Koen Middendorp

• zaterdag 24 september 2022 om 20:00

Wat hebben Alfredo Binda, Rik Van Steenbergen, Eddy Merckx, Óscar Freire en Peter Sagan met elkaar gemeen? Deze vijf renners wisten in hun carrière drie keer wereldkampioen te worden. Komende zondag zal een renner, al dan niet voor de eerste keer, in de voetsporen treden van deze wielergrootheden. Wie dat is? WielerFlits blikt uitgebreid vooruit en legt de WK-favorieten langs de meetlat!

Historie

Op de Nürburgring scheuren normaliter allerlei soorten bolides aan een duizelingwekkende snelheid over het asfalt, door bochten en over curbstones. Het circuit werd bijna honderd jaar geleden aangelegd als onderdeel van een werkgelegenheidsproject om de tanende economie in de Eifel uit het slop te trekken. Op 27 september 1925 werd er begonnen met de aanleg van de baan, in het weekend van 18 en 19 juni 1927 was de officiële opening. Waaghalzen die geen angst kenden voor de dood, konden zich vanaf dat moment uitleven in ‘De Groene Hel’, zoals de bijnaam van het 23 kilometer lange circuit luidde.

De Nürburgring groeide in korte tijd uit tot een van de beroemde circuits ter wereld. Er werden heroïsche duels uitgevochten, maar tegelijkertijd ook enorme klappers gemaakt. Het werd een vaste tussenstop voor het Formule 1-circus en het was de plek waar de legendarische F1-coureur Niki Lauda in 1976 aan de dood ontsnapte. Sindsdien is er veel veranderd. Zo werd in de jaren tachtig van de vorige eeuw een veiliger circuit uit de grond gestampt, vlak naast de oude baan, waar nu voornamelijk op wordt geracet. De Nordschleife, het zo roemruchte deel van het oude circuit, is sindsdien uitgegroeid tot testplek van fabrikanten.

De Nürburgring Nordschleife was echter niet alleen maar voorbehouden aan racewagens. Het was in 1927 ook de plek waar de allereerste wereldkampioenschappen wielrennen werden gehouden. Beroepsrenners en amateurs verzamelden zich op 21 juli 1927 voor een wedstrijd over 182 kilometer. Acht passages over het racecircuit, met onderweg flink wat hoogtemeters, dat stond renners te wachten. Dat het een loodzware opdracht was, bleek wel aan de finish: slechts achttien deelnemers wisten de eindstreep te bereiken. De winnaar? Een zekere Alfredo Binda uit Cittiglio, niet ver van het Lago Maggiore.

Alfredo Binda, kind nummer tien in een gezin van veertien, was in 1927 al een grote meneer in het peloton. De ‘Trompettist van Cittiglio’ was toen reeds een winnaar van de Giro d’Italia en kende ook al succes in de Ronde van Lombardije. Met zijn wereldtitel wist Binda zichzelf een nog grotere status aan te meten, en het bleef niet bij die ene regenboogtrui. De stijlvolle coureur kroonde zich namelijk ook in 1930 en 1932 tot wereldkampioen en is daarmee, bijna honderd jaar later, nog altijd mederecordhouder wat betreft het aantal overwinningen op WK’s. Niet slecht voor een stukadoor uit een vrij onbeduidende nederzetting.

Voor het allereerste WK wielrennen moeten we dus terug naar 1927, al stond er in 1921 in Kopenhagen ook al een mondiale titelstrijd op het programma. Alleen: de wedstrijd was toen enkel nog toegankelijk voor amateurs en dus begint de WK-telling pas zes jaar later. We maken een sprong in de tijd, naar zondag 25 september 2022. Dan staat alweer de 89ste editie van de WK wielrennen op de weg voor eliteheren op het menu. Sinds de eerste zege van Alfredo Binda wisten heel wat grote kampioen zich eens te kronen tot ’s werelds beste. Sommige coureurs wisten dit zelfs meerdere keren te bewerkstelligen.

Binda was zoals gezegd de eerste in een illuster rijtje van renners die erin slaagden om het wereldkampioenschap drie keer te winnen. Na de Italiaan volgden Rik Van Steenbergen (1949, 1956 en 1957) in de jaren na de Tweede Wereldoorlog, de grote Eddy Merckx (1967, 1971 en 1974), de Spaanse sprinter Óscar Freire (1999, 2001 en 2004) en de Slowaak Peter Sagan (2015, 2016 en 2017). Er waren ook meerdere renners die twee keer de wereldtitel wisten op te eisen. Denk aan Briek Schotte (1948 en 1950) Rik van Looy (1960 en 1961), Greg LeMond (1983 en 1989), Gianni Bugno (1991 en 1992) en Paolo Bettini in 2006 en 2007.

Het WK in vogelvlucht

Eerste wereldkampioen: Alfredo Binda (1927)
Laatste wereldkampioen: Julian Alaphilippe (2021)
Aantal Belgische wereldkampioenen: 26 (laatste in 2012 met Philippe Gilbert)
Aantal Nederlandse wereldkampioenen: 7 (laatste in 1985 met Joop Zoetemelk)

Meervoudige wereldkampioenen
3x – Alfredo Binda (1927, 1930 en 1932), Rik Van Steenbergen (1949, 1956 en 1957), Eddy Merckx (1967, 1971 en 1974), Óscar Freire (1999, 2001 en 2004) en Peter Sagan (2015, 2016 en 2017).
2x – Georges Ronsse (1928 en 1929), Briek Schotte (1948 en 1950), Rik Van Looy (1960 en 1961), Freddy Maertens (1976 en 1981), Greg LeMond (1983 en 1989), Gianni Bugno (1991 en 1992), Paolo Bettini (2006 en 2007) en Julian Alaphilippe (2020 en 2021).

Eddy Merckx heeft drie regenboogtruien in de kast liggen – foto: Cor Vos

Als we een blik werpen op de erelijst, zien we dat België het vaakst een wereldkampioen wist af te leveren. Sinds de eerste editie in 1927 zagen we 26 Belgen er met de regenboogtrui vandoor gaan, met dank aan meervoudige winnaars als Merckx, Van Steenbergen, Schotte, Maertens en Van Looy. Ook de Italianen (negentien keer goud) zijn erg succesvol gebleken op WK’s, gevolgd door Frankrijk (tien keer) en Nederland, dat zeven keer op het hoogste schavotje stond. De laatste jaren zien we ook veel ‘niet-traditionele’ wielerlanden zegevieren in de wegwedstrijd. Denk aan Polen, Slowakije, Letland, Denemarken, Portugal en Australië.

Laatste tien winnaars WK wielrennen
2021: Julian Alaphilippe
2020: Julian Alaphilippe
2019: Mads Pedersen
2018: Alejandro Valverde
2017: Peter Sagan
2016: Peter Sagan
2015: Peter Sagan
2014: Michał Kwiatkowski
2013: Rui Costa
2012: Philippe Gilbert

Vorig jaar

Hij was op voorhand toch niet de topfavoriet. Zeker, hij werd voor de start gerekend tot een van de kanshebbers, maar had niet het beste seizoen uit zijn carrière achter de rug. De meeste ogen waren toch echt gericht op het Belgische blok en topfavoriet Wout van Aert in het bijzonder. Hoe kon het ook anders, nu het WK weer eens werd gehouden in wielerminnend Vlaanderen. In Antwerpen, Leuven, Overijse en alle tussenliggende plaatsen stond het publiek rijen dik, vooral op de lokale omlopen.

Ze hoopten bijna allemaal op een Belgische wereldkampioen, maar dat was buiten Julian Alaphilippe gerekend.

De opkomst in Leuven was overweldigend – foto: Cor Vos

Natuurlijk was er ook op het WK sprake van een traditionele vluchtgroep. Patrick Gamper (Oostenrijk) was de bekendste naam, hij kreeg Pavel Kochetkov (Rusland), Rory Townsend (Ierland), Oskar Nisu (Estland), Kim Magnusson (Zweden), José Tito Hernández (Colombia), Joel Levi Burbano (Ecuador) en Jambaljamts Sainbayar (Mongolië) mee als metgezellen. Zij kregen maximaal zes minuten voorsprong. In het peloton controleerde thuisland België de koers, maar de blauwhemden konden de kikkers niet al te lang in de kruiwagen houden.

Op 180 kilometer van de streep barstte de koers namelijk al los. Er was een eerste move van Benoît Cosnefroy, Magnus Cort en Remco Evenepoel en dit was het startsein van een zeer lange en attractieve finale. Een zeer gevaarlijke kopgroep met onder meer Evenepoel, Cosnefroy, Arnaud Démare en Primož Roglič kreeg de ruimte, maar werd na verloop van tijd toch opnieuw ingerekend. Dit ging alleen niet zonder slag of stoot. Door het hoge tempo was het peloton nog voor de finale al flink uitgedund: zo ging het te snel voor de meeste sprinters.

Een ijzersterke Alaphilippe plaatst op de St. Antoniusberg zijn beslissende aanval – foto: Cor Vos

Op de laatste keer Moskesstraat werd het kaf nogmaals van het koren gescheiden en op de daaropvolgende Bekestraat vonden er nieuwe sloopwerkzaamheden plaats. Alaphilippe plaatste een demarrage en was hiermee de aanstichter van een elitegroep. Naast de uittredende wereldkampioen waren ook toppers als Evenepoel, Florian Sénéchal, Jasper Stuyven, Wout van Aert, Matej Mohorič, Sonny Colbrelli, Giacomo Nizzolo, Tom Pidcock, Dylan van Baarle, Mathieu van der Poel, Michael Valgren en Zdeněk Štybar present.

Deze groep reed alsmaar verder weg van de achtervolgers en daarmee viel de koers in een eerste plooi. Op 26 kilometer van het einde was de opdracht van Evenepoel ten einde. Hij had zich, sinds de aansluiting van zijn kopman, volledig leeggereden in dienst van Van Aert. Die laatste zag echter alle kleuren van de regenboog, in een poging om Alaphilippe te volgen op de Wijnpers. De Fransman slaagde er op deze beklimming nog niet in om (definitief) weg te rijden, maar op de St. Antoniusberg probeerde hij het nóg een keer. En dit keer met succes.

Alaphilippe sloeg een gat, werd voortgestuwd door het dolenthousiaste publiek en wist zijn voorsprong alsmaar verder uit te breiden op een achtervolgende groep met Neilson Powless, Stuyven, Van Baarle en Valgren. De achtervolging kwam niet goed op gang, maar er stond verder ook geen maat op Alaphilippe, die met een halve minuut voorsprong begon aan de laatste kilometer. Op die manier had ‘JuJu’ alle tijd om zijn tweede wereldtitel op rij te vieren. De sprint om de tweede plaats werd enigszins verrassend gewonnen door Van Baarle.

foto: Cor Vos

Van Baarle tekende daarmee voor de eerste WK-medaille bij de elitemannen namens Nederland sinds 1997, toen Léon van Bon derde werd. Valgren pakte het brons namens Denemarken, de zwaar ontgoochelde Leuvenaar Stuyven viel met een vierde plaats net naast het podium. Maar na afloop werd toch vooral de naam van Alaphilippe gescandeerd. “Ik wist wat ik moest doen. Het was een heel moeilijke dag. Het was écht kapotgaan. Toen ik vanochtend opstond dacht ik niet opnieuw wereldkampioen te worden. Maar ik weet wat deze trui met je doet.”

Uitslag WK wielrennen 2021 – Leuven
Julian Alaphilippe in 5u56m34s
Dylan van Baarle op 32s
Michael Valgren z.t.
4. Jasper Stuyven z.t.
5. Neilson Powless z.t.

6. Tom Pidcock op 49s
7. Zdeněk Štybar op 1m06s
8. Mathieu van der Poel op 1m18s
9. Florian Sénéchal z.t.
10. Sonny Colbrelli z.t.

11. Wout van Aert z.t.

Volledige uitslag

Parcours

De wegkoers van de vrouwen op zaterdag is 164,3 kilometer lang, die van de mannen zondag 266,9 kilometer. Beide wedstrijden starten in Helensburgh, op een steenworp afstand van Sidney, om vanaf daar via de kustlijn en over de bekende Sea Cliff Bridge zuidwaarts richting Wollongong te trekken. Na iets minder dan dertig kilometer passeren de renners voor het eerst de finish in Wollongong, maar de lokale ronde zal nog even worden gemeden.

Eerst wacht er met de Mount Keira Loop nog een alternatieve, wat langere plaatselijke omloop, met daarin de nodige hoogtemeters. De renners mogen zich zelfs opmaken voor een heuse beklimming van goed negen kilometer, de Mount Keira, die door het regenwoud van Illawarra Escarpment voert. Met een gemiddelde van 5% kunnen we de klim kwalificeren als een loper, al kent de Mount Keira bij momenten ook uitschieters tot 15%. Het is zonder twijfel de zwaarste beklimming van dit WK, maar volgt ook al zeer vroeg in de koers.

Het is dus maar de vraag of de klim zich leent voor spektakel, in de wetenschap dat je op een WK niet al te scheutig moet omspringen met je krachten. Na de – overigens vrij technische en dus verraderlijke – afdaling van Mount Keira beginnen de renners al vrij snel aan de plaatselijke ronde van 17,1 kilometer in Wollongong: het Wollongong City Circuit. Na twaalf passages over het lokale circuit, kennen we de nieuwe wereldkampioen.

Op het rondje vinden we eigenlijk twee klimmetjes kort na elkaar. Dumfries Avenue is een korte helling van 700 meter met een gemiddelde stijging van 6,7%, met 11,4% als maximum. Deze vervelende kuitenbijter kennen we intussen van de tijdritten. In de wegwedstrijden vormt deze helling een tweetrapsraket met Mount Pleasant, die zich aandient na een zeer korte afzink. Dit is een beklimming van 1,1 kilometer aan een gemiddelde van 7,7%.

Als we de verhalen van locals mogen geloven, kent de klim uitschieters tot 16%, maar het routeboek heeft het over een piek van 14%. Vergelijkingen met de Berendries – een bekende helling uit onder meer de Ronde van Vlaanderen – worden al snel gemaakt. Het is met andere woorden een lastige kuitenbijter, maar wel eentje voor renners die al de nodige adelbrieven hebben verzameld in het (Vlaamse) voorjaarswerk.

De aanloop naar de klim toe, is trouwens ook niet te onderschatten. “Net voor Mount Pleasant ligt een technisch gedeelte met veel bochten en versmallingen”, schetst Scott Sunderland, die als koersdirecteur het parcours heeft mogen uitstippelen. “De klim zelf is een brede straat rechtdoor, waarbij het steilste stuk op het einde volgt. Meteen nadien volgt een snelle afdaling over brede wegen richting de kust om dan, na nog drie vlakke kilometers, rechtdoor de aankomstlijn te bereiken. De klassieke coureurs zullen van dit parcours houden.”

Vanaf de top van Mount Pleasant tot de finish is het nog acht kilometer. Na een snelle afdaling volgen nog enkele vlakke kilometers langs de kust. Vlak voor de streep wacht er nog een klein knikje op Clifford Road, dat misschien wel net zwaar genoeg is om in extremis het verschil te maken. “Qua lastigheidsgraad krijgen we een parcours zoals in Leuven: ideaal voor klassieke renners dus”, verwacht Sunderland. “De aanloop van veertig kilometer langs de kust zal schitterende beelden opleveren.”

Ook niet onbelangrijk: de plaatselijke ronde door het stadscentrum van Wollongong kent maar liefst 33 bochten. Optrekken, afremmen, weer in gang schieten en dan plots vol in de remmen: dat is zondag het beproefde recept. Het zal met andere woorden een nerveuze koers worden, waar een valpartij vaak op de loer ligt.

Zondag 25 september, Helensburgh – Wollongong (266,9 km)
Start: 10.15 uur / 02.15 uur
Finish: rond 16.50 uur / rond 08.50 uur

Favorieten

In de weken voor het WK ging het vooral over de renners die zondag niet aan de start zullen verschijnen van de wegrit. Oud-kampioenen Alejandro Valverde en Mads Pedersen zijn er om uiteenlopende redenen niet bij, net als Primož Roglič, Tom Pidcock, Søren Kragh Andersen, de broertjes Adam en Simon Yates en Richard Carapaz. Dit mag de pret echter niet drukken: het is en blijft een WK en veel toppers hebben wél gewoon besloten om af te zakken naar Wollongong, Australië.

Voor de topfavoriet moeten we in het Belgische kamp zijn. Wout van Aert zal een favorietenrol zeker niet uit de weg gaan: de 28-jarige alleskunner is bijna overal waar hij start de grote publiekstrekker en dat is voor dit WK niet anders. Van Aert mag al terugkijken op een meer dan geslaagd seizoen, maar kan zondag met een eerste wereldtitel op de weg bij de profs de kers op een al bijzonder fraaie taart zetten. Toch zal de kopman van de Belgische brigade niet te benijden zijn, wetende dat hij zondag de druk van een ganse natie zal meetorsen. Net als vorig jaar in Leuven, toen hij het niet kon waarmaken.

Bovendien heeft Van Aert enkele harde keuzes gemaakt in aanloop naar de wegkoers: zo besloot hij dit jaar te passen voor het WK tijdrijden, om maar zo fris mogelijk aan de start te kunnen staan van de wegrit. Dan scheelt het wel dat bondscoach Sven Vanthourenhout nog een tweede kopman heeft geselecteerd, die ook in staat moet zijn om een rol van betekenis te spelen in de finale. Wat heet, voor de immer ambitieuze Remco Evenepoel telt er maar één ding: de regenboogtrui. Na zeges in Luik-Bastenaken-Luik, Clásica San Sebastián en de Vuelta a España, zou een wereldtitel een volgend hoogtepunt zijn voor ‘REV’ in een al gedenkwaardig 2022.

Wout van Aert – foto: Cor Vos

Met Van Aert en Evenepoel beschikt Vanthourenhout kortom over twee kopmannen van formaat, met ieder een eigen profiel. Van Aert kan na een zware koers gokken op een vlijmscherpe sprint, Evenepoel moet het dan weer hebben van een goed getimede aanval en solo in de finale. En als één van hen in aanmerking komt voor de wereldtitel, zal de ander (in een ideaal scenario) als stoorzender fungeren. Aan Vanthourenhout de taak om alle neuzen ook in dezelfde richting te krijgen, en eventuele muiterij zo snel mogelijk de kop in te drukken. Als de Belgische ploeg zondag ook als een team koerst, heeft de concurrentie een dik probleem.

Met Jasper Stuyven, Quinten Hermans, Yves Lampaert, Nathan Van Hooydonck, Pieter Serry en Stan Dewulf als overige leden van de Belgische WK-formatie, lijkt er een juiste mix te zijn tussen jeugd en ervaring, tussen trouwe knechten (Serry, Van Hooydonck en Dewulf) en interessante schaduwfavorieten (Stuyven, Lampaert en Hermans). “Je zoekt naar evenwicht. Je speurt naar namen die geschikt zijn om een specifieke taak te vervullen. Dit is alleen geen garantie op succes, maar tegelijk ben ik ervan overtuigd dat dit de best mogelijke ploeg is voor de klus die wacht. Ik heb vertrouwen in die jongens”, aldus Vanthourenhout.

Mathieu van der Poel – foto: Cor Vos

Zo sterk als het Belgische blok is Nederland wellicht niet, maar dat wil niet zeggen dat de oranje mannen van bondscoach Koos Moerenhout bij voorbaat kansloos zijn voor de wereldtitel. Met een in vorm zijnde Mathieu van der Poel aan de start, mag je als keuzeheer dromen van het allerhoogste. De grote vraag is alleen hoe goed MVDP nu écht is, na zijn veelbesproken opgave in de Tour de France en atypische voorbereiding richting het WK. Van der Poel reed een alternatief programma. Zijn grote concurrenten wisten zich via de Vuelta, Canadese klassiekers of Tour of Britain klaar te stomen voor de mondiale titelstrijd.

Van der Poel moest het doen met trainingsstages, gerichte fietstochten achter de brommer, na-Tourcriteriums, enkele Vlaamse kermiskoersen en de Grand Prix de Wallonie. Een op het oog niet ideale aanvliegroute richting een wereldkampioenschap, maar we hebben het hier wel over Mathieu van der Poel. Die trekt wel vaker zijn eigen plan, om dan met succes zijn doelen af te vinken. Zelf gelooft Van der Poel in elk geval in de wereldtitel. “Ik denk dat ik daar iets kan betekenen. Al zal het allemaal moeten meezitten. Maar dat is altijd zo op een wereldkampioenschap. Het gaat de laatste tijd echt goed. Had ik dat gevoel niet gehad, was ik niet afgereisd.”

De voortekenen zijn in elk geval goed, met zeges in twee Vlaamse kermiskoersen en zijn triomf in de GP de Wallonie. Met name zijn laatste overwinning is een serieuze indicatie dat het met zijn vorm wel goed zit. Wie Biniam Girmay en Dylan Teuns kan verslaan op een hellende aankomstrook, is in orde. Mocht Van der Poel zondag toch niet over zijn beste benen beschikken, dan heeft de Nederlandse ploeg met Dylan van Baarle (vorig jaar nog zilver op het WK in Leuven) en Bauke Mollema nog twee troeven achter de hand. Wout Poels, Taco van der Hoorn, Daan Hoole, Pascal Eenkhoorn en Jan Maas zijn de overige namen.

Julian Alaphilippe – foto: Cor Vos

We komen nog even terug op onze eerdere aanname dat België met de sterkste selectie aan de start zal verschijnen. Is dat eigenlijk wel zo? Wie goed naar de Franse equipe kijkt voor de wegwedstrijd, komt wellicht tot een andere conclusie. Thomas Voeckler zit als bondscoach van de Fransen misschien wel met een luxeprobleem. Met titelverdediger Julian Alaphilippe, Benoît Cosnefroy en Christophe Laporte zijn er drie kopmannen aan te wijzen, en dan hebben we het nog niet eens gehad over Romain Bardet, Florian Sénéchal, Pavel Sivakov en Valentin Madouas. Een topper als David Gaudu is zelfs gepasseerd.

Van Cosnefroy – eerder deze maand nog winnaar van de Grand Prix de Québec – en Laporte weten we dat ze in vorm zijn, maar we tasten een beetje in het duister wat betreft het vormpeil van Alaphilippe. De wereldkampioen van Imola en Leuven heeft een ongelukkig seizoen achter de rug, en dat is nog zacht uitgedrukt. De explosieve rasaanvaller hoopte in de Vuelta een laatste basis te leggen om in Wollongong een gooi te kunnen doen naar een derde opeenvolgende wereldtitel, maar door een valpartij moest hij zijn plannen nog maar eens wijzigen. Even leek het erop dat hij het WK niet eens zou halen.

Alaphilippe is echter op tijd klaar voor de race in Wollongong, maar in welke staat? We kunnen moeilijk geloven dat Juju helemaal naar Australië afreist, om er vervolgens in dienst te rijden van één van zijn landgenoten. Daar is hij nu eenmaal te eergierig voor. Alaphilippe zal een hoofdrol vertolken, daar zijn we van overtuigd.

Tadej Pogačar – foto: Cor Vos

Wie ook een hoofdrol zal spelen in de nieuwste WK-film: Tadej Pogačar. De Sloveen maakte na zijn nederlaag in de Tour de France al snel duidelijk dat hij een doel zou maken van het WK. Met zijn zege in de GP de Montréal zette hij zijn ambities ook kracht bij. Voor wie nog twijfelde aan zijn staat van paraatheid: Pogačar is klaar om in Wollongong een gooi te doen naar de wereldtitel. In Montréal wist hij na een zware koers bovendien Wout van Aert te kloppen in de sprint, wat toch iets wil zeggen over de kwaliteiten van de tweevoudige Tourwinnaar. Pogačar hoeft na een afvallingskoers voor niemand (meer) te vrezen.

De Sloveense kopman verwacht een lastige koers, waarin veel kan gebeuren. “Er zijn diverse korte klimmetjes, maar het parcours is ook technisch door de vele bochten. Dat maakt het geschikt voor aanvallers waardoor we een interessante wedstrijd kunnen verwachten. Misschien kan er in de finale een kleine groep wegrijden. Dat zou in mijn voordeel zijn. Veel renners kunnen het WK winnen. Zeker dit jaar op dit parcours. Op een WK heb je maar één pijl op de boog. De aanval die je doet, moet de goede zijn.” Pogačar kan niet rekenen op de sterkste ploeg, al zijn Jan Tratnik, Jan Polanc en Domen Novak zeer capabele knechten.

Michael Matthews – foto: Cor Vos

Voor de laatste Australische wereldkampioen moeten we dertien jaar terug in de tijd. Cadel Evans soleerde destijds in het Zwitserse Mendrisio naar de regenboogtrui en sindsdien wachten we op een nieuwe wereldkampioen ‘Down Under’. Matthew Goss (2011), Simon Gerrans (2014) en Michael Matthews (2015 en 2017) mochten in de daaropvolgende jaren wel het podium beklimmen, maar kregen niet de regenboogtrui uitgereikt. Dit jaar is er weer hernieuwde hoop, zeker nu het WK weer eens zal plaatsvinden in Australië en het land met Michael Matthews een serieuze gegadigde heeft voor de wereldtitel.

De inmiddels 31-jarige Matthews hoopt zondag te leveren op de Dag des oordeels en we sluiten zeker niet uit dat Bling er straks met de titel vandoor gaat. De Australische troef is namelijk een kampioenschapsrenner bij uitstek, krijgt in Wollongong een ideaal parcours voorgeschoteld en liet in aanloop naar het WK zien dat het met de vorm wel snor zit. In de GP de Qúebec moest hij bijvoorbeeld alleen zijn meerdere erkennen in de eerder ontsnapte Benoît Cosnefroy. Ook over de sterkte van zijn ploeg heeft Matthews niet te klagen, met Nick Schultz, Ben O’Connor, Luke Plapp, Simon Clarke, Luke Durbridge en Heinrich Haussler in steun.

Biniam Girmay – foto: Cor Vos

Op een WK moet je ook altijd rekening houden met een sterk Italiaans blok, al heeft La Squadra Azzurra dit jaar geen topfavoriet in huis. De tijden van Gianni Bugno, Michele Bartoli en Paolo Bettini zijn voorbij, maar met Matteo Trentin, Alberto Bettiol, Andrea Bagioli, Lorenzo Rota en Davide Ballerini is de ploeg wel erg sterk in de breedte. Met name Bettiol is een gevaarlijke klant op een parcours als dat van Wollongong. De winnaar van de Ronde van Vlaanderen 2019 is een man voor de grote afspraken, beschikt over de kwaliteiten om het zondag af te maken en is de laatste maanden uitstekend op dreef. Noteren, die naam.

Een andere renner om in de gaten te houden, is Ethan Hayter. De polyvalente coureur lijkt zo op het eerste gezicht de belangrijkste pion binnen een sterke Britse selectie. Hayter werd afgelopen zondag nog vierde op het WK tijdrijden, maar zag hij door een fietswissel een eventuele medaille – of zelfs wereldtitel – in rook opgaan. In de wegrit krijgt hij de kans om deze teleurstelling door te spoelen. Met zijn klim- en sprintvermogen is Hayter een zeer gevaarlijke klant, al is de Brit zeker geen liefhebber van het vele draaien en keren. Zijn landgenoot Fred Wright draait er zijn hand niet voor om, maar kan hij de afstand (+260 kilometer) al aan?

Onze laatste ster gaat naar de man, die het Eritrese wielrennen binnen no time op de kaart heeft gezet. Wat Daniel Teklehaimanot enkele jaren geleden deed in de Tour de France, was bewonderenswaardig, maar de prestaties Biniam Girmay zijn toch echt next level. De nog altijd maar 22-jarige Eritrese superster heeft inmiddels de aansluiting gevonden met de wereldtop, met zeges in Gent-Wevelgem en de Giro d’Italia als sportieve en vooral gedenkwaardige hoogtepunten. Girmay kan zondag geschiedenis schrijven door als eerste (zwarte) Afrikaan wereldkampioen te worden. Hij krijgt, in zijn jacht op de regenboogtrui, steun van onder meer Natnael Tesfatsion en Merhawi Kudus.

Peter Sagan – foto: Cor Vos

We zijn inmiddels aanbeland bij de outsiders, al doen we er goed aan om bijvoorbeeld de Deense ploeg niet te onderschatten. Ex-wereldkampioen Mads Pedersen heeft besloten om niet af te reizen naar Australië, maar met Magnus Cort, Alexander Kamp, Mikkel Honoré, Mattias Skjelmose en Jakob Fuglsang heeft de ploeg nog meerdere ijzers in het vuur. Het nabijgelegen Noorwegen rekent dan weer op good old Alexander Kristoff, Andreas Leknessund en de kersverse wereldkampioen tijdrijden Tobias Foss. Mauro Schmid en Stefan Küng, wereldkampioen in de Mixed Relay, voeren de Zwitserse selectie aan.

Binnen het Spaanse kamp is het wat behelpen, gezien de afwezigheid van onder meer oud-kampioen Alejandro Valverde en Alex Aranburu, maar wellicht kunnen Marc Soler en Iván García verrassen. Buurland Portugal heeft met João Almeida een sterke troef in handen, al moest de Portugees eerder deze week wegens ziekte wel passen voor het WK tijdrijden. Nairo Quintana en Sergio Higuita zijn de blikvangers binnen de Colombiaanse selectie en Jhonatan Narváez is, bij afwezigheid van Richard Carapaz, de uitgesproken kopman van Ecuador. Duitsland zal dan weer hopen op een uitschieter van Georg Zimmermann of Nikias Arndt.

Tot slot is het uitkijken naar Neilson Powless en Magnus Sheffield namens de Verenigde-Staten, Attila Valter (Hongarije), Bob Jungels (Luxemburg) en Zdeněk Štybar (Tsjechië). En wat mogen we überhaupt nog verwachten van Peter Sagan? De man die in 2015, 2016 en 2017 nog ’s werelds beste was, moet tegenwoordig genoegen nemen met een bijrol. Bovendien kende hij een moeilijke aanloop richting het WK. En toch mogen we een klasbak als Sagan nooit, maar dan ook nooit afschrijven.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Wout van Aert
*** Tadej Pogačar, Mathieu van der Poel
** Remco Evenepoel, Michael Matthews, Biniam Girmay
* Julian Alaphilippe, Ethan Hayter, Christophe Laporte, Benoît Cosnefroy

Website organisatie
Deelnemerslijst

WK 2022: Programma en uitslagen

Weer en TV

De wegwedstrijd voor mannen zal voornamelijk droog verlopen. “Zondag is het droog met zonnige perioden. Het wordt zo’n 20 graden bij een matige oostenwind. Prima weer dus voor de renners en toeschouwers”, meldt Weeronline ons.

De wegwedstrijd voor elitemannen is van start tot finish live te volgen via Eurosport 1, de Eurosport Player/GCN+, Sporza op Eén en NPO1. De uitzendingen beginnen in de nacht van zaterdag op zondag, omstreeks 02.00 uur Nederlands-Belgische tijd. Niet in de gelegenheid om te kijken? Geen paniek! WielerFlits komt zondag uiteraard ook met een eigen WK-liveblog.