Column Binnen acht dagen zit mijn veldritseizoen erop. Maar dat voelt vandaag nog niet zo aan, want zondag staat de allerbelangrijkste afspraak van het seizoen op het programma. Met de nodige rust na de stage in Spanje, kunnen er nog een paar procentjes bij. We zullen zien of dat volstaat om er in Bogense een spannend wereldkampioenschap van te maken.

Ik ben blij met hoe het gelopen is, zondag in Hoogerheide. Daarmee bedoel ik: de strijd om de eindzege in de Wereldbeker met Toon Aerts was eerlijk. Rechttoe, rechtaan. Niet te veel tactisch gedoe. De sterkste van ons twee heeft het gehaald. En dat was de Belgische kampioen. Het enige wat ik mezelf kan verwijten, is dat ik wat agressiviteit miste, maar dat is niet onlogisch, een week voor het WK.

Wereldbekerfocus van Toon
Mathieu van der Poel, de topfavoriet voor Bogense, viel na een sterke start even terug. Ik schrok toen ik het merkte. Wat moet die Toon Aerts sterk zijn, was mijn eerste reactie. Tot ik voelde dat het Mathieu zelf was die een minder moment kende. Even later vond hij zichzelf terug en ploeterde hij alsnog naar winst. Ik denk dat Van der Poel zondag optimaal heeft kunnen profiteren van het feit dat Toon Aerts zich vooral op de eindzege in de Wereldbeker focuste. Aerts moest niet onderdoen, maar verspeelde een pak krachten door mij zo snel mogelijk op afstand te willen fietsen.

Zelf was ik niet bij machte om mee te duelleren voor de dag- en eindzege, maar mijn achterstand was aanvaardbaar. Er zijn de voorbije winter wedstrijden geweest waarin ik veel meer tijd moest prijsgeven. Dat ik wel snel tevreden ben? Ik geef toe, ik had voor aanvang van het seizoen nooit verwacht in deze situatie te verzeilen, maar ik moet realistisch zijn. Natuurlijk geloof ik nog steeds in een vierde regenboogtrui. Mathieu en Toon staan op dit moment echter een treetje hoger.

Simulatie
Deze week staat – zoals bij de meeste concurrenten – vooral veel rust op het programma. Maandag heb ik de fiets zelfs niet aangeraakt. Ook vandaag bleef de intensiteit zeer beperkt. Alleen morgen las ik nog een veldtraining in. Daarin probeer ik zo specifiek mogelijk het parcours van Bogense na te bootsen. Focus op rechte stukken in combinatie met steile, schuine kantjes, dus.

Donderdag reis ik met de ploegmaats af naar onze uitvalsbasis in het Deense Odense, zo’n half uurtje van het WK-parcours. Ook die dag wordt het opletten geblazen. Elke energieverspilling probeer ik te vermijden. De laatste twee dagen wordt het parcours verkend of op snelheid getraind: de benen op spanning zetten, zoals we zeggen.

Agressiviteit
Zoals ik in het begin al schreef, miste ik in Hoogerheide agressiviteit. Dat betekent niet dat ik niet gefocust was op de eindzege van de Wereldbeker, maar ik stond tijdens mijn laatste passage in Spanje voor een moeilijke keuze. Hard trainen in functie van het WK of de nodige rust inbouwen richting Hoogerheide? Ik koos toch voor het eerste en trainde zeer intensief tot en met donderdag.

Met als gevolg dat ik in Hoogerheide wel goed hersteld was, maar toch die agressiviteit miste. Die agressiviteit heb je nodig om je explosief vermogen aan te kunnen spreken. Concreet: de inzet om na elke bocht weer aan te zetten, was niet zoals het hoort. Dat heeft vooral te maken met een gebrek aan rust of een andere mindset. Ook dat onderdeel moet tegen het WK op punt staan. Dan zou ik in principe in mijn best mogelijke vorm aan de start moeten staan. Benieuwd of we daarmee in staat zijn om mee te doen voor de titel.