Annemiek van Vleuten is met de Simac Ladies Tour momenteel bezig aan haar allerlaatste wedstrijd als profwielrenster. De renster van Movistar kan terugkijken op een zeer succesvolle carrière, maar Van Vleuten moest in al die jaren wel bepaalde opofferingen doen.

Van Vleuten sprak in het voorjaar uitgebreid met de NOS, en ging het onder meer over haar uitdagende transitie van klassiekerrenster naar rondecoureur. De Nederlandse was de laatste jaren de dominante factor in het rondewerk en dit leverde Van Vleuten succes op in de Giro d’Italia Donne (eindzeges in 2018, 2019, 2022 en 2023), Tour de France Femmes (2022) en La Vuelta Femenina (2021, 2022 en 2023). Dit ging echter niet zonder slag of stoot.

“Van nature ben ik niet per se een klimmer. Over tien jaar zal ik de Tour de France niet meer kunnen winnen, omdat er dan zoveel specialisten zijn. Eigenlijk ben ik meer een Flandrien. Ik ben wat breder gebouwd. Voor een Tour de France moet ik tegennatuurlijk mijn gewicht opzoeken. Dat is nog steeds wel gezond hoor, maar het is niet mijn balansgewicht  Ik moet me er heel erg op focussen. Al mijn eten een tijdje afwegen om het gewicht te bereiken waarmee ik de Tour kan winnen.”

En dat is niet altijd even makkelijk. “Veel wielrenners hebben een moeilijke relatie met eten. Het is overal om je heen. Die verleiding om te eten. Hoe meer je jezelf beperkt, hoe groter de behoefte wordt. Het is een 24-uursbaan. Mijn relatie ermee? Ik vind het ook een worsteling. Dat is, samen met mijn blessures, een van de niet echt leuke kanten van het wielrennen. Dat je er altijd op moet letten”, is Van Vleuten openhartig.

Van Vleuten won in 2022 de allereerste editie van de Tour de France Femmes – foto: Cor Vos

Moeilijke balans
“Dat is wel lastig, Ik zie het bij mijn mannelijke collega’s ook, die hebben daar ook last van. Er wordt soms niet over gepraat omdat het zeer lastig is. Je moet namelijk ook wel voldoende eten om goed te presteren. Als je dat niet doet, is goed presteren niet mogelijk. Het is een heel moeilijke balans.” Van Vleuten is wel nooit over de grens gegaan. “Omdat mijn prestaties altijd top zijn geweest. Ik ben ook nooit overtraind geweest. Ik voel wel aan waar de grens ligt, al heb ik die vaak opgezocht.”