Zondag vormt de wegwedstrijd voor elite-mannen de afsluiter van het EK wielrennen in Trentino. De renners krijgen een zwaar parcours voor de wielen geschoven met eerst een lange lus in de omgeving van de Monte Bondone, voordat zij op de lokale ronde in Trento aankomen. WielerFlits blikt uitgebreid vooruit op het parcours en de favorieten!

Historie

Voor het eerste Europese kampioenschap op de weg voor elite-mannen moeten we niet ver terug in de tijd. De junioren en beloften betraden al langer het strijdtoneel voor de Europese sterrentrui, maar de elite-renners doen dat pas sinds 2016. Dat jaar moest het EK eigenlijk plaatsvinden in de badplaats Nice, aan de Franse Côte d’Azur. Omdat na een terroristische aanslag de veiligheid niet kon worden gewaarborgd, werd uitgeweken naar Plumelec in Bretagne.

Het nieuwe EK zorgde niet bij iedereen voor enthousiasme. “Ik moet straks acht renners afstaan aan verschillende nationale ploegen. En wat krijg ik ervoor terug? Dat ze straks een wedstrijd rijden in een shirt en broek waar mijn sponsors niet of nauwelijks op terug te vinden zijn? Voor de rest ben ik er alleen maar geld aan kwijt”, zei Patrick Lefevere. Hij kreeg bijval van Marc Sergeant. “We zitten nu al met een overvolle kalender. Om daar dan nog eens een koers bij te duwen?”

Het parcours in Plumelec bestond uit een omloop van 13,9 kilometer, die zeventien keer moest worden afgelegd. Met Peter Sagan kreeg het EK voor elite-renners een klinkende eerste naam op de erelijst. De Slowaakse renner, toen nog met lang haar tot in zijn nek, won de eindsprint van een fors uitgedund peloton, vóór Julian Alaphilippe en Daniel Moreno. Vaak heeft Sagan zijn Europese trui overigens niet gedragen, omdat hij in die periode ook de regerende wereldkampioen was.

Later dat jaar maakte initiator UEC bekend dat het volgende EK wielrennen in het Deense Herning zou worden gehouden, op een parcours met kansen voor sprinters. Hoezeer sommige renners het met late aanvallen ook probeerden, een compact peloton stormde af op de aankomst. Uiteindelijk was het Alexander Kristoff die het haalde vóór Elia Viviani, die vond dat de sterke Noor van zijn lijn was afgeweken. Moreno Hofland legde beslag op de bronzen medaille.

In 2018 trok het circus naar het Schotse Glasgow, waar het EK wielrennen onderdeel was van een multisportevenement van zeven sporten. Na 230,4 kilometer kroonde Matteo Trentin zich tot de derde Europese kampioen bij de elite-renners. In de laatste rechte lijn sprintte de Italiaan sneller dan Mathieu van der Poel en Wout van Aert, die deel uitmaakten van een kopgroep die op zo’n vijftig kilometer van de finish was weggereden uit het uitgedunde peloton.

Trentin verslaat Van Aert en Van der Poel in 2018 – foto: Cor Vos

Vanaf 2019 besloot de UEC de koersen op het EK voortaan korter te laten zijn, om de wedstrijden voor zowel publiek als media aantrekkelijker te maken. Het parcours voor de elite-mannen mocht ‘nog maar’ tussen de 150 en 180 kilometer bedragen. Het eerste EK-nieuwe stijl werd verreden in Nederland, in het Noord-Hollandse Alkmaar. Daar werden de Kanaalkade en de kasseien van de Munnikenweg schoongeveegd voor het 172,6 kilometer lange kampioenschap.

Veel publiek kwam af op de mannenkoers om de renners door het stadscentrum te zien kronkelen en ook op de Munnikenweg stonden de toeschouwers rijendik. Zij zagen Pascal Ackermann, Yves Lampaert en Elia Viviani in de laatste ronde samen voorbij stuiven over de kasseien. Lampaert en Viviani, toen nog ploeggenoten bij Deceuninck-Quick-Step, speelden het spel slim uit. Lampaert trok uiteindelijk de sprint aan voor Viviani, die het werk vervolgens vakkundig afmaakte.

Alle winnaars EK wielrennen – wegrit mannen
2020: Giacomo Nizzolo
2019: Elia Viviani
2018: Matteo Trentin
2017: Alexander Kristoff
2016: Peter Sagan

De hoofdrolspelers Viviani, Ackermann en Lampaert in 2019 – foto: Cor Vos

Vorig jaar

Trentino was de beoogde locatie voor het EK van 2020, maar vanwege de coronapandemie werd het kampioenschap in de Italiaanse regio met een jaar opgeschoven. Net als in 2016 werd het alternatief in Bretagne gevonden, ditmaal in Plouay – een plaats met een rijke wielergeschiedenis. Het EK werd enkele dagen voor de start van de Tour de France gehouden. Renners die ook de Ronde van Frankrijk wilden rijden, hadden na de titelstrijd nog drie dagen om zich aan de Côte d’Azur te melden voor de Grand Départ in Nice.

De wegkoers werd verreden op een heuvelachtig parcours van 13,7 kilometer, dat dertien keer moest worden afgelegd. Elke ronde moest 195 meter hoogteverschil worden overbrugd, wat op het einde van de koers zeker moest gaan meetellen. Samenvattend was het een behoorlijk lastig parcours, deels over vrij smalle en kronkelige landwegen en meerdere selectieve passages. Het leek een parcours voor explosieve renners met een flinke technische bagage, waardoor voor de favorietenrol al snel naar Mathieu van der Poel werd gekeken.

Van der Poel toont zich – foto: Cor Vos

En de veelzijdige Nederlander liet zich zien. Met nog 51 kilometer te koersen deelde hij een eerste speldenprik uit, maar de rest zat op het wiel. Op 29 kilometer van de streep trok Van der Poel nog eens hard door, wat ervoor zorgde dat een klein groepje zich afscheidde. Het peloton kon echter terug aansluiten. Van der Poel probeerde het nog twee keer, maar met een compact peloton werd aan de laatste ronde begonnen. Nog 13,7 kilometer restte tot de beslissing van dit vijfde Europese kampioenschap.

Het kwam aan op de laatste beklimming van de Côte du Pont-Neuf. Tom Pidcock probeerde het net onder de top, maar de getalenteerde Brit kreeg geen steun en dus moest een eindsprint de beslissing brengen. Davide Ballerini trok de sprint aan voor zijn landgenoot Giacomo Nizzolo en die rondde zijn leadout perfect af. Arnaud Démare werd tweede, Pascal Ackermann mocht net als een jaar eerder als derde mee het podium op. Van der Poel kwam als vierde over de streep en Jasper Stuyven completeerde de top-5.

Uitslag EK wielrennen – wegrit mannen 2020
1. Giacomo Nizzolo (Italië) in 4u12m23s
2. Arnaud Démare (Frankrijk) z.t.
3. Pascal Ackermann (Duitsland) z.t.
4.  Mathieu van der Poel (Nederland) z.t.
5.  Jasper Stuyven (België) z.t.

Nizzolo wint de eindsprint – foto: Cor Vos

Parcours

Het 179,2 kilometer lange parcours in de regio Trentino bestaat uit twee delen: een lange aanloop van 73,4 kilometer en een plaatselijk circuit door en rond Trento van 13,2 kilometer, dat acht keer moet worden afgelegd. Giacomo Nizzolo ging de route vorig seizoen al eens verkennen. Volgens de uittredende kampioen is het ‘een erg interessant parcours met veel mogelijkheden’. “Zwaar, maar sprinters die een klim over kunnen komen zijn hier zeker niet kansloos. Dit wordt een mooie en vermakelijke koers om te zien”, voorspelde de Milanese sprinter.

Het Piazza Duomo in de Giro d’Italia van 2018 – foto: Cor Vos

Gestart wordt op het Piazza Duomo van Trento, op het plein voor de middeleeuwse Cattedrale di San Vigilio. Rond de Neptunus-fontein in het midden zitten meerdere koffietentjes, bars, cafés en restaurants, vanwaar je uitkijkt op de bergen waartussen de stad is ingeklemd. Door het centrum gaat de route naar de oevers van de Adige, de een-na-langste rivier van Italië. De koers zit dan nog in de geneutraliseerde zone. Als de renners bij het wetenschapsmuseum MUSE aankomen, wordt de wedstrijd officieel op gang gebracht.

De renners steken al snel de rivier de Adige over, waarna ze langs de opvallende oude abdij van Sant’Apollinare rijden. Bij het buiten rijden van Trento begint de weg al omhoog te gaan, naar de klim van Cadine. Daarna wordt het meer van Terlago gepasseerd, dat wordt gezien als een waar vissersparadijs door de talloze verschillende soorten vissen die er in het water zwemmen. Na een afdaling loopt de weg weer op naar Vezzano. Vervolgens gaat de koers de Valle dei Laghi in, de vallei die het meer van Toblino met het Gardameer verbindt.

Daar liggen onder andere het meer van Santa Massenza, het schilderachtige kasteel en meer van Toblino, het meer van Cavedine, het natuurreservaat Marocche di Dro en het middeleeuwse fort Castel Drena op de route. Het kasteelstadje Drena is tevens het keerpunt van de lange lus van dit Europees kampioenschap. Vanaf hier gaat het parcours terug naar Trento èn begint de weg weer omhoog te lopen, op de Passo Sant Udalrico naar Vigo Cavedine.

Eenmaal op de top gaat de route over een Strade Provinciale omlaag langs het Castel Madruzzo terug naar Vezzano, waar de renners na vijftien kilometer al een keer doorheen zijn gekomen. Dan staat de route uitgepijld naar Sopramonte, waar de klim van de Monte Bondone naar het skioord Candriai begint: een uitdagende klim, die kansen biedt voor een aanval van ver om zo de snelle mannen pijn te doen nog vóór de plaatselijke ronde in Trento. Na een technische afdaling komen de mannen aan in de start- en aankomststad.

Zodra de renners de Torre Vanga in het vizier krijgen, weten ze dat de finaleronde kan beginnen. Over de straatklinkers van de Via Roma doorkruisen de renners Trento. Eenmaal aan de rand van de stad loopt de weg weer omhoog naar de klim van Povo (3,6 km aan 4,7%), de scherprechter op de plaatselijke ronde die dus acht keer terugkomt. Sprinters moeten aanklampen, want de klim biedt mogelijkheden voor renners die een sprint willen ontlopen. Vanaf de top begint meteen de afdaling naar het stadscentrum.

De laatste kilometer is heel technisch met twee haakse bochten in de laatste vijfhonderd meter. Daarin kunnen ook de kasseitjes van de smalle Via Roma een belangrijk obstakel vormen als het plaatselijke circuit er nat bij ligt. Met nog 250 meter op de EK-teller gaan de renners rechtsaf de Via Rodolfo Belenzani in, die uiteindelijk uitmondt op de plaats waar het circus om kwart voor een ook is begonnen, namelijk de Piazza Duomo. Na 179,2 kilometer weten we wie de opvolger is van de Europese kampioen van 2020, Giacomo Nizzolo.

Start: 12.45 uur
Finish: tussen 16.43 en 17.07 uur
Afstand: 179,2 kilometer

Favorieten

Op de laatste dag van het EK wielrennen in Trentino zijn dus de elite-mannen aan de beurt om te strijden voor de Europese kampioenstrui. Voor pure sprinters is het parcours normaal gesproken te zwaar, maar de finaleronde is ook weer niet overdreven veeleisend. Het parcours biedt kansen om van ver de debatten te openen, de plaatselijke omloop door en rond Trento is voor de sterkere allrounders op het lijf geschreven. Mogelijk zullen de mannen die het niet op een sprint willen laten aankomen ervoor kiezen om de klim van Povo als springplank te gebruiken.

Sonny Colbrelli – foto: Cor Vos

Het is duidelijk dat Italië tijdens het Europees kampioenschap in eigen land sterk voor de dag wil komen. De Italianen kunnen opgaan voor hun vierde titel op rij na zeges van Matteo Trentin, Elia Viviani en Giacomo Nizzolo. Van het drietal is Trentin de enige renner aan de start in Trento – tot teleurstelling van Nizzolo, die zijn titel niet mag verdedigen. Trentin was in de Vuelta in goede vorm, maar winnen blijkt al twee seizoenen aartsmoeilijk voor de renner van UAE Emirates. Toch slaagt hij er vaak in te pieken op een internationaal kampioenschap.

Trentin kan het na een lastige koers afmaken, maar dat kan ook zijn landgenoot Sonny Colbrelli. Die is bovendien aan een van de beste seizoenen uit zijn carrière bezig. De regerende Italiaanse kampioen maakte deze zomer indruk in de Tour de France met onder meer een derde plaats in de bergetappe naar skioord Tignes. Onlangs schreef hij met een etappezege het eindklassement van de Benelux Tour op zijn naam. Daarmee kunnen we Colbrelli in hoogvorm aan de start van dit EK wielrennen verwachten.

Matteo Trentin – foto: Cor Vos

Italië heeft echter meer opties. Denk aan wereldkampioen tijdrijden Filippo Ganna, die vorig jaar in de Giro d’Italia liet ziet ook op bergachtig terrein goed uit de voeten te kunnen. Gianni Moscon is uit de regio Trento afkomstig en kent dus de omgeving. De INEOS-renner maakte vooral eerder dit jaar indruk in de Tour of the Alps, waar hij twee etappes won. Zeg je heuvelkoersen, dan zeg je al snel Diego Ulissi. Maar de Italiaanse puncheur moet het vooral hebben van aankomsten heuvelop, terwijl de finish in Trento technisch, maar vlak is.

Mattia Cattaneo was deze zomer een van de attractieve renners in de Tour de France. Zo werd hij onder meer tweede in de bergetappe naar Tignes en finishte hij de twee tijdritten naar Laval en Saint-Émilion allebei in de top-10. En dan zijn er nog twee jonge talenten. Giovanni Aleotti won dit seizoen met een etappezege de lastige Sibiu Tour en was tweede in de heuvelachtige Circuito de Getxo. Andrea Bagioli trok vroeg in het seizoen de winst naar zich toe in de Royal Bernard Drôme Classic, maar miste een deel van het jaar als gevolg van een knieblessure.

Remco Evenepoel – foto: Cor Vos

Bij België ontbreekt vice-olympisch kampioen Wout van Aert, die zich in de Tour of Britain op het WK in Vlaanderen en Parijs-Roubaix voorbereidt. Maar ook met WK-gangers Victor Campenaerts, Remco Evenepoel en Dylan Teuns kunnen de Belgen goed voor de dag komen. Campenaerts liet afgelopen week zijn goede vorm zien door derde te worden in de Benelux Tour. Evenepoel kampte in de ronde door Nederland en België met maagklachten en besloot vroegtijdig uit te stappen om naar het EK toe te herstellen.

Evenepoel heeft natuurlijk de kwaliteiten om de koers al van ver aan te wakkeren en de wedstrijd via een lange solo naar zich toe te trekken. Maagproblemen voorkwamen dan wel dat hij zich in de Benelux Tour om de overwinning kon mengen, maar dat het met de benen wel snor zit, liet hij vorige maand zien met successen in de PostNord Danmark Rundt, de Druivenkoers-Overijse en de Brussels Cycling Classic. Teuns won eerder deze zomer een Touretappe na een fraaie solo en was onlangs nog vierde in de Deutschland Tour.

Stan Dewulf komt net uit de Vuelta a España en was eerder dit seizoen knap tweede achter Quinn Simmons in de Tour de Wallonie. Philippe Gilbert krijgt tijdens het EK wielrennen de kans te laten zien dat zijn niet-selectie voor het WK in Vlaanderen onterecht is. Ook Ben Hermans is een naam om rekening mee te houden. De renner van Israel Start-Up Nation won afgelopen maand nog de Noorse Arctic Race. Harm Vanhoucke, eind juli tweede achter Michael Storer in de Tour de l’Ain, en Gianni Vermeersch maken de selecte van België compleet.

Tadej Pogačar – foto: Cor Vos

Bij Slovenië zijn veel ogen op Tadej Pogačar gericht, maar de Tourwinnaar is niet de enige topper bij de Slovenen. Matej Mohorič werd afgelopen week met een ritzege in Geraardsbergen tweede in de Benelux Tour en zette daarmee een sterke reeks (twee etappezeges in de Tour en tweede in de Clásica San Sebastián en de Ronde van Polen) moeiteloos voort. Pogačar zou al vroeg kunnen openen in de koers, terwijl Mohorič met zijn klim- èn daalkwaliteiten de slotronde rond Trento en de beklimming van Povo kan afwachten. Vuelta-winnaar Primož Roglič laat het EK aan zich voorbijgaan.

Julian Alaphilippe ontbreekt in de selectie bij Frankrijk, waarin Guillaume Martin te elfder ure werd vervangen vanwege de gevolgen van een valpartij in de Vuelta. Desondanks hebben de Fransen meerdere opties voor het EK in Frankrijk. Romain Bardet is dit seizoen helemaal opgeleefd, wat al resulteerde in etappezeges in de Vuelta a Burgos en La Vuelta. Warren Barguil won vorige maand de lastige Tour du Limousin door collega-EK-gangers Franck Bonnamour en Pierre-Luc Périchon te verslaan.

Ook Bonnamour is aan een sterke periode bezig. De renner van B&B Hotels werd deze zomer tot strijdlustigste renner van de Tour uitgeroepen en werd daarna tweede in de Limousin, zesde in de Bretagne Classic en zevende in de Tour Poitou-Charentes. Benoît Cosnefroy komt de laatste jaren tot ontbolstering en won vorige maand de Bretagne Classic door Julian Alaphilippe te kloppen. Vervolgens won hij ook de Tour du Jura. Valentin Madouas juichte dan weer in La Poly Normande en reed daarna in de Bretagne Classic, de Tour du Jura en de Tour du Doubs naar de top-10.

Romain Bardet – foto: Cor Vos

En wat kunnen we al verwachten van Thibaut Pinot? De klimmer van Groupama-FDJ, voormalig winnaar van de Ronde van Lombardije, laste eerder dit seizoen een pauze in vanwege fysieke problemen, maar keerde vorige maand terug in koers en in de Classic Grand Besançon streed hij alweer mee om de overwinning. Achter Biniam Ghirmay, Andrea Vendrame, Axel Zingle en Nairo Quintana werd hij vijfde. Aurélien Paret-Peintre, ook een renner met mogelijkheden èn begin dit seizoen de winnaar van de GP La Marseillaise, is de laatste naam in de Franse ploeg.

Nederland reist met Bauke Mollema als kopman naar Trentino af. De oud-winnaar van de Ronde van Lombardije is vaak op de afspraak in de Italiaanse heuvels en was begin dit seizoen nog de winnaar van de Trofeo Laigueglia en tweede in de GP Industria e Artigianato. Deze zomer won hij op zijn Mollema’s de Touretappe naar Quillan en was hij vierde in de olympische wegkoers. Veel last van een jetlag leek hij vervolgens niet te hebben, want in de Clásica San Sebastián reed hij naar de tiende plaats. Het EK is zijn eerste koers na een break van enkele weken.

Aanvankelijk maakte ook Dylan van Baarle deel uit van de selectie, maar de winnaar van Dwars door Vlaanderen moest zich geblesseerd afmelden. Jan Maas van het continentale Leopard werd als vervanger opgeroepen. De klimmer was vorige maand tiende in de Sazka Tour. Ide Schelling liet zich deze zomer zien door vijf dagen de bolletjestrui te dragen. Dat de renner uit Den Haag veel in zijn mars heeft, liet hij dit seizoen zien met onder meer een overwinning in de GP Aargau en onlangs zijn tweede plaats in de Tour of Norway.

Bauke Mollema – foto: Cor Vos

Julius van den Berg reed afgelopen maand naar een fraaie etappezege in de Ronde van Polen. In de slotetappe bleef hij met een kopgroep het aanstormende peloton net voor, waarna hij Alexis Renard, Matteo Jorgenson en Gianni Moscon klopte. Nick van der Lijke is aan een sterke periode bezig. De Riwal-renner won al de Franse etappekoers Kreiz Breizh en reed dan in de PostNord Danmark Rundt naar de vierde plaats. Onlangs nog had hij een belangrijk aandeel in de zege van zijn land- en ploeggenoot Elmar Reinders in de Deense eendaagse Rent Liv Løbet Skive.

Bij Slowakije springt de naam van Peter Sagan natuurlijk gelijk in het oog. Naast drie wereldtitels heeft hij ook een Europese titel achter zijn naam staan, namelijk de editie van 2016 in het Franse Plumelec. De Slowaak moest vanwege de gevolgen van een val de Tour vroegtijdig verlaten en hervatte afgelopen week in de Benelux Tour de koers. Hij sprintte naar twee vierde en een zesde plek en werd tiende in de slotrit naar Geraardsbergen. Zijn benen zijn dus in orde om te proberen voor een tweede Europese titel te gaan.

Bij Noorwegen kan Alexander Kristoff opgaan voor zijn tweede Europese titel. De sterke renner heeft een goede augustusmaand achter de rug met ereplaatsen in de Arctic Race of Norway en de Tour of Norway en twee etappezeges in de Deutschland Tour. Kristoff kan zich zoals weinig andere renners toeleggen op een eendagskoers en komt na een zware wedstrijd vrijwel altijd aan de oppervlakte. Hij wordt bijgestaan door onder meer Odd Christian Eiking, die zeven ritten aan de leiding van de Vuelta a España stond, en Markus Hoelgaard.

Alexander Kristoff – foto: Cor Vos

Klassiekerspecialist Iván García en David De la Cruz voeren de Spaanse selectie aan. De selectie van Spanje was een hele puzzel, omdat mannen als Alex Aranburu, Alejandro Valverde en Carlos Verona vanwege valpartijen in de Vuelta niet beschikbaar zijn. García heeft wel een tegenvallende Benelux Tour achter de rug. Op het EK hoopt hij op zijn benen uit de Ronde van Zwitserland en de Tour de France. De la Cruz beëindigde vorig weekend de Vuelta a España op de zevende plaats, een evenaring van zijn beste resultaat in de Spaanse ronde.

De broers Ion en Gorka Izagirre moeten García mogelijk positioneren in de finale, maar kunnen de koers tevens in een eerder stadium al hardmaken. Mikel Landa keert tijdens het EK terug in koers na zijn opgave in de Vuelta. Het is onduidelijk in welke vorm hij in Trento aan de start verschijnt. Imanol Erviti moet voor de nodige ervaring in de Spaanse ploeg zorgen. De jonge allrounder Roger Adrià en sprinter Antonio Jesús Soto, goed voor drie top 10-klasseringen in de Vuelta, maken de Spaanse selectie compleet.

Bij Duitsland zijn Simon Geschke, Jonas Rutsch en Jannik Steimle de enige profrenners, al heeft Miguel Heidemann wel een contract bij B&B Hotels op zak. Rutsch liet zijn hardrijdkwaliteiten meermaals zien, al wist hij die nog niet te verzilveren. Steimle is aan een net tweede profseizoen bezig en was twaalfde in de Deutschland Tour en vijftiende in de PostNord Danmark Rundt. De ploeg bestaat verder uit Jonas Rapp, winnaar van de Giro della Friuli-Venezia Giulia, Immanuel Start, winnaar van de Ronde van Bulgarije, en de talenten Florian Lipowitz en Georg Steinhauser.

Gino Mäder – foto: Cor Vos

Bij Zwitserland treffen we de naam van Vuelta-revelatie Gino Mäder aan. Na drie weken vond de renner van Bahrain-Victorious zichzelf terug op de vijfde plaats in het eindklassement. Dat hij het ook kan afmaken, bewees hij wel met etappezeges in de Giro en de Ronde van Zwitserland. Ook staat natuurlijk die rit in Parijs-Nice nog op het netvlies, waar hij in extremis door Primož Roglič voorbijgereden werd. Marc Hirschi is een renner om weer steeds meer rekening mee te houden. Onlangs was hij alweer zevende in de lastige heuvelrit naar Houffalize in de Benelux Tour.

João Almeida is de grote troef bij Portugal. Dit jaar boekte hij met het Portugees kampioenschap tijdrijden zijn eerste profzege en dat bleek de opmaat voor meer successen. Vorige maand won hij namelijk twee etappes en het eindklassement in de Ronde van Polen. Op het EK-parcours kan de nieuwe aanwinst van UAE Emirates zijn slag slaan op de klim op het lokale parcours, om dan te proberen solo naar de streep te rijden. Met Rui Oliveira, die goed uit de Vuelta is gekomen, en Rui Costa hebben de Portugezen verschillende opties.

Andere namen op de deelnemerslijst om in meer of mindere mate rekening mee te houden zijn Pavel Sivakov (Rusland), Sam Bennett (Ierland), Jakub Kaczmarek (Polen), onlangs winnaar van de Ronde van Roemenië, Felix Großschartner, tiende in de Vuelta, en de nummer zes van de Deutschland Tour Marco Haller (Oostenrijk), Zdeněk Štybar (Tsjechië), Rein Taaramäe (Estland), etappewinnaar in de Vuelta, Mark Padun (Oekraïne) en Aleksandr Riabushenko (Belarus). Tot slot, Denemarken ontbreekt en daarom staat iemand als Kasper Asgreen niet aan het vertrek.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Sonny Colbrelli
*** Remco Evenepoel, Matej Mohorič
** Benoît Cosnefroy, Bauke Mollema, Peter Sagan
* Romain Bardet, Alexander Kristoff, Tadej Pogačar, Matteo Trentin

Website organisatie
Deelnemerslijst

Weer en TV

De maximumtemperatuur ligt zondag rond de 28 graden, meldt Weeronline. Stapelwolken kunnen ’s middags in de bergen uitgroeien tot een onweersbui. De kans dat zo’n bui de koers treft, is zo’n 20 procent.

De wegkoers voor mannen op zondag 12 september is rechtstreeks te volgen via Sporza op Eén (vanaf 14.00 uur), bij de NOS (vanaf 13.10 uur) en op Eurosport (vanaf 13.15 uur).