WielerFlits kijkt in de maand december terug op het wielerjaar 2018 met iedere dag een terugblik en poll. Vandaag over de leukste eendagskoers in de WorldTour.

De WorldTour kende het afgelopen seizoen twintig eendagskoersen. Uiteraard springen de vijf monumenten eruit. Daarnaast heb je een rits gevestigde semiklassiekers. Denk aan Gent-Wevelgem, de Amstel Gold Race of de Clásica San Sebastián. Maar inmiddels trekt het WorldTour-peloton ook naar landen als Groot-Brittannië, Canada en zelfs Australië, voor ‘klassiekers’ die nog aan status moeten winnen. Net als vorig jaar kijkt WielerFlits terug op enkele eendaagse pareltjes, en stellen we de vraag: wat was nu de leukste eendagskoers van het afgelopen seizoen?

Strade Bianche

Tiesj Benoot kan het niet geloven: hij wint Strade Bianche – foto: LaPresse

De eerste editie van Strade Bianche werd pas gehouden in 2007, maar de Toscaanse grindklassieker heeft zichzelf al een heroïsche status aangemeten. Fabian Cancellara, Philippe Gilbert en Michał Kwiatkowski: allemaal wonnen ze deze unieke wedstrijd over de zogeheten sterrati. ‘Het zesde wielermonument’, is wat je vaak hoort, als het gaat over Monte Paschi Eroica. De koers stelt zelden teleur, en ook de twaalfde editie was er een om duimen en vingers bij af te likken.

3 maart 2018, Siena. Het is 10.45 uur in de hoofdstad van de gelijknamige provincie. In totaal staan er 147 renners aan de start van de twaalfde editie van Strade Bianche. De omroeper leest de namen voor: Michał Kwiatkowski, Peter Sagan, Zdeněk Štybar, Greg Van Avermaet, Alejandro Valverde… De topfavorieten voor de zege in deze Italiaanse klassieker. Aan de start staat echter ook een Belg van Lotto Soudal. Tiesj Benoot wordt niet gerekend tot het kransje topfavorieten, maar hoopt als outsider zijn slag te slaan. Het startschot klinkt.

Het schitterende Toscaanse decor – foto: LaPresse

Kilometerpaal 120, Monteroni d’Arbia. Valpartijen, lekke banden, aanvallen. En dat allemaal in de gietende regen. Strade Bianche is omgetoverd tot een heuse modderpoel. Het is koers! Het peloton is al verschillende keren in stukken gebroken. Voorop rijden Pierre Latour, José Joaquin Rojas en Valentin Madouas: overblijvers van een vroege vlucht. Zij krijgen echter het gezelschap van een elitegroepje, bestaande uit topfavorieten als Kwiatkowski, Sagan en Valverde, maar ook uit Benoot, Wout van Aert en Romain Bardet. Die laatste drie zullen niet veel later een hoofdrol spelen.

Kilometerpaal 130, Monte Sante Marie. Op de achtste onverharde strook valt de koers in een eerste plooi. Het is Bardet die besluit om er vandoor te gaan. Hij krijgt Van Aert met zich mee, die als crosser kickt op deze omstandigheden. Het tweetal rijdt steeds verder weg van een achtervolgende groep, waar de topfavorieten elkaar in een wurggreep houden. Dit is het sein voor Benoot om – samen met acht medevluchters – een tegenaanval op poten te zetten. Hij krijgt de ruimte van de favorieten.

Romain Bardet en Wout van Aert gezamenlijk in de aanval – foto: LaPresse

Voor Benoot betekent het een vlucht naar de glorie, want de jonge Belg beschikt over wonderbenen. Met enkele stevige versnellingen lost hij zijn medevluchters. Alleen zijn landgenoot Pieter Serry spartelt nog even tegen. Op de negende sterrati moet echter ook de Quick-Step Floors-renner passen. Benoot weet binnen een mum van tijd het gat naar de twee koplopers te dichten. Die voelen de bui – letterlijk en figuurlijk – hangen.

Op Le Tolfe (1,1 km, maximaal 18%) – de laatste hindernis van de dag – is het dan zover. Attacco di Benoot! Wat Bardet en Van Aert ook proberen, ze zien de Belg steeds kleiner worden. Op het vertrokken gezicht van de koploper is de helse pijn af te lezen. De renner van Lotto Soudal mag dan slechts 23 jaar zijn, hij ziet er uit als iemand van 55. Bij close-ups herleven de tijden van Philippe Thys, Sylvère Maes en Briek Schotte. Alleen de wollen trui en de reserveband ontbreken. Benoot is echter in zijn element, want op de top heeft hij vijftien seconden voorsprong op zijn moegestreden concurrenten.

Briek Schotte avant la lettre? – foto: Sirotti

Wat volgt zijn twaalf lange kilometers naar finishplaats Siena, waar gefinisht wordt op de vermaarde Piazza del Campo. Voor Benoot voelen die laatste kilometers echter niet aan als een calvarietocht, maar als een overwinningsroes. Hij komt uiteindelijk solo aan, goed voor zijn eerste zege uit zijn carrière. En wat voor een zege! “Het is een droom die uitkomt”, liet hij direct na afloop weten. “Ik ben er trots op dat ik deze koers heb gewonnen. Mensen zullen dit lang blijven herinneren. Ik voelde me vandaag een held!”

Bardet en Van Aert wisten hun aanvallende koers te belonen met de overige podiumplaatsen. Dit ging echter niet zonder slag of stoot, zo blijkt uit een filmpje van een toeschouwer in de laatste kilometer. Van Aert had namelijk zoveel last van krampen, dat hij in de laatste steile kilometer niet meer fatsoenlijk boven kwam. Hij viel zelfs, waarna hij angstvallig probeerde om weer op zijn fiets te kruipen. Het tekent de zwaarte, maar ook heroïek, van een koers als Strade Bianche.

E3 Harelbeke

Niki Terpstra schreeuwt het uit na zijn fameuze solo – foto: Sirotti

De E3 Harelbeke wordt vaak gezien als het ‘broertje van’, maar deze Belgische semiklassieker benadert de Ronde van Vlaanderen het dichtst qua parcours en spektakelwaarde. U kunt zich vast nog wel de editie van 2011 herinneren, toen Fabian Cancellara een zelden vertoond nummer wist op te voeren. De Zwitser kende al vroeg in de wedstrijd pech, zag zich hierdoor in de achtergrond verzeild geraakt, maar wist dankzij een grootse remonte alsnog de wedstrijd te winnen.

Kortom, de E3 Harelbeke staat vaak garant voor spektakel. Zo ook dit jaar. Al kende de koers aanvankelijk een traditioneel verloop. Een kopgroep kreeg een vrijgeleide, terwijl de Belgische ploegen daarachter de koers controleerden. Met nog 108 kilometer te gaan viel de wedstrijd plots in een eerste plooi. Door een massale valpartij brak het peloton in meerdere stukken.

Terpstra en Lampaert op pad – foto: Tim de Waele/Getty Images

Quick-Step Floors – de ploeg van Niki Terpstra, Philippe Gilbert en Zdeněk Štybar – reed op dat moment op kop, en zat dus aan de goede kant van de streep. Minder gelukkig waren favorieten als Oliver Naesen en Sep Vanmarcke. Beide Belgen werden opgehouden door de val en waren op achtervolgen aangewezen. Wat volgde was een flink gevecht om weer vooraan aan te sluiten. Niet veel later zagen Terpstra en Yves Lampaert hun kans schoon.

De twee Quick-Step Floors-renners gingen in de aanval, en wisten al snel een halve minuut uit te lopen op een achtervolgende groep met daarin de overige favorieten, waar Gilbert succesvol de boel wist lam te leggen. Konden Terpstra en Lampaert zo uit de greep blijven van de overige toppers? Met nog dertig kilometer te gaan was de voorsprong ‘slechts’ veertig tellen. En dat op een achtervolgende groep die steeds groter werd, aangezien Naesen en Vanmarcke eindelijk wisten aan te sluiten.

Het podium van de E3 Harelbeke: Gilbert (2e), Terpstra (1e) en Van Avermaet (3e) – foto: Sirotti

Vooraan bleek Terpstra beter dan Lampaert. Die laatste wist net na de Paterberg nog een gaatje te dichten, maar moest op 23 kilometer van de finish zijn teamgenoot definitief laten gaan. De Nederlander vatte zo de laatste twintig kilometer solo aan, met een voorsprong van een halve minuut op de achtervolgers. De 33-jarige kasseienvreter liep op de lange stroken richting Harelbeke uit, maar moest in de kaarsrechte slotkilometers tijd prijsgeven. Zoveel tijd, dat de achtervolgers nog gevaarlijk dichtbij kwamen.

Toch wist Terpstra stand te houden, mede dankzij het afstoppingswerk van een onbaatzuchtige Gilbert. Hierdoor won de renner uit Beverwijk zijn vierde kasseiklassieker, na twee zeges in Dwars door Vlaanderen en zijn triomf in Parijs-Roubaix. “Dit is echt top!”, zo liet hij na afloop aan WielerFlits weten. “Dit is een van de mooiste koersen in Vlaanderen, zeker met dit superzware parcours. Alle toppers staan hier aan de start, dus ik ben blij dat ik op het hoogste treetje sta.” Het bleek de voorbode voor iets veel groters.

Ronde van Vlaanderen

Niki Terpstra schrijft geschiedenis met winst in de Ronde van Vlaanderen – foto: Sirotti

Wim van Est, Jo de Roo, Evert Dolman, Cees Bal, Jan Raas, Hennie Kuiper, Johan Lammerts en Adrie van der Poel. Voor de editie van 2018 hadden acht Nederlanders tien uitgaves van de Ronde van Vlaanderen gewonnen. De Hoogmis, De Ronde, Vlaanderens Mooiste. In België wordt rondom Pasen niet alleen gevierd dat Jezus is verrezen uit de dood, maar ook dat de kasseiklasieker weer wordt verreden. Voor de Vlamingen is De Ronde haast het achtste sacrament, en kan de winnaar – met een beetje verbeelding – worden gezien als de moderne Christusfiguur.

Maar om terug te komen op de Nederlandse winnaars van de Ronde van Vlaanderen. Dit jaar leek de kans groter dan ooit dat iemand in de voetsporen zou treden van Van der Poel, die in 1986 als laatste wist te winnen. Met Niki Terpstra beschikte Nederland namelijk over dé man in vorm, getuige zijn indrukwekkende zege in de E3 Harelbeke. Maar Terpstra wist ook dat het kwartje binnen zijn Quick-Step Floors-ploeg weleens de andere kant zou kunnen opvallen, met toppers als Philippe Gilbert, Zdeněk Štybar en Yves Lampaert.

Het publiek is voltallig aanwezig op de Muur van Geraardsbergen – foto: Sirotti

Op zondag 1 april was het dan zover. De renners gingen om half elf van start in een regenachtig Antwerpen. Het slechte weer schrok het peloton echter niet af, want gekoerst werd er. Pas na zeventig kilometer ontstond de kopgroep van de dag. Vanaf dat moment leken we ons te mogen opmaken voor een klassiek koersverloop, maar dit veranderde op goed honderd kilometer van de streep. In de aanloop naar de Muur van Geraardsbergen steeg de nervositeit aanzienlijk, waardoor flink wat renners tegen de vlakte gingen.

Een van hen was Belgisch kampioen Oliver Naesen, die dit voorjaar een abonnement op pech bleek te hebben. De renner van AG2R La Mondiale moest dan ook in de achtervolging. Hij wist na de Muur echter weer aan te sluiten. Toch bleek dit het begin van een zeer nerveuze Ronde van Vlaanderen, waarin de ontwikkelingen elkaar in rap tempo opvolgden. Want niet alleen Naesen kreeg af te rekenen met pech: ook Peter Sagan en Greg Van Avermaet moesten een scheve situatie rechtzetten.

Tussen de Paterberg en de Koppenberg – op goed zestig kilometer van de finish – gebeurde er iets belangrijks. Dylan van Baarle en Sebastian Langeveld sprongen namelijk weg uit de favorietengroep. Zij kregen het gezelschap van de jonge Deen Mads Pedersen. Dit drietal reed ook na de gevreesde Koppenberg vooruit. Bij de favorieten probeerden Terpstra en Van Avermaet iets te forceren, maar ze wisten aanvankelijk niet weg te raken. Dit was goed nieuws voor de koplopers, die alsmaar verder wegreden. Hét sein voor een viervoudig grote ronde-winnaar om aan de boom te schudden.

Vincenzo Nibali versnelt, Niki Terpstra reageert – foto: Sirotti

Het was namelijk Vincenzo Nibali – bezig aan zijn eerste Ronde van Vlaanderen – die versnelde op 28 kilometer van Oudenaarde. De topfavorieten aarzelden, maar het was Terpstra die als eerste het gevaar zag. De Nederlander reed in één ruk het gat dicht op de Italiaan, waarna hij Lo Squalo uit het wiel kletste op de Hotond. Het volgende mikpunt van Terpstra: de drie koplopers. Hij wist uiteindelijk op de laatste passage van de Oude Kwaremont het gat te dichten, waarna hij als een komeet op en over de moegestreden vluchters ging.

Een dappere Pedersen hield Terpstra nog lang in het vizier, maar zag de Nederlander toch steeds kleiner worden. En wat met de andere favorieten? Die keken vooral naar elkaar, niet bereid om de kastanjes uit het vuur te halen. Het hielp voor hen ook niet mee dat Gilbert én Stybar hun afstoppingswerk tot in de perfectie uitvoerden. Terpstra diepte op de Paterberg ondertussen de kloof uit op zijn naaste belager Pedersen, en leek dan ook op weg naar de zege.

Niki Terpstra rijdt weg van zijn laatste concurrenten op de Oude Kwaremont – foto: Sirotti

Wereldkampioen Sagan probeerde op de Paterberg om toch nog naar Terpstra te rijden, maar hij moest zich niet veel later gewonnen geven na een man-tegen-man gevecht. Terpstra wist zijn voorsprong in de laatste vlakke kilometers met verve te behouden, en mocht dan ook zijn handen in de lucht steken. Pedersen bekroonde een puike race met plaats twee, terwijl Gilbert het Quick-Step Floors-feestje compleet maakte door als derde te eindigen.

“Ongelofelijk, dit is zo gaaf!”, zo besefte Terpstra na afloop meteen de impact van zijn overwinning. “Ik heb altijd gedroomd van Vlaanderen en Roubaix, en nu heb ik ze allebei. Dit is gewoon een droom. Ik bouwde op, ik bouwde op, ik bouwde op en al het bloed spoot naar m’n kop. Het was de liefde, de liefde voor de koers”, kwam hij met een passage van Raymond van het Groenewouds Liefde voor de Muziek op de proppen.

Parijs-Roubaix

Peter Sagan met een oerkreet na zijn zege in Parijs-Roubaix – foto: ASO / B. Bade

Peter Sagan was na de Ronde van Vlaanderen – waarin hij als zesde finishte – allerminst tevreden. De Slowaakse wereldkampioen mopperde over een gebrekkige samenwerking tussen de favorieten, waardoor Niki Terpstra onbedreigd naar de zege kon fietsen. Er ontstond echter ook kritiek op Sagan, die – niet voor het eerst dit seizoen – tekort kwam in een grote klassieker. Bovendien haalde oud-collega én concurrent Tom Boonen uit in het TV-programma Extra Time. “Sagan moet niet zeuren over een gebrek aan samenwerking. Hij is zelf een sleper”, was de Belg keihard.

De kopman van BORA-hansgrohe stond kortom met de nodige ambitie aan de start in Compiègne, vastberaden om zijn critici lik op stuk te geven. Om goed elf uur begonnen 175 renners aan hun Hel van het Noorden, die zeker in het eerste uur wel wat weg had van een helletocht. Het duurde namelijk ruim zestig kilometer voordat er een vluchtgroep wegreed. Het bleek de voorbode voor een nerveuze editie van de helleklassieker, met daarbij een hoofdrol voor een zogeheten sleper.

Michael Goolaerts overleed op slechts 23-jarige leeftijd – foto: Sirotti

De 116e editie van Parijs-Roubaix werd – niet lang na het formeren van de kopgroep – voorzien van een inktzwarte rand. In de buurt van Biastre werd het peloton opgeschrikt door een zware crash van Michael Goolaerts. De jonge Belg van Veranda’s Willems-Crélan werd op de eerste kasseistrook getroffen door een hartstilstand, waardoor hij ten val kwam. De ploeggenoot van Wout van Aert werd gereanimeerd en afgevoerd naar het ziekenhuis van Lille. “Zijn toestand is levensbedreigend”, zo liet de organisatie via een communiqué weten. Om 22.40 uur – lang nadat de laatste renners waren binnengedruppeld in Roubaix – kwam het verschrikkelijke nieuws naar buiten: de 23-jarige Goolaerts was in het bijzijn van zijn familie overleden.

En de koers? Om met het aloude adagium te spreken: de Tour wacht op niemand. Zelfs niet onder deze extreme omstandigheden. Sagan, Terpstra en Vanmarcke: ze ploegden voort, niet wetende wat er zich in de achtergrond afspeelde. Voor de favorieten was vooral de eerstvolgende hindernis belangrijk: het Bos van Wallers. Het bleek het begin van een heus Quick-Step Floors-offensief. Philippe Gilbert en Zdeněk Štybar probeerden er vandoor te gaan, maar werden niet veel later weer ingerekend. Dit bleek hét moment voor Sagan om het initiatief te nemen.

Koplopers Sagan en Dillier op Carrefour de l’Arbre – foto: Sirotti

De wereldkampioen vertrok op kousenvoeten, maar profiteerde optimaal van een moment van onachtzaamheid bij de achtervolgers. Hierdoor liep Sagan uit op de overige favorieten, die al flink begonnen te zweten. De Slowaak wist binnen no time het gat naar Silvan Dillier, Erik Bystrøm en Jelle Wallays te dichten, de laatste overblijvers van de vroege vlucht. Op de beruchte vijfsterrenstrook van Mons-en-Pévèle ging Bystrøm als eerste voor de bijl, terwijl Wallays op 25 kilometer van de finish moest passen. Hierdoor bleven Sagan en Dillier vooraan over. En de achtervolgers? Die bleven hangen op één minuut, ondanks verwoede pogingen van Terpstra om de kloof te dichten.

In de finale kregen we een fascinerend duel voorgeschoteld tussen Sagan en Dillier. Alhoewel: een duel? Het was vooral de Slowaak die het tempo bepaalde, in de hoop om de Zwitser te lossen. Dillier kraakte wel degelijk, maar plooien deed hij niet. Ook niet op de laatste kritieke strook van Carrefour de l’Arbre, waardoor het tweetal gebroederlijk naar de Vélodrome in Roubaix reed. Als ware gladiatoren werden ze binnengehaald door de uitzinnige menigte. Het was Dillier die als eerste de wielerbaan opdraaide, maar de renner van AG2R La Mondiale wist dat hij nagenoeg kansloos was met de veel snellere Sagan aan zijn wiel.

Dillier feliciteert Sagan met zijn overwinning – foto: Sirotti

Dat bleek ook in de eindsprint, want het was de wereldkampioen die als eerste over de streep kwam, met een oerkreet die het hele verhaal vertelde. Sagan was erin geslaagd om met zijn eerste zege in Roubaix de critici de mond te snoeren. Het was ook meteen zijn tweede monumentale zege in zijn carrière, twee jaar na zijn triomf in de Ronde van Vlaanderen. “Dit is geweldig!”, glunderde hij na afloop. “Ik was dit jaar eens niet betrokken bij een valpartij, waardoor ik energie kon sparen. Dit is een geweldig gevoel.”

Terwijl Sagan uitgebreid zijn overwinning vierde, vocht Goolaerts in het ziekenhuis van Lille voor zijn leven. Een groter contrast is haast niet denkbaar.

Ronde van Lombardije

Thibaut Pinot met zijn eerste monumentale zege – foto: Sirotti

Eind mei was Thibaut Pinot nog omgeven door ziekenhuisbedden, infusen en witte doktersjassen. De Fransman leek op weg om op het podium te eindigen van de Giro d’Italia, maar de kopman van Groupama-FDJ moest in de voorlaatste etappe door uitputtingsverschijnselen opgeven. Het was een pijnlijk beeld: een gevleugelde klimmer die – omringd door zijn ploeggenoten – zwalkend de laatste stijgingspercentages moest overwinnen. Hij kwam uiteindelijk veertig minuten na ritwinnaar Mikel Nieve boven op Cervinia. Pinot werd direct na de etappe naar het ziekenhuis vervoerd.

Wie had op dat moment durven denken dat Thibaut Pinot een van de smaakmakers van het najaar zou worden. De Fransman begon de Ronde van Lombardije als topfavoriet, na zijn eerdere zege in Milaan-Turijn. Met wereldkampioen Alejandro Valverde, Daniel Martin, Romain Bardet en dark horse Vincenzo Nibali stonden er echter meerdere toppers aan de start. In Bergamo begonnen Pinot en 167 andere coureurs aan de 112e editie van het Italiaanse herfstmonument.

Vincenzo Nibali en Thibaut Pinot zij-aan-zij op de Civiglio – foto: LaPresse – Fabio Ferrari

Na een traditioneel koersverloop spatte de koers uiteen op de loeisteile flanken van de Muro di Sormano. Het was Primož Roglič die de knuppel in het hoenderhok gooide, maar hij werd vlak voor de top gecounterd door Pinot én Nibali. De Fransman en de Italiaan wisten hier de overige favorieten in de vernieling te rijden. Wereldkampioen Valverde hapte duidelijk naar adem, terwijl Bardet zich helemaal geen illusies meer hoefde te maken. In de afdaling van de Sormano kregen Pinot en Nibali nog wel het gezelschap van Roglič én toptalent Egan Bernal.

Wie van dit viertal mocht zijn naam op de erelijst van Il Lombardia plaatsen? Roglič en Bernal moeten nog minstens één jaar wachten, want het tweetal moest op de slotklim – de Civiglio – passen. We kregen dan ook een duel voorgeschoteld tussen Pinot en Nibali. Het was de Fransman die meerdere malen versnelde, maar Lo Squalo verroerde geen vin. Tot vlak voor de top, toen de Italiaan dan toch moest passen. Nibali bleek een masterclass blufpoker te hebben gespeeld, want hij stond meteen parcheggio.

Thibaut Pinot ziet af in de slotkilometers – foto: Sirotti

Hierdoor begon Pinot met een mooie voorsprong aan de razendsnelle en technische afdaling van de Civiglio. De plek waar hij drie jaar geleden nog uit het wiel werd gereden door een onverschrokken Nibali. Dit keer bleken de rollen omgedraaid, want de Groupama-FDJ-renner wist in de afzink zelfs nog wat uit te lopen op een moegestreden Nibali. Pinot kwam dan ook als winnaar over de streep in Como, voor Nibali, die in twee beurten toch nog uit de greep wist te blijven van de achtervolgers.

Na afloop hechtte Pinot uiteraard grote waarde aan zijn eerste monumentale zege. Vooral het feit dat hij met Nibali de titelverdediger wist te verslaan, maakte hem trots. “Nibali is een speciale coureur. Het is symbolisch om van hem te winnen, vooral hier in Lombardije. Vandaag was een heel goede dag. Ik ben in de beste vorm van mijn carrière.”

Overige koersen

Vincenzo Nibali stunt door te zegevieren in Milaan-San Remo – foto: LaPresse/Spada

Het klassieke wielerseizoen kende kortom weer enkele eendaagse pareltjes. Maar er waren nog meer memorabele klassiekers. Zo was er Vincenzo Nibali, die in Milaan-San Remo een aanstormend peloton wist voor te blijven na een nagelbijtende finale. En wat dan te denken van de Amstel Gold Race, die voor het tweede jaar op rij spektakel bracht. Waar de Limburgse klassieker vroeger pas ontplofte op de Cauberg, begon de finale nu al een stuk vroeger.

Met Gent-Wevelgem en Dwars voor Vlaanderen kregen we nog twee enerverende kasseiklassiekers voorgeschoteld. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het Waalse tweeluik. De Waalse Pijl werd dit jaar – eindelijk – op het scherpst van de snede verreden, maar we kregen alsnog een koninklijke spurt op de Muur van Huy. De 104e editie van Luik-Bastenaken-Luik viel wellicht wat tegen, maar met Bob Jungels kregen we wél een verrassende winnaar. En vergeet tot slot niet de Clásica San Sebastián en de Bretagne Classic. Beide koersen kenden het nodige spektakel.