Koen Middendorp

• zaterdag 1 juli 2023 om 07:00

In de wielersport zijn er heel wat felbegeerde tricots, maar er gaat toch niks boven Le Maillot Jaune. In de maand juli zal er weer worden gestreden om de gele trui, als de 110e editie van de Tour de France op het programma staat. De wielerliefhebbers kijken reikhalzend uit naar de (verwachte) tweestrijd tussen Jonas Vingegaard en Tadej Pogačar. Maar wie komen er nog meer in aanmerking? WielerFlits blikt vooruit!

De nieuwe Tourspecial van RIDE Magazine is een must-have voor echte wielerfans! Onze nieuwe 236 pagina’s dikke zomer-editie is de meest complete Tourgids van deze zomer en staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Tadej Pogacar, Remco Evenepoel, Fabio Jakobsen, Gio Lippens, Christian Prudhomme en Charlotte Kool. Verzeker je van een heerlijke sportzomer en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

Historie

Het is geen al te moeilijke quizvraag, maar wie won in 1903 de allereerste editie van de Tour de France? De meeste mensen zullen de naam van Maurice Garin opschrijven. Aan het begin van de twintigste eeuw staan twee kranten – waar hebben we dat nog gehoord? – aan de basis van de allereerste editie van de meerdaagse wielerkoers. Le Vélo, de sponsor van de toen nog toonaangevende wielerklassieker Bordeaux-Parijs, was in die jaren de best verkopende krant in Frankrijk. Het concurrerende L’Auto, onder leiding van hoofdredacteur Henri Desgrange, moest het doen met een bescheiden oplage.

Desgrange heeft echter een idee, een manier om zijn krant nog meer onder de aandacht te brengen, om zo de oplage te vergroten. Samen met zijn partner en rechterhand Géo Lefèvre komt hij met een plan om een wielerkoers te organiseren, dwars door Frankrijk. Dit voorstel werd niet bepaald hartelijk ontvangen, en het was maar de vraag of er een Ronde van Frankrijk zou komen. De prijzen en premies moesten flink worden verhoogd, want erg veel animo om te koersen was er niet… Na de nodige discussies en concessies, verschenen zestig renners op 1 juli 1903 dan toch aan de start van de inaugurele Tour de France.

Deze dappere deelnemers begonnen, na het tekenen van het controleblad bij het vertrek ter hoogte van herberg Au Reveil Matin in Montgeronde – een voorstad van Parijs – aan een onuitgegeven tocht. Na een eerste doortocht door Parijs trokken de renners in twee weken tijd naar Lyon, Marseille, Toulouse, Bordeaux, Nantes en vervolgens weer naar Parijs. De dappere dwangarbeiders van de weg werkten slechts zes etappes af, maar de teller stopte in Parijs wel pas bij 2.428 kilometer. Geen wonder dat slechts 21 renners de finish wisten te bereiken. Voor de overige 39 coureurs bleek het vooral een helletocht.

Federico Bahamontes (rechts) is met zijn 94 jaar de oudste nog levende Tourwinnaar – foto: Cor Vos

En toch was de eerste editie van de Tour de France een groot succes. In de kranten werd er op een ronkende manier geschreven over de heldenprestaties van de renners in koers. Heel Frankrijk kwam naar buiten om deze buitengewone ‘supermensen’ te zien passeren. Maurice Garin, Lucien Pothier, Jean Fischer en Fernand Augereau; deze wielerhelden werden op een voetstuk geplaatst. En Garin wist zichzelf, als allereerste winnaar van de Ronde van Frankrijk, een haast mythische status aan te meten. Dat hij een jaar later – in de Tour van 1904 – uit de uitslag werd geschrapt wegens vals spel, doet daar weinig aan af.

Maurice Garin is en blijft de allereerste winnaar van de Tour de France en dat is wat telt. We zijn nu exact 120 jaar verder en de Ronde van Frankrijk is uitgegroeid tot een van de grootste sportevenementen op aarde. Er zijn door de jaren heen zoveel memorabele wielerverhalen geschreven. Van krachtsexploten tot inzinkingen, van nagelbijtende apotheoses tot inktzwarte bladzijden. De bijna fatale val van het Franse wonderkind Roger Rivière. De winnende tijdrit van Jan Janssen. De ongeziene raid van Tourdebutant Eddy Merckx op weg naar Mourenx. De acht seconden tussen Greg LeMond en Laurent Fignon. De dodelijke crash van Fabio Casartelli…

Bernal (in het geel) won de Tour in 2019, zijn ploegmaat Thomas een jaar eerder – foto: Cor Vos

Het is slechts een kleine greep uit de 109 eerdere edities van de grootste wielerkoers ter wereld. Wie de Tour wint, zal voor altijd worden herinnerd. En wie vijf keer de Tour wint… Jacques Anquetil, Eddy Merckx, Bernard Hinault en Miguel Induraín vormen met z’n vieren een select clubje van vijfvoudige Tourwinnaars. Anquetil won in de jaren 1957, 1961, 1962, 1963 en 1964. De heerschappij van Merckx begon in 1969 en dat leidde ook in 1970, 1971, 1972 en 1974 tot Touroverwinningen. Na het afscheid van Merckx was er met Hinault (1978, 1979, 1981, 1982 en 1985) al snel een opvolger. En Induraín? Die won als enige renner vijf keer (1991-1995) op rij.

We kijken ook nog even naar de Belgische en Nederlandse eindwinnaars. België bracht door de jaren heen maar liefst achttien eindwinnaars voort. Odiel Defraeye was de eerste in 1912, gevolgd door Philippe Thys (1913, 1914 en 1920), Firmin Lambot (1919 en 1922), Léon Scieur (1921), Lucien Buysse (1926), Maurice De Waele (1929), Romain Maes (1935), Sylvère Maes (1936 en 1939), Eddy Merckx (1969, 1970, 1971, 1972 en 1974) en Lucien Van Impe (1976). Nederland won slechts twee keer de Tour (met Jan Janssen en Joop Zoetemelk) en wacht inmiddels ook alweer meer dan veertig jaar op een nieuwe Tourzege.

Laatste tien eindwinnaars Tour de France
2022: Jonas Vingegaard
2021: Tadej Pogačar
2020: Tadej Pogačar
2019: Egan Bernal
2018: Geraint Thomas
2017: Chris Froome
2016: Chris Froome
2015: Chris Froome
2014: Vincenzo Nibali
2013: Chris Froome

Chris Froome won de Tour al vier keer, maar is er dit jaar niet bij – foto: Cor Vos

* Lance Armstrong won zeven keer de Tour, maar zijn zeges werden hem – na een dopingbekentenis – ontnomen. 

Vorig jaar

Na eindoverwinningen in 2020 en 2021 was er maar één topfavoriet voor de Tour de France van 2022. Voor de start van de 109e editie van de Franse ronde waren de meeste ogen gericht op het Sloveense wonderkind Tadej Pogačar. De kopman van UAE Emirates moest in de eerste week nog geduld uitoefenen: de aandacht ging in de eerste Tourritten vooral uit naar de Belgen. Yves Lampaert mocht als eerste renner Le Maillot Jaune aantrekken, nadat hij in de openingstijdrit in het Deense Kopenhagen verrassend wist af te rekenen met de complete wereldtop in het tijdrijden.

De ‘farmers son from Belgium’, zoals Lampaert zichzelf omschreef in het flashinterview na afloop van zijn winnende tijdrit, kon uiteindelijk één dag genieten van de trui. De eerste rit-in-lijn werd in een massasprint gewonnen door Fabio Jakobsen. Wout van Aert eindigde als tweede en dit bleek – met dank aan de bonificatieseconden – genoeg om de leiding in het algemeen klassement over te nemen. Van Aert wist zijn tijd als gele man wat langer te rekken en was vier dagen de rechtmatige eigenaar van het kleinood. In de zesde etappe was er echter weer een wisseling van de wacht.

Het begon allemaal nog zo goed voor Pogačar – foto: Cor Vos

In de rit naar Longwy nam Van Aert wel op geheel eigen wijze afscheid van het geel: door in de aanval te gaan. De verrassingsaanval van de gele man was indrukwekkend, maar strandde voor de finish. Na het inrekenen van Van Aert voelde Pogačar zijn moment gekomen om een eerste keer uit te halen. De Sloveen snelde bergop op imponerende wijze naar de zege en sloeg zo een dubbelslag. Met Pogačar in de gele trui begonnen we vervolgens aan een nieuwe fase in deze Tour. De wedstrijd lag in een eerste, maar meteen ook definitieve plooi? Dat was toch wel een beetje de algemene teneur, na amper een week koers.

Niets bleek echter minder waar, want in de elfde etappe naar de Col du Granon werd de Tour volledig op zijn kop opgezet door de mannen van Jumbo-Visma. De Nederlandse formatie wist die dag optimaal te profiteren van de relatieve zwakte van UAE Emirates, de ploeg van Pogačar, en de sterkte van zijn eigen manschappen. Pogačar werd in de Alpen onder vuur genomen door de geel-zwarte mannen. Op de Col du Télégraphe zat het spel al op de wagen en op de daaropvolgende Col du Galibier besloten Jonas Vingegaard en Primož Roglič om beurten aan te vallen, in de hoop de gele man te kraken.

Vingegaard grijpt de macht op de Col du Granon – foto: Cor Vos

De verre van topfitte Roglič – de Sloveen was eerder in de Tour hard ten val gekomen in de kasseienrit – besloot zich in de Alpenrit volledig op te offeren voor zijn ploegmaat Vingegaard. Door de agressieve koerstactiek van Jumbo-Visma, werd het al snel een man-tegen-mangevecht tussen diezelfde Vingegaard en Pogačar. Die laatste gaf lange tijd geen krimp, maar op de slotklim – de bijzonder pittige Col du Granon – ging het licht dan toch uit. Pogačar kon met nog goed zes kilometer te gaan niet mee met een versnelling van Vingegaard. Sterker nog, de geletruidrager kwam de man met de hamer tegen en verloor die dag bijna drie minuten op de Deen.

Vingegaard greep zo de macht en nam de gele trui over van een K.O. geslagen Pogačar, die wel weer opstond en zich niet zomaar gewonnen gaf. In de slotweek deed hij er nog alles aan om zijn Deense tegenstrever uit het wiel te rijden, maar Vingegaard had op alles een antwoord. De leider wachtte geduldig op zijn moment om de beslissende uppercut uit te delen. Die kwam er in de laatste bergrit naar Hautacam. Vingegaard kon die dag (nog maar eens) rekenen op een ijzersterke Jumbo-Visma-ploeg, met hoofdrollen voor Sepp Kuss en Wout van Aert. De Belg wist met een laatste krachtsinspanning de genadeklap uit te delen.

Pogačar moest met nog enkele kilometers te klimmen passen onder het geweld van Van Aert en Vingegaard en zag hoe die laatste op indrukwekkende wijze naar de zege wist te soleren op de klim van Hautacam. Vingegaard deed zo wat andere grote kampioenen uit het verleden ook wisten te bewerkstelligen: winnen in de gele trui. Jonas Vingegaard liet op weg naar Hautacam zien dat hij, en niemand anders, de beste was in de 109e Tour de France.

Eindklassement Tour de France 2022
1. Jonas Vingegaard (Jumbo-Visma) in 79u33m20s
2. Tadej Pogačar (UAE Emirates) op 2m43s
3. Geraint Thomas (INEOS Grenadiers) op 7m22s
4. David Gaudu (Groupama-FDJ) op 13m39s
5. Aleksandr Vlasov (BORA-hansgrohe) op 15m46s

Ploegmaats Vingegaard en Van Aert in de slotrit naar Parijs – foto: Cor Vos

Favorieten

Een Tourwinnaar moet veel meer kunnen dan alleen klimmen, al zijn de klimgeiten dit jaar wel duidelijk in het voordeel. De organisatie heeft slechts één tijdrit uitgetekend, en dat is ook nog eens een korte chrono (van 22 kilometer) met onderweg de nodige hoogtemeters. Met de nodige bergritten, één beproeving tegen de klok en heel wat explosieve heuveletappes, is er voor ieder wat wils in de aankomende Tour.

En zoals altijd is het voor een renner met klassementsambities van belang om een sterke ploeg in steun te hebben. Zeker in de eerste zeer nerveuze en veeleisende Tourweek, met de start in Bilbao en enkele verraderlijke openingsetappes over Baskisch grondgebied.

**** Jonas Vingegaard (Jumbo-Visma)

De voorbije jaren schoven we altijd Tadej Pogačar naar voren als de grote favoriet voor de eindoverwinning, maar dit jaar zijn de kaarten toch anders geschud. Dat heeft deels te maken met de gebrekkige voorbereiding van de Sloveen (daar komen we nog over te spreken), maar ook met de vorm waarin zijn grote concurrent Jonas Vingegaard momenteel verkeert. De Deen heeft na zijn Tourzege een extra stap gezet in zijn ontwikkeling. De kopman van Jumbo-Visma domineert nu in bijna elke koers waar hij aan de start staat. Zo won hij dit jaar al de O Gran Camiño, de Ronde van het Baskenland en het Critérium du Dauphiné.

foto: Cor Vos

In die laatste ‘voorbereidingskoers’ op de Tour bleek er geen houden aan voor de concurrentie. Vingegaard was niet alleen de beste tijdrijder onder de klassementsrenners, maar wist de tegenstand bergop bijna voor schut te zetten. Het verschil met mannen als Jai Hindley, Ben O’Connor en Richard Carapaz, renners die hij ook weer zal tegenkomen in de Tour, was immens. Vingegaard is met andere woorden klaar om zijn titel te verdedigen, om een gooi te doen naar zijn tweede opeenvolgende Tourzege. De 26-jarige renner heeft de perfecte voorbereiding achter de rug en zal dan ook in absolute topvorm aan de start verschijnen.

Zijn grote concurrent Pogačar zal misschien nog wat tijd nodig hebben om naar zijn topniveau te groeien. En de vraag is of het kalf dan al niet is verdronken. Eventuele geleden schade nog repareren, zal niet evident zijn. Vingegaard beschikt op papier namelijk ook over een ijzersterke formatie. Welke Tourpretendent kan nu zeggen dat hij kan rekenen op steun van Wout van Aert, Tiesj Benoot, Wilco Kelderman, Dylan van Baarle, Sepp Kuss, Christophe Laporte en Nathan Van Hooydonck? Juist, Jonas Vingegaard…

*** Tadej Pogačar (UAE Emirates)

Het is misschien niet helemaal eerlijk om een topfavoriet aan te wijzen. En vooral om Tadej Pogačar niet als topfavoriet aan te duiden. De Sloveen won de Tour immers al twee keer en was toch wel de man van het voorjaar. Maar ja, die verrekte polsblessure. Die speelde Pogačar toch wel parten in aanloop naar de Tourstart in Bilbao. Door een valpartij in Luik-Bastenaken-Luik lag de renner van UAE Emirates een tijd in de lappenmand, en werd zijn Tourvoorbereiding volledig overhoop gegooid. De voorbije weken stonden in het teken van optrainen, maar dan wel via een aangepast programma.

foto: Cor Vos

Gelukkig voor Pogačar verliep zijn herstel de laatste weken wel weer voorspoedig, en kon hij zelfs deelnemen aan de Sloveense kampioenschappen. Alsof hij nooit was weggeweest won hij de tijd- en wegrit. “Een mooie boost richting de Tour”, was zijn eerste reactie. De tegenstand was – en dan drukken we het nog zacht uit – alleen niet om over naar huis te schrijven. We kunnen dit dan ook niet als maatstaf nemen met het oog op de Tour. De grote vraag is dan ook: hoe goed is Pogačar al? Dat hij in goede vorm aan de start zal verschijnen, daar twijfelen we niet aan, maar is het ook genoeg om Jonas Vingegaard meteen het vuur aan de schenen te leggen?

Het mooie van deze Tour is dat we meteen een antwoord krijgen op deze vraag, want de eerste etappes op Baskische bodem zijn al zeer pittig. Pogačar hoopt dit weer de Tourtroon op te eisen, nadat hij vorig jaar werd verslagen door Vingegaard en diens ploeg Jumbo-Visma. De Sloveen kon vorig jaar op de kritieke momenten niet altijd rekenen op zijn ploeg, en dus heeft de formatie zich versterkt met Adam Yates. De Brit wordt door teammanager Mauro Gianetti naar voren geschoven als mede-kopman. Mikkel Bjerg, Felix Großschartner, Rafal Majka en Marc Soler zijn normaliter zeer trouwe en sterke soldaten.

• 

  28 jun

  Lees ook Adam Yates is in de komende Tour meer dan alleen een 'luitenant' van Pogacar

  28 jun

*** Jai Hindley (BORA-hansgrohe)

Na Jonas Vingegaard en Tadej Pogačar volgt er een hele tijd niets. Met alle respect voor de overige klassementsmannen, maar de Deen en Sloveen steken er toch echt wel bovenuit. Een derde plaats in de Tour zal voor veel renners wellicht ook wel aanvoelen als een overwinning. Jai Hindley is misschien wel de grootste concurrent voor Vingegaard en Pogačar. De Australische klimmer van BORA-hansgrohe is een ronderenner pur sang, die vooral komt bovendrijven in koersen over drie weken. Dat heeft hij de voorbije jaren wel laten zien, met zijn Giro-zege in 2022 als voorlopige hoogtepunt.

foto: Cor Vos

Kan Hindley in zijn eerste Tour ook meteen meedoen voor de eindzege? Met zijn vorm zit het wel snor, want de 27-jarige renner werd in aanloop naar La Grande Boucle keurig vierde in het Critérium du Dauphiné. Dat belooft wat voor de Tour, ook al omdat Hindley het moet hebben van een opeenvolging van zware etappes. Er is een reden waarom hij steevast uitblinkt in de derde week van een grote ronde. Met slechts één tijdrit van amper 22 kilometer en heel wat bergetappes, is het parcours hem bovendien ook op het lijf geschreven. Waar twee honden vechten om een been, gaat Jai Hindley er misschien wel mee heen.

** Richard Carapaz (EF Education-EasyPost)

Nee, als we kijken naar wat Richard Carapaz dit seizoen allemaal heeft gepresteerd, dan is de Ecuadoraan dit seizoen hooguit een outsider. En toch geven we de renner van EF Education-EasyPost twee sterren. Omdat Carapaz als geen ander weet hoe je je moet voorbereiden op een grote ronde. En wat er voor nodig is om top te presteren over drie weken. Zijn eerdere resultaten in grote rondes illustreren dit. Zijn Giro-zege van 2019 springt er natuurlijk uit, maar de 30-jarige renner stond ook al op het podium van de Tour (3e in 2021) en de Vuelta a España (2e in 2020). Ook was hij vorig jaar nog tweede in de Ronde van Italië.

foto: Cor Vos

Dit seizoen is het – mede door een operatie aan de amandelen en een hierdoor verstoorde voorbereiding – nog niet veel soeps. Carapaz won vorige maand wel de Mercan’Tour Classic, maar werd in het Critérium du Dauphiné zoek gereden. Reden tot paniek? Een ervaren renner als Carapaz zal niet zo snel panikeren, maar hij zal toch ook niet bulken van het vertrouwen. Binnen de ploeg van EF Education-EasyPost is het ook uitkijken naar Rigoberto Urán, in 2017 tweede in de Tour, maar de inmiddels 36-jarige Colombiaan zien we nu niet meteen als een kandidaat-eindwinnaar.

** Ben O’Connor (AG2R Citroën)

Twee jaar geleden was Ben O’Connor nog een verrassende naam in de top-5, nu wordt de Australiër door de meeste wielerkenners wel gezien als een kandidaat voor een topnotering in Parijs. De 27-jarige coureur, die door zijn ploeg AG2R Citroën naar voren wordt geschoven als de klassementskopman, kende een op het oog ideale voorbereiding op de Ronde van Frankrijk. In aanloop naar de Franse ronde werd hij namelijk derde in het Critérium du Dauphiné, achter Jonas Vingegaard en Adam Yates, maar voor onder meer Jai Hindley, Guillaume Martin en Enric Mas.

foto: Cor Vos

Met de vorm van O’Connor zit het dus wel snor en bovendien krijgt hij in de maand juli een parcours op maat voorgeschoteld. Relatief veel klimwerk en relatief weinig kilometers tegen de klok: het speelt de klimmer zeker in de kaart. O’Connor zal het in de komende Tour wel vaak alleen moeten opknappen. AG2R Citroën is in de breedte zeker geen slechte ploeg, maar het steekt toch een beetje schril af bij Jumbo-Visma en UAE Emirates. Met Felix Gall kan kopman O’Connor wel rekenen op een echte bondgenoot in de bergen: de Oostenrijkse klimmer maakte nog indruk in de voorbije Ronde van Zwitserland.

** Enric Mas (Movistar)

De hoogtijdagen van het Spaanse (ronde)wielrennen liggen al weer een tijdje achter ons. Waar is de tijd gebleven dat Miguel Induraín de Tour domineerde? En de Spaanse wielerfans zullen ongetwijfeld met weemoed terugdenken aan de gloriejaren van Alberto Contador. Met Juan Ayuso dient de volgende Spaanse superkampioen zich al wel weer aan, maar de nog maar 20-jarige Spanjaard zal pas in 2024 zijn Tourdebuut maken. Het is in de komende editie vooral uitkijken naar Enric Mas en Mikel Landa. Mas is de vooruitgeschoven pion bij Movistar en hoopt ook dit jaar weer hoge ogen te gooien in het klassement.

Mas was in het verleden al eens vijfde en zesde in de Ronde van Frankrijk en is ook nu weer een van de kandidaten voor een top 5-notering. Zit er nog meer in het vat? Of is de 28-jarige Mas inmiddels op zijn limieten gebotst? Dat is de grote vraag, maar het uitgetekende parcours  – met een beperkt aantal tijdritkilometers – moet hem zeker wel liggen. In het Critérium du Dauphiné was zijn optreden nog vrij kleurloos, maar dit kwam vooral door gezondheidsproblemen. Nu is Mas weer fit en klaar om een hoofdrol te vertolken. Kan hij vanuit de schaduw verrassen en daadwerkelijk meestrijden om de gele trui?

* Mikel Landa (Bahrain Victorious)

Als er een prijs voor ‘meest stijlvolle klimmer’ in het leven zou worden geroepen, is de kans groot dat Mikel Landa als winnaar uit de bus komt. Er is geen renner die zo gracieus de bergen bedwingt, handen onderin de beugel en staand op de pedalen. Helaas voor Mikel Landa wordt er in het wielrennen gekeken naar wie het snelst van A naar B kan fietsen, en daarin is er altijd wel iemand beter. De renner van Bahrain Victorious zit er altijd bij, maar winnen blijkt o zo moeilijk voor de Bask. En toch verschijnt Landa ook dit jaar weer als kopman aan de start van de Tour, in de hoop op een nieuwe sportieve uitschieter.

foto: Cor Vos

Landa werd bij zijn laatste vier Tourdeelnames respectievelijk vierde, zesde, zevende en vierde. De regelmaat is er, maar kan de sierlijke klimmer dit jaar – op zijn 33ste – eindelijk de stap zetten naar het podium? Het is dit jaar misschien wel van moeten, nu er slechts één (kortere) tijdrit – wat toch de achilleshiel is van Landa – in het parcours zit. In het Critérium du Dauphiné bleef Landa nog onder de verwachtingen, maar de renner zelf maakt zich absoluut geen zorgen. “Het zal mij klaarstomen voor de Tour”, zo formuleerde hij het zelf. Op basis van zijn uitmuntende voorseizoen, mogen we zeker wat verwachten van de klimgeit!

* Simon Yates (Jayco AlUla)

Hij is misschien wel de grootste dark horse voor de komende Tour de France. Wat mogen we de komende weken verwachten van Simon Yates? Het is een interessante vraag, maar of we ook een antwoord hebben… De renner van Jayco AlUla kwam sinds de Ronde van Romandië niet meer in actie. De voorbije twee maanden besloot Yates zich op hoogte voor te bereiden op de Tour. Trainingskilometers boven wedstrijdkilometers, dat was het idee in aanloop naar de Ronde van Frankrijk. De vraag is of deze nieuwe aanpak straks ook zijn vruchten zal afwerpen. Wat we wel weten, is dat het verwachtingspatroon een stuk lager zal liggen.

foto: Cor Vos

En dit kan weleens voordelig uitpakken voor Yates. Het is geen geheim dat de 30-jarige Brit moeite heeft met een torenhoog verwachtingspatroon, en dat hij het beste opereert vanuit de schaduw. Als mensen niks verwachten van Yates, is hij tot grootse dingen in staat. Bij Yates is het vaak een kwestie van alles of niets. Er zijn rondes waar hij vroegtijdig moet opgeven of er totaal niet aan te pas komt, maar daar staat tegenover dat hij in 2018 al eens de Vuelta a España wist te winnen en twee jaar geleden nog derde werd in de Giro d’Italia. Welke Yates krijgen we te zien in de aankomende Tour?

* David Gaudu (Groupama-FDJ)

De hoop van de Fransen rijdt voor Groupama-FDJ en heet David Gaudu. Ja, met Romain Bardet en Guillaume Martin staan er nog twee sterke Franse klassementsrenners aan de start, maar Gaudu lijkt toch de grootste kanshebber voor een topnotering in het algemeen klassement. De klimmer was vorig jaar immers vierde in de Tour, wat voorlopig ook zijn beste prestatie is in een grote ronde. Gaudu was altijd al een groot talent, maar liet in de Tour van 2022 ook zien dat hij het in zich heeft om een goed klassement te rijden over drie weken. De klasse was er altijd al, nu is er ook de regelmaat.

foto: Cor Vos

En Gaudu leek de opgaande lijn in de eerste maanden van 2023 door te trekken. Zo wist hij zich in Parijs-Nice op te werpen tot de voornaamste uitdager van Tadej Pogačar. Niet Jonas Vingegaard, maar David Gaudu wist bergop vaak gelijke tred te houden met de Sloveen. Alleen, de laatste maanden loopt het een stuk minder gesmeerd voor Gaudu. De Fransman kreeg in de periode rond de Ardennenklassiekers af te rekenen met gezondheidsproblemen (hooikoorts) en in het Critérium du Dauphiné werd hij aan alle kanten voorbijgereden. Gaudu zal met andere woorden met twijfels afreizen naar Bilbao.

* Mattias Skjelmose

Tot slot is er nog een ultieme dark horse: Mattias Skjelmose. We kenden de Deen al als een uitmuntende heuvelspecialist, een man voor lastige eendagskoersen en kortere rittenwedstrijden, maar de 22-jarige Skjelmose won in aanloop naar de Tour ook de Ronde van Zwitserland. De renner van Lidl-Trek liet in deze belangrijke generale voor de Tour zien dat er ook een sterke klassementsrenner in hem schuilt. Dat Skjelmose niet alleen bijzonder hard bergop kan fietsen, maar dat hij ook een uitmuntende tijdrit in de benen heeft. Het zal zijn ogen hebben geopend met het oog op de Tour.

Mattias Skjelmose – foto: Cor Vos

Skjelmose heeft ook al aangegeven dat hij in de komende Tour voor een klassement zal gaan. Alleen: we weten niet wat de renner van Lidl-Trek waard is over drie weken. Skjelmose reed met de Giro d’Italia nog maar één grote ronde in zijn carrière en werd slechts veertigste in het eindklassement. In een jaar tijd kan er veel veranderen, maar het is de vraag of de jonge Deen al drie weken op een hoog niveau kan presteren. Eén slechte dag en je klassement is om zeep. Het zou ons verbazen mocht Skjelmose in de Tour plots meestrijden om de podiumplekken, maar de Deense wegkampioen mag ons zeker verrassen.

Outsiders

De grootste favorieten voor Tourwinst zijn de revue al gepasseerd, maar er staan natuurlijk ook nog de nodige outsiders aan het vertrek in Bilbao. We denken aan Egan Bernal, in 2019 nog winnaar van de Tour de France. De Colombiaan heeft – na een lange revalidatie met de nodige ups en downs – de weg naar boven weer gevonden. Bernal reed dit seizoen al naar enkele ereplaatsen, maar is hij ook al klaar om drie weken lang – dag in, dag uit – te schitteren in de Tour?

Verder is het uitkijken naar twee van zijn ploeggenoten: de grillige Daniel Felipe Martínez en de eveneens onvoorspelbare Tom Pidcock. En dan hebben we ook nog de jonge Spanjaard Carlos Rodríguez. Mede door blessureleed kende de klimmer nog geen al te succesvol seizoen, maar de vierdejaarsprof lijkt zich net op tijd in vorm te hebben gefietst. Dit belooft voor de Tour, in de wetenschap dat Rodríguez dit jaar maar relatief weinig koersdagen in de benen heeft.

Egan Bernal – foto: Cor Vos

Bahrain Victorious mikt met Mikel Landa op een goed klassement, maar heeft met Pello Bilbao (in 2021 nog 9e in de Tour) nog een troefkaart in handen. De kersverse Duitse kampioen Emanuel Buchmann (BORA-hansgrohe) kan wellicht verrassen als adjudant van kopman Jai Hindley. De Duitser was vier jaar geleden immers nog vierde in de Tour.

Het Franse Cofidis heeft met thuisfavoriet Guillaume Martin en de Bask Ion Izagirre twee interessante renners in de gelederen, terwijl Groupama-FDJ – naast Gaudu – ook kan rekenen op de afscheidnemende Thibaut Pinot en Frans kampioen Valentin Madouas. Intermarché-Circus-Wanty hoopt met Louis Meintjes, vorig jaar nog zevende, weer top-10 te rijden in de Tour. Mocht kopman Richard Carapaz tegenvallen, dan heeft EF Education-EasyPost met Rigoberto Urán een adequate vervanger in huis.

Romain Bardet – foto: Cor Vos

Team DSM legt al zijn eieren in het mandje van Romain Bardet, die al twee keer op het Tourpodium stond. Alexey Lutsenko, zevende en achtste in de laatste twee edities van de Ronde van Frankrijk, is dan weer de kopman van Astana Qazaqstan. Verder is het uitkijken naar Felix Gall (AG2R Citroën), Torstein Træen (Uno-X Pro Cycling) en Michael Woods (Israel-Premier Tech). Giulio Ciccone (Lidl-Trek) en Julian Alaphilippe (Soudal Quick-Step) gaan niet voor een klassement, maar we noteren ze toch maar even. Gewoon, voor de zekerheid.

• 

  15 jul

  Lees ook Tour de France 2023: Alle deelnemers en rugnummers op een rij

  15 jul

Favorieten volgens WielerFlits
**** Jonas Vingegaard
*** Tadej Pogačar, Jai Hindley
** Richard Carapaz, Ben O’Connor, Enric Mas
* Mikel Landa, Simon Yates, David Gaudu, Mattias Skjelmose