Fietstoerisme Het is de speeltuin van Tadej Pogacar. Slovenië heeft de ideale omstandigheden voor lekker gravelen: nauwelijks betreden paden en wegen, zeer gastvrije mensen en een ongekend fraaie omgeving. Arjan gaat op pad met een andere Tadej, oud-prof Tadej Valjavec.

De nieuwe edtie van RIDE Magazine is nu verkrijgbaar! Onze nieuwe 188 pagina’s dikke voorjaars-editie staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Mathieu van der Poel, Lotte Kopecky, Demi Vollering, Sepp Kuss en Matej Mohoric. Verzeker je van jouw exemplaar en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

Ze zouden het wel willen hoor, de Slovenen, want ze zijn zonder uitzondering allemaal gek van fietsen en ze laten hun land graag aan anderen zien. Maar het is gewoon nog niet zover. Net als in Nederland is het plaatsen van routebordjes niet het begin, maar juist de afsluiting van een lang en moeizaam proces. Overheden, boeren, landeigenaren, politici, wegbeheerders, áls maar één van deze partijen er geen zin in heeft, dan komt er geen route. Althans, dat is wat Matija Blazic, de eigenaar van het wielerhotel waar we zijn neergestreken, ons vertelt.

Ze zijn er natuurlijk wel, die gravelroutes, zo horen we van Matija. Maar je moet dan maar nét weten hoe en waar die lopen. Des te vervelender dus dat Tadej Valjavec, de gids van hotel Ribno die ons de omgeving zou laten zien, onverwacht door corona is uitgeschakeld. Gelukkig kan Matija ons op weg helpen. Ja, je bent de eigenaar van een gespecialiseerd wielerhotel of je bent het niet. Oftewel; net als Tadej kent ook Matija de omgeving rond het Meer van Bled als z’n broekzak. 

Helaas heeft hij zelf geen tijd om er met ons op uit te trekken, maar hij kan ons wel aan een passende gps-route helpen. Zelf samen met Tadej uitgezet. “De route van de twee meren, twee oevers en twee wegen”, zo noemt hij z’n gravelroute. Negentig kilometer, tweeduizend hoogtemeters. De route loopt tussen het Meer van Bled en het Meer van Bohinj. De eerste helft leidt ten zuiden van de rivier Sava Bohinjka over de Jelovica, een karstplateau met een hoogte tussen 1.100 en 1.450 meter. Bij het Meer van Bohinj moeten we van oever wisselen en gaat de rit ten noorden van de rivier verder. Daar gaat de route voor de tweede keer stevig omhoog, nu het Pokljuka-plateau op. 

Jammer dat het zo loopt, want om een gebied écht goed te leren kennen kan je beter achter een gids aanrijden dan achter een piepende Garmin. Bovendien gaat het gelijk al mis. Vanwege een navigatiefoutje leggen we abusievelijk een flink deel van de hoogtemeters over een kneitersteil, met grove keien bedekt pad af. Hier zou een mountainbike echt beter op z’n plaats zijn. Gelukkig kruisen we op een gegeven moment Matija’s gps-route weer en maken de grove keien plaats voor fijn grind.

Bij een berghut met een terras dat uitkijkt over het uitgestrekte Savadal besluiten we, voordat we verder de hoogte in gaan, om even een koffietje te pakken. Dat hebben we namelijk wel verdiend. Maar dat bakkie valt bitter tegen, letterlijk en figuurlijk. Ze zetten hier namelijk koffie op z’n Turks, door een schep gemalen koffie in een kopje te gooien en daar kokend water overheen te gieten. Niet te hachelen!

Met m’n mond nog vol bittere koffieprut maken we nog wat hoogtemeters op het Jelovica-plateau, maar na een kilometer of twintig zet de daling naar het Meer van Bohinj definitief in. Daar twijfelen we. Even relaxen bij het meer of gelijk door? We kiezen voor doorgaan, want ik heb toch nog steeds koffie tussen m’n tanden en bovendien heeft de eerste klim vanwege onze navigatiefout toch meer tijd gekost dan gepland.

Ik heb er al snel spijt van, want de klim naar de top van het plateau is best wel steil en met ruim zevenhonderd hoogtemeters niet bepaald kort. Maar eenmaal boven is alles ineens anders. Meer nog dan aan de overkant zitten we hier namelijk echt op een plateau en is het dus gedaan met klimmen. Natuurlijk, de route hobbelt wel wat heen en weer, maar de inspanning is hier toch echt van een andere orde. Gelukkig, want er is heel erg veel te genieten.

De uitgestrekte Pokljuka, die op zo’n 1.100 tot 1.400 meter hoogte ligt, is onderdeel van het Nationaal Park Triglav, genoemd naar de Triglav, met 2.864 meter de hoogste berg van Slovenië. Die Triglav maakt op zijn beurt weer deel uit van de Julische Alpen. Soms hebben we die Julische Alpen vol in beeld, dan weer verdwijnen de grauwgrijze toppen achter de beboste heuvels ervoor. Maar met of zonder bergen in beeld, het is hier echt prachtig. Dichte dennenbossen worden afgewisseld door frisgroene almen met kleine nederzettingen, met de voor deze streek zo karakteristieke houten huizen – echt geweldig.

Vlak voordat we het hoogplateau weer verlaten pakken we bij een leuk eettentje nog even een versgebakken pizza en een glas radler mee. Je moet je energieniveau op peil houden, toch? Geheel gelaafd en verzadigd duiken we vervolgens de Savavallei in. Bijna letterlijk, want zeker de eerst paar honderd meter is het pad dat we van de Garmin moeten volgen smal, ruw en steil. Dat vraagt niet alleen veel van banden en remmen, maar ook van de concentratie. Gelukkig gaat het pad na verloop van tijd over in een gewone gravelweg. En de laatste meters naar het Meer van Bled leggen we zelfs over asfalt af.

Bij de oever van het meer passeren we een leuk terras. Wat te doen? Door naar het hotel of hier even chillen met een koel biertje en een snackje ? Dat laatste natuurlijk, inclusief een frisse duik in het meer. En dan kijken we vanavond wel wat Matija morgen voor ons in petto heeft. Zin in!