Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Tegen de wielerwetten in en na bloedstollend slot: Louis Vervaeke bracht ons terug naar gouden tijd
Terugblik Het wielerjaar 2025 was er een vol met hoogtepunten. Om het kalenderjaar met een positieve noot te eindigen, delen diverse redacteuren van WielerFlits en RIDE Magazine hun persoonlijke hoogtepunten van het afgelopen seizoen. Wat maakten zij zelf mee? Welk moment was bijzonder omdat ze zelf aan het werk waren? Vandaag het verhaal van journalist Niels Bastiaens.
In een tijdperk waarin kanonnen als Mathieu van der Poel, Tadej Pogacar en Remco Evenepoel de wielersport domineren, is het als wielerliefhebber soms ‘anders’ genieten dan een aantal jaar terug. Hoewel die huidige generatie ervan houdt om te koersen – vaak van ver van de streep, tot vermaak van de neutrale kijker – zie je in een grote wedstrijd zelden nog een heel verrassende winnaar uit de bus komen. Een tactisch scenario met een soloslim is bovendien schering en inslag, waardoor de spanning tot het einde vaak uitblijft.
Waar is de spanning?
Dat heeft te maken met de professionalisering van de wielersport. Wetenschappelijk onderbouwde voedingsstrategieën zorgen ervoor dat spectaculaire instortingen zelden nog voorkomen. Maar ook het feit dat de vier à vijf sterkste ploegen ter wereld als maar sterker worden en de kloof met de andere ploegen steeds lijkt te groeien, draagt bij aan een voorspelbaar verloop. Koersen zijn gemakkelijker te controleren, en de beste wint simpelweg vaker de wedstrijd. Als het ware ‘voorgeprogrammeerd.’
Dat is waarom Van der Poel en Pogacar de zegerecords uit de boeken aan het rijden zijn. Natuurlijk is dat bewonderenswaardig, het respect voor die mannen is niet in woorden uit te drukken. Maar als kijker blijf je qua spanning bij momenten op je honger zitten. Daarom denk ik soms met heimwee terug naar het knotsgekke voorjaar van 2011, toen Nick Nuyens na een nagelbijter de Ronde van Vlaanderen naar zijn hand zette. Topfavoriet Fabian Cancellara vergat te drinken en overschatte zichzelf, ‘local hero’ Tom Boonen kende niet zijn beste dag. In Parijs-Roubaix was Johan Vansummeren de gelukkige, na een vroege vlucht.
Het zou voor allebei het enige monument uit hun carrière worden, wat door beide Vlamingen heel emotioneel werd beleefd. En wij zaten – toen nog als kind – tot de laatste meter op het puntje van onze stoel, enorm te genieten van scenario’s die we zelf niet beter hadden kunnen schrijven.
En jawel, Vervaeke mag juichen in de Tour of Oman – foto: Cor Vos
Wél mogelijk in Oman
In de kleinere wedstrijden vind je die verrassingen, en bijkomende emotionele verhalen, soms wel nog terug. Daarom grijp ik terug naar de Tour of Oman, waar ik half februari voor de tweede keer op rij voor WielerFlits aanwezig was. Toegegeven, ik had nooit gedacht dat mijn hoogtepunt van het seizoen uit die zesdaagse in het Midden-Oosten – die de renners gebruiken als warming-up voor de UAE Tour – zou komen, maar het verhaal van etappe twee over 202 kilometer tussen Al Rustaq en Yitti Hills is me wel bijgebleven.
In eerste instantie lijkt er weinig aan de hand. Zoals elke dag in Oman, vertegenwoordigen relatief kleine ploegen als Roojai Insurance (Kane Richards), Burgos Burpellet BH (Rodrigo Alvarez), de nationale ploeg van Oman (Mohammed Al-Wahibi) en het iets grotere Uno-X Mobility (Magnus Kulset), de vroege vlucht van de dag. Zij rijden een voorsprong van een vijftal minuten op het peloton bij elkaar, tot plots Louis Vervaeke (Soudal Quick-Step) het voelt kriebelen. Zijn poging lijkt even uit te draaien op een ‘good old chasse patate’, maar als hij even later navolging krijgt van Xabier Azparren (Q36.5), dichtten de twee toch de kloof.
De Tudor-ploeg van Rick Pluimers en het Visma | Lease a Bike van Olav Kooij controleren de wedstrijd, maar krijgen na de versterking van Azparren en Vervaeke nog weinig grip op de kopgroep. Met nog 25 kilometer te gaan hebben ze nog altijd bijna vier minuten op het peloton. Op de laatste beklimming besluit Vervaeke al zijn vluchtmakkers los te gooien, maar gaat daarbij over zijn toeren. Vervaeke verliest tegen een op hol geslagen peloton minuut na minuut, en wordt in de eindsprint bijna opgerold. Ware het niet dat de Oost-Vlaamse aanvaller twee tellen overhoudt en zo in zijn twaalfde profjaar voor het eerst mag juichen.
Emotioneel
Even vallen we uit onze rol van journalist en juichen we mee met een uitzinnige Vervaeke. Diens levensverhaal zit daar ook voor iets tussen. Ooit werd hij bij Lotto-Belisol zelf bestempeld als ’the next big thing’ onder de Belgische klimmers, na een sterke Ronde van de Toekomst. Maar door onder andere overtraining, ziektes en blessures kwam dat potentieel voor eigen resultaten er nooit helemaal uit. Vanaf de coronaperiode zette de kentering zich echter in: eerst bij Alpecin-Fenix en later bij Soudal Quick-Step ontwikkelde Vervaeke zich als gewaardeerde knecht. Een van de vaste mannen rond Remco Evenepoel.
Samen wonnen ze dan wel de Vuelta a España en Luik-Bastenaken-Luik, maar die eerste eigen zege is Vervaeke gegund. Het is een relatief kleine overwinning, maar misschien wel eentje die voor hemzelf de cirkel rond maakt. En dat allemaal omdat Vervaeke zich halfweg de rit steendood verveelde, vertrouwt ploegleider Wilfried Peeters ons na de aankomst toe.
Het gevoel dat je het Vervaeke écht gunt, wordt versterkt wanneer we hem even later voor de camera brengen: “Ik heb een hobbelachtig parcours gehad en mijn draai moeten vinden in het peloton”, bekent hij. “Ik weet dat ik bij Soudal Quick-Step per jaar twee, maximaal drie kansen krijg. Die moet je dan ook benutten. Dan vind ik het niet erg om voor de rest van het jaar te knechten voor Remco. Hij heeft me al een ‘voice message’ gestuurd. Het is heel mooi om te zien dat je kopman emotioneel wordt van je zege.”
Tegen de wetten in
De manier waarop – totaal onverwachts, tegen de wielerwetten in en na een bloedstollend slot – maakt het verhaal van Vervaeke alleen maar meer iconisch. “Alles is tegenwoordig zo gecontroleerd. Eigenlijk zijn dit op voorhand normaal saaie ritten. Een kleine ontsnapping rijdt weg en dan gebeurt er de hele dag niets meer. We hebben al veel tegen elkaar gezegd dat we te veel dagen wegsmijten, dat er meer mogelijk is dan we denken. Als je niet het team hebt waarmee je zeker de etappe wint, moet je gewoon iets proberen.”
En zo is het maar net. Vervaeke zal het in 2026 zonder zijn makker Evenepoel moeten doen, die de overstap maakt van Soudal Quick-Step naar Red Bull-BORA-hansgrohe. Zelf heeft Vervaeke een nieuwe overeenkomst tot en met eind 2028 mogen tekenen. Een beloning van CEO Jurgen Foré voor het harde knechtenwerk van Vervaeke, maar misschien ook voor zijn durf en aanvalslust. Daar zal in 2026 wellicht nog meer ruimte voor zijn. Wie weet brengt Vervaeke ons zo nog een paar keer in gedachten terug naar de spanning van 2011.
Om te reageren moet je ingelogd zijn.