Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Dylan Groenewegen dacht aan stoppen in weken na horrorcrash met Fabio Jakobsen in Polen
Dylan Groenewegen heeft aan stoppen gedacht in de periode na de horrorcrash met Fabio Jakobsen in de Ronde van Polen 2020. “Ik heb toen wekenlang de garage niet opengedaan omdat ik mijn fietsen niet wilde zien. Alles wat met fietsen te maken had, mocht in dozen gestopt worden. Dat mocht van mij weg”, vertelt Groenewegen in de podcast De Grote Plaat.
“Ik had toen een zwangere vrouw thuis, wat ook niet vlekkeloos ging en vanaf de crash in Polen begon dat ook vervelend te worden”, gaat de Amsterdammer verder over die periode. “Ik probeerde mijn gevoelens voor mezelf te houden. Maar veel vrienden die toen langskwamen, zoals Lars Boom, hebben toen gezien dat het er niet best uit zag. Zij hebben zich echt wel zorgen gemaakt of de situatie nog goed ging komen, of ik nog ging fietsen.”
Jumbo-Visma bood hem toen ook een mental coach aan om over de situatie te praten. “De ploeg heeft wel iemand ingeschakeld, maar ik heb daar na een tijdje voor bedankt. Het was voor mij moeilijk om met zo iemand een band te krijgen en er alles tegen te vertellen, ik had ook geen klik met die persoon”, licht hij toe.
‘Ik schrok toen ik de beelden zag’
De dag van de valpartij in Polen noemt Groenewegen vreselijk. Hij moest de beelden ervan heel vaak zien, ook vanwege de (juridische) nasleep ervan. “Het is pijnlijk om te zien. Een enorm rotmoment. Het is vreselijk wat je daar ziet, maar wat daarna is gebeurd, is voor mij in een roes voorbij gegaan. Ik schrok toen ik het zag, want ik week van mijn lijn af en dat is niet goed. Aan de andere kant gebeurt het vaker en is het hier heel veel ongelukkig bij elkaar gekomen”, vertelt Groenewegen.
“Het was een sprint in dalende lijn, al was dat volgens de UCI niet zo. Maar we reden daar 84 km/h. De hekken stonden los tegen elkaar, ik wijk van mijn lijn af, en Fabio komt er zo uit. Het was niet één ding dat gebeurde… Zoveel bij elkaar maakten die dag vreselijk. Ik herinner mij er niet enorm veel meer van, want mijn sleutelbeen lag in vijf stukken, maar ik moest wel nog naar het podium en naar het ziekenhuis. Na drie dagen had ik pas echt door hoe het met Fabio ging.”
Het was een emotionele periode, zeker toen Groenewegen hoorde dat Jakobsen buiten levensgevaar was. “Ik heb toen een interview bij de NOS gegeven, en daar kregen we het nieuws dat hij buiten levensgevaar was. Ik denk dat het net daarvoor was, want daar zag je bij mij heel veel emotie. Wat ook logisch is. Het was vooral de zwangerschap, dat mijn zoon geboren ging worden, die mij op de been heeft gehouden. Dat ging in cruise control. Voor mij waren er in die periode ook persoonlijke problemen, met de zwangerschap en de situatie van mijn opa. Dan dan nog een trip naar Zwitserland naar de UCI.”
‘Als ik nu kijk, was negen maanden schorsing veel te lang’
Want Groenewegen werd naar aanleiding van die horrorcrash voor negen maanden geschorst door de UCI. Daar kijkt hij met gemengde gevoelens op terug. “Als ik nu kijk, vind ik negen maanden schorsing veel te lang. De UCI zegt dat ik van mijn lijn afweek. Dan vind ik het prima als je dan iemand schorst. Maar ik heb die schorsing daarna nooit meer teruggezien bij iemand anders. Ik zei toen al dat ik hoopte dat het vaker toegepast ging worden. Ik ben later zelf ook in de situatie gekomen dat ik koos om te remmen, en dan gebeurt er niets. Waarom moet iemand eerst vallen, wil er iets gebeuren? Daarom vind ik negen maanden wel te lang.”
Jakobsen en Groenewegen op het podium in het Kampioenschap van Vlaanderen – foto: Cor Vos
In de periode van de schorsing kreeg Groenewegen veel haat over zich heen, vooral op sociale media. “Op straat heb ik nooit een opmerking gehad dat ze mij een eikel vonden. En als het online richting mij was, is het oké. Maar richting mijn familie vond ik niet nodig. Zij hebben er niets mee te maken. Ik kan het wel van mij afschuiven”, geeft hij aan.
“De eerste keer zelf weer fietsen vond ik heel erg spannend. De geluiden in Polen, van de hekken en de knallen, hebben heel veel indruk gemaakt”, aldus de sprinter van Jayco AlUla. “Ik heb het misschien ook wel verbannen, want ik weet er niet veel meer van. Maar als ik een rondje ging fietsen en ik hoorde een sirene of een toeter, dan schrok ik daarvan. Ik voelde mij in het begin niet echt een wielrenner. Alles deed pijn, maar ik moest weer beginnen.”
Uiteindelijk kwam in de Tour de France van 2022 veel samen, toen de inmiddels volledig herstelde Jakobsen de eerste sprintersrit won in Denemarken en Groenewegen de dag erna de snelste was. “Ik weet wat hij heeft meegemaakt, het was meer dan verdiend”, zegt Groenewegen nog over die sprintzege van Jakobsen in Nyborg.
Luister hier naar de hele podcast van de De Grote Plaat met Dylan Groenewegen
Om te reageren moet je ingelogd zijn.