Interview Wout van Aert kroonde zich voor het eerst in zijn carrière tot Belgisch kampioen tijdrijden. Geen verrassing voor de voormalige veldritwereldkampioen, geeft hij toe. “Na mijn tijdritzege in de Dauphiné was ik naar hier gekomen om te winnen.” Op de vraag hoe lang hij die topvorm nog kan aanhouden, bleef hij het antwoord schuldig. “Hopelijk zo lang mogelijk.”

Je verzamelde al veel Belgische truien. Deze had je nog niet. Wat betekent deze titel voor jou?
“Veel? Dat valt wel mee, denk ik. Drie in de cross. Maar sinds ik wielrenner ben, viel ik al veel meer naast het podium dan dat ik truien pakte. Het voelde overigens aan alsof het al een hele tijd geleden was (anderhalf jaar, red). Ik ben blij dat ik er opnieuw eentje pak. Dat het deze keer in het tijdrijden is, maakt het wel speciaal.”

Echt verrast ben je blijkbaar niet..
“Euh… Nee. Na mijn zege in de Dauphiné was ik naar hier gekomen om te winnen. Het is niet zo dat dit uit de lucht is komen vallen, hé. Ik wist dat het kon. Alleen… Ik kwam niet honderd procent fris uit de Dauphiné, dus was het wel een kwestie van de voorbije tien dagen de juiste dingen te doen om hier top te zijn. Dat was de enige vorm van onzekerheid die ik had.”

Je maakte het verschil vooral in de derde – en laatste – ronde. Hoe heb je ingedeeld?
“Ik had vooraf een te trappen vermogen gepland voor de stukken tegenwind en een wattage voor de stroken waar de wind in het voordeel blies. Dat lukte de eerste twee rondes perfect. In de slotronde heb ik de laatste vijf kilometer – tegenwind – alles gegeven wat ik nog in mij had. Dat bleek uiteindelijk dezelfde wattage te zijn als tijdens de andere rondes. Daaruit mag ik concluderen dat ik een egale tijdrit gereden heb.”

Na een derde van de tijdrit had Lampaert een betere tussentijd. Dat verleidde je niet tot versnellen?
“Nee. Het scheelde vijf, zes seconden. Dan moet je niet gaan panikeren. In een tijdrit is het kwestie van op jezelf te focussen. Ik reed op de limiet. Zelfs een beetje boven mijn limiet op de stukken tegen de wind in, maar dat compenseerde ik op de stukken met de wind in de rug.”

Vooraf vreesde je wel dat dit parcours Campenaerts beter lag dan jou.
“Klopt. Vlak en aan een hoog tempo. Dan kan je winst boeken met je aerodynamica, waar Victor sterk in is. Maar met de felle wind was het ook duwen. Uiteindelijk lag het me nog iets beter dan ik had ingeschat.”

Twee jaar geleden reed je op het BK tijdrijden anderhalve minuut trager dan Lampaert. Nu een halve minuut sneller. Dat is een groot verschil…
“Ik heb nu iets meer ervaring. Dat was toen mijn eerste BK ook. En er is de factor Jumbo-Visma, waar Mathieu Heijboer gespecialiseerd is in deze discipline. Van zo iemand steek je veel op. Hij is met alle details bezig. Eigenlijk moet ik alleen maar trappen. Voorts moet me ik me nergens zorgen over maken. Alles wordt voor mij voorbereid en geregeld. Dat scheelt veel.”

Met de Tour in het vooruitzicht… Hoe lang kun je die vorm nog aanhouden? Je gaat nu hopelijk niet vertellen dat je nog iets beter moet worden?
“Nee!! Ik vind dat trouwens grote onzin, mannen die na het winnen van een wedstrijd zeggen dat ze nog niet top zijn. Ik hoop dat ik die topvorm nog wat kan aanhouden, maar hoe lang? Dat weet ik niet. De Tourfavorieten gaan na de Dauphiné of Zwitserland nog heel even terug op hoogte. Ik niet. Nu heb ik zeker nog effect van mijn hoogtestage in de Sierra Nevada (voor de start van het Critérium du Dauphiné, red), maar om dat te rekken tot het einde van de Tour… Dat wordt misschien wat lang. Dat is ook persoonlijk. Ik denk er niet te veel aan. Als je zo iets in je kop steekt, kan dat alleen maar averechts werken.”

Je bent Belgisch kampioen. Betekent dit nu ook dat je het EK in Alkmaar gaat rijden?
“Geen idee. Als de bondscoach wil dat ik meedoe, zal hij me wel bellen, vermoed ik?”