Eindejaarslijstjes: De revelatie van 2021
foto: Cor Vos
Koen Middendorp
dinsdag 28 december 2021 om 19:30

Eindejaarslijstjes: De revelatie van 2021

Eindejaarslijstjes In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2021? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de revelatie van afgelopen seizoen.

Wil je de tussenstand of uitslag van de Eindejaarslijstjes-poll bekijken? Check dan elke dag de Instagram Stories van @WielerFlits!


flag-it Damiano Caruso

foto: Cor Vos

Damiano Caruso begon aan de Giro d’Italia met het idee om kopman Mikel Landa zo goed mogelijk bij te staan in de bergetappes, maar hij groeide zelf uit tot de revelatie van de ronde. De 34-jarige Italiaan reed in het verleden al regelmatig naar een top 10-notering in het algemeen klassement van een grote ronde, maar ontpopte zich nu tot een geduchte podiumklant. Na het letterlijke wegvallen van Landa kreeg de Siciliaan alle vrijheid om een eigen klassement na te jagen en met succes. Na twee weken koers was hij de onverhoopte nummer drie in de stand, op amper twee minuten van rozetruidrager Egan Bernal.

De Colombiaan bedreigen, dat zat er op geen enkel moment in, maar de taaie Caruso slaagde er wel steevast in om zijn wagonnetje aan te haken. Een half minuutje hier, veertig seconden daar… De renner van Bahrain Victorious moest in de meeste bergetappes wel wat tijd prijsgeven op Bernal, maar hield wel degelijk stand in de top van het klassement. Caruso wist zo al schoorvoetend op te schuiven naar de tweede plaats in de algemene rangschikking, en dat met nog één bergetappe en een tijdrit te gaan. In de laatste bergrit naar Alpe Motta wist de ervaren klimmer vervolgens de kers op een al hele mooie taart te zetten.

foto: Cor Vos

Caruso besloot in de laatste klimconfrontatie namelijk zijn kaarten op tafel te gooien, geenzins van plan om safe te spelen, en wist na een bijzonder knappe solo als eerste de streep te passeren. Met een zeer prestigieuze ritzege op zak wist hij een dag later zijn tweede plaats veilig te stellen in de tijdrit naar Milaan, en zo kregen we een eindpodium met eindwinnaar Bernal, runner-up Caruso en nummer drie Simon Yates. Caruso, die later in het jaar ook nog een zware bergetappe wist te winnen in de Vuelta a España, stond zo als rijpe dertiger alsnog op het eindpodium van een grote ronde.


flag-gb Mark Cavendish

foto: Cor Vos

De wielercarrière van Mark Cavendish leek eind 2020 nog als een nachtkaars uit te gaan. De ooit zo pijlsnelle Brit zocht al jaren vergeefs naar de vorm van weleer. Het winnen van wielerkoersen was jarenlang de normaalste zaak van de wereld voor Cavendish, maar de laatste jaren moest hij zich tevreden stellen met een verre ereplaats of een dag in de vroege vlucht. In 2020, na een barre editie van Gent-Wevelgem, brak Cavendish na afloop in gesprek met enkele journalisten. Zijn carrière leek voorbij, heel veel ploegen zagen het niet meer zitten om een uitgebluste Cavendish nog een laatste kans te geven.

Patrick Lefevere bleek uiteindelijk toch gevoelig voor de lokroep van Cavendish en de teambaas van sterrenformatie Deceuninck-Quick-Step besloot de Brit toch nog een klein contractje te geven voor het seizoen 2021. Het bleek het begin van iets moois, van een revival van de beste sprinter van zijn generatie. Cavendish wist onder de vleugels van Lefevere weer uit te groeien tot een van de beste sprinters op deze aardbol. Het begon aanvankelijk met enkele korte ereplaatsen, maar in de Ronde van Turkije kwamen dan (eindelijk weer) de eerste zeges: Cavendish won meteen vier etappes op Turkse bodem.

foto: Cor Vos

Cavendish ging door op dat elan en was ook succesvol in de slotetappe van de Baloise Belgium Tour. De ultieme beloning volgde al snel: Cavendish werd namelijk opgenomen in de Tourselectie, als directe vervanger voor de geblesseerde topsprinter Sam Bennett. Aanvankelijk waren er twijfels of Cav het ook nog kon bolwerken op het allerhoogste podium, maar de rappe man wist al snel zijn criticasters de mond te snoeren. Sterker, met zeges in Fougères, Châteauroux, Valence en Carcassonne groeide Cavendish uit tot dé sprintkoning van de voorbije Tour. Ook de groene trui werd een prooi voor de herboren Brit.

Eind 2020 hing de wielercarrière van Mark Cavendish nog aan een zijden draadje. Amper een jaar later bevindt hij zich weer op de top van de wielerpiramide. En heeft hij nog maar één etappezege nodig om het ritzegerecord van Eddy Merckx in de Tour te verbreken. Sprookjes bestaan.


flag-it Sonny Colbrelli

foto: Cor Vos

Sonny Colbrelli was altijd al een renner om rekening mee te houden, maar wist dit jaar zijn palmares ook op te leuken met enkele zeer fraaie overwinningen. De Italiaan kwam aanvankelijk wat traag uit de startblokken. Zijn eerste zege van het seizoen boekte de renner van Bahrain Victorious eind april: Colbrelli won de tweede etappe van de Ronde van Romandië. Niet veel later boekte hij ook een ritzege in het Critérium du Dauphiné. Met nog eens drie tweede plekken en winst in het puntenklassement liet hij zien meer dan klaar te zijn voor de Tour de France. Een week voor de Tourstart in Brest werd hij nog even Italiaans kampioen op de weg.

Ook in de Tour maakte Colbrelli indruk. Zo werd hij als sterke sprinter onder meer derde in een verregende Alpenrit naar Tignes, maar hij wist zijn optreden niet te bekronen met een etappezege. De Italiaanse kampioen kwam echter wel bijzonder goed uit de Tour en wist in de daaropvolgende weken optimaal te profiteren van de zogeheten supercompensatie. In de Benelux Tour kwam hij als overwinnaar uit de strijd, nadat hij in de lastige Ardennenrit naar Houffalize met een indrukwekkende solo de basis wist te leggen voor de eindzege. Het bleek een ideale opmaat naar het Europees kampioenschap in eigen land, Trento.

foto: Cor Vos

Colbrelli ging als een van de topfavorieten van start voor de Europese titel en wist de verwachtingen volledig waar te maken voor eigen volk. De thuisfavoriet bleek in de finale als enige renner in staat om de ontketende Remco Evenepoel te volgen, waarna het een koud kunstje bleek om de Belg te kloppen in de eindsprint. Gesterkt door zijn Europese titel stond hij twee weken later aan de start van het WK wielrennen in Leuven. Colbrelli was opnieuw op de afspraak, maar beschikte niet over de benen om de ijzersterke Alaphilippe in bedwang te houden en moest aan de streep genoegen nemen met een tiende plaats.

Colbrelli wist zijn WK-kater al snel weer door te spoelen, aangezien een week na het WK de najaarseditie van Parijs-Roubaix op het programma stond. Het was voor de Europese kampioen een eerste kennismaking met de Helleklassieker, maar Colbrelli had duidelijk geen last van plankenkoorts. Wat heet, de Italiaan deed onderweg alles goed en mocht na een heroïsche editie van de kasseiklassieker voor de zege sprinten op de wielerbaan van Roubaix. Het werd een sprint van stervende zwanen, met de Italiaan als glorieuze winnaar. En zo wist een uitzinnige Colbrelli een uitroepteken te plaatsen achter een voortreffelijk seizoen.


flag-au Ben O’Connor

foto: Cor Vos

re·ve·la·tie (de; v; meervoud: revelaties) 1 ontdekking, openbaring

Om in aanmerking te komen voor de titel ‘revelatie van 2021’ moet je als renner iets opzienbarends hebben gepresteerd. Iets wat je van tevoren niet meteen ziet aankomen. Dan komen we al snel uit bij Ben O’Connor, de Australische klimmer van AG2R Citroën die afgelopen seizoen toch wel wist te verassen met een vierde plaats in de Tour de France. Natuurlijk, O’Connor stond altijd al te boek als een talentvolle klimmer. Drie jaar geleden leek hij bijvoorbeeld al op weg naar een top 10-notering in de Giro d’Italia, maar toen gooide een valpartij in de afdaling van de Colle delle Finestre roet in het eten.

O’Connor had daarna moeite om weer aan te knopen met goede resultaten en bleef enkele jaren onder de verwachtingen, maar dit jaar viel alsnog alles op zijn plaats. In het voorjaar liet de in Andorra woonachtig Australiër al mooie dingen zien. Zo werd hij derde in een sterk bezette editie van de Tour des Alpes Maritimes et du Var. Hij werd vervolgens ook twaalfde in de Ronde van het Baskenland, zesde in de Ronde van Romandië en vierde in de Mont Ventoux Dénivelé Challenge. En ook in het Critérium du Dauphiné (achtste in het eindklassement) stak hij zijn neus nadrukkelijk aan het venster.

foto: Cor Vos

Zijn echte doorbraak beleefde O’Connor vervolgens in de Tour. In de eerste week reed hij nog vrij onopvallend rond, maar in de negende etappes naar Tignes stonden alle wielersterren goed en wist hij op onnavolgbare wijze, en dat ook nog eens in loodzware omstandigheden, naar de grootste overwinning uit zijn carrière te soleren. O’Connor stond na zijn ongeziene raid in de Alpen ook plots tweede in het klassement. Een podiumplek vasthouden, dat bleek net iets te hoog gegrepen, maar de renner van AG2R Citroën bleef in de daaropvolgende sleuteletappes wel in het spoor van de betere klimmers.

In de Pyreneeën deed O’Connor meer dan slechts aanklampen: zo werd hij knap vijfde in de koninginnenrit naar de Col du Portet. De nog altijd relatief jonge klimmer wist een écht slechte dag te vermijden en hield in de slottijdrit zelfs de opkomende Wilco Kelderman achter zich. Met een vierde plaats in het eindklassement, achter eindwinnaar Tadej Pogačar, Jonas Vingegaard en Richard Carapaz, mag O’Connor zich een van de verrassingen van de voorbije Tour noemen. Australië lijkt er een nieuwe ronderenner bij te hebben.


flag-gb Ethan Hayter

foto: Cor Vos

Ook talentvolle renners kunnen zich ontpoppen tot revelaties. Neem nu het voorbije seizoen van Ethan Hayter. Van de Brit is geweten dat hij een van de grootste talenten is met het oog op de toekomst, maar wat hij dit jaar liet zien in het tenue van INEOS Grenadiers is toch wel opzienbarend te noemen. In maart mocht hij voor het eerst bloemen in ontvangst nemen, na een zege in de derde etappe van de Wielerweek van Coppi e Bartali. Ook in de Ruta del Sol was Hayter zeer succesvol met twee etappezeges, en werd hij bovendien ook tweede in de algemene rangschikking.

Na een succesvolle campagne op de weg besloot Hayter de switch te maken naar het baanwielrennen. Met koppelmaatje Matthew Walls stond hij aan de start van de olympische koppelkoers en de twee Britten deden nadrukkelijk een gooi naar de olympische titel. Er bleek echter geen kruid gewassen tegen Lasse Norman Hansen en Michael Mørkøv, maar Hayter en Walls wisten in het spoor van de twee Denen wel het zilver te grijpen. Met een olympische medaille op zak maakte Hayter opnieuw de switch naar de weg. En met succes, want in de Tour of Norway bleek hij de grote slokop met twee etappezeges en de eindzege.

foto: Cor Vos

De koek bleek nog niet op, want ook in de Bretagne Classic-Ouest France (4e) liet hij zich van zijn beste kant zien en in de Tour of Britain kende hij een duel op het scherpst van de snede met Wout van Aert. De Belg ging er uiteindelijk met de eindzege vandoor, maar moest wel het onderste uit de kan halen om Hayter nog uit de blauwe leiderstrui te rijden. De Brit moest zich uiteindelijk tevreden stellen met plaats twee, maar zijn twee etappezeges waren alsnog een flinke pleister op de wonde. Zijn laatste seizoenszege op de weg kwam er in oktober met de Britse titel in het tijdrijden.

Zijn grootste overwinning van 2021 boekte hij in extremis op de baan, aangezien hij in oktober op imponerende wijze wereldkampioen werd op het omnium.


flag-ch Gino Mäder

foto: Cor Vos

In 2021 zagen we ook Gino Mäder een stormachtige ontwikkeling doormaken als klassementsrenner en rittenkaper. De Zwitser stond altijd al te boek als een groot talent, maar het duurde even vooraleer Mäder ook echt zijn plek wist te veroveren in het peloton. De renner van Bahrain Victorious begon nog redelijk anoniem aan het seizoen. In de Tour de La Provence werd hij 45ste, gevolgd door een 36ste plaats in het eindklassement van de UAE Tour. In Parijs-Nice liet hij voor het eerst zijn klasse zien als klimmer. In de koninginnenrit naar Valdeblore leek hij zelfs op weg naar de ritzege, maar werd hij in de laatste rechte lijn nog gepasseerd door de opkomende Primož Roglič.

Dit was een bittere pil voor Mäder, maar de Zwitser liet zich niet van de wijs brengen en wist in de Giro d’Italia sportieve revanche te nemen. In de zesde etappe naar San Giacomo koos Mäder opnieuw voor de aanval en dit keer wist hij wél uit de greep te blijven van de opkomende klassementsrenners, al scheelde het niet veel op de top van de slotklim. Mäder bleef, mede door het beulswerk van zijn vluchtmakker en ploegmaat Matej Mohoric, buiten schot en boekte zo de grootste zege uit zijn nog jonge loopbaan. Mäder leek ook meteen de voornaamste kandidaat voor de blauwe bergtrui, maar moest een kleine week later – na enkele valpartijen – de Giro verlaten.

foto: Cor Vos

Mäder kreeg kortom opnieuw een mentale tik te verwerken, maar kwam andermaal sterker terug. In de Ronde van Zwitserland resulteerde dit in een overwinning in de slotetappe naar Andermatt. Zijn beste prestatie van 2021 moest echter nog komen. In de Vuelta a España startte hij aanvankelijk als meesterknecht van Mikel Landa, maar na de sportieve ondergang van de Baskische klimmer kregen Jack Haig en Mäder de ruimte om voor eigen rekening te rijden. Haig bekroonde een sterke Vuelta met een derde plek in het eindklassement, maar ook Mäder wist te verrassen door als vijfde te finishen.

Het was de eerste keer dat Mäder zich echt wist te mengen in de strijd om de bovenste plekken in een grote ronde. Als extraatje mocht hij in Santiago de Compostela, de eindbestemming van de 76ste Ronde van Spanje, de witte trui in ontvangst nemen als beste jongere van de Vuelta.


flag-ae Mark Padun

foto: Cor Vos

“Ik wil uitgroeien tot een renner voor de grote rondes. Ik geloof dat ik dat kan, omdat alle mensen met wie ik gewerkt heb zeggen dat ik talent heb. Ik weet dat ik mij nog moet ontwikkelen om dat doel te bereiken, dus ik werk daar nog steeds aan. Maar ik geloof dat het mogelijk is.” Het zijn de woorden van Mark Padun na het ondertekenen van zijn contract bij EF Education-Nippo. Aan zelfvertrouwen geen gebrek bij de 25-jarige klimmer uit Oekraïne. Echt gek is dat niet, als je terugdenkt aan zijn indrukwekkende prestaties in het Critérium du Dauphiné. Padun wist er op ongeziene wijze uit te halen in de bergen.

Als we terugdenken aan het voorbije seizoen van Mark Padun, dan denken we vooral aan het Critérium du Dauphiné. In de overige wedstrijden maakte de Oekraïner niet erg veel indruk. Maar wat hij liet zien in de belangrijkste voorbereidingskoers op de Tour de France, is bijna met geen pen te beschrijven. Padun wist vanuit het niets te zegevieren op La Plagne en in Les Gets. Dat deed hij na ware klimdemonstraties. Op de slotklim naar skioord La Plagne reed hij weg van de complete wereldtop in het rondewerk, in de slotrit van Les Gets wist hij vanuit de vroege vlucht een succesvolle solo af te ronden over de Col de Joux-Plane.

foto: Cor Vos

Ook zijn interviews na afloop waren de moeite waard. In goed Engels verklaarde een openhartige Padun waarom het maar niet wilde lukken in zijn eerste profjaren. Padun kreeg af te rekenen met knie- en eetproblemen. “Ik ben jong en heb veel problemen gehad. Ik heb vaak afgezien en heb me niet altijd goed gevoeld omdat ik de energie niet had. Dat is wat ik gemist heb, die energie. Ik had de benen wel, maar de benzine niet. Ik wil Jezus en het team bedanken voor de steun die zij toen aan me gaven. Ze zeiden dat ik niet moest stoppen en dat ik moest wachten op kansen.”

De vraag is of hij volgend jaar in dienst van EF Education-Nippo opnieuw over de benen en de benzine beschikt om grootse dingen te realiseren.


flag-gb Tom Pidcock

foto: Cor Vos

Of we Tom Pidcock nu een revelatie mogen noemen, daar zijn de meningen ongetwijfeld over verdeeld, maar we kunnen wel degelijk concluderen dat de Brit zich ontzettend snel heeft aangepast aan het hoogste niveau. Pidcock begon zijn eerste profseizoen bij INEOS Grenadiers in Frankrijk om de Tour des Alpes Maritimes et du Var te betwisten. Hij reed er voornamelijk in dienst van zijn ploeggenoten, maar de eerste succesjes lieten niet lang op zich wachten. In Kuurne-Brussel-Kuurne mocht hij namelijk als nummer drie mee het podium op, nadat hij in een sprint alleen zijn meerdere moest erkennen in Mads Pedersen en Anthony Turgis.

Na zijn derde plaats in KBK bleek Pidcock vertrokken en noteerde hij de ene na de andere goede prestatie. Zo werd hij in een sterk bezette editie van Strade Bianche knap vijfde en liet hij enkele klasseflitsen zien in de E3 Saxo Bank Classic en de Ronde van Vlaanderen, al bleek hij nog te groen om ook echt een rol van betekenis te spelen in de finale. Na zijn vuurdoop in de Ronde van Vlaanderen richtte de Britse alleskunner zijn vizier op de heuvelklassiekers, te beginnen met de Brabantse Pijl, waar hij op indrukwekkende wijze wist af te rekenen met Wout van Aert. En dat in een sprint bergop, nota bene.

Pidcock – foto: Cor Vos

Ook in de Amstel Gold Race moest Pidcock het in een sprint opnemen tegen Van Aert, maar ditmaal waren de rollen omgedraaid, al was het verschil met het blote oog niet waarneembaar. De fotofinish wees Van Aert aan als winnaar, al ging dat niet zonder controverse. Toch werd de Belg als winnaar uitgeroepen. Pidcock besloot na de Waalse Pijl een rustperiode in te lassen, al dacht hij stiekem al aan zijn volgende hoofddoel: de olympische cross-country-wedstrijd in Japan. Pidcock begon als een van de topfavorieten aan de Olympische missie, al helemaal na een indrukwekkende WB-zege in Nové Město in aanloop naar Tokio.

Pidcock wist op de dag des oordeels zijn zenuwen onder controle te houden en op weergaloze wijze naar olympisch goud op de mountainbike te snellen. Na deze ultieme triomf ging de druk van de ketel en kon Pidcock genieten van een welverdiende vakantie. De renner van INEOS Grenadiers liet zich wellicht iets te veel gaan, aangezien hij in het najaar niet zijn normale niveau haalde. Zijn debuut in een grote ronde draaide, mede door opspelende knieperikelen, uit op een kleine deceptie. Op het WK in Leuven was Pidcock wel weer op de afspraak, maar kon ook hij niks doen aan de dominantie van Julian Alaphilippe.

En toch mag Pidock met tevredenheid terugkijken op zijn eerste seizoen op het allerhoogste niveau.


flag-us Neilson Powless

foto: Cor Vos

Neilson Powless valt wellicht niet in dezelfde categorie als Mark Cavendish en Tom Pidcock te scharen, maar ook de Amerikaan is er het voorbije wielerjaar in geslaagd om zichzelf op de wielerkaart te zetten. De Amerikaan stapte enkele jaren terug als groot talent over van Axeon Hagens Berman naar Jumbo-Visma, maar wist bij de Nederlandse formatie nooit de echte doorbraak te forceren. Powless liet af en toe wel mooie dingen zien, en was bij momenten belangrijk voor zijn kopmannen, maar bleef toch een beetje hangen in zijn ontwikkeling. De allrounder besloot eind 2019 dan ook andere oorden op te zoeken.

Powless koos voor het EF Education-Nippo van Jonathan Vaughters en deze overstap heeft hem overduidelijk geen windeieren gelegd. In 2020 wist hij zich als rasaanvaller al te onderscheiden in de Tour de France en dit jaar deed hij er nog een schepje bovenop. Powless begon al meteen erg goed aan het seizoen met een vijfde plaats in de UAE Tour. Vervolgens werkte hij een programma af met achtereenvolgens Parijs-Nice, de Ronde van Romandië en de Ronde van Zwitserland. Powless trok vervolgens naar Bretagne voor de Tourstart: dit keer kon de Amerikaan alleen geen hoofdrol vertolken in de belangrijkste wedstrijd van het jaar.

foto: Cor Vos

Powless wist in de Tour echter wel een goede basis te leggen voor het naseizoen. In de Clásica San Sebastián plukte hij overduidelijk de vruchten van zijn post-Tourvorm en boekte hij zijn (tot nu toe) grootste overwinning uit zijn carrière. In een sprint met vier verwees hij Matej Mohorič en Mikkel Honoré naar de plekken twee en drie. Het bleek geen uitschieter, maar het begin van een zeer sterke najaarsperiode, met als voornaamste prestatie een vijfde plaats in de WK-wegwedstrijd in en rond Leuven. Powless mocht er na een zware wedstrijd zelfs sprinten voor een medaille, maar dit keer greep hij naast de prijzen.

Het is nu aan Powless om te laten zien dat hij een blijvertje is op het hoogste niveau: 2022 moet het jaar van de bevestiging worden.


flag-au Michael Storer

foto: Cor Vos

Ook voor Michael Storer zal 2021 de boeken ingaan als een bijzonder jaar. De Australische klimmer wist in zijn vierde contractjaar voor Team DSM eindelijk zijn belofte in te lossen. Dat gebeurde overigens pas in het najaar, al maakte hij in de Giro d’Italia ook al indruk als meesterknecht van kopman Romain Bardet. In de Tour de l’Ain kreeg hij van de DSM-ploegleiding de vrijheid om voor eigen succes te gaan en plots bleek er een winnaar in Storer te schuilen. In de slotetappe van de Franse ronde, de koninginnenrit met aankomst in Lélex, wist hij na een knappe solo de eindzege veilig te stellen.

Met de eindzege in de Tour de l’Ain op zak begon Storer vervolgens aan de Vuelta a España. Ook in de laatste grote ronde van het jaar kreeg de ranke klimmer de kans om zichzelf te bewijzen als rittenkaper. In de zevende etappe, die van Gandía naar Balcón de Alicante, liet de renner van Team DSM zich voor het eerst opmerken. Storer besloot die dag mee te gaan in de vroege vlucht en begon in kansrijke positie aan de voet van de onregelmatige maar tegelijkertijd ook zeer steile slotklim. De Aussie moest ‘alleen’ nog even zien af te rekenen met zijn medevluchters Pavel Sivakov en Carlos Verona.

foto: Cor Vos

Geen probleem, moet Storer hebben gedacht, want hij reed na enkele onderlinge speldenprikjes zonder omkijken weg van Sivakov en Verona, op weg naar zijn grootste zege als professional. De Vuelta van Storer kon, na zijn ritzege op Balcón de Alicante, al niet meer stuk. Het werd echter nog mooier voor de jonge klimmer. Vier dagen later was hij nog maar eens de beste renner uit een vroege vlucht, dit keer na een felbetwiste etappe naar (hoe toepasselijk) Rincón de la Victoria. De toon was gezet en Storer wist zo tevens de basis te leggen voor zijn eindzege in het bergklassement, voor zijn ploegmaat Romain Bardet.

Het is nu aan Storer om in 2022, in het tenue van zijn nieuwe werkgever Groupama-FDJ, te laten zien dat hij meer is dan een eendagsvlieg.


flag-dk Jonas Vingegaard

foto: Cor Vos

De laatste renner die in aanmerking komt voor de kwalificatie ‘revelatie van het afgelopen seizoen’ is Jonas Vingegaard. Van de visafslag naar het Tourpodium in Parijs. Het verhaal van de Deen van Jumbo-Visma heeft wel wat weg van een modern sprookje. De klimmer uit Hillerslev, een klein dorpje van 360 inwoners in Noord-Jutland, tekende in de wintermaanden van 2018 een contract bij Jumbo-Visma en maakte in de daaropvolgende seizoenen een gestage groei door. Vingegaard (Vin-ge-go in het Deens) liet in zijn eerste jaren voor de Nederlandse formatie al mooie dingen zien in het gebergte.

In 2021 zet Vingegaard echter ook de stap naar de absolute wereldtop. Dat bewijst hij vrijwel meteen door in de UAE Tour de laatste bergetappe te winnen, voor kleppers als Tadej Pogačar en Adam Yates. Ook in de Wielerweek van Coppi & Bartali laat hij zien uit het goede wielerhoud gesneden te zijn: Vingegaard boekt twee etappezeges en is de beste in het eindklassement. De Deen gaat vervolgens verder op zijn elan en maakt ook indruk in de Ronde van het Baskenland. De eindzege gaat naar zijn ploeggenoot en kopman Primož Roglič, maar Vingegaard eindigt zelfs knap als tweede in de eindstand.

foto: Cor Vos

Bij Jumbo-Visma weten ze daarna genoeg. De vacante plek in de selectie voor de Tour de France die was ontstaan door de pauze die Tom Dumoulin ingelast had, moesten ze nog opvullen. Vingegaard werd, mede op voorspraak van de kopman Roglič, alsnog opgenomen in de Tourselectie. De rest is geschiedenis. Na het uitvallen van Roglič veranderde de pikorde en was het aan Vingegaard om de honneurs als klassementsrenner waar te nemen. Vingegaard groeide gedurende de ronde boven zichzelf uit, kruiste in de bergetappes de degens met Pogačar en eindigde uiteindelijk als tweede in de belangrijkste wedstrijd van het jaar.

Een ding is wel duidelijk na de voorbije Tour de France: Jumbo-Visma is in het bezit van een volgende groeibriljant.


Stem hier op jouw favoriet!

RIDE Magazine

Om te reageren moet je ingelogd zijn.