Iedereen welkom voor mijn eerste column voor WielerFlits. Een wekelijkse opdracht waar ik met enorm veel zin aan begin, maar die helaas met een kleine valse noot van start gaat. Zoals u wellicht niet is ontgaan, stuurde mijn – voormalig – team Sniper Cycling vannacht een persmededeling de wereld in dat de bestaande overeenkomst met de ploeg met onmiddellijke ingang is beëindigd.

Wat ik zelf wel kwijt kan: ik heb op dit moment dus geen team. Ik stap kort na de middag het vliegtuig naar de Verenigde Staten op in grote onwetendheid wat het praktische aspect van de zaak betreft. Vervelend, maar het is niet anders: dat lossen we de komende dagen wel op.

Focus op het veldrijden
Zaak is nu de focus op het sportieve te houden. Tot mijn verbazing – heel eerlijk: ik was er niet honderd procent gerust in – is me dat in Geraardsbergen goed gelukt. De benen voelden beter aan dan verhoopt en de explosiviteit op de hellinkjes op en rond De Muur was veelbelovend. Alleen gooide die val – met een kapot versnellingsapparaat tot gevolg – roet in het eten. Maar conditioneel ben ik wel degelijk in orde, al moet ik er uiteraard bij vertellen dat het met Mathieu van der Poel aan de start wellicht een andere wedstrijd geworden was. Maar daar kunnen we pas binnen drie weken over oordelen en dat zullen we ook doen. Eerste Waterloo en Iowa dus, de twee Amerikaanse wereldbekermanches.

Ik heb begrepen dat meer Europese crossers uit de States wegblijven, maar ik blijf voorlopig absoluut voorstander van deze trip. Laat ons dit initiatief van de UCI vooral nog wat extra tijd geven. Persoonlijk hoop ik er mijn prestatie van zondag in Geraardsbergen door te trekken en de kopzorgen tijdens de wedstrijd uit mijn hoofd te bannen. Hoe mijn regenboogtrui er daar zal uitzien, is ook voor mij voorlopig een raadsel.

Nogmaals, ik hoop op begrip van jullie wat betreft de vaagheid rond mijn contractverbreking, maar nood breekt wet. Sowieso tot binnen zeven dagen.

Wout van Aert