Tijdens de Tour de France zijn vrouwen de laatste jaren ook even welkom om mee te doen. Voor een echte Tour Féminin moet het vrouwenpeloton echter nog een paar jaar wachten. Gelukkig is daar de Giro Rosa, vandaag de dag de langste en misschien wel meest prestigieuze meerdaagse op de vrouwenkalender. Het kleine zusje van de Giro d’Italia werd de afgelopen jaren gedomineerd door Annemiek van Vleuten. Kan zij voor haar derde opeenvolgende eindzege gaan? WielerFlits kijkt vooruit!

Historie

Het verhaal van de Giro Rosa begint in 1988, 64 jaar nadat Alfonsina Strada geschiedenis schreef door de Giro d’Italia voor mannen te betwisten. Maria Canins zou de eerste naam op de erelijst worden. Het is niet een naam die de gemiddelde wielerliefhebber vermoedelijk nog veel zegt, maar op haar palmares staan verder ook twee eindzeges in de Ronde van Frankrijk. Ja, met de Vliegende Huisvrouw kreeg de organisatie gelijk een grote winnares.

Voor Canins en de drie vrouwen die na haar wisten te winnen – Roberta Bonanomi, Catherine Marsal en Lenka Ilavská – zat er slechts een eindzege in. Dit geldt ook voor Michela Fanini, maar dat had geen sportieve oorzaak. Ze mag misschien geen klinkende naam hebben, maar het was een monstertalent. In 1994 won zij drie etappes in de Tour Féminin en ze eiste daarnaast de eindzege in de ronde van haar land voor zich op. Een carrière met nog grotere triomfen leek in het verschiet te liggen, maar op 16 oktober 1994 verloor ze in haar geboorteplaats Lucca de macht over het stuur. De daaropvolgende klap tegen de muur overleefde ze niet. Michela werd slechts 21 jaar. In de jaren na haar tragische dood zijn er diverse pleinen, straten en fietspaden naar haar vernoemd, evenals een wielerkoers en een intussen ter ziele gegane ploeg, maar dat neemt de pijn natuurlijk niet weg.

Fabiana Luperini was de eerste vrouw die erin slaagde zichzelf op te volgen in de rittenkoers. Vanaf 1995 tot en met 1998 wist zij steevast de roze trui te veroveren. In 2008 zou ze hier nog een vijfde eindzege aan toevoegen. Daarmee staat ze soeverein bovenaan in de ranglijst aller tijden. Nicole Brändli en Marianne Vos komen met drie eindoverwinningen nog het dichtst in de buurt, het zal vermoedelijk aan andere rensters zijn om Luperini van de troon te stoten.

Tot aan het afgelopen decennium werd de Giro Rosa nog nooit gewonnen door Nederlandse of Amerikaanse rensters, maar sinds 2010 verdelen de landen de buit. Vos heeft er zoals gezegd drie in de pocket, zowel Mara Abbott als Anna van der Breggen twee keer op de erelijst staan. Megan Guarnier was in 2016 de beste. De afgelopen twee jaar was Annemiek van Vleuten een klasse apart in de rittenkoers.

Anna van der Breggen won in 2017 haar tweede Giro Rosa – foto: Cor Vos

Laatste tien winnaressen Giro Rosa
2019: Annemiek van Vleuten
2018:  Annemiek van Vleuten
2017:  Anna van der Breggen
2016:  Megan Guarnier
2015:  Anna van der Breggen
2014:  Marianne Vos
2013:  Mara Abbott
2012:  Marianne Vos
2011:  Marianne Vos
2010:  Mara Abbott

Vorig jaar

De twee hoofdrolspeelster van de Giro Rosa van 2019 heten Marianne Vos en Annemiek van Vleuten. Om met de eerste te beginnen: zij won vier van de tien ritten. Een indrukwekkend getal, maar nog niet zo indrukwekkend als in 2011 en 2012, toen ze vijf ritten en het eindklassement op haar naam schreef. Ach, vier overwinningen is ook niet slecht. Daarmee bracht Vos haar totaal in de Giro Rosa op 25, waardoor ze bijna twee keer meer ritzeges heeft dan de nummer twee in de lijst, Ina-Yoko Teutenberg. Vos schoot voor het eerst raak in Viù, op de dag na de door Canyon-SRAM gewonnen openingsploegentijdrit. Het liep wat omhoog en er waren wat bochtjes in de finale. Wielrennen is niet altijd simpel, maar in dit geval was één en één twee.

De meest legendarische ritzege voor Vos was de etappe met aankomst in Piedicavallo. Het liep nog iets meer omhoog en Lucy Kennedy leek in de nauwe straten op de zege af te stevenen dankzij een late aanval. Ze begon enkele meters voor de streep al te juichen, maar dat had ze beter niet kunnen doen: de Brabantse veelvraat plaatste een karakteristieke versnelling in het peloton en ze wist Kennedy op drie meter voor de finish nog te passeren. Een dag later deed Nadia Quagliotto een mooie Kennedy-imitatie, zij dacht tijdens de vierde etappe een geslaagde vlucht af te ronden, maar dit was buiten Letizia Borghesi gerekend.

Vos zou nog twee keer toeslaan. De zevende etappe eindigde met een aankomst heuvelop in Fara Vicentino, waar de kopvrouw van CCC-Liv de concurrentie van de finishfoto sprintte. Dit kunststukje herhaalde ze in Udine, waar de Giro Rosa eindigde met een nijdige sprint bergop. Veni, vidi, Vos.

Een van de meest besproken finishfoto’s uit 2019 – foto: Cor Vos

De strijd om de eindzege had moeten ontbranden op de flanken van de Gavia, maar vanwege lawinegevaar werd besloten om de klim naar Lago di Cancano in te stellen als eerste aankomst bergop. Ook deze eenvoudigere klim was echter meer dan genoeg voor Van Vleuten om het verschil te maken. Op de flanken van de fotogenieke klim zette Van Vleuten zo hard aan, dat Elisa Longo Borghini haar prestatie buitenaards noemde: “Toen Annemiek ging had iedereen zoiets van: Oké, de alien is weg, nu begint de race voor mensen”. Achter de oppermachtige Wageningse was Lucinda Brand de eerste die boven kwam, op bijna drie minuten van Van Vleuten.

Het was vanaf toen ook wel duidelijk dat er maar een iemand aanspraak zou mogen maken op de eindzege in de Giro Rosa. Na de winst in de individuele tijdrit, waarin AvV Anna van der Breggen op bijna een minuut reed, bestond daar helemaal geen twijfel meer over. Van Vleuten moest nog wel haar meerdere erkennen in Van der Breggen op Malga Montasio na een fraaie titanenstrijd, maar dat mocht de pret amper drukken voor de almachtige Wageningse.

Eindklassement Giro Rosa 2019
1. Annemiek van Vleuten (Mitchelton-Scott)
2. Anna van der Breggen (Boels-Dolmans)
3. Amanda Spratt (Mitchelton-Scott)
4. Ashleigh Moolman-Pasio (CCC-Liv)
5. Niewiadoma (Canyon-SRAM)

Parcours

De afgelopen edities van de Giro Rosa vonden in het noorden van Italië plaats. Wat dat betreft is deze ronde een flinke stijlbreuk, aangezien er een negendaagse ronde in Midden-Italië is uitgetekend. De afgelopen jaren zaten er tevens wereldberoemde klimmen in het parcours (zoals de Zoncolan in 2018), maar zo’n iconische aankomst ontbreekt dit jaar. Desondanks valt er nog genoeg te klimmen en te klauteren. Het zal vermoedelijk een meer tactische wedstrijd worden, waarin de sterkte van het collectief zomaar doorslaggevend zou kunnen zijn.

Een kleine disclaimer: de Giro Rosa heeft zo haar nukken. Het is in recente jaren al diverse malen gebeurd dat een parcours in extremis nog wordt gewijzigd. Pin ons er dus niet helemaal op vast…

Vrijdag 11 september, etappe 1: Grosseto – Grosseto (16,8 km)

De Giro Rosa begint de laatste jaren steevast met een ploegentijdrit. De editie van 2020 vormt daar geen uitzondering op. Het startpodium staat op het fraaie Piazza del Duomo, waarna de ploegen zich zo snel mogelijk het Toscaanse vestingstadje uitrijden om koers te zetten richting Marina di Grosseto. Aan de kust komen de rensters niet, want kort na het uitrijden van het dorpje La Principina moet er linksaf worden geslagen, richting de oever van de Ombrone. Na opnieuw een bocht naar links wordt de Strada Provinciale Trappola gevolgd tot aan de paardenrenbaan die even buiten Grosseto ligt.

Het is een ploegentijdrit die buitengewoon geschikt is voor de grote motoren. Je kunt je in elke bocht verslikken, maar technisch is het parcours zeker niet. In de bijna zeventien kilometer lange chronoproef over veelal vlakke, bijna kaarsrechte wegen zullen de eerste verschillen dan ook zeker ontstaan. Welke wagon uit welke turbotrein grijpt de eerste roze trui?

Start: 14.00 uur
Finish: 15.35 uur

Zaterdag 12 september, etappe 2: Civitella Paganico – Arcidosso (124,8 km)

Op de tweede dag blijft het peloton in Toscane. Wie denkt aan koersen door deze regio, denkt welhaast automatisch aan Strade Bianche. De tweede etappe is geen replica van de veelgeprezen wittewegenklassieker, maar toch komen er onverharde paden voor in het continu golvende traject. De eerste strook is er een van anderhalve kilometer die opdoemt na goed veertien kilometer. De tweede onverharde weg ligt in volle finale, op de enige gecategoriseerde klim van de dag.

Het zal een nerveuze en zware dag worden op de vele heuvels. De ‘Seggiano’, waar de eerste bergpunten kunnen worden verdiend, is niet onnoemelijk lang, maar ze kan wel een mooie springplank vormen voor een aanvalslustige renster. Zeker in het tweede deel van de 5,8 kilometer lange klim wordt het soms behoorlijk steil. Zodra de rensters het dorpje uitrijden gaat ook het onverharde wegdek een rol spelen. De finish ligt in Arcidosso, een plaatsje waar Italofielen van zullen smullen. Het loopt in de laatste kilometer ook nog flink op. Na een korte gang over de plavuizen die in de nauwe straatjes van het historische centrum liggen wordt er afgeklokt voor het gemeentehuis. Welke klassementsvrouw deze etappe onderschat kan hier een serieuze knauw oplopen.

Start: 12.15 uur
Finish: 15.17-15.38 uur

Zondag 13 september, etappe 3: Santa Fiora – Assisi (142,2 km)

Direct na de start in Santa Fiora staat er een stevige klim op het programma. In de 142,2 kilometer lange etappe is het begin heftig, maar ook daarna blijft het doorgolven. De organisatie van de Giro Rosa krijgt het niet voor elkaar om op de top van elke helling een spandoek neer te zetten en daarom wordt er op slechts een berg gesprint om de punten. Het hadden er zeker nog drie meer kunnen zijn. Pas na tachtig kilometer vlakt het wat af, waarna via Perugia koers wordt gezet richting het belangrijke bedevaartsoord Assisi, stad van de heilige Sint-Franciscus.

In Assisi voert de finale niet langs de beroemde basiliek, hetgeen zonder twijfel de mooiste beelden zou opleveren. Er leiden gelukkig meerdere wegen naar het plein waar de finish ligt. Het is een flink steile aankomst door smalle straatjes die liefhebbers ook wel kunnen bekoren. Op de Piazza del Comune, dat wordt gedomineerd door de zuilen van de Romeinse tempel van Minerva, is de streep getrokken. Voer voor springveren!

Update 13/09 – De finish ligt niet meer op de Piazza del Comune, maar op de Piaggia di San Francesco. Er blijft sprake van oplopende slotmeters, maar de finish ligt niet meer in het midden van het historische centrum. In plaats daarvan ligt de streep vlakbij de basiliek.

Start: 12.15 uur
Finish: 16.13-17.03 uur

Maandag 14 september, etappe 4: Assisi – Tivoli (170,3 km)

Het regelboek van de UCI schrijft ritten van maximaal 160 kilometer voor in etappe- en eendagskoersen. Toch is deze etappe zo’n tien kilometer langer. En dat is maar goed ook, want anders zouden Assisi en Tivoli niet met elkaar in koers verbonden kunnen worden. Het gaat de hele dag in zuidelijke richting, tot vlakbij de Italiaanse hoofdstad Rome. Net als etappe drie is de vierde rit een pittige met een arendsnest als toetje.

De eerste 35 kilometer zijn nagenoeg vlak, maar wanneer de karavaan Spoleto binnenrijdt is het klimmen geblazen. Of het zwaar genoeg is om voor veel slachtoffers te zorgen betwijfelen we, al gaat het reliëf wel in de benen kruipen. Zeker na zo’n afstand – die een hoop rensters in koers niet gewend zijn – kan de slotklim voor wat verschillen zorgen. Al voor de rensters in het historische Tivoli komen gaat het al omhoog. In de nauwe straten van het stadje is er soms amper ruimte om met twee naast elkaar te fietsen; positionering is hier dus van groot belang.

Start: 11.35 uur
Finish: 15.56-16.28 uur

Dinsdag 15 september, etappe 5: Terracina – Terracina (110,3 km)

Wordt dit dan een kans voor de sprintsters? Dat zou kunnen, want de vijfde etappe heeft een vlakke aankomst. Helaas voor de snelle vrouwen liggen er ook twee mogelijke spelbrekers op het parcours. De klim naar Madonna della Civita is de meest voorname hindernis. Van zeeniveau gaat het in goed 18 kilometer naar bijna 650 meter hoogte. Het is niet de zwaarste beklimming, maar toch, dit soort beklimmingen zien we helemaal niet zo vaak in het vrouwenwielrennen. Zeker niet in koersen van het hoogste niveau. Wees dan ook niet verrast als deze klim wordt aangegrepen om eens stevig van leer te trekken.

Op de top van de helling zijn de rensters halverwege de etappe. Na een ziedende afdaling komt de meute uiteindelijk aan in Monte San Bagio. Daar wacht nog een korte helling, waar nog eens aan de boom kan worden geschud. Eenmaal beneden hebben de ploegen van de snelle rensters nog twintig kilometer om het tot een massasprint te laten komen. De vraag is natuurlijk: gebeurt dat ook daadwerkelijk? Op weg naar Terracina, een stad met milennia aan historie, kan het spel om de overwinning ook zomaar tussen enkele ontsnapte rensters kunnen worden gespeeld.

Start: 12.15 uur
Finish: 14.55-15.13 uur

Woensdag 16 september , etappe 6: Torre del Greco – Nola (97,5 km)

Anna van der Breggen zal ongetwijfeld goede herinneringen bewaren aan Torre del Greco. In deze plaats, aan de voet van de Vesuvius, werd ze namelijk in 2017 gekroond tot eindwinnares van haar tweede Giro Rosa. De finish ligt aan de andere kant van de vulkaan in het plaatsje Nola. Enkele kilometers na de start wordt Pompeï bezocht, maar tijd om de archeologische site te bezoeken hebben de rensters niet.

De etappe is slechts 97 kilometer lang. Na 25 kilometer doemt de enige gecategoriseerde klim van de dag op, maar ook daarna zijn er nog twee klimmetjes te bespeuren. De top van de laatste klim ligt op zo’n 22 kilometer van de streep. Geen helling die je aan een klimhal doet denken, maar meer een echte loper. Gedurende de hele slotfase loopt de weg in dalende lijn richting Nola. Gefinisht wordt aan Vulcano Buono, een winkelcentrum even buiten Nola dat geschapen is naar het evenbeeld van de Vesuvius. Wordt er hier gesprint? In ieder geval zouden klassementsrensters hier niet in de problemen mogen komen…

Start: 12.15 uur
Finish: 14.37-14.54 uur

Donderdag 17 september, etappe 7: Nola – Maddaloni (112,5 km)

In 2014 droeg Annemiek van Vleuten in Caserta haar allereerste roze trui. Zij won dat jaar de proloog in de stad die vooral bekendheid geniet vanwege het grote paleis en de ontzaglijk grote paleistuin. Nu zou ze ook zomaar als leidster door de straten van Caserta kunnen snellen. Dagdromen over dat mooie moment zit er niet in, de wereldkampioene weet immers ook dat tijdens de zevende etappe het spektakel pas begint in Caserta.

Na vertrek vanuit Nola is het een kilometer of tachtig opwarmen voor de eerste keer de finish wordt gepasseerd. In Caserta, enkele kilometers verderop, begint de klim richting de Santuario San Michele Arcangelo. In de afdaling naar de meet rijden de rensters voorbij en onder het indrukwekkende aquaduct van Vanvitelli. Voor iedereen die dat bouwwerk nog eens wil bekijken is er goed nieuws; het rondje moet namelijk nog een keer worden afgelegd. De eindstreep ligt vrijwel direct aan het einde van de afdaling op de Corso I Ottobre in Maddaloni.

Start: 12.15 uur
Finish: 14.57-15.14 uur

Vrijdag 18 september, etappe 8: Castelnuovo della Daunia – San Marco La Catola (91,5 km)

Kort, maar krachtig, deze achtste etappe. Het is slechts 91,5 kilometer fietsen door de regio Apulië, maar er zitten twee serieuze hindernissen in het parcours. De eerste is de klim naar Volturino, een plaatsje die ook in de slotetappe nog wordt aangedaan. Deze klauterpartij begint eigenlijk heel voorzichtig al op kilometer dertig en zo’n dertig kilometer later ben je pas helemaal boven. De soep wordt minder heet gegeten dan ze in de vorige zin werd opgediend, maar de Volturino is desalniettemin een serieuze helling.

Dit geldt ook voor de slotklim naar San Marco la Catola. Het is geen opgave in het hooggebergte, maar om te zeggen dat het een eenvoudig karwei is? Nee. Op de flanken van deze helling gaat duidelijk worden wie de Giro Rosa kan winnen en wie er een maatje te klein is voor de roze trui.

Start: 12.15 uur
Finish: 14.33-14.49 uur

Zaterdag 19 september, etappe 9: Motta Montecorvino – Motta Montecorvino (109,9 km)

De laatste etappe vindt plaats in hetzelfde gebied als de voorlaatste rit. De Monti della Daunia zullen uitmaken wie de Giro Rosa van 2020 op haar naam schrijft. Het is een bescheiden bergketen langs de oostelijke rand van de Apennijnen. Motta Montecorvino heeft niet de grandeur van enkele aankomstplaatsen waar de Giro d’Italia graag mee uitpakt. In deze nederzetting met amper 700 inwoners lijken Milaan en Rome erg ver weg, maar dat hoort ook een beetje bij een koers als de Giro Rosa. Het is een typisch plaatsje voor de aankomst van een etappe in deze koers.

Het profiel lijkt op dat van een afgebroken lemmet van een kartelmes. In een rondje van zo’n 27,5 kilometer gaat het continu ofwel bergop of bergaf, andere smaken zijn er niet. Wie gezellige Champs-Élysées-toestanden verwacht komt bedrogen uit, want in deze slotetappe kan er nog een hoop gebeuren.

Start: 12.15 uur
Finish: 14.54-15.11 uur

Favorieten

Je hoeft geen groot expert te zijn om Annemiek van Vleuten in de favorietenlijst op te nemen. De Wageningse won de afgelopen twee jaar het roze en dit jaar is ze uiteraard gebrand op een derde eindzege. Op La Course (vijfde) en de GP Plouay (51e) na staan er enkel eentjes en tweetjes achter haar naam. Na La Course heeft ze de batterij weer op kunnen laden en is ze nog eens wat beklimmingen opgeknald. Kortom: behoudens ziekte of ander ongemak lijkt Van Vleuten er helemaal klaar voor.

Scherp blijven is het devies voor de toekomstige kopvrouw van Movistar. “Ik weet dat je in etappekoersen altijd alert moet zijn. Die les heb ik in 2007 geleerd”, stelt ze in de vooruitblik van haar huidige ploeg, Mitchelton-Scott. “We hebben veel kwaliteit bergop met Amanda Spratt en Lucy Kennedy, maar ook hebben we power op het vlakke met Moniek Tenniglo, Sarah Roy en Grace Brown kan beiden. Ik denk dat we een heel goed team hebben. Het parcours is niet zo zwaar als vorig jaar, er zijn niet zoveel lange aankomsten bergop. Er zijn niet veel vlakke dagen, dus het zal zwaar en uitputtend worden. Ik kijk er heel erg naar uit!”

Mocht het bij Van Vleuten onverhoopt eens niet lukken, dan kunnen ze bij de Australische WorldTour-ploeg ook nog rekenen op Amanda Spratt, de nummer drie van de laatste twee edities. Dan ben je zeker geen pannenkoek. Dit wordt haar laatste editie samen in het team met Van Vleuten, na dit seizoen wordt zij de onbetwiste kopvrouw bij Mitchelton-Scott in dit soort koersen. Nu zullen de twee nog samen ten strijde trekken. “Het doel is om de Giro te winnen met het team. Ik denk dat we met veel vertrouwen de wedstrijd in mogen gaan”, aldus de Australische rondehoop. “We hebben een sterke ploeg en ik denk dat dit meer dan ooit het verschil gaat maken.” Op dit parcours kan het zeker lonen om meerdere ijzers in het vuur te hebben. Spratt kan als bliksemafleider fungeren, maar dit kan evengoed andersom. Wie weet leidt dit juist Spratt wel naar de maglia rosa…

Wordt dit opnieuw het eindpodium? – foto: Cor Vos

Bij Trek-Segafredo zijn er eveneens twee speerpunten denkbaar. Te denken valt allereerst aan Elizabeth Deignan, die haar goede vorm zowel in de GP Plouay als La Course verzilverde. Niet alleen is ze tactisch erg sterk, ze lijkt misschien wel beter dan ooit. Sinds ze haar dochter Orla op de wereld zette weet Deignan ook alweer hoe het is om succes te hebben in een meerdaagse wedstrijd. Vorig jaar won ze immers The Women’s Tour, toch geen kleine wedstrijd. Het is wel de vraag of deze race bij haar past. Ze reed de Giro Rosa immers al zes keer, maar ze haalde slechts twee keer de finish. Haar beste uitslag was de vijftiende plaats in 2009, op 27 minuten van de eindwinnares. Komt ze er nu dichter bij in de buurt? In de voorbeschouwing van Trek-Segafredo zegt ze dat ze gaat werken voor een zekere Italiaanse ploeggenote om richting het WK nog wat aan de vorm te schaven, maar we kunnen haar toch niet helemaal bij voorbaat afschrijven.

Longo Borghini en Deignan vieren feest na La Course – foto: Cor Vos

De meest logische naam binnen de formatie om ergens hoog in de uitslag te eindigen is echter wel Elisa Longo Borghini. In de Giro Rosa van 2017, die qua parcours wel wat wegheeft van de uitgave van dit jaar, was ze de runner-up achter Van der Breggen. De afgelopen jaren kwam ze tekort voor het podium, maar dit parcours lijkt haar meer op het lijf te zijn geschreven. Longo Borghini wint zeker niet zo vaak als haar Britse ploeggenote, maar als ze triomfeert is het steevast in een mooie wedstrijd. Vorig jaar was daar bijvoorbeeld de Emakumeen Bira, een koers die ook wel enigszins valt te vergelijken met de Giro Rosa. Daarnaast heeft ze de afgelopen tijd diverse malen blijk gegeven van een bijzonder goed vormpeil. Kan ze de concurrentie ook in de ronde van haar land tot het uiterste drijven? Twaalf jaar na de laatste roze trui van Fabiana Luperini wordt het onderhand wel weer eens tijd voor een thuizege.

Katarzyna Niewiadoma leek de droom om de Giro Rosa te winnen vorig jaar een beetje op te hebben gegeven, maar haar vijfde plaats in het eindklassement lijkt voor een ommezwaai te hebben gezorgd. De Poolse van Canyon-SRAM heeft uitgesproken dat ze in de toekomst dan toch voor de eindzege mee zou kunnen strijden. Dit jaar al? Het is een interessante gedachte, want dit parcours moet haar beter liggen dan dat van de afgelopen jaren. Als het geluk aan haar zijde is moet het podium in ieder geval binnen haar mogelijkheden liggen. De roze trui winnen is een ander verhaal, maar als ze op een goed moment ineens als een duveltje uit een doosje komt zetten gaat ze het de concurrentie zeker heel lastig kunnen maken.

Mavi García heeft er de laatste weken heel wat fans bij gekregen. De 36-jarige Spaanse kleurt niet alleen menig koers omdat ze in het opvallende tenue van Alé BTC Ljubljana rijdt, ze doet dit ook met haar aanvalslustige instelling. Ze is niet bang de knuppel in het hoenderhok te gooien en dit leverde haar bijna een supersucces op in Strade Bianche. Enkel Annemiek van Vleuten kon daar nog een stokje voor steken. Daarna pakte García wel de Spaanse dubbel en twee etappes in de zware Tour de l’Ardèche, wat toch wel een doekje voor het bloeden mag worden genoemd. Met haar offensieve koerswijze kan García een eind komen, al lijkt een podiumplaats vrij optimistisch. Zeker daar er slechts één niet-koersdag tussen de Tour de l’Ardèche en de Giro Rosa zit. Het is maar de vraag hoe fris ze aan het einde van de Giro Rosa nog is.

Niewiadoma wil haar opvallende tenue graag inwisselen voor een roze trui – foto: Cor Vos

Ashleigh Moolman-Pasio is net als García een vraagteken. De dag voor Strade Bianche viel de Zuid-Afrikaanse van CCC-Liv hard en dat leverde haar zestig hechtingen op. Moolman-Pasio staat zonder koersritme aan de start van de Giro Rosa, want ook verdere koersen kwamen nog te vroeg voor haar. De nummer twee van 2018 zal dus met wat twijfels aan de start staan. Daarnaast is ook het parcours niet helemaal ideaal voor haar. Desondanks zou het dom zijn om Moolman-Pasio van tevoren af te schrijven. Daarvoor heeft ze immers te veel in haar mars. Misschien dat Soraya Paladin het over zou kunnen nemen als Moolman-Pasio toch niet goed genoeg blijkt.

Juliette Labous veroverde afgelopen jaar de witte trui in de Giro Rosa. Haar uiteindelijke eindklassering was de elfde plaats op net geen tien minuten van Van Vleuten. Labous is nu een jaar ouder en ze is ook weer wat sterker geworden. Nee, de Française van Team Sunweb gaat de negendaagse etappekoers normaliter niet winnen, maar het is zeker interessant om te zien of ze ook dit jaar weer stappen weet te zetten. Misschien zit er een mooie ritzege in of een plaats bij de eerste tien? Ze zou het in zich moeten hebben. In ieder geval lijkt de witte trui voor de beste jongere er wel weer in te zitten. Gevaar daarvoor zou eventueel uit eigen ploeg kunnen komen met de Duitse Liane Lippert (die als co-leidster van Team Sunweb aan de start staat), maar vlak ook de Fraçaise Evita Muzic en de Colombiaanse Paula Patiño niet bij voorbaat uit.

Komen we tot slot van deze favorietenlijst uit bij Cecilie Uttrup Ludwig – de Deense die volgens de overlevering als kind in een ketel energiedrank is gevallen. De Deense won enkele weken geleden op overtuigende wijze de Giro dell’Emilia, hetgeen zeker iets zegt over haar kwaliteiten op arendsnesten en andere bergkop aankomsten. Tijdens La Course was ze bergop niet in staat het verschil te maken en, laten we eerlijk wezen, dat zal tijdens de Giro Rosa vermoedelijk ook niet het geval. Toch niet als de top van onze favorietenlijst de pedalen gaat geselen. Zie de immer energieke renster van FDJ-Nouvelle Aquitaine-Futuroscope dan ook vooral als een outsider, net als eventueel een Katrine Aalerud, Ane Santesteban of Erica Magnaldi.

Cecilie Uttrup Ludwig is een interessante outsider – foto: Cor Vos

Sprinters

Veel kansen voor de pure sprintsters zullen er niet zijn. Rit vijf en zes zouden een kolfje naar de hand van de snelle vrouwen moeten kunnen zijn, al zijn dit ook dagen waar de ontsnapping tot het einde zou kunnen dragen. Sarah Roy, Eugenia Bujak, Barbara Guarischi, Lisa Brennauer, Coryn Rivera, Elisa Balsamo zijn bijvoorbeeld enkele rappe namen.

Nog nooit werd er een etappe in een grote ronde (want zo kunnen we de Giro Rosa ondanks alles toch wel omschrijven) gewonnen door iemand uit Cuba of Trinidad en Tobago. In een sprint zouden respectievelijk Arlenis Sierra en Teniel Campbell daar wel voor kunnen zorgen. Het zijn interessante namen om in de gaten te houden. Niet enkel vanwege hun afkomst, maar toch vooral vanwege de snelheid in de stelten.

Kirsten Wild, Marianne Vos en Amy Pieters zijn snelle Nederlandse dames. Belgische fans mogen hopen op dagsuccessen van Jolien D’Hoore en Lotte Kopecky. Eerstgenoemde won in het verleden al drie etappes in de Giro Rosa.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Annemiek van Vleuten
*** Anna van der Breggen, Elisa Longo Borghini
** Katarzyna Niewiadoma, Amanda Spratt, Ashleigh Moolman-Pasio
* Mavi García, Juliette Labous, Elizabeth Deignan, Cecilie Uttrup Ludwig

Website organisatie
Deelnemerslijst

Weer en TV

Volgens diverse voorspellingen belooft het een Giro te worden met aangename weersomstandigheden. Soms wordt het een graadje of dertig, wat een peulenschil is vergeleken met een Giro Rosa in juli, wanneer het ook zo veertig graden kan worden. De regen lijkt zich voorlopig afzijdig te houden, al kan er veel gebeuren in een negendaagse.

Een terugkerend gespreksonderwerp is de registratie van deze wedstrijd. Wel, de communicatie daaromtrent verliep ook dit jaar via een vast stramien: eerst kondigde PMG Sport vol trots aan dat de beelden ‘in diretta’, ofwel live, zouden worden getoond. Is dat dan ook het geval? Welnee, de keutel is weer ingetrokken. De koers zal dus niet live worden uitgezonden.

Wel wordt er net als de voorgaande jaren een uitgebreide samenvatting getoond in de uren na de finish. PMG Sport zendt deze beelden elke dag rond 16.45 uur uit via Facebook en YouTube. Voor de Tourkijkers; die beelden blijven ook na de aankomst van de Ronde van Frankrijk beschikbaar. Tevens zullen de samenvattingen via de kanalen van GCN, NOS en de UCI te zien zijn.