Column “Peace allemoale en fuck ol de haters.” Zo klonk mijn ludiek bedoelde post op Instagram zondagavond. Aan de positieve reacties te zien hebben mijn fans die boodschap correct begrepen. Bepaalde media zagen er helaas een giftige sneer richting mijn ex-werkgever in. Jammer. Zo dreigt het laatste beetje spontaniteit uit mij – en bekende mensen in het algemeen – te verdwijnen. Voorts wil ik nog maar eens de insinuaties de kop indrukken: Ik denk er niet aan te stoppen met crossen.

Zondag 11 november 2018. Exact honderd jaar geleden dat de Eerste Wereldoorlog werd beëindigd. Het overheerste de media. Toen ik ’s voormiddags vanuit de Kempen richting Gavere reed, was dat – en terecht – hét item op de radio. Het bleef door mijn hoofd spoken. Een speciale dag in de geschiedenis. Een gebeurtenis die het veldrijden zwaar overstijgt. Ook de organisatoren van de Superprestige stonden er net voor de start even bij stil. Een helikopter vloog over het parcours en dropte klaprozen. Een mooi, symbolisch gebaar, vond ik het. Goed dat die dag in ere wordt gehouden, want het is en blijft vreselijk wat er in ’14-’18 is gebeurd. Bewust maakte ik bij het overschrijden van de finish dan ook het peace-gebaar.

G Goran
Onderweg naar Gavere kwam ook het bewuste zinnetje van G Goran, de autistische West-Vlaamse rapper ter sprake. “Peace allemoale en fuck ol de haters.” Geweldige quote vind ik dat. Even hadden we het er over om die West-Vlaamse zin – bij wijze van grap – als eerste antwoord te geven bij het interview, mocht ik in Gavere kunnen winnen. Een combinatie van enerzijds een verwijzing naar 11 november, anderzijds naar de kritiek ik al een paar weken krijg. Van winnen is zondag echter nooit sprake geweest, dus kwam dat antwoord er uiteraard ook niet.

Toen ik ’s avonds op het internet de foto van mezelf zag verschijnen met dat peace-gebaar, besliste ik alsnog om die op mijn Instagram te posten, samen met de quote van G Goran. Ludiek bedoeld, met een knipoog naar 11 november en de criticasters. Zo dacht ik er toch over. Tot ik een analyse las in een Belgische krant. De journalist in kwestie zag er een uithaal naar mijn voormalige werkgever in. Niet dus! Het had ook he-le-maal niets met frustratie te maken omdat ik derde was geworden. Jammer. Maar zo ben ik er weer eens attent op gemaakt dat ik altijd moet opletten wat ik zeg of schrijf. Ik had het moeten weten. Feit is: zo verdwijnt stelselmatig dat laatste beetje spontaniteit.

Wapenstilstand herdacht in Gavere – ©Photopress.be

Eigen pad
In dezelfde analyse wordt overigens gesuggereerd dat ik wel eens sneller met veldrijden zou kunnen stoppen dan ik zelf zou willen. Nog maar eens diezelfde bewering. Hoelang zeg ik nu al dat ik mijn eigen pad bewandel? Nog nooit heb ik ook maar een keer laten uitschijnen dat ik wil stoppen met crossen. Zelfs zondagnamiddag heb ik nog eens beklemtoond hoe jammer ik het vond dat ik zaterdag Niel moest volgen voor mijn tv-scherm. Ja, ik was er liever bij geweest. Maar ik moet nu eenmaal opletten met overdaad.

En als er nu een reden is waarom ik zou stoppen, dan zeker niet omdat ik elke week verlies. Integendeel: dat motiveert me net om te blijven doorgaan. Hoe moeilijk het ook is om Mathieu van der Poel te kloppen op dit moment, geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om op te geven. Vluchten naar de weg zou een wel zeer gemakkelijke oplossing zijn. Nog eens, daarvoor ligt de cross me veel te nauw aan het hart. De sfeer rondom het parcours, de fans die me vooruit schreeuwen. De steun die ik wekelijks krijg, doet me enorm veel plezier en die ervaring wil ik voor geen geld ter wereld missen.

Eigen interpretatie
Hopelijk is dat vooroordeel bij deze definitief uit de wereld, want al snel wordt wat in de kranten staat voor waarheid aangenomen. En sommige journalisten geven maar al te graag een eigen interpretatie aan wat ik zeg. Dat is bij die Instagram-post nog eens duidelijk geworden. Deel één (peace) wordt vergeten, deel twee (fuck de haters) blijft over.