Koen Middendorp

• dinsdag 6 december 2022 om 19:45

In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2022? Elke werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de beste wielrenner van 2022.

De nieuwe edtie van RIDE Magazine is nu verkrijgbaar! Onze nieuwe 188 pagina’s dikke voorjaars-editie staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Mathieu van der Poel, Lotte Kopecky, Demi Vollering, Sepp Kuss en Matej Mohoric. Verzeker je van jouw exemplaar en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

Wout van Aert

We beginnen met een renner die inmiddels niet meer weg te denken is uit de eindejaarslijstjes. Wout van Aert kende ook in 2022 weer een seizoen met vele hoogtepunten, mooie overwinningen, straffe stoten en een stevig portie drama. De polyvalente Belg van Jumbo-Visma begon zijn wegcampagne in eigen land, in het koersmaffe Vlaanderen met de traditionele opener van het voorjaar. In Omloop Het Nieuwsblad liet Van Aert er geen gras over groeien en wist hij meteen zijn eerste mooi vis binnen te hengelen. Na een indrukwekkende machtsontplooiing op de Bosberg, soleerde hij naar winst in Ninove.

Met een eerste semiklassieker op zak zette Van Aert zijn alternatieve voorbereiding door richting zijn grote doelen in het voorjaar: Milaan-San Remo, maar toch met name de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. De Belgische kampioen was erop gebrand om dit jaar wél toe te slaan in de heilige wielerkoersen voor kasseienvreters. Hij liet zelfs zijn geliefkoosde Strade Bianche schieten en zette dit jaar in Parijs-Nice (en dus niet Tirreno-Adriatico) de puntjes op de i. Ook in de ‘Koers naar de Zon’ was Van Aert alomtegenwoordig. Hij won niet alleen de individuele tijdrit en de puntentrui, maar zorgde er bijna eigenhandig voor dat zijn ploegmaat Primož Roglič de ronde kon winnen.

Van Aert leek met andere woorden helemaal klaar voor de belangrijkste wielerweken in het voorjaar. Zijn eerste hoofddoel, Milaan-San Remo, verliep nog niet naar wens, maar vervolgens won hij op imponerende wijze de E3 Saxo Bank Classic. Het was genoeg om als topfavoriet naar de Ronde van Vlaanderen te trekken, maar een coronabesmetting op een wel zeer slecht moment gooide roet in het eten. Geen eerste zege in ‘De Hoogmis’ dus, aangezien Van Aert niet kon starten in Vlaanderens Mooiste. Ook de Amstel Gold Race kwam te vroeg voor Van Aert, die zich vervolgens wel wist te revancheren met podiumplekken in Parijs-Roubaix (2e) en Luik-Bastenaken-Luik (3e).

Na een voorjaar met twee gezichten werd het vizier gericht op de Tour de France. Na een goede generale repetitie in het Critérium du Dauphiné (twee ritzeges + de groene puntentrui) kende Van Aert ook weer een bijzonder succesvolle Ronde van Frankrijk. Als rittenkaper, sprinter, rasaanvaller, tijdrijder, meesterknecht, manusje-van-alles, modelploegmaat en sportieve patron van het peloton. Met drie ritoverwinningen en een eerste groene trui (de eerste Belgische winnaar van het groen sinds Tom Boonen in 2007) was het op persoonlijk vlak een zeer succesvolle ronde voor Van Aert, die echter ook van onschatbare waarde was voor zijn ploegmaat en eindwinnaar Jonas Vingegaard.

Na een onvergetelijke Tour de France had Van Aert nog één wedstrijd met rood omcirkeld in zijn agenda: het wereldkampioenschap wielrennen in het Australische Wollongong. In aanloop naar de mondiale titelstrijd was hij weer de regelmaat zelve met top 3-noteringen in de BEMER Cyclassics, Grand Prix de Montréal, maar bovenal winst in de Bretagne Classic. Van Aert stond dan ook met het nodige vertrouwen aan de start van het WK, maar moest genoegen nemen met een rol in de schaduw van zijn landgenoot Remco Evenepoel. Die laatste soleerde op grandioze wijze naar de regenboogtrui, Van Aert eindigde als vierde.

Remco Evenepoel

Wout van Aert is niet de enige Belgische wielrenner die kans maakt op de uitverkiezing ‘wielrenner van het jaar’, want uiteraard mag ook Remco Evenepoel niet ontbreken in onze lijst. 2022 was veel, maar bovenal een grand-cru jaar voor de coureur van Soudal-Quick Step. In het verleden werd er nog weleens laatdunkend gedaan over de prestaties van Evenepoel. Zeer mooi, maar het is slechts een…, werd er dan vaak gezegd. Dergelijke kanttekeningen lijken nu verleden tijd, aangezien de nog altijd maar 22-jarige coureur uit Schepdaal dit jaar enkele zeer prestigieuze overwinningen wist te boeken.

Maar beginnen doen we ook nu bij het begin. Evenepoel begon zijn wielercampagne dit jaar al vrij vroeg, in de Ronde van Valencia. De allrounder begon meteen met een sportieve knal aan het nieuwe seizoen, aangezien hij in de openingsrit naar de zege soleerde. In de strijd om de eindzege kwam Evenepoel net tekort ten opzichte van Aleksandr Vlasov, maar met een tweede plek in het eindklassement kon de Belg met een tevreden gevoel terugkijken op zijn eerste koers van het seizoen. In de daaropvolgende Volta ao Algarve was het wél kassa voor Evenepoel, die niet voor het eerst in zijn nog jonge carrière wist toe te slaan in de tijdrit.

Na deze inleidende beschietingen kreeg Evenepoel de kans om zich te meten met de wereldtop in het rondewerk. Eerst in Tirreno-Adriatico, vervolgens in de Ronde van het Baskenland. In die eerste koers zakte hij na een goed begin door het ijs in de koninginnenrit naar Carpegna, in de Ronde van het Baskenland kwam hij al een stuk beter voor de dag en eindigde hij na een knotsgekke slotrit als vierde in de algemene rangschikking. Het bleek een ideale opmaat naar de Ardennenklassiekers. In Luik-Bastenaken-Luik beleefde Evenepoel – en we overdrijven niet – zijn echte doorbraak als afmaker op het allerhoogste niveau.

En Evenepoel won niet zomaar het vierde wielermonument van het seizoen. Nee, hij deed het met de voor hem zo kenmerkende panache. Op de Redoute plaatste de Quick-Step-Alpha Vinyl-kopman de beslissende aanval uit de favorietengroep. Dit bleek het begin van een fameuze maar bovenal succesvolle solo, op weg naar de eerste Belgische overwinning in Luik sinds Philippe Gilbert in 2011. “Het was mijn beste dag op de fiets ooit. En dit is dan de perfecte dag om een geweldige dag te hebben. Ik heb het gevoel dat ik terug op topniveau ben. Alleen toekomen hier in Luik is heel moeilijk, het is echt geweldig”, liet hij na afloop weten.

Met zijn zege in Luik-Bastenaken-Luik viel er een sportieve last van de schouders van Evenepoel, en het bleek ook niet de laatste grote overwinning van hem in 2022. Zo zegevierde hij in aanloop naar de Vuelta a España voor een tweede keer in de Clásica San Sebastián, ook nu weer na een imponerende solistische onderneming. En daar bleef het niet bij, want Evenepoel schreef in de Vuelta nog meer (Belgische) wielergeschiedenis, door er na een drie weken durende rollercoaster met de eindzege vandoor te gaan. Hij trad daarmee in de voetsporen van Johan De Muynck, die in 1978 de Giro d’Italia won en lange tijd de laatste Belgische winnaar was van een grote ronde.

In Luik-Bastenaken-Luik bewees Evenepoel dat hij een grote klassieker kan winnen, in de Vuelta a España vestigde hij zijn naam als succesvol ronderenner. Alsof dat nog niet genoeg was, volgde in het Australische Wollongong de kers op een al bijzonder fraaie taart. Op het WK wielrennen veroverde Evenepoel een bronzen medaille op de tijdrit, maar het sportieve hoogtepunt moest nog komen in de wegrit. Evenepoel kroonde zich namelijk, na een solo van ruim twintig kilometer, op grootse wijze tot de nieuwe wereldkampioen. En zo ging hij met een topklassieker, grote ronde en de regenboogtrui de wintermaanden in, als de nieuwe ster van het internationale wielrennen.

Tadej Pogačar

Als we het hebben over het seizoen van Tadej Pogačar, leggen we al gauw de nadruk op zijn nederlaag in de Tour de France. Wat we gemakshalve dan even vergeten, is dat de Sloveen dit jaar wel weer de nodige grote koersen wist te winnen. De meeste renners kunnen allemaal maar dromen van winst in de Ronde van Lombardije en Strade Bianche, laat staan in één seizoen. En daar bleef het niet bij voor de kopman van UAE Emirates, die ook op rondegebied de nodige adelbrieven wist te verzamelen en – wat toch ook niet onbelangrijk is – met zijn manier van koersen de wielerfan weer op de banken wist te krijgen.

Pogačar begon ook dit jaar weer als een wervelwind aan het seizoen. Na de UAE Tour, Strade Bianche en Tirreno-Adriatico kon hij nog altijd een perfect rapport overleggen. In de UAE Tour wist hij de sponsors te plezieren door na een spannend duel af te rekenen met Adam Yates, in Strade Bianche reed hij de verzamelde tegenstand volledig aan gort en in Tirreno-Adriatico stond er opnieuw geen maat op de geweldenaar uit Komenda. Zijn eerste nederlaag leed hij pas in Milaan-San Remo. Pogačar deed er wel alles aan om weg te rijden op de Poggio, maar slaagde niet in zijn missie en kwam als vijfde over de streep.

Pogačar richtte zijn blik vervolgens op de kasseienklassiekers, waar hij zich eens wilde testen met het oog op de toekomst. Een natuurtalent als Pogačar heeft echter geen tot nauwelijks last van aanpassingsproblemen en dus deed hij ook in het Vlaamse werk vrolijk mee om de knikkers. In Dwars door Vlaanderen brak een gebrek aan ervaring hem nog enigszins op, maar dit maakte hij meer dan goed in de Ronde van Vlaanderen. Hij was namelijk de man die de koers in handen nam en met zijn versnellingen op de Oude Kwaremont en Koppenberg het peloton uiteen wist te rijden. Helaas voor Pogačar was er één renner in staat om te volgen: Mathieu van der Poel.

De Nederlander wist met hangen en wurgen het wiel van zijn Sloveense tegenstrever te houden en vloerde hem na een nagelbijtende slotfase in de sprint. Pogačar finishte zelfs niet op het podium en bleef zo met een kater achter, maar mocht wel trots zijn op zijn prestatie. Na Vlaanderens Mooiste hoopte Pogačar in Luik-Bastenaken-Luik sportieve revanche te nemen, maar door het overlijden van zijn schoonmoeder liet hij La Doyenne aan zich voorbijgaan. In plaats daarvan nam hij de tijd om bij te komen en de batterijen weer op te laden voor zijn hoofddoel van het seizoen: een derde opeenvolgende Tourzege.

Pogačar botste in de Ronde van Frankrijk echter op een beresterke Jonas Vingegaard en Jumbo-Visma. De tweevoudige Tourwinnaar begon overigens nog uitstekend aan de ronde, ging na tien etappes gewoon aan de leiding, maar werd in de bergen vakkundig gesloopt door Jumbo-Visma. In de Alpenrit naar de Col du Granon ging hij kopje onder, verloor meer dan drie minuten op een ontketende Vingegaard en bleek vervolgens niet meer in staat om de verloren tijd goed te maken. Na eindoverwinningen in 2020 en 2021, moest hij dit jaar genoegen nemen met de meest ondankbare ereplaats: tweede.

Pogačar ging echter niet bij de pakken neerzitten en wist zich in het najaar weer op te richten, met zeges in de GP de Montréal, Tre Valli Varesine en (voor een tweede opeenvolgende keer) de Ronde van Lombardije. Alleen het WK liep uit op een teleurstelling, maar verder mag de Sloveen toch weer tevreden terugkijken op zijn seizoen.

Jonas Vingegaard

Als we puur kijken naar het aantal overwinningen afgelopen seizoen, komt Jonas Vingegaard niet in de buurt van de eerder genoemde renners in dit eindejaarslijstje. En toch hoort de Deense klimmer thuis in het rijtje, als winnaar van de grootste wielerkoers op aarde. De renner van Jumbo-Visma mag zich vanaf nu voor eeuwig een Tourwinnaar noemen. De Tour de France winnen, het is maar weinig renners gegeven, maar Vingegaard slaagde er dit jaar in om de schier onklopbare Tadej Pogačar op de knieën te krijgen. Met hulp van zijn ploeg Jumbo-Visma, dat staat buiten kijf, maar Vingegaard was duidelijk ook de beste klimmer in de ronde.

Vingegaard begon zijn seizoen overigens ook in Frankrijk. In de Faun-Ardèche Classic kwam hij nog niet in het stuk voor, maar in zijn tweede wedstrijd van 2022 was het wel meteen raak. In de Drôme Classic versloeg hij Guillaume Martin en Benoît Cosnefroy na een lastige koers met de nodige hoogtemeters. Vingegaard werd vervolgens keurig tweede in Tirreno-Adriatico, achter de ongenaakbare Pogačar, maar voor mannen als Mikel Landa, Richie Porte, Jai Hindley en Remco Evenepoel. Ook in de Ronde van het Baskenland liet hij zich van voren zien, al was zijn optreden (6e) ook geen daverend succes.

Na een mislukte Ardennencampagne stond voor Vingegaard alles in het teken van de Tour de France. In het Critérium du Dauphiné liet hij zich al van zijn beste kant zien. De eindzege ging naar zijn ploeggenoot en kopman Primož Roglič, maar Vingegaard maakte bergop bij momenten een sterkere indruk, won de slotetappe met aankomst op Plateau de Solaison en mocht als tweede man mee het eindpodium op. Door zijn sterke optreden, en vooral zijn tweede plaats in de Tour van 2021, ging de Deen als mede-kopman van start in de 2022-editie van de Ronde van Frankrijk.

Bij de start van de ronde waren de meeste ogen nog gericht op Roglič, maar de Sloveen ging niet voor het eerst in een belangrijke wedstrijd tegen de grond en moest na de veertiende etappe gedesillusioneerd opgeven. Net op het moment dat Vingegaard stevig aan de leiding stond en alle hulp wel kon gebruiken om zijn grootste tegenstrever Tadej Pogačar van zich af te houden. De Deen bleek echter overduidelijk de sterkste klimmer in de Tour, wat hij liet zien in de zwaarste bergetappes van de ronde naar de Col du Granon en Hautacam. Vingegaard wist, met hulp van een ijzersterke ploeg en Wout van Aert in het bijzonder, de koers in zijn voordeel te beslissen.

In de laatste Pyreneeënrit naar skioord Hautacam nam Vingegaard de laatste twijfels weg door Pogačar de genadeklap te geven, en zo Denemarken een tweede Tourzege te bezorgen, na de eerste en nog altijd veelbesproken triomf van Bjarne Riis in 1996. “Het is ongelooflijk. Nu heb ik eindelijk de Tour gewonnen. De Tour is de grootste wedstrijd ter wereld en de grootste koers die je kan winnen. En ik heb het gedaan. Niemand kan me dit nog afpakken nu”, klonk het na drie weken afzien. De grote vraag is nu of Vingegaard kan bevestigen en zichzelf in 2023 kan opvolgen als Tourwinnaar. Maar die eerste Tourzege, die is in elk geval binnen.

Eervolle vermeldingen

Wout van Aert, Remco Evenepoel, Tadej Pogačar en Jonas Vingegaard zijn toch wel de uitblinkers van het voorbije wielerseizoen bij de mannen, maar we willen ook nog even stilstaan bij de Giro-zege van Jai Hindley. De Australische klimmer van BORA-hansgrohe was twee jaar geleden al eens tweede in La Corsa Rosa, maar was dit jaar de beste in de Italiaanse ronde door in de allerlaatste bergrit Richard Carapaz uit het roze te fietsen. Goed voor zijn eerste eindoverwinning in een grote ronde, een mijlpaal voor Hindley en het Australische wielrennen.

Jai Hindley – foto: Cor Vos

We hebben in 2022 ook weer genoten van Mathieu van der Poel, al was het voor de Nederlander tevens een zeer bewogen jaar met de nodige ups en downs. In het voorjaar wist hij – ondanks een verre van vlekkeloze voorbereiding – met Dwars door Vlaanderen en de Ronde van Vlaanderen twee klassiekers te winnen. Daar kwam nog een ritzege in de Giro d’Italia bij, met als mooie bonus enkele dagen de roze leiderstrui. Daar staat tegenover dat de Tour de France uitdraaide op een deceptie en zijn najaar werd overschaduwd door het inmiddels veelbesproken hotelincident, de nacht voor de WK-wegrit.

Verder kende Mads Pedersen een bijzonder sterk seizoen, met als sportieve uitschieters drie ritzeges én de groene puntentrui in de Vuelta a España. Ook mannen als Jasper Philipsen (twee ritzeges in de Tour, waaronder de slotrit met aankomst op de Avenue des Champs-Élysées), Fabio Jakobsen (ritwinst in de Tour en de Europese titel in München), Primož Roglič (winst in Parijs-Nice en het Critérium du Dauphiné, maar ook zeer veel pech in de grote rondes), Dylan van Baarle (zegevierend in Parijs-Roubaix) en Arnaud Démare (drie ritoverwinningen in de Giro d’Italia en Parijs-Tours) verdienen een eervolle vermelding.

Stem hier op jouw favoriet!