Kerckhoffs Raymond

• maandag 26 april 2021 om 12:00

Analyse Op het moment dat Tadej Pogacar in 1998 werd geboren, had in Murcia een 18-jarige amateur reeds de bijnaam ‘El Imbatido’ (de onverslaanbare) omdat hij vier jaar lang alle wedstrijden had gewonnen waaraan hij deelnam. Toen deze Spanjaard met de naam Alejandro Valverde in 2006 voor de eerste keer in Luik-Bastenaken-Luik zegevierde, deed in het Sloveense dorpje Klanec de zevenjarige Pogacar zijn heilige communie.

Wanneer dat Sloveense jongetje een jaar later zijn eerste racefiets te leen krijgt van de wielervereniging Rog uit Ljubljana, wordt de naam van Valverde al maandenlang verbonden aan de naam van zijn hond ‘Piti’ in de bloeddopingzaak ‘Operacion Puerto’. Diezelfde Valverde weet jaren later als 38-jarige na zes podiumplaatsen eindelijk de wereldtitel op de weg in Innsbruck te veroveren, maar op dat moment begint de naam van de dan net 20-jarige Pogacar door wielerland te zingen nadat hij de Tour de l’Avenir op zijn naam heeft geschreven.

En op de dag dat ‘opa’ Valverde tijdens ‘zijn’ La Doyenne 41 kaarsjes moet uitblazen op zijn verjaardag krijgt hij sprintles van de bijna 19 jaar jongere Pogacar.

In de straten van Luik gebeurt iets wat niemand voor mogelijk had gehouden. Je bent als wielrenner blijkbaar nooit té ervaren en té oud om beginnersfouten te maken. Alejandro Valverde doet in de sprint eigenlijk alles verkeerd. Hij laat zich kinderlijk eenvoudig op kop dringen van de vijf man sterke groep. Houdt geen rekening met de wind die pal op kop staat. En zet op zo’n 275 meter voor de witte kalklijn de sprint véél te vroeg aan.

Foto: Cor Vos

Twintig jaar tussen de beroepsrenners levert Valverde op deze dag geen profijt op. Hij is op zijn palmares liefst 128 overwinningen bij de profs rijk. Waaronder negen zeges in de Ardennen-klassiekers waarvan vier in La Liega. Overwinningen die hij iedere keer in een sprint wist te behalen. Zoals hij zo vaak na een zware wedstrijd de rapste van een kleine groep was.

On-be-grij-pe-lijk

Daarom is het on-be-grij-pe-lijk dat Valverde uitgerekend op zijn verjaardag als een beginneling sprint. Waarschijnlijk is hij al veel te euforisch dat hij op de Côte de la Roche aux Faucons een antwoord heeft op de versnelling van Michael Woods en Julian Alaphilippe. Alleen David Gaudu, Tadej Pogacar en hij weten nog aan te sluiten bij dit tweetal op deze pittige Ardennen-klim, die de laatste jaren is uitgegroeid tot dé scherprechter van het oudste Monument.

Het moet Valverde trots hebben gemaakt dat hij in zijn nieuwe levensjaar opnieuw met de besten mee kan. Dat hij een antwoord heeft op al die betweters die zich op een zogenaamde grappige wijze proberen te profileren over zijn drang om nog altijd op het allerhoogste niveau te fietsen. Ik maak een diepe buiging voor de beroepsernst van de Spanjaard. Je kunt hem wel blijven veroordelen voor zijn fout in het verleden en vooral het feit dat hij zijn aandeel in ‘Operacion Puerto’ nooit heeft erkend. Ondertussen weten we ook dat in die jaren ruim 90% van het peloton hetzelfde als de Movistar-kopman deed en alleen zijn tijdgenoten die enorm onder druk kwamen te staan hebben over hun ‘misdaden’ gesproken. Valverde heeft na zijn schorsing met beide handen een tweede kans gegrepen en dwingt nu al talrijke jaren in het peloton veel respect af.

Alejandro Valverde. Foto: Cor Vos

Vorig jaar waren er bij hem voor het eerst twijfels om te stoppen. Door de strenge lockdown in Spanje tijdens de eerste Corona-golf verliest Valverde het plezier in het fietsen. Twee maanden lang zit hij thuis opgesloten, nadien heeft hij niet veel zin om opnieuw te beginnen. Voor het eerst in zijn loopbaan weet hij ruim een jaar niet te winnen. Al zegt het veel over zijn karakter dat hij de Tour de France nog als twaalfde afsluit en vervolgens als tiende in de Vuelta a España eindigt. Dit is zijn negentiende (!) top-tien klassering in een grote ronde. De renners die dit hebben gerealiseerd zijn op één hand te tellen.

Valverde viert dit jaar op 3 april zijn overwinning in de Gran Premio Miguel Indurain uitbundig. Voor het eerst sinds augustus 2019 weet hij weer eens een koers te winnen. Het is voor hem vooral het bewijs dat hij opnieuw klaar is voor zijn Ardennen-klassiekers. De derde plaats op de Muur van Huy in de Waalse Pijl onderstreept dat hij nog altijd met de besten kan wedijveren en dat de tand des tijds nauwelijks invloed op hem heeft.

Alaphilippe, Gaudu, Pogacar, Woods en Valverde op de Roche aux Faucons in Luik-Bastenaken-Luik. Foto: Raymond Kerckhoffs

In principe was de editie 2021 zijn laatste ‘La Lieja’. Al twijfelt hij met de recente topprestaties opnieuw of hij wel moet stoppen.  Of er gewoon nog een jaartje aan vast moet plakken…  Helemaal na deze editie van La Doyenne. Als 41-jarige met een beginnersfout afscheid nemen van ‘zijn’ monument, dat kan toch niet.

Schande

Al is het geen schande om te verliezen van het nieuwe wonderkind Tadej Pogacar. Het is niet alleen indrukwekkend hoe sterk de 22-jarige Sloveen voor zijn leeftijd is, maar ook hoe koelbloedig en slim Pogacar koerst. In de sprint kiest hij bewust niet voor het wiel van Valverde, maar plaatst hij zich in de laatste positie van de groep achter Julian Alaphilippe. Hij overziet de hele situatie en weet precies het goede moment te vinden om zijn neus in de wind te steken en toch nog genoeg meters te hebben om iedereen te passeren. De kopman van Team UAE – Emirates verklaart na de finish dat hij in oktober genoeg heeft geleerd van de chaotische sprint met Roglic, Alaphilippe en Hirschi op dezelfde aankomst in Luik waar hij destijds de traagste van het kwartet was.

De naam van Pogacar op de erelijst van Luik is een geschenk voor de wielersport. Voor het eerst sinds Bernard Hinault in 1980 weet weer eens een heersende Tour de France-winnaar in ‘Liège’ te winnen. En dat terwijl Luik hét monument is dat het beste bij de klassementsrenners van de grote rondes past. Het is de enige voorjaarsklassieker waarin de kampioenen van het klassement goed uit de voeten kunnen. De erelijst is daarvoor het beste bewijs. De afgelopen dertig jaar stond op het Ardennen-podium liefst 35 maal een renner die ooit in de top-drie eindigde van Tour, Giro of Vuelta. Geen andere klassieker kan daar tegenop.

Of Pogacar zo’n rijke wielercarrière als Valverde krijgt, daar beginnen we langzamerhand in te geloven. Of hij ook zo’n lange loopbaan krijgt, valt te betwijfelen. Valverde gaf daar zelf een goed antwoord op in een interview afgelopen week met Hugo Coorevits van Het Nieuwsblad. “Ik weet niet hoelang Pogacar het zal trekken in deze sport”, zei Valverde. “Wielrennen is niet meer te vergelijken met toen ik bijna twintig jaar geleden prof werd. Het is veel meer methodisch geworden. Alles wordt wetenschappelijk benaderd. Een wielrenner is nog maar weinig thuis met alle stages die belangrijker worden dan de wedstrijden. Daarbij neemt de druk van de ploegen alsmaar toe. Hierdoor is het automatisch vooral mentaal een zwaardere sport geworden.”

En dus had Valverde vooral een goede raad aan Pogacar: “Maximaal genieten van je successen.”

Als Pogacar die wijze woorden van Valverde in zijn hoofd knoopt dan valt er voor ons wielerliefhebbers nog vele jaren nog heel veel te genieten van dit Sloveense wonderkind.