Materiaalzone 
Fietstoerisme 
McCabe boekt tweede dagzege in Utah
Travis McCabe (United HealthCare) heeft de derde etappe van de Tour of Utah op zijn naam geschreven. In een massasprint was hij nipt Jasper Philipsen (Hagens Berman Axeon) te snel af. Edwin Avila (Israel Cycling Academy) greep de laatste podiumplek.
Met temperaturen ruim boven 30 graden vertrok het peloton vandaag vanuit Antelope Island voor de langste etappe van de Tour of Utah dit jaar. Net als gister liet het peloton aan het begin van de koers geen vluchtgroep wegrijden en wederom kon McCabe bij de eerste tussenspurt de meeste punten pakken. Neilson Powless (LottoNL-Jumbo) kwam als tweede over de streep, wat hem twee bonusseconden opleverde. Ook hierna mocht geen enkele coureur het peloton verlaten waardoor het pak tevens de tweede tussensprint als geheel betwistte. Deze keer greep Michael Woods (EF-Education First-Drapac) drie bonusseconden door de sprint te winnen, voor McCabe.
Grote groep rijdt weg
Pas na 80 kilometer koers ontstond er dan eindelijk een ‘vroege’ vlucht. Tien man trok er op uit. Tony Baca (303 Project), Hamish Schreurs (Israel Cycling Academy), Lucas Hamilton (Mitchelton-Scott), Michael Rice (Hagens Berman Axeon), Jordan Cheyne (Elevate – KHS), Jonathan Clarke (UnitedHealthcare), Gage Hecht (Aevolo), Rob Britton (Rally), Damiano Cima (Nippo-Vini Fantini-Europa Ovini) en Laurent Didier (Trek-Segafredo) reden een voorsprong van maximaal twee minuten bijeen.
Op de enige beklimming van de dag kwam Schreurs in moeilijkheden door beulswerk van Britton. Een aanval kort voor de top leverde Baca zes bergpunten op. Achter hem volgde Hecht en Britton als eersten. Niet veel later was de derde en laatste tussensprint van de dag was een prooi voor Clarke. Hij was Cima en de ondertussen teruggekeerde Schreurs te snel af. De samenwerking leek daarna voorin te stokken wat uitnodigde tot aanvalspogingen.
Vlucht valt uit elkaar
Schreurs was de eerste die zijn aanvalskameraden achter besloot te laten. Zijn solo was geen lang leven beschoren en een hergroepering volgde. De tien vluchters begonnen gezamenlijk aan de vijf lokale ronden, met een voorsprong van 30 seconden. Britton was de volgende die ten aanval trok waarna hij gezelschap kreeg van Clarke. De twee grepen een voorsprong van 40 seconden maar met een kleine tien kilometer te gaan zat ook hun poging erop.
Wat volgde was een overzichtelijke finale. Drie kilometer voor de meet waagde William Clarke (EF-Education First-Drapac) een late uitvalspoging maar hij werd met één kilometer te gaan ingerekend. In de massasprint die volgde wist McCabe zijn tweede dagzege te grijpen in de Amerikaanse rittenkoers door Belgisch talent Philipsen af te houden.
Als dat vandaag al niet was gelukt konden ze wel inpakken.
Kom, dat is toch gewoon normaal? Als BMC of Trek zo'n sprintetappe in dit veld controleert vind je het niets bijzonders.
zeker die eerste 60 km was toch een kwestie van attent van voren meefietsen en kijken of niet de verkeerde mannen wegrijden
Eigenlijk is dat niet gelukt. De groep was te groot en de best-geklasseerde renner stond te kort in het klassement.
Ze zijn jong, maar als WT-profs moet je zo'n etappe kunnen controleren. De echte test volgt in het weekend.
En ik ben het eens met Rahims - ongeacht het veld - je moet het toch maar doen...
Merk op dat hier ook andere WT teams zijn dan TLJ, en dan doet TLJ het toch erg goed hier, tot nu toe, met hun renners van de 2e rij.
Op zich vind ik het dan wel best jammer dat het beleid van TLJ om zich vooral op het (korte) rondewerk te richten lijkt te lonen; ik bedoel, ik ontleen veel plezier aan het kijken van klassiekers, en dan vind ik de afwezigheid van TLJ vooraan in die koersen erg jammer. Maar ja, je kunt niet alles hebben (behalve als je QS heet)
Verder is het wat je ook mag verwachten en inderdaad normaal. Maar je moet het inderdaad nog wel maar doen.
Dat is toch niet tegenstrijdig.