Ties Wijntjes

•

Fietstoerisme Strade Bianche is nog geen 20 jaar oud, maar toch zijn zowel de wedstrijden als de toertochten in rappe tijd tot ware klassiekers op de wielerkalender uitgegroeid. De iconische witte grindwegen in Toscane geven de rit een uniek karakter met een ongekende aantrekkingskracht. WielerFlits zet vijf iconische Toscaanse grindstroken uit de wedstrijd en toertocht op een rij, die je absoluut moet kennen.

De eerste: Vidritta

Nog geen vijftien kilometer is de koers onderweg als de eerste grindstrook voor het peloton opdoemt. De neutralisatie is dan al even ten einde, maar Vidritta is het werkelijke start van de wedstrijd. De strook ligt op een vlakte tussen de Toscaanse heuvels en voert tussen landbouwvelden door.

Met zijn 2,1 kilometer is het fysiek geen uiterst uitdagende strook, zeker omdat je ook nog enkele meters daalt. Desondanks is het een strook die zijn weerslag kan hebben op de koers, als het peloton er met een rotvaart op af vliegt in het openingsuur van de wedstrijd. Voor de liefhebber is het juist een ideale kennismaking met de witte wegen rondom Siena, zonder gelijk al te veel af te hoeven zien.

foto: Cor Vos

De kortste: Monteaperti

De kortste van alle stroken in zowel de wedstrijden als de toertocht, is de strook Monteaperti. Deze 600 meter lange weg loopt van het dorpje Montaperti richting Siena en leidt het peloton de lokale ronde op, die de absolute finale van de wedstrijden vormt.

Dat de strook kort is, betekent niet gelijk dat deze makkelijk is. Want met een stijgingspercentage van 8% en een uitschieter naar 13% is het stevig aanpoten om de top van de onverharde klim te bereiken. Eenmaal bovengekomen, rest in de toertocht – zowel de Medio als Gran Fondo – nog 23,5 kilometer tot de finish.

De langste: Lucignano d’Asso

De langste van alle stroken is ook gereserveerd voor de langste rit van allemaal, want enkel de heren profs trekken in de wedstrijd over Lucignano d’Asso. Met zijn 11,9 kilometer is de strook goed voor ruim 5% van de wedstrijd.

Bijzonder lastig is de strook niet, als we de organisatie van Strade Bianche moeten geloven, want hij krijgt ‘slechts’ drie van de vijf sterren om de moeilijkheidsgraad aan te duiden. Toch zal het een behoorlijke inspanning zijn, want een kilometer later volgen alweer de volgende acht kilometer onverharde wegen.

Het hoogteprofiel van de mannenwedstrijd

De bekendste: Monte Santa Marie

Monte Santa Marie. Grote kans dat deze naam een belletje doet rinkelen, want dit is de bekendste grindstrook uit Strade Bianche. Ook deze strook is enkel in het parcours van de herenwedstrijd opgenomen, maar geldt daar vaak als opening van de (voor)finale; de strook ligt op iets minder dan 80 kilometer voor de streep.

De grindsector is vernoemd naar de helling Monte Sante Marie die de strook beklimt. De helling, die over het glooiende Toscaanse heuvellandschap uittorent, is vermoedelijk vernoemd naar de heilige Maria. Tijd voor een schietgebedje zullen de coureurs niet hebben, want de strook loopt over een klim van 4,5 kilometer met stijgingspercentages tot 18% en geldt daarmee als één van de zwaarste delen van het parcours.

De steilste: Le Tolfe

Eigenlijk zijn er twee stroken die de titel van ‘de steilste’ verdienen: Monte Santa Marie én Le Tolfe. Die laatste strook is met zijn 1,1 kilometer niet bijster lang maar als allerlaatste grindweg van de wedstrijden en toertochten is het toch een grindstrook van faam.

Mathieu van der Poel lanceerde in 2021 een verschroeiende demarrage op Le Tolfe – foto: Cor Vos

Niet om de allerminste reden omdat de eerste honderden meters van deze strook in dalende lijn lopen. Alhoewel kort, is deze afdaling ook érg steil, waardoor hij tevens als technisch uitdagend te boek staat. De daaropvolgende klim is met zijn gemiddelde stijgingspercentage van 13% en een uitschieter naar 18% evengoed loeisteil.

De herenwedstrijd krijgt deze strook tweemaal voorgeschoteld, in een lokale ronde, de toertochten en vrouwenwedstrijd één keer. Eenmaal Le Tolfe achter de rug is, resteren er nog 11,7 glooiende kilometers naar de finish, met de beklimming van de Via Santa Catarina naar het iconische Piazza del Campo als waardige afsluiter van een epische tocht.