Zdeněk Štybar hoopt over een maand weer te kunnen koersen. De Tsjech van Deceuninck-Quick-Step voel na een sterke voorjaarscampagne weg vanwege een ontdekte hartritmestoornis. Naar aanleiding daarvan is een geslaagde ablatie uitgevoerd. Wanneer hij precies terugkeert, weet Štybar nog niet.

“De teammeeting van volgende week zal dat moeten ophelderen. Ergens eind mei, schat ik”, aldus Štybar over zijn aanstaande rentree in een uitgebreid interview met Het Laatste Nieuws. “Normaal was ik doorgegaan tot en met de Amstel Gold Race. En had ik er wellicht de Brabantse Pijl bijgenomen. Het had een prima kennismaking met het WK-parcours kunnen zijn. Ik probeer nu opnieuw te pieken tegen de Spelen, het WK en Parijs-Roubaix.”

De klassiekercoureur heeft zijn training ook nog niet hervat sinds de operatie. “Ik zou wel mogen, maar het is heel lang geleden dat ik nog zo’n groot recuperatieblok kon inlassen. Dus grijp ik dit moment aan. Zodat ik straks goed uitgerust aan het tweede seizoensdeel kan beginnen. Ik zie nog mooie doelen”, geeft hij aan. “Niets wat me tegenhoud. Het enige probleem met koersen zou zijn: vallen. Omdat ik bloedverdunners neem. Donderdag, na een nieuwe check-up, mag ik daar in principe mee stoppen.”

‘Ik was bang’
Štybar zegt enorm geschrokken te zijn van zijn hartproblemen. “Nooit eerder ben ik met hartproblemen geconfronteerd. Ik heb ook niets voelen aankomen. Het is de nachtmerrie van elke sporter. Er zijn de voorbije jaren al renners aan bezweken. Dus, ja: ik was bang. Het was raar”, vertelt de Tsjech.

“De dinsdag na Gent-Wevelgem, daags voor mijn ingreep, ben ik nog even gaan fietsen met Mathieu van der Poel. Op de terugweg naar huis overviel me plots de gedachte van: ‘Shit, dit kan wel eens mijn laatste training ooit zijn geweest’. ’s Anderendaags trok ik met een klein hartje naar het ziekenhuis. ‘Het kan drie kanten uit’, besefte ik. ‘Óf er scheelt niks en ik rijd zondag de Ronde van Vlaanderen. Óf ze opereren me en ik kan nadien weer verder. Óf… dit is het einde van mijn carrière’. De nacht van dinsdag op woensdag was heel kort, ik heb constant liggen piekeren.”

“Het bleek geen levensbedreigende hartritmestoornis te zijn. In principe had ik er zelfs verder mee kunnen koersen. Maar wie neemt dat risico? Stel je eens voor dat ik flauwval bij zo’n extreem hoge hartslag. In een afdaling. Of in volle sprint. Dan kan het natuurlijk wél fatale gevolgen hebben”, aldus Štybar.