foto: Marcel Koch (archief)

Een indrukwekkende prestatie van Mathieu van der Poel leverde hem in het Drentse Gieten zijn eerste Superprestige-zege op bij de profs. De 19-jarige Nederlands veldritkampioen bij de beloften kreeg na twee rondes te maken met pech, maar vocht zich terug uit een geslagen positie. “Deze overwinning zal ik nooit meer vergeten”, lacht de crosser van BKCP-Powerplus tegenover WielerFlits.

Geamuseerd
Amper negen dagen na de beloftenkoers op het WK op de weg, mocht de jongste Van der Poel-telg de zegebloemen in ontvangst nemen. “Ik weet dat wanneer ik van de weg kom, ik een goede conditie te pakken heb en daar lang op kan doorgaan. Vorig jaar won ik bijvoorbeeld ook de eerste koers na het WK. Maar omdat het nu bij de profs is, dan is dat als 19-jarige wel speciaal”, glundert Mathieu, die zich geamuseerd had. “Ja, dat moet ik toch wel zeggen. Dat lijkt voor zich te spreken omdat ik win, maar ook bij de opwarming had ik er veel plezier in om weer te crossen.”

Van der Poel had er duidelijk zin in. Bij de eerste doorkomst aan de meet kwam hij in een kopgroep van vier door. “Ik maakte kort daarna een klein stuurfoutje. Ik kon nog net overeind blijven, maar mijn ketting liep daardoor wel vast. Ik verloor veel plaatsen. Op dat moment dacht ik: ‘Nu ben ik zo goed en dan gooit materiaalpech roet in het eten. Dit is een gemiste kans.’ Dat kwam omdat ik vanuit de start al wist dat ik de benen had om te winnen. Na de pech ben ik dan alles of niets gaan spelen en dat werd uiteindelijk alles”, grijnst de BKCP-Powerplus-renner.

“Toen de Belgen losten, kreeg ik vleugels”
Na zijn val vond hij al snel aansluiting bij Sven Nys, die zijn start had gemist. “Dat heeft in mijn voordeel gespeeld. Nys is iemand die zijn eigen tempo rijdt en niet zo snel zal vragen om over te nemen. Ik ben vervolgens van groepje naar groepje gereden en heb daar steeds mijn rust kunnen pakken. Op vier of vijf rondes van het einde kwam ik bij Kevin Pauwels en Klaas Vantornout. Zij (twee ploegmaten, red.) reden niet door, wat ik raar vond. Ik ben vervolgens maar gedemarreerd en zou wel zien wie er volgde. Maar er kwam niemand mee.”

De achterstand op koploper Lars van der Haar bedroeg op dat moment nog net iets meer dan een halve minuut. Van der Poel zette de jacht in en kwam langzaam dichterbij. “De technische stroken die werden afgewisseld met het stuk interval, dat is iets wat ik wel goed kan. Om de jongens uit de achtergrond helemaal kwijt te spelen, heb ik in die fase wel meer risico’s genomen. Toen dat lukte, kreeg ik vleugels.”

“Dit was een enorme ontlading”
Van der Haar voelde de hete adem van zijn jonge landgenoot in zijn nek. “Ik denk dat het logisch was dat hij begon om te kijken. Als de speaker steeds roept dat een achtervolger dichterbij komt, word je nu eenmaal nerveuzer. Lars had nog wel wat overgehouden, want toen ik er bijna bij kwam ging hij versnellen. Er zat alleen niet super veel meer op, al deed hij dat wel goed om zo de druk op mij hoog te houden. Daardoor kon ik niet echt terug op adem komen.”

“Ik wist dat ik bij de materiaalpost op kop moest zitten”, schets hij de situatie. “Ik ging er voorbij en hij versnelde eigenlijk niet. Op dat moment wist ik dat wanneer ik geen fouten maakte op het zand, ik gewonnen spel had. Maar ik moest hem daar ook lossen. Ik denk dat hij in een sprint toch iets sneller is, ook al zat hij helemaal kapot. Ik had wel gevloekt als hij daarboven nog in mijn wiel had gezeten.” Van der Haar kraakte toch, waardoor Van der Poel solo op de streep af kon rijden. “Dat was heerlijk, een enorme ontlading moet ik zeggen. Zeker de manier waarop. Deze overwinning zal ik nooit meer vergeten”, vertelt Mathieu met een glimlach van oor tot oor.