Alle stoelriemen vast voor de zwaarste elf kilometer van deze Tour

Ook de dertiende etappe in de Tour de France gaat over een berg die al de nodige historie tussen Jonas Vingegaard en Tadej Pogačar kent: Peyragudes. Deze keer heeft de organisatie de Pyreneeëncol in een tijdrit gegoten, waardoor we serieuze tijdsverschillen te zien krijgen. En dat is weer in het nadeel van de mannen die helemaal niet van klimmen houden, want ook zij zullen zich naar boven moeten slepen. Omdat je de inspanning goed moet indelen, zijn dit mogelijk de zwaarste elf kilometer van deze gehele Tour. 

De tijdrit brengt de renners van het dal in Loudenvielle naar de landingsbaan van het vliegveld bovenop Peyragudes. Na een (heel) korte, vlakke aanloop is het de rest van de tijdrit vooral klimmen tot een hoogte van bijna 1600 meter. Peyragudes (8 kilometer aan 7,8%) is bijna een hyperbolische grafiek: de klim wordt naarmate hij steiler en steiler. Zo komt het stijgingspercentage in de laatste kilometers nauwelijks nog onder de 10% en bevindt de steilste strook van 16% zich in de laatste kilometer van de tijdrit. Onderweg liggen de tussenpunten na 3,5 kilometer en 8,5 kilometer. 

Het is wel de vraag in hoeverre het zin heeft om een fietswissel te doen. De laatste jaren zagen we bij heuvelachtige tijdritten nog wel eens dat renners wisselden tussen hun tijdritbolide en een klimfiets, aan de voet van de laatste helling. Maar nu zijn alleen de eerste drie kilometers vlak, daarna niet meer. Start iedereen daarom op een gewone klimfiets?

Vingegaard en Pogačar vochten hier in 2022 hun laatste duel uit. De Sloveen won toen (met heel veel dank aan de kilometers op kop sleurende Brandon McNulty), maar slaagde er niet in om Vingegaard écht te breken. Daardoor kon de Deen zijn voorsprong van om en nabij de twee minuten in het klassement behouden en in comfortabele positie aan de laatste vier ritten kon beginnen. Toch heeft Peyragudes nog niet zo’n heel lang verleden. Pas in 2012 debuteerde de klim in de Tour, toen vluchter Alejandro Valverde naar de zege soleerde. Vijf jaar later kwam het hoofd van Romain Bardet als eerste boven de finishlijn uitgestegen op het steile vliegveld. 

Nu is de deze steile aankomststrook dus het decor van de apotheose van een klimtijdrit. Een heel specifieke discipline, die eigenlijk maar vijf keer in de Tour zat sinds de eeuwwisseling. De eerste was in 2001, toen Lance Armstrong zegevierde in een klimtijdrit naar Chamrousse. Drie jaar later deed de gestripte winnaar dat nog eens dunnetjes over op l’Alpe d’Huez. Dan hadden we ook nog de tweestrijd tussen Chris Froome en Tom Dumoulin naar Mégève, waarbij de Brit aan het langste eind trok. En dan was er ook nog de klimtijdrit in 2020 naar La Planche des Belles Filles. Daar won tot ieders verbazing Pogačar de Tour ten koste van Primož Roglič.