelijke problemen kan oplossen, of als bliksemafleider kan fungeren. Maar Van der Breggen is natuurlijk ook iemand die voor eigen succes kan gaan.

Ze heeft natuurlijk niet de pure explosie van Vos, dus ze zal de laatste meters waarschijnlijk in haar eentje willen afleggen. Misschien schudt de Hasseltse wel weer een fraai nummertje als in de Grote Prijs van Plouay uit haar benen. Daar was een verschroeiende versnelling genoeg om de concurrentie af te schudden, waarna ze de pedalen kon blijven geselen op weg naar de zege.

Van der Breggen is uittredend kampioene – foto: Cor Vos

Annemiek van Vleuten beleefde afgelopen dinsdag niet de allerbeste dag uit haar carrière. Ze moest in de tijdrit haar meerdere erkennen in zowel Van der Breggen als de ongenaakbare Chloé Dygert Owen, waarmee ze na twee jaar afscheid moest nemen van haar geliefde regenboogtrui. Maar ze heeft nog een herkansing. In de wegwedstrijd zou ze immers ook gewoon kunnen winnen. Het zou niet alleen een fabuleuze manier om sportieve revanche te nemen op de wegrit van Innsbruck, het zou bovenal een bekroning zijn van alweer een prachtseizoen.

Een jaar geleden werd na haar kniebreuk door doemdenkers gevreesd voor het einde haar wielercarrière, maar Van Vleuten vocht zich weer terug uit het dal. De tweede koers na haar revalidatie, Strade Bianche, won ze met groot vertoon van macht. Ook het restant van haar voorjaar was puik, net als de de Giro Rosa waarin ze haar titel verdedigde. Of ze nu wereldkampioene wordt of niet, het jaar van Van Vleuten mag als ‘geslaagd’ worden omschreven.

Naast de Grote Drie heeft Nederland nog meer rensters die het kunnen afmaken. Sterker nog: eigenlijk zouden ze er allemaal toe in staat moeten zijn. Kijkt u dus niet raar op als een Lucinda Brand, Floortje Mackaij of Demi Vollering er met de regenboogtrui vandoor gaat. Als de koerssituatie het toelaat is alles mogelijk, zolang maar een Oranjevrouw de beste papieren heeft. Dus hoewel de rest van de selectie geen sterretje krijgt toebedeeld betekent dit niet dat ze geen kans maken. Integendeel.

Mag Van Vleuten deze trui volgend jaar dragen tijdens wegkoersen? – foto: Cor Vos

Een traditioneel tweede sterk blok is Italië. Ga maar na: ex-wereldkampioene Tatiana Guderzo, Elisa Balsamo, Marta Cavalli, Elisa Longo Borghini en Soraya Paladin. Namen om u tegen te zeggen. Met name Longo Borghini (haar prestatie op de Team Relay was indrukwekkend) en Paladin (dit jaar definitief aangesloten bij de wereldtop) zouden in een zeer zware koers zeker boven moeten kunnen komen drijven. En dan hebben we de grootste WK-troef nog niet genoemd: Marta Bastianelli.

We noemen de Ronde van Drenthe, de Vårgårda Road Race en natuurlijk Vlaanderens Mooiste. Beastianelli, zoals velen de Italiaans kampioene na haar uitmuntende seizoen noemen, heeft niet alleen het fysieke vermogen, ze is tactisch ook nog heel sterk en dat bewees ze onder meer in die drie grote koersen. Vooral de wijze waarop ze dit jaar de Ronde van Drenthe naar haar hand zette mogen we uitgenast noemen. En aan het EK in Glasgow hoeven we de Nederlandse ploeg vermoedelijk ook niet meer te herinneren. Om maar te zeggen: met de rappe Bastianelli en haar landgenoten moet ernstig rekening worden gehouden.

Bastianelli werd in 2007 al eens wereldkampioen, nu weer? – foto: Cor Vos

In 1995, toen de wereldkampioenschappen werden verreden in en om de Colombiaanse stad Duitama, pakte Jeannie Longo als voorlopig enige vrouw in de geschiedenis de dubbel. Een paar dagen na winst op de tijdrit, zette ze ook de wegkoers naar haar hand. Er is daarna niemand geweest die haar dit kunstje na heeft kunnen doen. Na haar indrukwekkende nummer in de tijdrit is natuurlijk de grote vraag: what about Chloé Dygert Owen? Gaat ze opnieuw gehakt kunnen maken van de concurrentie? De oppositie zal er in ieder geval van doordrongen zijn dat ze haar geen meter ruimte moeten geven. Want als ze haar duivels weet te ontbinden…!

Ondanks dat haar prestatie in de chronoproef buitengewoon indrukwekkend was gaat het misschien nog wat te ver om haar als topfavoriet te bestempelen voor het WK op de weg. Immers: een wegkoers is heel wat anders dan een tijdrit. Natuurlijk, in de Colorado Classic hield ze huis à la Vos (ze won daar alle etappes), maar het niveau van die koers laat zich niet vergelijken met dat van het WK. Ook qua koersafstanden niet trouwens, in de Amerikaanse meerdaagse was de langste rit 102,5 kilometer, dat is nogal een verschil met een wedstrijd van 150 kilometer. Ook het feit dat ze – op de tijdrit na – nog nooit een Europese UCI-koers reed spreekt niet meteen in haar voordeel. Een gemiddelde Amerikaanse koers verschilt immers nogal met een doorsnee Europese wielerwedstrijd. Desondanks valt ze natuurlijk niet te onderschatten.

Maar Dygert is niet de enige renster uit de Verenigde Staten die op dit parcours iets klaar zouden kunnen spelen. Coryn Rivera weet de laatste weken weer wat winnen is en ook Ruth Winder zal een rol van betekenis kunnen spelen. Voor haar zal het net als voor Deignan een soort thuiswedstrijd zijn, ze werd immers geboren in Keighley, een plaatsje op nog geen dertig kilometer van Harrogate. Rivera geven we de grootste kans, vooral ook omdat ze zoveel meer is dan enkel een one-trick pony op broekzakformaat. Naast dat ze hard kan sprinten, is ze niet bang om voor het offensief te kiezen. Haar vechtersmentaliteit is op dit parcours ook geen overbodige luxe.

Na 72 nationale titels nu een wereldtitel voor Rivera? – foto: Cor Vos

Hoe leuk ze het in Yorkshire vinden dat Winder in het graafschap ter aarde kwam, het is de fans uit de regio vooral te doen om Elizabeth Deignan. Ze zullen hun Lizzie de hele dag hartstochtelijk aanmoedigen in de hoop haar aan een tweede wereldtitel te helpen. Deignan heeft dit jaar in ieder geval net als Marta Bastianelli laten zien dat het krijgen van een kind niet het einde van je periode als toprenster hoeft te betekenen.

In het voorjaar maakte ze haar rentree en daar maakte ze gelijk mee de koers. In de Women’s Tour toonde ze dat ze nog grote koersen kan winnen en onlangs gaf ze in de Boels Ladies Tour eveneens beslist geen slechte indruk. Kortom: die Deignan gaat er staan. En anders kan het thuispubliek misschien nog rekenen op de zusjes Barnes en – waarom ook niet – Lizzy Banks, de tweede thuisrijdster in de ploeg.

Deignan kent elke millimeter van het parcours – foto: Cor Vos

Een traditionele kanshebster op het WK is Katarzyna ‘Kasia’ Niewiadoma. Dat op zich is al een prestatie, want de Poolse is ondanks dat ze al jaren aan de top staat nog altijd een jonge renster. De kans bestaat dat ze aankomende zondag als 25-jarige wakker wordt met het mooiste verjaardagscadeau om haar schouders: de felbegeerde regenboogtrui.

Vanuit het peloton zal Niewiadoma zonder twijfel heel wat felicitaties krijgen, maar cadeaus zullen er op de fiets zeker niet worden uitgedeeld. Daarvoor staat immers te veel op het spel. Ze heeft daarnaast ook geen cadeautjes nodig, want Kasia heeft meer dan genoeg kwaliteiten om het op eigen kracht af kunnen. Haar versnelling heuvelop wordt door velen gevreesd en als ze eenmaal een gat heeft op de rest, kan ze het volhouden tot aan de finish. Zelfs als een Van Vleuten alles geeft in de achtervolging. Op exact deze wijze won ze dit voorjaar de Amstel Gold Race. Kan ze in Harrogate nog eens zo’n straffe stoot uithalen? Ze gaat het in ieder geval proberen, zoveel is zeker.

Niewiadoma zal het koersverloop zonder twijfel kleuren – foto: Cor Vos

Denemarken is het laatste land dat er in slaagde om de Nederlandse equipe te veslaan op het WK. Cecilie Uttrup Ludwig was in 2016 onderdeel van de Deense selectie en ze zag toen haar landgenote Amalie Dideriksen naar het goud snellen. Dideriksen wordt nu weer uitgespeeld als speerpunt, en dat is gezien haar reputatie op kampioenschappen geen slecht idee. Als het een sprint wordt behoort ze zeker tot de kanshebsters, al is de sprint heuvelop niet meteen haar grootste kwaliteit.

Maar het aanvalswerk zal van Uttrup Ludwig moeten komen. Als ze op een van de hellinkjes in de finale op de pedalen gaat staan en een grote grimas trekt, weten de televisiekijkers hoe laat het is. Net als bij Niewiadoma kun je bij haar donder op zeggen dat ze het gaat proberen op een van de lastige stroken. En dan kan de rest maar beter snel bij haar in het wiel zitten, want het zou niet de eerste keer dit jaar zijn dat de 24-jarige in volle finale het kaf van het koren scheidt.

Cecilie Uttrup Ludwig – foto: Cor Vos

Amanda Spratt is op de pure klimparcoursen het meest in haar element, ze zal dan ook reikhalzend uitkijken naar het parcours rond Martigny komend jaar, maar in Harrogate zou ze ook haar plan moeten kunnen trekken. De gedoodverfde favoriet is ze niet, maar ze behoort wel tot het clubje rensters dat de Nederlandse ploeg in ernstige verlegenheid kan brengen.

In het favorietenlijstje is nog maar plaats voor twee rensters, maar we zouden zo twintig rensters kunnen noemen die hier recht op zouden hebben. Zo stuurt Duitsland met Liane Lippert (zeer goed in de Women’s Tour), Lisa Klein (al het hele jaar op dreef), Franziska Koch (de jongste winnares ooit in de Women’s WorldTour) en Lisa Brennauer (behoeft zij nog uitleg?) enkele fraaie namen aan het vertrek. Frankrijk kan ook potten breken met bijvoorbeeld een Audrey Cordon-Ragot of Juliette Labous. De Luxemburgse Christine Majerus zou zeker een ster hebben verdiend, maar de winnares van de jongste Boels Ladies Tour geeft aan niet honderd procent fit te zijn. Dat spreekt niet in haar voordeel.

Wat kan Amanda Spratt, de runner-up van vorig jaar? – foto: Cor Vos

Verdere outsiders zijn Stine Borgli (Noorwegen), Alison Jackson (Canada), Ashleigh Moolman-Pasio (Zuid-Afrika), Alena Amialiusik (Wit-Rusland), Flavia Oliveira (Brazilië), Rasa Leleivytė (Litouwen) en Anastasiia Chursina (Rusland). De Cubaanse Arlenis Sierra en de beruchte Oezbeekse Olga Zabelinskaya schrijven we ook beter nog maar niet af. België hoopt op een goede prestatie van Sofie De Vuyst. De 32-jarige heeft zeer recent nog goede uitslagen laten zien, dus dat belooft ook zeker voor de wegrit. Misschien geeft het net getekende contract bij Mitchelton-Scott haar wel vleugels en stijgt ze in de titelstrijd boven zichzelf uit?

We moeten eerlijk zijn, de kans de De Vuyst de wegrit gaat winnen is niet groot. Maar ze heeft afgelopen seizoen wel in vele pittige koersen bewezen zeer goed vooraan mee te kunnen doen. Winst in de Brabantse Pijl, zevende in de GP Plouay en nog een hele trits ereplaatsen zijn adelbrieven die ze dit jaar kan voorleggen. Een perfecte ‘steen in de kikkerpoel’?

[unibet title=”Wie wint het WK bij de vrouwen?” link=”http://rebrand.ly/unibet_wk”]

  • M. Vos 3.50
  • A. van der Breggen 6.50
  • M. Bastianelli 10.00

[/unibet]


Favorieten volgens WielerFlits
**** Marianne Vos
*** Elizabeth Deignan, Marta Bastianelli
** Katarzyna Niewiadoma, Anna van der Breggen, Annemiek van Vleuten
* Amanda Spratt, Cecilie Uttrup Ludwig, Coryn Rivera, Sofie De Vuyst

Website organisatie
Deelnemerslijst


Weer en TV

Voor meteorologen was de herfst al even begonnen en sinds afgelopen maandag is ook de astronomische herfst begonnen. Op de Britse wegen zijn de coureurs de afgelopen week ook al op een hoop regen getrakteerd. Drie keer raden wat het weer tijdens de wegrit zal zijn in Yorkshire? Exact, regenachtig. Er kunnen periodes met zon zijn, maar rensters rekenen daar beter maar niet te veel op. De temperatuur zal volgens de laatste voorspellingen hoogstens een graad of zestien zijn.

De wegwedstrijd voor vrouwen is in z’n geheel te volgen via de tv-kanalen van Sporza (vanaf 13.30 uur), NOS (vanaf 14.15 uur) en Eurosport (vanaf 12.30 uur). WielerFlits komt met een Volg Hier.


RIDE Magazine

Om te reageren moet je ingelogd zijn.