Tim De Vries

• vrijdag 1 maart 2024 om 18:45

We kunnen ons geen wielrennen meer voorstellen zonder Strade Bianche, toch is het internationale vrouwenpeloton nog maar voor de tiende keer te gast in het adembenemende Toscaanse land. Vorig jaar deed de wedstrijd bijzonder veel stof opwaaien, met een paar die zich met het wedstrijdverloop ging bemoeien, een weergaloze Puck Pieterse, een bijna-winnares met glucosemeter en een ijzingwekkende ontknoping op het Piazza del Campo. Het kan dus bijna alleen maar tegenvallen, ware het niet dat Strade Bianche altijd de moeite waard is. Hoog tijd voor WielerFlits dus om vooruit te blikken!

Historie

• 

  4 jan

  Lees ook Enkel de groten der aarde zegevieren in de Strade Bianche voor vrouwen

  4 jan

Erelijst Strade Bianche
2023:  Demi Vollering
2022:  Lotte Kopecky
2021:  Chantal van den Broek-Blaak
2020:  Annemiek van Vleuten
2019:  Annemiek van Vleuten
2018:  Anna van der Breggen
2017:  Elisa Longo Borghini
2016:  Elizabeth Deignan
2015:  Megan Guarnier

Laatste editie

Uitslag Strade Bianche 2023
1. Demi Vollering (SD Worx)
2. Lotte Kopecky (SD Worx)
3. Cecilie Uttrup Ludwig (FDJ-SUEZ)
4. Annemiek van Vleuten (Movistar)
5. Puck Pieterse (Fenix-Deceuninck)

• 

  4 mrt

  Lees ook Demi Vollering wint Strade Bianche na rare finale met Lotte Kopecky

  4 mrt

Parcours

De afstand is nagenoeg hetzelfde gebleven, het parcours ook, maar toch zijn er interessante wijzigingen aangebracht die besproken moeten worden. Die wijzigingen zien we allemaal in de slotfase van de koers, waardoor TV-kijkers ze dus ook mee zullen krijgen. De rensters krijgen fors meer gravel voor de kiezen, want het aantal onverharde kilometers is nu zo’n 40 kilometer, goed dertig procent van het parcours, in plaats van 31,6 in voorgaande jaren. En dat heeft alles te maken met de hertekende finale, die ook voor meer hoogtemeters zorgt.

Maar voor we bij de finale aankomen, is er al heel wat gebeurd. In het eerste deel van het parcours liggen er immers al heel wat onverharde stukken. De langste onverharde strook van allemaal ligt halverwege de koers: eentje van 9,5 kilometer dwars door de Crete Senesi, misschien wel het mooiste stuk van het parcours. De strook van San Martino in Grania golft voortdurend en ze eindigt met een stevig potje klimmen.

Daarna is er kort even de gelegenheid om de benen te strekken, en dat zullen veel rensters met het oog op de laatste vijftig kilometer ook best wel lekker vinden. Want het gaat moeilijk zijn om daar nog een stukje vlakke weg te vinden. En waar er in eerdere edities nog maar drie stroken op het programma stonden, zijn het er nu nog liefst zeven. Want de finale is dus aardig onder handen genomen. Het ommetje bij Castelnuovo Berardenga is uit de route gehaald, in plaats daarvan gaan rensters vanuit Arbia linea recta naar de strook van Monteaperti.

Rensters die voorgaande edities hebben meegedaan zullen u dan kunnen vertellen dat na Monteaperti Colle Pinzuto en Le Tolfe volgen. Tot zover niets nieuws onder de zon, maar in plaats van na Le Tolfe af te buigen richting Siena, wordt er gekozen voor een omloop. Die begint als de rensters de Strada del Castagno opdraaien. Die hebben rensters op hun eerdere expedities rondom Siena ongetwijfeld al eens zien liggen. Toen dachten ze wellicht: lekker dat we deze niet hoeven te doen, maar nu ontkomen ze er niet aan.

1300 meter is die eerste nieuwe strook. In het begin is het een holle weg, daarna voert de weg langs wat huizen. En het is niet dat de weg niet wordt onderhouden, maar het is er soms toch flink schuiven en bonken. Maar dat geldt voor alle stroken. O ja, geheel vlak is ook de kastanjeweg natuurlijk niet, maar dat had u waarschijnlijk al ingecalculeerd. Om bij de tweede nieuwe strook aan te komen moeten de rensters het volgende overwinnen: een afdaling van twee kilometer, een klim van 2 km à 5,2 met een maximum van 12%, een afdaling van goed drie kilometer en weer tweënhalve kilometer omhoog. En daarna? Stofhappen natuurlijk!

De strook tussen San Giovanni a Cerreto en Vico d’Arbia staat in het routeboek vermeld als de Montechiari. 3,3 kilometer voornamelijk in dalende lijn. Richting het einde kan dit nog voor gevaarlijke taferelen zorgen, aangezien er twee bochten van een graad of negentig mogelijk aan hoge snelheid genomen zullen worden. Net voor die eerste bocht is er even een stukje geasfalteerd, maar toch, laten we hopen dat het allemaal goed komt. Aan het einde van de strook pakken we het finaleparcours weer op, met nogmaals de Colle Pinzuto en Le Tolfe als hindernissen, om daarna echt richting Siena te gaan.

Siena is een eindeloos fascinerende finishplaats met een enorm rijke historie, veel rijker dan we in welke voorbeschouwing dan ook kunnen tonen. De Strade Bianche heeft wel wat met paarden, maar Siena heeft dat ook zeker. De finish ligt immers op de vermaarde Piazza del Campo, twee keer per jaar het decor van de Palio. Deze legendarische paardenrace is veel meer dan drie rondjes over het schelpvormige plein denderen. Het is een al eeuwen durende strijd tussen de zeventien wijken van de stad, de contrade. Een strijd vol curieuze tradities, spanning, corruptie, sensatie, verraad, geluk en intrige.

Echt iets voor koersliefhebbers dus.

In de Nobile Contrada dell’Oca (de wijk van de gans) wacht nog een toetje in de vorm van een zeer nijdige helling. Zodra de rensters onder de dertiende-eeuwse Porta di Fontebranda en langs de Fontebranda-fontein rijden loopt het al lekker omhoog, maar op de plavuizen van de Via Santa Caterina (vernoemd naar de in Siena geboren beschermvrouwe van Italië) wordt het pas echt voor de allerlaatste keer goed steil. Het maximale stijgingspercentage bedraagt 16%.

En eenmaal boven ben je er nog niet helemaal, want het is dan nog een goede halve kilometer tot de streep. De listige laatste bocht ligt op iets meer dan honderd meter van de meet, op de grens tussen de wijken Civetta (uil), Leocorno (eenhoorn) en Torre (toren). Wie hier als eerste doorheen komt, wint normaliter de koers. Behalve in 2023 dan, maar zeg nu zelf: wat was er toen normaal aan Strade Bianche?

Zaterdag 2 maart: Siena – Siena (137 km)
Start: 09.35 uur
Finish: tussen 13.20 en 14.00 uur

Favorieten

Noot: de voorlopige startlijst is verre van actueel, dus er zullen ongetwijfeld nog wijzigingen worden aangebracht in de favorietenlijst.

Als we kijken naar de statistieken, dan zien we dat de koers doorgaans pas in de straten van Siena wordt beslist. Ofwel op de steile flanken van de Via Santa Caterina, ofwel daarna nog. Demi Vollering bewees dat je niet per se als eerste door de laatste bocht hoeft te komen om te winnen. Slechts drie keer viel de beslissing een eind voor de Porta di Fontebranda. Al moeten we daarbij aantekenen dat deze statistiek ook zomaar in het voordeel van de vroegere aanvallers had kunnen uitvallen, want Mavi García en met name Kristen Faulkner haalden het toch echt bijna met een lange solo.

Dat SD Worx-ProTime op het podium zal staan is bijna een zekerheidje in deze koers. Enkel in 2020 lukte dit niet, verder hebben ze al zes van de negen edities op hun naam weten te schrijven. Daarnaast beklommen rensters van de ploeg al viermaal met z’n tweeën het ereschavot in Siena. Wie gaat er dit jaar op het podium staan?

De kans is groot dat dit dezelfde namen als vorig jaar zullen zijn, want het zal u ook allerminst verbazen dat Demi Vollering en Lotte Kopeckyhiervoor de grootste gegadigden lijken. Een jaar geleden vochtten de twee het uit tot op de streep, en zelfs daar was het dus niet duidelijk wie er won. Wielrennen zoals wielrennen is bedoeld. Nu scharen we de lagelanders natuurlijk ‘gewoon’ weer onder de topfavorieten, al zetten we Kopecky op het moment toch wel boven Vollering.

Demi Vollering op de witte Strade Bianche-wegen – foto: Cor Vos

Het was dus niet SD Worx-ProTime, maar Lidl-Trek dat met twee rensters de ultieme finale van de Omloop Het Nieuwsblad kleurde. Helaas voor Shirin van Anrooij en Elisa Longo Borghinileverde dat geen overwinning op. Het is ook lastig, sprinten met Kopecky en Vos in de groep, maar ze hebben het in ieder geval geprobeerd. En voor beide rensters zal dat toch lekker voelen. ELB had in 2023, ondanks dat ze voor de winst sprintte in Luik-Bastenaken-Luik wel een baaljaar, maar deze prestaties zullen de Italiaanse burger weer flink moed geven. Ze weet hoe je deze koers moet winnen en met haar offensieve koersstijl is ze zeker in deze wedstrijd razend gevaarlijk.

Van Anrooij moest met een gebroken rib voortijdig het veldritseizoen staken. Een flinke domper, ze sprak dan ook van een moeilijke winter, maar het feit dat ze direct in de eerste klassieker weer meedoet om de winst, zal haar tevreden stellen, ook met het oog op Strade Bianche. Kan ze deze koers winnen? Jazeker! Enige probleem: ze moet ook deze week niet met Kopecky en co. naar de streep rijden. Wellicht is de beste tactiek die van de Trofeo Alfredo Binda vorig jaar; een flink stuk voor het einde aanvallen en het volhouden tot aan de meet.

Puck Pieterse maakte in tegenstelling tot Van Anrooij wél het veldritseizoen vol. Althans, tot en met het WK. Afgelopen weekend reed ze, om in crosstermen te blijven, haar eerste dubbele weekend op de weg. In haar tweede WorldTour-wedstrijd ooit werd ze knap achtste, een dag later in de Omloop van het Hageland snelde ze naar plaats tien.

Mooi, wat geldt voor alles wat Pieterse op de weg laat zien, maar na de prestatie van vorig jaar zal ze toch ook stiekem dromen van meer in Strade Bianche. Winst? Moeilijk, maar dat dachten we van haar eerste wereldbekers op de mountainbike ook. En we weten allemaal hoe het haar op de terreinfiets is vergaan. Haar ploeggenotes Pauliena Rooijakkers, al sterk bezig dit jaar, en Yara Kastelijn kunnen het wellicht van ver proberen.

How many likes and retweets for a legend and a legend to be? 😍@AvVleuten 💙 #PuckPieterse #FenixDeceuninck #StradeBianche

📷 @facepeeters pic.twitter.com/gszCl9Eian

— Fenix-Deceuninck Cycling Team (@FenixDeceuninck) March 4, 2023

Katarzyna Niewiadoma, de ongekroonde koningin van de eerste jaren van Strade Bianche, gaat opnieuw op jacht naar een overwinning in de stofklassieker. Ze is een van de populairste rensters bij de fans, maar de code van het winnen heeft ze voor een renster met haar kwaliteiten nog niet al te vaak weten te kraken. En dus ook in deze koers niet, al is ze wel een vaste top tien-klant, enkel in 2020 haalde ze de finish niet. We kunnen er vergif op innemen dat de Poolse het gewoon weer gaat proberen.

We durven er eveneens wel wat op te verwedden dat Niewiadoma weer in de buurt zal zitten. We zouden ook niets minder verwachten van de regerend wereldkampioene gravel. De vraag is wel: kan ze zich rustig houden tot het moment dat het echt moet? Gelukkig voor haar hoeft ze het niet per se alleen te doen, want bij Canyon-SRAM zijn er nog wel een paar sterke vrouwen die we als outsider naar voren kunnen schuiven. Soraya Paladin en met name Élise Chabbey hebben intrinsiek de kwaliteiten om het goed te doen in deze koers.

Kristen Faulkner speelde geen rol van betekenis in de Omloop Het Nieuwsblad, maar een dag later deed ze het des te beter. Ze pakte in het Hageland uit met een imposante solo-inspanning, die haar de overwinning bracht. Een soortgelijke heroïsche vluchtpoging leverde haar vorig jaar bijna de zege op in Strade Bianche, ware het niet dat ze allereerst nog werd bijgebeend door Vollering en Kopecky, en naderhand ook nog eens gediskwalificeerd werd vanwege het dragen van een glucosemeter. Ze zal ongetwijfeld uit zijn op sportieve revanche, maar nu zullen andere teams haar toch geen vrijheid meer geven. Toch?

Zien we dit beeld ook op het mooiste wielerplein ter wereld? – foto: Cor Vos © 2024

En dan Marianne Vos. Maar natuurlijk. Nog nooit maakte ze echt aanspraak op de winst in deze wedstrijd, al zijn haar eerdere uitslagen ook beslist niet slecht te noemen. Op een halvegare met wat bier na vond zo’n beetje iedereen het geweldig dat ze in de Omloop Het Nieuwsblad wist te zegevieren, ook haar directe concurrentes. Het zegt alles over de grootste wielrenster aller tijden. Strade Bianche is weer een flink andere wedstrijd dan de Omloop, maar rensters zullen ongetwijfeld van haar af willen komen voor ze de Via Santa Caterina opdraaien. Want met Vos’ aanzet kan ze dan zomaar alles en iedereen een verkoudheid bezorgen. Let bij Visma | Lease a Bike overigens ook op Riejanne Markus.

Dat het aantal plekken in de sterrenverdeling zeer schaars is, blijkt wel uit het aantal rensters dat we nog niet hebben genoemd. Juliette Labous en Pfeiffer Georgi worden uitgespeeld door dsm-firmenich PostNL, maar ook Niamh Fisher-Black, Mischa Bredewold (beiden SD Worx-ProTime), good old Mavi García (Liv AlUla Jayco), Cédrine Kerbaol (Ceratizit-WNT), Olivia Baril (Movistar), Ashleigh Moolman-Pasio (AG Insurance-Soudal), Ruth Edwards (Human Powered Health), Évita Muzic (FDJ-SUEZ), Erica Magnaldi en Silvia Persico (beiden UAE Team ADQ) zijn namen die met een kleurtje op het startblad worden versierd.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Lotte Kopecky
*** Elisa Longo Borghini, Marianne Vos
** Shirin van Anrooij, Demi Vollering, Puck Pieterse
* Ashleigh Moolman-Pasio, Kristen Faulkner, Silvia Persico, Katarzyna Niewiadoma

Website organisatie
Deelnemerslijst (FirstCycling)

Weer en TV

Krijgen we een editie zoals in 2018, toen Anna van der Breggen de Strade een ijzige Strade Bianche op haar naam schreef? De weersverwachtingen van Weeronline.nl zijn niet even slecht als de realiteit van toen, maar het lijkt zaterdag wel lichtjes te gaan regenen in Toscane. Bovendien valt er in de eerste dagen van de week ook al veel neerslag, wat best eens invloed zou kunnen hebben op de staat van de sterrati. Op de wedstrijddag zelf is het geheel bewolkt, de wind (2 Beaufort) komt uit het zuidwesten en het wordt maximaal zo’n 13 graden Celsius. Waarschijnlijk zijn de rensters dan al onder de douche staan als die temperaturen worden bereikt, we moeten eerder uitgaan van een graadje of acht, negen. Arm- en beenstukken mee, dus!

De koers wordt vanaf 12.00 uur live uitgezonden op de diverse kanalen van Eurosport, Eurosport.nl en Discovery+. Ook VRT1 en Sporza zijn rond het middaguur van de partij.