Video Mathieu van der Poel won zondag voor de tweede keer de Ronde van Vlaanderen en kreeg op het podium nog een landgenoot naast zich. Dylan van Baarle anticipeerde door vroeg te gaan en belandde zo in de diepe finale. Uiteindelijk kwam hij op 300 meter van de streep zelfs aansluiten en sprintte zo plots nog voor de winst. ”Dat kan ik nog steeds niet geloven”, vertelt hij na afloop.

De nieuwe edtie van RIDE Magazine is nu verkrijgbaar! Onze nieuwe 188 pagina’s dikke voorjaars-editie staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Mathieu van der Poel, Lotte Kopecky, Demi Vollering, Sepp Kuss en Matej Mohoric. Verzeker je van jouw exemplaar en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

In de spurt met vier hield hij uiteindelijk Valentin Madouas en Tadej Pogačar achter zich. “Ik had er niet meer opgerekend dat we zouden sprinten voor de overwinning”, zegt de 29-jarige Nederlander van INEOS Grenadiers. “Madouas en ik zijn achter de koplopers blijven rijden, om onze achtervolgers te kunnen afhouden. Ik had vertrouwen voor de sprint om de derde plek, want na zo’n lange koers verlies ik niet veel kracht. En plots konden we nog voor winst spurten. Dan moet je beslissingen in een split second nemen. Uiteindelijk was Mathieu simpelweg te snel. Maar ik kan het nog steeds niet geloven, eigenlijk.”

Woorden met Pogačar
Na afloop kwam Pogačar nog wel even verhaal halen, zegt de Nederlander. Van Baarle deed voor de Sloveen de deur dicht, waardoor hij buiten het podium viel. “Ik heb mijn sprint gereden en voor hem was er simpelweg geen ruimte meer. Dat is koers, denk ik. Ik heb het nog niet teruggezien, maar volgens mij reed ik een faire sprint. Ik heb mijn excuses in ieder geval niet aangeboden, dat vond ik niet nodig. Het was in ieder geval een fantastische wedstrijd om te rijden, ze begonnen er weer vroeg aan. Credits ook aan Mathieu. Na alles wat hij deze winter heeft doorgemaakt, is het echt fenomenaal wat hij doet. Ik ben blij voor hem, maar de volgende keer wil ik hem graag verslaan”, lacht hij.

Dat Van Baarle nog kon sprinten, dankte hij vooral aan zichzelf. “Ik kon niet mee op de tweede keer Oude Kwaremont, toen de anderen aangingen. Ik moest op mijn eigen tempo naar boven rijden. Dat is voor mij ook de manier om zo ver te kunnen komen, want anders blaas je jezelf op zoals Fred Wright dat deed. Dan kom je niet meer terug. Maar ik ben vooral trots op de ploeg. We rijden al een sterke reeks klassiekers. Tom (Pidcock, red.) werd al derde in Dwars Door Vlaanderen en Big Ben (Turner, red.) rijdt verbluffend sterk in de rondte. We wilden voor winst koersen vandaag en dat hebben we gedaan.”