In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2023? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de mooiste rit in een grote ronde van 2023.

De nieuwe Tourspecial van RIDE Magazine is een must-have voor echte wielerfans! Onze nieuwe 236 pagina’s dikke zomer-editie is de meest complete Tourgids van deze zomer en staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Tadej Pogacar, Remco Evenepoel, Fabio Jakobsen, Gio Lippens, Christian Prudhomme en Charlotte Kool. Verzeker je van een heerlijke sportzomer en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

Giro d’Italia – Rit 20 naar Monte Lussari

foto: Cor Vos

Nee, de Giro d’Italia van 2023 zal de geschiedenisboeken niet ingaan als een spektakelstuk. De klassementsrenners deden niets dan wachten, wachten, wachten. Maar toen wachten niet langer kon, kreeg de ronde nog wel een memorabele ontknoping. In de klimtijdrit op de Monte Lussari gebeurde meer dan in de drie weken die eraan voorafgingen. Zo was er veel te doen over de fiets -en helmwissel van rozetruidrager Geraint Thomas, die aan de voet van de vreselijke slotklim opvallend veel tijd nam om van uitrusting te veranderen.

Maar echt legendarisch werd de tijdrit pas op de Monte Lussari zelf, toen Primož Roglič van zijn fiets moest. Hij had zijn ketting eraf getrapt. De nummer twee van het klassement was in het eerste deel van de beklimming nog ingelopen op Thomas, maar leek de Giro nu definitief te verliezen door mechanisch malheur. De Sloveen beschikt echter over een betonnen kop, zo bleek maar weer eens. Nadat hij weer op gang was geduwd door een fan – later bleek het om een voormalige ploeggenoot uit het Sloveense schansspringteam te gaan – pakte hij alsnog genoeg tijd om Thomas uit het roze te rijden. Een dag later schreef hij de Giro definitief op zijn naam.

Tour de France – Rit 6 naar Cauterets-Cambasque

foto: Cor Vos

Waar de Giro d’Italia het moest hebben van een knallend slot, was het in de Tour de France vrijwel dagelijks genieten. Dat kwam vooral door Jonas Vingegaard en Tadej Pogacar. De twee pretendenten vochten tweeënhalve week fantastische duels uit, al leek de strijd aanvankelijk al vroeg beslist te worden. In de eerste Pyreneeënrit sloeg Vingegaard namelijk keihard toe. Op weg naar Laruns pakte de Deen meer dan een minuut op de Sloveen en ontstond het gevoel dat het klassement nu al in een plooi lag.

Maar dat was buiten Pogacar gerekend. In de tweede Pyreneeënrit wilde Jumbo-Visma hem de genadeklap geven, maar tot ieders verrassing sloeg de kopman van UAE Emirates die dag keihard terug. Op de Col du Tourmalet had hij de door Jumbo-Visma ingeleide aanval van Vingegaard gepareerd, op de slotklim naar Cauterets-Cambasque deed hij dat nog eens – om er vervolgens keihard overheen te klappen. Pogacar pakte vervolgens 24 seconden terug, maar mentaal gezien zal de winst veel groter zijn geweest. De Tour lag weer helemaal op en hij had daar eigenhandig voor gezorgd. Een diepe buiging is dan wel op zijn plaats.

Tour de France – Rit 9 naar Puy de Dôme

foto: Cor Vos

Vijfendertig jaar. Zolang had de wielerliefhebber moeten wachten, maar op zondag 9 juli 2023 was het dan zover: de Puy de Dôme keerde terug in de Tour de France. En de etappe stelde niet teleur. We zagen een strijd op twee fronten, waarbij vroege vluchter Matteo Jorgenson lang op weg leek naar de ritzege. In de verschrikkelijke slotkilometer van de uitgedoofde vulkaan werd de Amerikaan echter nog gepasseerd door Michael Woods. De ervaren Canadees boekte zo op 36-jarige leeftijd de grootste overwinning van zijn carrière.

Het echte vuurwerk moest toen nog komen. Een goede acht minuten na de koplopers kwamen ook de favorieten in de laatste anderhalve kilometer en op dit punt viel Pogačar aan. Vingegaard zat meteen op zijn wiel, maar moest uiteindelijk toch een gaatje laten. Een gaatje, want een echt gat werd het nooit. Een paar minuten lang reden de twee licht gescheiden van elkaar over de bergkam. Geen van beiden wilde toegeven, geen van beiden wilde breken. En zo kwamen ze met acht seconden verschil over de streep. Pogacar knabbelde weer wat van zijn achterstand, maar Vingegaard behield het geel.

Tour de France – Rit 14 naar Morzine

foto: Cor Vos

Op de ochtend van de veertiende rit was de voorsprong van Vingegaard op Pogacar teruggelopen tot tien seconden. De rollen zouden dus weleens kunnen omdraaien in de Alpenetappe naar Morzine, waarin de renners maar liefst zes cols voor de kiezen kregen. Door meerdere valpartijen in de openingsfase werd de rit nog even geneutraliseerd, maar daarna barstte de koers los. Jumbo-Visma nam het initiatief, rekende een sterke kopgroep al vroeg weer in en dunde de favorietengroep ondertussen flink uit. Het zou op de Joux Plane, de laatste beklimming van de dag, tussen de allerbesten gaan.

In de eerste kilometers van de klim zagen we nog een interessant potje armworstelen tussen Rafal Majka en Wout van Aert (gewonnen door Van Aert), maar het echte spektakel begon een goede drieënhalve kilometer van de top. Pogacar demarreerde en sloeg weer een klein gaatje met Vingegaard. De Deen gaf zich echter niet gewonnen, hield de Sloveen in het zicht en kwam na twee kilometer zwemmen weer aansluiten. Daarop volgde een halve surplace. Op 500 meter voor de top ging Pogacar nog eens, maar omdat motoren hem hinderden, moest hij zich weer neerzetten. Vingegaard ging er volgens met de meeste bonificatieseconden vandoor op de Joux Plane.

Omdat Pogacar en Vingegaard vooral naar elkaar hadden gekeken, kwamen Carlos Rodríguez en Adam Yates net na de top weer aansluiten. De Spanjaard profiteerde van de aarzeling bij de twee kemphanen en dook als eerste de afdaling in. Een slimme move, want hij wist los te komen. De 22-jarige renner behield zijn voorsprong en won zo zijn eerste, maar vast niet laatste Touretappe.

Tour de France – Rit 15 naar Saint-Gervais Mont-Blanc

foto: Cor Vos

De verwachtingen waren hoog, maar een nieuwe show van Pogacar en Vingegaard bleef uit in de tweede Alpenrit. De etappe baarde enigszins een muis. Althans, qua klassementsstrijd. Voor de Nederlandse wielerliefhebber was het echter wel degelijk een bijzondere dag. Wout Poels won namelijk voor het eerst in zijn lange carrière namelijk een etappe in de Tour de France. En hoe!

Poels sprong mee met de vroege vlucht van maar liefst 36 renners, onder wie klimmers als Giulio Ciccone, Thibaut Pinot en Michael Woods, en bleef uiteindelijk over met Marc Soler en Wout van Aert. Met z’n drieën bereikten ze de voet van de tweetrapsraket naar Saint-Gervais Mont-Blanc. Maar toen de weg omhoog begon te lopen, nam Poels al snel afstand van zijn concurrenten. De Limburger soleerde vervolgens soeverein naar de zege. Van Aert, die tweede werd, moest meer dan twee minuten toegeven.

Tour de France – Rit 16 naar Combloux

foto: Cor Vos

Hoewel Jonas Vingegaard de Tour definitief won in de koninginnenrit naar Courchevel, besliste hij de strijd achteraf bekeken al in de tijdrit naar Combloux. In een schamele 22 kilometer pakte hij een minuut en 38 seconden op Pogacar, die op zijn beurt meer dan een minuut voorsprong had op de nummer drie, Wout van Aert. De verschillen spreken voor zich: Vingegaard was die dag heer en meester.

“Dit is de beste tijdrit ooit gereden in het wielrennen”, zei een overdonderde Tom Dumoulin na afloop. Daarbij baseerde de ex-renner zich enerzijds op de harde cijfers, maar ook vooral op de perfect aangesneden bochten, op de extreem aerodynamische houding, op het fysieke overschot, op de totale controle die Vingegaard tentoonspreidde tijdens zijn rit tegen de klok. Het was een tijdrit uit het boekje, een tien op tien.

Vuelta a España – Rit 13 naar Col du Tourmalet

foto: Cor Vos

We verlaten de Tour de France, maar blijven in Frankrijk. Een van de sleuteletappes van de Vuelta a España ging namelijk over de Col d’Aubique en Col de Spandelles naar de top van de Col du Tourmalet. Op die eerste beklimming begon het drama al. Remco Evenepoel – dan derde in het klassement en een van de voornaamste kandidaten voor de eindzege – moet plots passen. De Belg komt niet meer terug en verliest die dag bijna een halfuur.

Dat is op Jonas Vingegaard, die het verschil maakt op de Col du Tourmalet. Jumbo-Visma speelt op deze mythische beklimming het numerieke overwicht perfect uit. Vingegaard valt van ver aan, waarna Sepp Kuss en Primož Roglič de concurrentie het werk op laten knappen. Achter de Deense winnaar rijden zij nog naar de plaatsen twee en drie. De dominantie van de Nederlandse ploeg, die in de derde week ook nog voor lastigere situaties zal zorgen, beleeft hier een hoogtepunt.

Vuelta a España – Rit 21 naar Madrid

foto: Cor Vos

Het komt niet al te vaak voor in een grote ronde, maar in deze Vuelta a España was de slotrit een waar schouwspel. We kregen een keer níet de verwachte massasprint. Dat was mede te danken aan Remco Evenepoel, die op een kleine veertig kilometer van het einde de knuppel in het hoenderhok gooide. Samen met Filippo Ganna en Kaden Groves – geen slecht stel – reed hij naar de eerder ontsnapte Lennard Kämna, Nico Denz en Rui Costa. In de driekwartier daarna zagen we een boeiend gevecht tussen de zes aanvallers en het peloton.

Het verschil bleef kilometerslang rond de twintig seconden schommelen, maar in de ultieme slotfase kwamen de achtervolgers toch snel dichterbij en dan begon ook nog eens het pokeren. Zo kwam de aansluiting er vijfhonderd meter voor het eind toch. Maar op dat moment zette Evenepoel zijn sprint al in, waar Groves optimaal van profiteerde. De Australiër schoof mee in het zog van de Belg en snelde vervolgens naar de zege. Zo won er alsnog een sprinter, maar zeker luie sprinter. Niemand zal kunnen zeggen dat Groves het gestolen heeft.