Jos van Emden maakte op het WK tijdrijden de top twintig vol. “Ah, ik denk dat ik op dit soort parcours een behoorlijke tijdrit rijd. Misschien ben ik iets te hard vertrokken. Anderzijds, ik zou het de volgende keer opnieuw zo indelen, denk ik.”

Van Emden begon zijn relaas tegen de media met een vleugje humor. “Ik wilde absoluut de beste tijd hebben op het eerste tussenpunt en dat is niet gelukt. Dus ben ik ontevreden. Ach serieus, op een parcours als dit twintigste eindigen, dat vind ik aanvaardbaar. Ik denk dat ik een degelijke prestatie heb neergezet.”

Van Emden werd pas laat geselecteerd, maar daar heeft hij absoluut geen moeite mee. “Mijn voorbereiding hierop zou niet anders geweest zijn. Dat liet mijn programma ook niet toe. En het is ook niet dat ik naar Oostenrijk ben afgezakt met medaille-ambities. En nee, ik ben deze tijdrit ook niet tegen mijn zin gereden.”

Waar Van Emden wel moeite mee had, was om niet te starten als een malloot. “Altijd al mijn probleem geweest. Na drie kilometer besefte ik dat ik toch best wat gas kon terugnemen, anders zouden de laatste twintig kilometer wel eens heel lang kunnen duren. Maar toegegeven, het was best verraderlijk. Je wil tegen die pijngrens aan rijden, maar daarna kwam nog zó een lang stuk. Het was ook ontzettend saai. Noem het maar hersenloos. Fietsen met het verstand op nul. Maar dat hoort er ook bij, niet?”

Geen slecht woord over het parcours, trouwens. “Niet honderd procent mijn ding, maar wel hartstikke mooi. Met alle facetten van het tijdrijden er in verwerkt. Gebalanceerd. Eigenlijk net zoals ik het verwacht had: rechtdoor in het begin om daarna zo hard mogelijk die klim op te rijden en daarna weer door te trekken tot aan de finish. Dat is ook wat ik gedaan heb. In mijn geval zonder flitsende benen, maar misschien was dat op dit parcours ook niet nodig. Net daardoor viel de omschakeling op de klim best mee. Eenmaal boven vielen de eerste vijf kilometer wel wat tegen. Ben ik dan toch iets te hard vertrokken?”