De vaandeldragers van het Britse vrouwenveldrijden Helen Wyman en Nikki Brammeier zijn intussen op pensioen, maar met Anna Kay, Evie Richards en Zoe Bäckstedt staan er al nieuwe talenten te trappelen. “Volgend jaar wil ik wereldkampioene veldrijden worden”, zegt deze laatste. “En hopelijk kan ik binnen een paar jaar Parijs-Roubaix voor vrouwen afwerken.”

De naam Bäckstedt doet bij velen waarschijnlijk wel een belletje rinkelen. De vader van Zoe Bäckstedt is niemand minder dan ex-prof Magnus Bäckstedt. De Zweed stond bekend als een machtssprinter en werd meervoudig Zweeds kampioen op de weg en tegen de klok. Zijn grootste overwinning kwam er in 2004 met Parijs-Roubaix. Vandaag woont Bäckstedt in Wales samen met zijn vrouw Meghan Hughes, een ex-renster die in 1998 Brits kampioene op de weg was. Daar runt hij Bäckstedt Bike Fit.

Zijn dochters Zoe en Elynor hebben beiden enkel de Britse nationaliteit. “Het is zeker een groot voordeel om ouders te hebben die zoveel van wielrennen afweten”, bekent Zoe. “Mijn moeder was ook een goede sprintster op de piste. Ik denk dat ik haar sprintsnelheid en kracht en mijn vaders uithoudingsvermogen heb geërfd. Dat is gewoonweg een ideale combinatie.”

Magnus Bäckstedt wint Parijs-Roubaix in 2004 – © Cor Vos

Genieten van elk moment
De amper 15-jarige Bäckstedt maakt nu het mooie weer in het veldrijden. “Ik weet niet meer precies hoe ik ermee begonnen ben”, zegt ze. “Ik had me gewoon ingeschreven voor een wedstrijd bij ons in de buurt en amuseerde me rot met door de modder te ploeteren en te glijden. Modderparcoursen zijn ook echt wel mijn favoriete omlopen. Nu koers ik al ongeveer 2,5 seizoenen in competitie en ik geniet van elk moment.”

In Loenhout werd ze tweede na de Amerikaanse Lizzy Gunsalus nadat ze helemaal van op de laatste rij moest starten. “Er waren 65 deelnemers waardoor ik op de zevende rij of zo stond. Kort na de start was er een valpartij en na de tweede bocht reed ik al op de derde rij ongeveer. Van daaruit kon ik gestaag opschuiven naar de voorste gelederen. Mijn vader riep op een bepaald moment naar me dat ik elf seconden achter de kop van de koers reed. In de tweede ronde kon ik het voorste groepje bijbenen. Ik kon me er goed handhaven maar toen kwam ik in een bocht ten val en de Amerikaanse was gaan vliegen. Toch ben ik zeker tevreden, ik heb er echt van genoten.”

Koersen tegen oudere meisjes
Bäckstedt is eigenlijk nog nieuwelinge maar kan in manches van de Helen 100 Trophy deelnemen aan wedstrijden met oudere meisjes. Een kans die ze maar wat graag benut. “Ja, ik vond het echt gaaf”, glundert ze. “In Groot-Brittannië kan ik dat ook niet doen, en hier word ik nog meer vooruit gepusht door tegen oudere meisjes te racen. Het was echt een uitdaging om in drie ronden van de laatste rij toch vooraan te geraken. Wedstrijden zoals deze zijn zeker goed voor mijn ontwikkeling.” In nieuwelingenwedstrijden rijdt Zoe vaak samen met de jongens. De jonge Britse ziet ook daar voordelen in. “De meisjes zijn ook al echt sterk, maar jongens hebben net dat ietsje meer techniek. Ik leer heel veel door ook tegen jongens te crossen.”

Samen met haar vader Magnus verblijft ze een tweetal weken in België. Ze rijden van cross naar cross en slapen in de camper. “Sinds Sint-Niklaas zijn we in België”, zegt ze. “En we blijven nog tot en met Baal. Daarna moet ik weer naar huis om naar school te gaan. De Britse kampioenschappen staan uiteraard ook hoog op de agenda en daarna ga ik meteen door naar Apeldoorn voor een pistewedstrijd”, aldus Zoe.

Zus Elynor behaalde dit najaar brons op het WK tijdrijden in Harrogate – foto: Cor Vos

Omdat ze nog te jong is, kan ze niet deelnemen aan het eerste WK veldrijden voor dames junioren. De gemotiveerde Britse had dat liever anders gezien. “Ik ben wel wat ontgoocheld, maar ik wacht gewoon tot volgend jaar en hopelijk kan ik dan meteen winnen”, vertelt ze vol zelfvertrouwen.

Dromen van de weg en het veld
De talentvolle Bäckstedt laat niet enkel in het veld mooie resultaten noteren. Vorige zomer behaalde ze de gouden medaille in de weg- en tijdrit op de Europese Spelen in Baku. Toch wil ze het veld niet achterwege laten voor de weg. “Ik denk dat mijn toekomst in beide disciplines ligt want ik kan gewoonweg niet kiezen. Het is de bedoeling dat ik een ploeg vind waarbij ik zowel in het veld als op de weg een mooi programma kan rijden. Grotere wedstrijden op de weg rijden maakt me ook alleen maar sterker voor de cross. Ik heb al contact gehad met enkele ploegen, maar er is nog niets concreet.”

Misschien kan ze wel net als haar drie jaar oudere zus Elynor terecht bij Trek-Segafredo. “Elynor wordt er prof”, vertelt Zoe trots. “Ja, het zou heel mooi zijn om samen met haar bij Trek te kunnen rijden. Ze brengt erg leuke verhalen mee naar huis van op trainingskamp. Al de rensters zijn er heel vriendelijk, zegt ze en dat is ook een omgeving waarin ik wil terechtkomen: een ploeg waar iedereen naar elkaar omkijkt en je ondanks je jonge leeftijd op dezelfde manier behandeld wordt als de oudere profs.” En wanneer we vragen naar haar droomkoers op de weg, hoeft ze niet lang na te denken. “Dan toch wel Parijs-Roubaix, ook al bestaat die koers voor vrouwen nog niet”, zegt ze snel. “Maar de grotere rittenwedstrijden kunnen ook een doel zijn. Ik denk daar nu nog niet te hard over na.”