Het zit Theo Bos (31) niet mee. Door verschillende valpartijen verloopt zijn seizoen tot nu toe dramatisch. Na een rampzalig verlopen voorjaar leek hij net in een opwaartse spiraal te zitten, maar een nieuwe val in de Ronde van Californië brengt hem terug bij af. WielerFlits sprak met hem.

Afgelopen woensdag, in de derde etappe van de Ronde van Californië, ging het opnieuw mis bij een valpartij. In de rit met aankomst in San José scheurde Bos de pezen in zijn schouder toen zijn sleutelbeen uit de kom schoot. In plaats van de finishlocatie zat er voor de Nederlandse sprinter niets anders op dan een bezoek aan het ziekenhuis voor een spoedoperatie. Dat was niet de eerste keer dit seizoen.

Voorjaar
Bos begon voortvarend aan het nieuwe seizoen. Maar een val in februari, in de Ronde van Qatar, zou hem de rest van het klassiekervoorjaar achtervolgen. “De winter was perfect. Met de ploeg ben ik eind november op trainingskamp geweest naar Zuid-Afrika en daarna heb ik tot en met januari op Mallorca verbleven. Dit jaar heb ik harder en langer dan andere jaren getraind. Geen rustige koffierondjes meer, maar constant een hoog tempo en met meer vermogen. De benen en het vertrouwen waren echt goed aan het begin van het seizoen. De Trofeo Santanyi en de Trofeo Playa de Palma (niet gefinisht, red.) gingen wel oké. Maar in de Ronde van Qatar ging ik op mijn bek in de vijfde etappe. Op het moment dat het gebeurde, leek de rit eigenlijk een beetje gedaan. Na honderd kilometer op de kant koersen was iedereen even relaxt. Vlak voordat we rechtsaf zouden slaan en wind in de rug kregen, trok een ploeg het toch weer op de kant. Kort daarna passeren we een uitrit van vrachtverkeer waardoor er allemaal steentjes op de weg lagen. Ik had net een bidon bij de volgwagen gehaald en reed in het laatste wiel. Voor me begonnen ze te remmen, ik slip en vlieg over de kop in dat grind.”

De valpartij betekende voor Bos het einde van de wedstrijden. Per ambulance werd hij naar het ziekenhuis vervoerd, waar Pakistaanse artsen zijn rechterelleboog opensneden om het schoon te maken. “Die artsen hebben dat best goed gedaan. Het grote gevaar is dat zo’n wond gaat infecteren. De volgende dag ben ik naar huis gevlogen en heb ik nog een dag rust genomen. Na twee dagen ben ik weer gaan trainen. Eigenlijk had ik dat niet moeten doen, maar ik wilde snel hervatten omdat ik Het Volk (Omloop het Nieuwsblad, red.) en Kuurne-Brussel-Kuurne niet wilde missen. Achteraf gezien heb ik te gehaast geprobeerd de vorm weer te pakken te krijgen, al ging dat totaal niet. Ik merkte dat al in de trainingen. Je lichaam is nog aan het herstellen. In de wedstrijden ging het nog best goed. Ik had me gericht op Kuurne en kon op het laatste moment nog invallen in Het Volk.

De benen sparen was slimmer geweest, maar als je de kans krijgt voor de eerste keer De Omloop te rijden dan doe je dat. Het was wel een super ervaring. Op de Taaienberg miste ik de schifting en ben ik in de ploegwagen gestapt met het oog op Kuurne. Maar de scherpte was weg.”

De tegenslag bij MTN-Qhubeka bleef niet beperkt tot Theo Bos. In Gent-Wevelgem werd de selectie voor de voorjaarsklassiekers onthoofd door de sleutelbeenbreuk van kopman Edvald Boasson Hagen. “In de kasseienklassiekers hebben we gewoon niet goed gereden. Niet dat ik een specialist ben, maar ik had toch wel een aantal koersen fatsoenlijk willen uitrijden. Helaas zat dat er niet in. Wat meespeelde is dat ik bang was om te vallen en de wonden op mijn knie en elleboog open te halen. In Dwars door Vlaanderen kom ik toch weer ten val. Al met al was het dikke ellende.”

MTN-Qhubeka
Na vijf jaar in de hoofdmacht van Rabobank en diens opvolgers Blanco en Belkin kwam eind vorig seizoen een eind aan de samenwerking. Het aflopende contract van Bos werd niet verlengd. Met de kennis van nu is hij blij met dat besluit, al betreurt hij de gang van zaken. Het ploegmanagement liet pas in september weten dat voor Bos geen plaats meer was in de selectie van LottoNL-Jumbo. “Jammer dat het op deze manier moest. Ik heb bij hun een heel mooie tijd gehad, veel kansen gekregen, altijd een goede ploeg tot mijn beschikking gehad en mooie koersen gewonnen. Ze wisten wat ze aan me hadden. Ik won elk jaar genoeg wedstrijden voor ze. Dan kun je gewoon zeggen wordt het wat of niet… Na een paar keer informeren hielden ze boot af. Toen ben ik gaan spreken met andere ploegen.”

Het Zuid-Afrikaanse MTN-Qhubeka bleek geïnteresseerd, waarna een overstap snel was beklonken. “Het mooie van deze ploeg is de internationale samenstelling. Alleen al het aantal verschillende nationaliteiten (13, red.) is cool. Iedere renner brengt een beetje van zijn eigen wielercultuur mee naar de ploeg. Met de Afrikaans renners zorgt dat soms voor grappige situaties. We hebben een jongen in de ploeg uit Rwanda, Adrien (Niyonshuti, red.). Hij is een strenggelovige moslim en bidt vaak. Soms heeft hij net gebeden en wandelt dan nog in zo’n Afrikaans gewaad de ploegbespreking in. Dat zijn van die grappige situaties. En ook tijdens wedstrijden zet hij gerust om vijf uur ’s ochtends de wekker om te bidden. In een Nederlandse ploeg kom je dat niet zo snel tegen.”

Winnen
De kortere rittenkoersen van Turkije en Californië wilde Bos gebruiken als aanloop naar een reeks wedstrijden waar hij zich opnieuw in de massasprints wilde mengen voor de ritzege. “De bedoeling was om vanaf nu weer een paar mooie wedstrijden te winnen”, zei hij tijdens de Ronde van Turkije. De gevolgen van het ongeluk in Californië noopt hem voorlopig een streep door die ambitie te zetten. De World Ports Classic (volgende week), waarvan hij vorig jaar het algemeen klassement won, lijkt hij te moeten missen. Ook de Ster ZLM Toer (17 t/m 21 juni) nadert snel. “Het is belangrijk om nu geconcentreerd te blijven. Om goed te zijn in een wedstrijd moet ik thuis even de tijd nemen om adem te halen. Na een goed blok training ben ik er meestal klaar voor en als in het hoofd al klaar bent en je weet dat de etappe je ligt, dat de aankomst goed voor je is, dan moet het goed komen.”

“’s Ochtends als ik uit bed stap, voel ik direct of de benen goed zijn. Dat geeft wel een prettig gevoel. Maar ik voel ook weleens dat de benen minder goed voelen. Al kan je daar ook wedstrijden mee winnen. Mij is dat vaker overkomen; dat je heel de dag vierkant rijdt en het allemaal niet gaat, maar toch weet te winnen dankzij een sterke ploeg. Graeme Brown heeft op deze wijze heel veel wedstrijden als het ware voor me gewonnen door mij in de finale goed af te zetten waardoor ik het sprintje om de zege kon winnen.”