Eindejaarslijstjes In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2019? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: hét wielermoment van 2019.

Het wielermoment van 2019… Is het de krankzinnige laatste kilometer in de Amstel Gold Race? De langverwachte zege van Bauke Mollema in een topklassieker? Of de verschrikkelijke dood van Bjorg Lambrecht in de Ronde van Polen? Het zijn momenten die – helaas, in het geval van Lambrecht – nog altijd op ons netvlies gebrand staan. Het wielerjaar 2019 stond weer bol van de knotsgekke, spannende en emotionele momenten.

WielerFlits heeft na heel wat wikken en wegen tien momenten geselecteerd, maar het lijstje had nog veel indrukwekkender kunnen zijn, ware het niet dat het leven bestaat uit het maken van keuzes. Er ontbreken dan ook enkele opvallende momenten, maar wat overblijft is een opsomming van de meest beklijvende gebeurtenissen van het afgelopen wielerjaar.

---

De sprint van Mathieu

Julian Alaphilippe of Jakob Fuglsang: een Fransman of een Deen zou de 54e editie van de Amstel Gold Race op zijn naam schrijven. De koers was gereden, de achtervolgers waren uitgeschakeld voor de overwinning. Althans, dat was toch wat iedereen dacht op ruim tien kilometer van de streep. Alaphilippe en Fuglsang waren na een felbetwiste finale weggereden op de Eyserbosweg en stormden in gestrekte draf naar de laatste rechte lijn in Berg en Terblijt. Alaphilippe was op jacht naar een nieuwe klassiekerzege, terwijl Fuglsang zocht naar een bekroning van een ijzersterke voorjaar.

De koplopers werkten aanvankelijk gebroederlijk samen, maar op vijf kilometer van de finish begonnen de twee kemphanen plots naar elkaar te loeren. Het was Fuglsang die op de Bemelerberg een eerste demarrage plaatste, maar de oersterke klimmer van Astana bleek (nét) niet sterk genoeg om zijn Franse metgezel uit het wiel te kletsen. De wil om over te nemen was er plots niet meer, waardoor de samenwerking volledig zoek was. De voorsprong van Alaphilippe en Fuglsang smolt als sneeuw voor de zon, tot tevredenheid van de achtervolgers.

Het was Michał Kwiatkowski, in 2015 nog winnaar van de Zuid-Limburgse klassieker, die net voor het ingaan van de laatste kilometer wist aan te sluiten. Maar Alaphilippe en Fuglsang kregen niet alleen het gezelschap van de Poolse alleskunner, ook een achtervolgend groepje – met daarbij Mathieu van der Poel – maakte plots weer kans op de overwinning. De Nederlandse kampioen reed vlak daarvoor nog verloren rond, wetende dat hij zich tevreden moest stellen met een verre ereplaats, maar Van der Poel vond op tijd zijn tweede adem. De jacht naar de koplopers was geopend.

De voorjaarsrevelatie van Corendon-Circus zette op iets minder dan tien kilometer van Berg en Terblijt de turbo aan, reed van groepje naar groepje, om met een beperkte achterstand te beginnen aan de allerlaatste kilometer. Tien seconden, vijf seconden, vijftig meter… Van der Poel leek het nét niet te redden, maar de parttime-wegrenner wist met een ultieme krachtsinspanning het laatste gaatje te dichten. De man in rood-wit-blauw ging – tot ongeloof van alles en iedereen – op en over de moegestreden koplopers, op weg naar een sensationele overwinning.

De 24-jarige Van der Poel kon het na de finish nauwelijks geloven: hij en niemand anders was de opvolger van Erik Dekker, in 2001 de laatste Nederlandse winnaar van de Amstel Gold Race. Voor het eerst sinds 1990 won er weer een Van der Poel in het zuiden van Limburg, na de zege van vader Adrie in het shirt van Weinmann. Van der Poel senior zag zijn zoon na de finish op de grond liggen, volledig uitgeteld na een knotsgekke wedstrijd. Even daarvoor barstte het publiek in juichen uit na een onwaarschijnlijk scenario.

“Wat een mafkees. Wanneer hij de finish ruikt of ziet, dan groeit hij boven zichzelf. Dit is iets unieks”, waren de woorden van een trotse vader. “Ik dacht dat ik niet meer kon winnen. Ik heb alles of niks gespeeld, maar het is alles geworden”, zo vertelde de winnaar zelf. Op social media regende het ook al snel reacties. “Dit was met afstand de beste wielerwedstrijd die ik ooit heb gezien”, aldus een zekere Lance Armstrong. Of de Amerikaanse oud-coureur gelijk heeft, laten we in het midden. Maar een ding weten we zeker: die laatste kilometer in Berg en Terblijt zullen we niet snel vergeten.

Interview Mathieu van der Poel: “Ongelofelijk dat ik nog kon winnen”
Adrie van der Poel trots na afloop: “Wat een mafkees”
Flitsanalyse Amstel Gold Race: “Van der Poel tart alle wielerwetten”

---

De gele droom van Mike

Erik Breukink was jarenlang de laatste Nederlandse geletruidrager, maar de gewezen ronderenner heeft na exact dertig jaar (eindelijk) een opvolger. De vaderlandse wielerfan weet het nog als de dag van gisteren: het was Mike Teunissen die in het centrum van Brussel naar de allereerste ritzege én de gele trui wist te snellen van de Tour de France 2019. De renner uit het Limburgse Ysselsteyn versloeg niemand minder dan Peter Sagan en Caleb Ewan, na een sprint op de macht en het wegvallen van kopman Dylan Groenewegen.

Op de brede wegen richting Brussel – waar de renners ook al op gang werden geschoten voor de start van de 106e editie van de Ronde van Frankrijk – probeerden de verschillende treintjes hun sprinter zo goed mogelijk te positioneren. Lotto Soudal hoopte te scoren met de aalvlugge Ewan, BORA-hansgrohe keek naar de snelle benen van Sagan en Deceuninck-Quick-Step wilde in eigen land een dubbelslag slaan met Elia Viviani. En dan hadden we nog Jumbo-Visma, de Nederlandse formatie van sprintkanon en topfavoriet Groenewegen.

De geboren Amsterdammer moest het na maanden van voorbereiden doen voor de Nederlandse formatie, maar de spurtbom kwam nog voor het ingaan van de laatste kilometer ten val. Weg ritzege en gele droom, zowel voor Groenewegen als Jumbo-Visma. De teleurstelling was dan ook groot in de ploegleiderswagen, maar het gevoel van mineur maakte al snel plaats voor pure blijdschap. Op tweehonderd meter van de streep ging Michael Matthews als eerste zijn sprint aan, maar de Australiër van Team Sunweb werd al snel gecounterd door Sagan en Ewan.

De Slowaak leek op weg naar een historische dubbelslag, maar dat was buiten Mike Teunissen gerekend. De voormalig wereldkampioen veldrijden kwam vanuit de achtergrond opzetten, profiteerde optimaal van de slipstream van de drievoudig wereldkampioen op de weg en wist met een ultieme jump Sagan te verslaan. Winnaar Teunissen was aanvankelijk niet zegezeker, maar de rappe Nederlander kreeg bij de ploegbus het goede nieuws te horen. “Dit had ik echt niet verwacht. Ik kan het niet geloven”, stamelde hij na afloop.

De voorlaatste keer dat een Nederlandse wielrenner (Breukink, red.) de gele trui droeg, werd George Bush sr. beëdigd als 41e president van de Verenigde Staten en vierde de westerse wereld de val van de Berlijnse Muur. Het is voor het Nederlandse wielrennen te hopen dat het niet weer dertig jaar duurt vooraleer Teunissen een opvolger krijgt.

Lees ook: Mike Teunissen bezorgt Nederland na dertig jaar eindelijk het geel
Interview Mike Teunissen: “Je staat nu in de geschiedenisboeken”

---

De tranen van Thibaut

“Wat heb ik gedaan om dit te verdienen? Het is altijd hetzelfde. Het is gedaan, ik stop ermee. Ik kan niet meer.” Het waren de woorden van een ontroostbare Thibaut Pinot, in een donkere hotelkamer in de Franse Alpen, na diens opgave in de ingekorte bergetappe naar Tignes. De kopman van Groupama-FDJ dartelde twee weken over de cols, won met verve op de Col du Tourmalet en leek heel misschien wel op weg om de eerste Franse Tourwinnaar te worden sinds Bernard Hinault. De man die al 34(!) jaar wacht op een opvolger.

De immer aanvallende Pinot stond voor aanvang van de negentiende etappe vijfde in het klassement, de achterstand op landgenoot Julian Alaphilippe bedroeg minder dan twee minuten. Kortom: alles was nog mogelijk voor Pinot, maar de Fransman liep onderweg naar Valloire een spierscheuring in zijn bovenbeen op. Slechts een enkeling die het wist, maar één dag later was de hele wereld getuige van de ondergang van de Franse Tourhoop, die niet in staat bleek om nog fatsoenlijk op de trappers te staan. Het begon met een grimas, het eindigde met tranen.

Thibaut Pinot weigerde echter op te geven, ook al reed hij kansloos in de achterhoede, op vele minuten van de favorieten om het geel. De gevleugelde klimmer – die vorig jaar nog op indrukwekkende wijze de Ronde van Lombardije won – werd bergop voorbij gereden door sprinters als Caleb Ewan en Alexander Kristoff. Net voor de top van een zoveelste klim kreeg Pinot het gezelschap van zijn trouwe ploeggenoot William Bonnet. De rijzige Fransman ging naast zijn kopman rijden, gaf hem een knuffel en probeerde Pinot te troosten met enkele vaderlijke woorden.

Bonnett ging vervolgens verder en wist de etappe uit te rijden. En Pinot? Die zette zijn fiets definitief aan de kant, stapte in de ploegleiderswagen en liet zijn tranen de vrije loop. De Fransen zullen nog minstens een jaar moeten wachten op een nieuwe Tourwinnaar…

---

De val van Wout

Het kan snel gaan in een sportleven. Wout van Aert boekte op 15 juli 2019 de grootste zege uit zijn nog (jonge) wielercarrière. In het Zuid-Franse Albi nam hij na een heus waaierspektakel de maat van niemand minder dan Elia Viviani (diens blik na het overschrijden van de finish komt in aanmerking voor sportfoto van het jaar) en Caleb Ewan. Het was voor de crosser annex wegrenner van Jumbo-Visma een bekroning van een schitterend voorjaar en een al even indrukwekkende Tour de France. Amper vier dagen later ging het gruwelijk mis op weg naar Pau.

Van Aert begon die dag nog als een van de favorieten aan de 27,2 kilometer lange tijdrit, zeker na zijn Belgische titel in het West-Vlaamse Middelkerke en zijn imponerende tijdritzege in het Critérium du Dauphiné. En de 25-jarige krachtpatser uit Herentals begon ook voortvarend aan de Zuid-Franse tijdritproef, al verloor hij naarmate de tijdrit vorderde wel steeds meer terrein op renners als Julian Alaphilippe, Geraint Thomas en landgenoot Thomas De Gendt. De zege bleek dan toch te hoog gegrepen, maar een mooie ereplaats zat er nog altijd in.

Op ruim één kilometer van de finish sloeg het noodlot toe: Van Aert nam een rechterbocht net iets te scherp, waardoor hij met zijn bovenbeen bleef haken in de pin van een verkeerd neergezette dranghek. Het was al vrij snel duidelijk dat doorfietsen geen optie was, de Belgische voorjaarsrevelatie werd kermend van de pijn afgevoerd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Nu, meer dan vier maanden na het bewuste ongeval, is Van Aert nog altijd aan het revalideren. Maar er is licht aan het einde van de tunnel, zo ging de Belg onlangs mee op verkenning met zijn ploeg Jumbo-Visma en hoopt hij op een rentree in de DVV-cross van Loenhout.

---

De solo van Thomas

Je hebt sprinters, klimmers, tijdrijders, kopmannen, knechten, leiders, waterdragers. En je hebt Thomas De Gendt. De 33-jarige Oost-Vlaming uit Sint-Niklaas houdt niet van druk, stress, spanning, wringen en risico’s, maar kan op goede dagen wel verdomd hard fietsen. We herinneren ons allemaal nog wel zijn krachtexploot in de Giro d’Italia van 2012, toen hij na een fameuze solo als eerste bovenkwam op de mythische Passo dello Stelvio. Of zijn eenzame raids in Parijs-Nice, de Ronde van Romandië en het Critérium du Dauphiné.

13 juli 2019, Mâcon. Thomas De Gendt staat aan de start van de achtste Touretappe naar Saint-Étienne en heeft er zin in. De eigenzinnige Belg van Lotto Soudal gaat al vroeg in de aanval met Niki Terpstra, Ben King en Alessandro De Marchi, zijn medevluchters voor de komende uren. Het peloton laat begaan, maar houdt het verschil beperkt tot een vijftal minuten. Niet genoeg om uit de greep te blijven van de ‘sprintersploegen’, zo was toch de gedachte in het peloton. De vier dappere vluchters hielden de benen zeker niet stil, maar toch werd het verschil kleiner en kleiner.

De kopgroep leek weinig tot geen kans te maken op de overwinning, maar De Gendt en De Marchi wilden zich niet zomaar laten inrekenen. De Belgisch-Italiaanse tandem nam afscheid van de moegestreden Terpstra en King, terwijl ook in het peloton de mindere goden overboord gingen. In aanloop naar Côte de la Jallière, de laatste beklimming van de dag, zakte de voorsprong van De Gendt en De Marchi zienderogen. De situatie was als volgt: met nog twintig kilometer te gaan was het verschil nog maar anderhalve minuut.

Dit was het sein voor De Gendt om zijn laatste krachten aan te spreken, wat de doodsteek bleek voor de al even dappere De Marchi. De renner van Lotto Soudal bleek die bewuste zaterdagmiddag over wonderbenen te beschikken, want hij kwam ook als eerste boven op de top van de Jallière. Wat de Fransen Thibaut Pinot en Julian Alaphilippe vervolgens ook probeerden in de achtervolging, ze kregen de beresterke De Gendt maar niet te pakken, al was het verschil slechts tien, hooguit vijftien seconden.

In de straten van Saint-Étienne voltrok zich nog net geen wonder, maar een huzarenstukje was het wel. “Ik had een goede dag en ik geloofde erin”, zo vertelde een opgefriste De Gendt na afloop. “De etappe van vandaag was op mijn lijf geschreven. Niet te lange klimmen, niet te zwaar. Dan moet je erin geloven. Als je wonderbenen hebt, dan valt alles op zijn plaats.”

---

De beslissing van Christian

Simon Yates was in alle staten toen hij het nieuws te horen kreeg. De Britse klimmer reed samen met Egan Bernal op kop in de negentiende Touretappe naar Tignes. Het was de Colombiaan die even daarvoor als eerste was bovengekomen op de Col de l’Iseran, op korte afstand gevolgd door de renner van Mitchelton-Scott. Het tweetal was op weg naar de slotklim, maar werden plots gemaand tot kalmte. Het was koersdirecteur Christian Prudhomme die de drastische beslissing nam om de koers stil te leggen.

Het bleek ook meteen het einde van een veelbelovende etappe. De reden? Vanwege de hevige regenval en hagel was de route onbegaanbaar geworden. Door landverschuivingen en modderstromen kon de veiligheid van de renners niet meer worden gegarandeerd. “De renners zijn uitgenodigd zich in een tunnel in (skioord) Val d’Isère te verzamelen om dekking te vinden voor de slechte weersomstandigheden, voordat ze naar Tignes gaan waar ze vannacht verblijven”, zo luidde het verdict van de Tourorganisatie, die besloot geen ritwinnaar toe te kennen.

Wel kreeg Bernal na afloop de gele trui omgehangen, twee dagen later won de Colombiaan zijn allereerste Ronde van Frankrijk. De piepjonge renner van miljoenenformatie Team Ineos bleek over drie weken wel degelijk de sterkste renner, maar toch zal de 106e editie van de Tour voor altijd worden herinnerd vanwege die knotsgekke etappe naar Tignes. De Tour wacht op niemand, behalve voor moeder natuur.

---

De ‘eerste’ van Remco

Het is al vrij uitzonderlijk om als junior de stap naar de profs te maken. Nog uitzonderlijker is om als 19-jarige knaap de Baloise Belgium Tour te winnen. Maar Remco Evenepoel deed nog veel meer in zijn eerste jaar bij de beroepsrenners. Zo kroonde het toptalent uit Schepdaal zich in Alkmaar tot Europees kampioen tijdrijden, voor gerenommeerde hardrijders als Kasper Asgreen, Stefan Küng en Jos van Emden. Maar we gaan voor nu terug naar 3 augustus 2019, vijf dagen voor die bewuste Europese triomf.

In het zonnige San Sebastián staan de renners klaar voor de start van de 39e uitgave van de Clásica Ciclista San Sebastián, de prestigieuze Baskische klassieker die traditioneel een week na de Tour de France wordt verreden. Met wereldkampioen en topfavoriet Alejandro Valverde, Tourwinnaar Egan Bernal en Olympisch kampioen Greg Van Avermaet staan de nodige blikvangers aan de start, maar vanuit Belgisch oogpunt wordt er ook reikhalzend uitgekeken naar de prestatie van een zekere Remco Evenepoel, klaar voor zijn eerste grote klassieker bij de profs.

De renner van Deceuninck-Quick-Step had de voorbije maanden al indruk gemaakt op het allerhoogste niveau. Naast zijn eindzege in eigen land (Baloise Belgium Tour, red.) was er een indrukwekkende ritzege in de Adriatica Ionica Race en ereplaatsen in de rondes- van Turkije en San Juan. En toch begon Evenepoel als outsider aan de Baskische eendagswedstrijd, de Belgische rondehoop werd zeker niet beschouwd als een favoriet voor de overwinning. Niet zo vreemd, gezien zijn onervarenheid op WorldTour-niveau.

De piepjonge renner kreeg dan ook de ruimte van de favorieten, toen hij op twintig kilometer van de streep reageerde op een aanval van Toms Skujiņš. De twee aanvallers reden een mooie voorsprong (lees: vijftig seconden) bij elkaar en de rest bleek geschiedenis. Het was Evenepoel die op de slotklim, de bijzonder steile Murgil Tontorra, afscheid nam van Skujiņš. Het bleek het begin van een bijzondere solo, langs het beroemde strand La Concha en de Golf van Biskaje, op weg naar de finishstreep in San Sebastián.

Een breed lachende Remco Evenepoel kon na 227,3 kilometer zijn handen ten hemel spreiden: de (toen nog) regerend wereldkampioen bij de junioren was erin geslaagd om een topklassieker te winnen. Zie het als de definitieve bevestiging van een supertalent. Het bleek overigens niet zijn laatste wapenfeit van 2019: zo werd hij een kleine week later dus Europees kampioen tegen de klok, gevolgd door een zilveren tijdritmedaille op het WK wielrennen in Harrogate. Maar het begon allemaal op die ene zaterdag in het noorden van Spanje.

---

De solo van Annemiek

Een solo van meer dan honderd kilometer over geaccidenteerd terrein. En dat op een WK wielrennen. De prestatie van Annemiek van Vleuten in het Britse Harrogate zal niet snel uit het collectieve geheugen worden gewist. Voor de ervaren renster – die normaal een tenue van Mitchelton-Scott draagt – was het een bijzondere overwinning. Want exact één jaar voor haar regenboogtriomf lag ze nog uren op de operatietafel, niet wetende of ze ooit nog zou terugkeren op topniveau, nadat ze op het WK in Innsbruck haar knie brak.

Annemiek van Vleuten keerde echter weer terug, en hoe! Zo won ze in het voorjaar Strade Bianche en Luik-Bastenaken-Luik, gevolgd door een nieuwe eindzege in de Giro Rosa. Maar in Groot-Brittannië volgde de kroon op haar werk, met een imponerende tocht naar de wereldtitel. “Ik voel heel veel emoties. Het was mijn grote droom om ooit eens wereldkampioen op de weg te worden.” Van Vleuten liet die bewuste zaterdagmiddag zien dat het nooit te laat is om dromen te verwezenlijken. Zelfs niet na een zware knieoperatie.

Interview Annemiek van Vleuten: “Ik voel heel veel emoties”

---

De bekroning voor Bauke

De aanhouder wint: het is een spreekwoord die zeker van toepassing is op Bauke Mollema. De immer hardwerkende Groninger met Friese roots won tijdens zijn carrière al etappes in de Tour de France en Vuelta a España, zegevierde enkele jaren geleden in de Clásica San Sebastián en haalde een hele rits ereplaatsen. En toch bleef Mollema maar zoeken naar die ene grote overwinning, winst in een grote ronde of een topklassieker. De coureur van Trek-Segafredo kende ook in 2019 een prima seizoen met de nodige fraaie eindnoteringen, maar toen kwam de Ronde van Lombardije.

Zaterdag 12 oktober, flanken van de Civiglio. De grote namen vechten voor hun positie, om zo goed mogelijk te beginnen aan de voorlaatste beklimming van ‘Il Lombardia’. We zien al snel een aanval van Alejandro Valverde! De Spaanse kampioen probeert zijn concurrenten uit het wiel te rijden, maar de kopman van Movistar krijgt te weinig ruimte. Hierdoor valt het tempo volledig stil, wat het sein is voor Bauke Mollema om op de trappers te gaan staan. De stoempende Nederlander ziet niemand in zijn wiel en voelt zijn moment gekomen.

Wat de achtervolgers ook proberen in de afdaling van de Civiglio en op de flanken van de afsluitende San Fermo della Battaglia, ze krijgen Mollema niet meer te pakken. Die laatste rijdt onverstoorbaar verder richting het meer van Como, waar de aankomststreep is getrokken van de 113e editie van het herfstmonument. Het is echt waar, Bauke Mollema is winnaar van de Ronde van Lombardije! Voor de 33-jarige renner is het zijn eerste monumentale zege uit zijn carrière, terwijl Nederland na 38 jaar eindelijk weer een opvolger heeft voor Hennie Kuiper.

“Ik kan het niet geloven. Ik begon niet als een van de topfavorieten, maar ik voelde me de hele week al goed. Ik moest mijn moment afwachten”, zo reageerde Mollema, die op het podium werd vergezeld door niemand minder dan Valverde en Tourwinnaar Egan Bernal.

---

De dood van Bjorg

Bij ‘hét wielermoment van 2019’ denken we al gauw aan een heroïsche overwinning, maar we kunnen niet om de dood van Bjorg Lambrecht heen. Het is wrang, het wegvallen van een talentvolle Belgische wielrenner nomineren voor het wielermoment van het jaar, maar de dood van Lambrecht hangt nog altijd als een grauwe deken over het peloton. En zeker over zijn voormalige ploeg Lotto Soudal, dat de laatste tijd niet bespaard blijft van pech. De 76e editie van de Ronde van Polen zal voor altijd worden herinnerd aan rugnummer 143, dat van Bjorg Lambrecht.

Gentenaar Bjorg Lambrecht leek klaar om de (wieler)wereld te veroveren. De beloftevolle puncheur maakte als belofterenner indruk door de Ronde de l’Isard en de Vredeskoers te winnen. Hij was ook de man die met Egan Bernal om de eindzege streed in de Toekomstronde. Aan het einde van 2017 tekende hij dan ook een contract bij de hoofdmacht van Lotto Soudal. Na een veelbelovend debuutjaar volgde dit seizoen de definitieve doorbraak met ereplaatsen in de Brabantse Pijl, Amstel Gold Race en de Waalse Pijl, gevolgd door de jongerentrui in de Dauphiné.

Voor Lambrecht vormde de Ronde van Polen dé ideale voorbereidingskoers op de Vuelta a España, waar hij wilde schitteren in het tenue van Lotto Soudal. De talentvolle Belg overleed echter in een Pools ziekenhuis, na een zware val in de derde etappe naar Zabrze. De renners waren bijna vijftig kilometer onderweg, toen Lambrecht van de weg raakte. De jonge renner kwam terecht in een gracht en botste daarbij vol op een duiker, een betonnen buis. De klap bleek teveel, het verdriet immens groot. Bjorg Lambrecht overleed enkele uren later op 22-jarige leeftijd.

Familie, vrienden, teammaats en dorpsgenoten brachten één week na het verschrikkelijke ongeval een laatste saluut aan Bjorg Lambrecht tijdens diens uitvaart in zijn woonplaats Knesselare. De organisatie van de Ronde van Polen besloot niet veel later om het rugnummer 143 nooit meer uit te delen, ter nagedachtenis aan de betreurde Belg.

---

En verder…

Het wielerjaar 2019 kende een aantal heroïsche, spannende, ontroerende maar ook verschrikkelijke momenten. Zo overleed de 27-jarige Robbert de Greef na een hartstilstand in de Omloop van de Braakman. Maar er waren ook nog de nodige sportieve hoogtepunten. Denk aan de indrukwekkende maar ook verrassende tijdritzege van Julian Alaphilippe in de voorbije Ronde van Frankrijk, de heroïsche overwinning van Alexey Lutsenko in Tirreno-Adriatico, de imponerende versnelling van Primož Roglič op de San Luca en de wereldtitel van Mads Pedersen.

En wat te denken van een lachende Steven Kruijswijk op het Tourpodium in Parijs en de hongerklop van Van der Poel op het WK? En wat doen we met de valpartijen van Tom Dumoulin (Giro d’Italia) en Chris Froome (Critérium du Dauphiné), die hun seizoen vroegtijdig moesten beëindigen? Stem op je favoriete moment in de poll, maar laat in de reacties ook weten welke momenten niet mogen ontbreken in een wielerjaaroverzicht!

---