Youri IJnsen

• maandag 26 juli 2021 om 07:00

Nederlandse en Belgische wielerfans zullen deze Olympische Spelen wellicht met meer aandacht naar het mountainbiken kijken dan voorheen. Dat heeft zo z’n reden. Hoe ziet het parcours eruit en wie zijn de grootste kanshebbers op het goud? WielerFlits blikt vooruit op de wedstrijd van maandag 26 juli!

De nieuwe edtie van RIDE Magazine is nu verkrijgbaar! Onze nieuwe 188 pagina’s dikke voorjaars-editie staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Mathieu van der Poel, Lotte Kopecky, Demi Vollering, Sepp Kuss en Matej Mohoric. Verzeker je van jouw exemplaar en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

Historie

In de jaren zeventig van de vorige eeuw begon het mountainbiken te groeien. Bakermat van de sport is Californië in de Verenigde Staten. Niet dat er voor die tijd niet offroad werd gefietst, maar destijds werd er in die staat voor het eerst een fiets ontwikkeld met dikke banden, een snel schakelmechanisme, drum brakes en vering in de voor- en achtervork. Het bleek een gouden zet en de mountainbikesport was geboren. In 1983 werd in de Verenigde Staten het eerste nationale kampioenschap ter wereld gehouden, waarna het enthousiasme oversloeg naar Europa en Australië. De UCI omarmde de sport en organiseerde in 1990 het eerste WK.

De strijd om de regenboogtrui vond uiteraard plaats in de Verenigde Staten, in Durango (Colorado) om precies te zijn. Het mag dan ook geen verrassing heten dat het Amerikaanse Atlanta de eer had om in 1996 het mountainbiken voor het eerst aan het olympische programma toe te voegen. De crosscountry betrof toen nog een veel langere wedstrijd, zeven grote ronden over een totale afstand van bijna vijftig kilometer. In het Georgia International Horse Park in Conyers schreef Bart Brentjens die dag geschiedenis. Na twee uur, zeventien minuten en 38 seconden kwam hij als eerste over de streep in 1996.

Brentjens won als eerst ooit mountainbike-goud – foto: Cor Vos

Zijn voorsprong op de Zwitserse pionier Thomas Frischknecht betrof meer dan tweeënhalve minuut. De nummer vier in de uitslag moest al zeven en een halve minuut toegeven op Brentjens, die in de RIDE Zomerspecial alles vertelt over zijn gouden race. Vier jaar later in Sydney stond het mountainbiken opnieuw op het olympische programma; het zou een blijvertje zijn. De Fransman Miguel Martínez greep er het goud, terwijl er op ruim een minuut zilver was weggelegd voor de Belg Filip Meirhaeghe. In dat jaar zien we ook deelnemers als Cadel Evans en Michael Rasmussen, die later furore maakten op de weg.

In Athene werd de afstand van de wedstrijd voor het eerst naar beneden gebracht. Nog steeds werden er zeven rondes gereden, maar de totale afstand bedroeg toen 43,3 kilometer. Mountainbike-grootheid Julien Absalon veroverde daar de titel, al was er acht jaar na goud nu brons weggelegd voor een herrezen Brentjens. Zelf schaalt hij beide medailles ‘misschien wel even hoog’ in. Roel Paulissen viel namens België dat jaar net buiten het eremetaal; hij werd vierde. Vier jaar later waren in Peking de weersomstandigheden enigszins vergelijkbaar met hoe ze nu zijn in Tokio. Ook was de koers weer korter gemaakt.

Sven Nys in Peking – foto: Cor Vos

Ze kregen toen een parcours voorgeschoteld van ruim 35 kilometer. Er stond echter opnieuw geen maat op Absolon, die de latere nummer twee in de Tour de France Jean-Christophe Péraud achter zich liet. De toen nog piepjonge Nino Schurter werd derde, terwijl crosslegende Sven Nys namens België als negende finishte. In Londen (2012) was de afstand opnieuw hetzelfde en zo zou het ook in de jaren erna ook zijn. Jaroslav Kulhavý rekende in Groot-Brittannië na een spannende strijd in een sprint met twee af met Schurter. Rudi van Houts werd zeventiende namens Nederland, de Belg Kevin Van Hoovels werd negentiende.

Laatste winnaars olympisch goud
2016: Nino Schurter
2012: Jaroslav Kulhavý
2008: Julien Absalon
2004: Julien Absalon
2000: Miguel Martínez
1996: Bart Brentjens

Vorige editie

In het voorjaar van 2016 had Mathieu van der Poel zich tevergeefs geprobeerd te plaatsen voor de Olympische Spelen. Toenmalige wereldkampioen op de weg Peter Sagan stond wel aan de start. De Slowaak komt van origine uit de mountainbike- en crosswereld en zag daar in Rio de Janeiro meer kansen op dan op de weg. Hij moest als allerlaatste starten in een deelnemersveld van 49 renners. The Hulk had er maling aan, want na een uitstekende start schoot Sagan als tweede van de startstrook af. Na een uitstekende openingsronde reed de Slowaak echter lek, waarna hij van het strijdtoneel verdween en later ook moest opgeven.

Vooraan in de koers reden Nino Schurter – die in die jaren meervoudig wereldkampioen werd en uitgroeide tot misschien wel de beste mountainbiker ooit – en titelverdediger Jaroslav Kulhavý weg. De twee bleken aan elkaar gewaagd. Pas op twee rondes voor het einde slaagde de Zwitser erin om met een splijtende demarrage bergop de Tsjech van zich af te schudden. Onbedreigd reed Schurter daarna naar goud, nadat hij ook al brons en zilver in zijn kast had hangen. Kulhavý moest in de slotfase veel prijsgeven, maar verzekerde zich wel van de tweede plek. Carlos Coloma klopte daarachter Maxime Marotte voor brons.

Olympische Spelen 2016, Mountainbike Crosscountry mannen (34,5 kilometer)
Nino Schurter in 1u33m28s
Jaroslav Kulhavý +50s
Carlos Coloma +1m23s
4. Maxime Marotte +1m33s
5. Jhonnatan Botero +2m16s
11. Ruben Scheire +4m08s
Volledige uitslag
Verslag uit 2016

Nino Schurter is regerend Olympisch kampioen – foto: Cor Vos

Parcours

De mountainbike-wedstrijden vinden niet plaats in Tokio, maar op het terrein van het Japanse wielercentrum in de stad Izu (prefectuur Shizuoka). Daar is een parcours uitgetekend van 4,1 kilometer lang met daarin per ronde 150 hoogtemeters. Het precieze aantal rondes zal de organisatie nog bepalen, maar waarschijnlijk zijn dat er negen. De omloop is een speeltuin voor de intervaltypes. Het is vrijwel nergens vlak en rechtdoor, maar het gaat constant op en af met veel draaien en keren. Een beetje de Amstel Gold Race in het klein, misschien. Ook vinden we in Izu geen lange beklimmingen terug. Explosief werk, dus.

Na een brede startstrook beginnen de mountainbikers meteen aan een steil klimmetje, gevolgd door twee lijnen en een bredere afdaling. Hier is in de openingsronde genoeg ruimte te vinden om je positie te kiezen. De eerste singletrack volgt pas op het eerste wat langere klimmetje van de dag. Inhalen is daar niet mogelijk en ook in de afdaling zet die singletrack zich door totdat je de eerste kilometer van het parcours gehad hebt. Vervolgens komt de eerste rock garden aan bod, waarbij de renners met serieuze hoogteverschillen te maken krijgen. In drie trappen gaat het vrij steil over grote rotsblokken naar beneden.

Er is daar ook sprake van een B-lijn, die doorgaans iets makkelijker is. Het nadeel daarvan is dat je er zo’n tien seconden mee verliest en dat is killing op dit parcours, dat nauwelijks rustmomenten kent. Na de materiaalzone duiken de mountainbikers opnieuw het bos in. Daar snellen ze door de bomen door, waarbij ze voor veel verschillende lijnen kunnen kiezen en te maken krijgen met off camber-paden (schuin aflopende stroken, in de breedte). Na een heel steile afdaling, volgt dan een – voor Tokio-begrippen – wat langere klim. Deze klim is zeker naar de top toe iets breder, waardoor er voor de atleten ruimte is om in te halen.

Vervolgens volgt er een wat langere, snelle en technische afdaling over een aantal obstakels, rotsblokken en boomwortels. Eenmaal aan het einde moet je opnieuw snelheid maken, want kort daarna wacht de Sakura Drop met op de achtergrond Mount Fuji. Je rijdt hier op een aantal grote keien af, waarna je gelanceerd door de lucht vliegt. Het hoogteverschil bedraagt hier toch ruim anderhalve meter en je springt in een blind gat. Vervolgens duik je na de landing een razendsnelle afdaling in met een aantal jumps en double jumps. Daarna volgt een ietwat langer, vlak stuk. Hier kun je eventjes kort recupereren en wat water drinken.

Daarna moeten de renners zich opmaken voor de Wasabi-sectie, het zwaarste klimmetje van het parcours. Daar kunnen de klimmers onder de mountainbikers wellicht iets forceren, want het is behoorlijk steil. Enig nadeel is dat ook deze helling opnieuw niet heel lang is. De afdaling is wel aan de lange kant en is deze keer wel heel technisch met veel bochten kort op elkaar. Eenmaal beneden volgt een langer recht stuk, dat tegen het einde vals plat omhoog loopt en uitmondt in de materiaalzone. Daarna duiken de renners weer het bos in en beginnen ze andermaal aan een kort klimmetje. Deze loopt best goed en is niet heel lastig.

Eenmaal boven moeten de mountainbikers zich in de tweede rock garden smijten. Deze is beduidend minder lastig dan de rock garden aan het begin van de omloop. Eenmaal via de rotsblokken beneden gekomen, rijden de renners af op een stapel keien. Die moet je vol op rijden en ook weer vol af, zonder te zien wat zich daarachter bevindt. Vervolgens begint een langere, makkelijke, soepele en snelle afdaling. Je kunt hier niet freewheelen, want door de obstakels en bochten moet je je concentratie blijven vasthouden. Tot slot volgt er nog één steil klimmetje vlak voor de finishstrook. Daardoor begin je de eindsprint nagenoeg vanuit stilstand. De laatste tientallen meters naar eeuwige roem lopen valsplat omhoog.

Bekijk deze video en analyse, waarin Bart Brentjens de details van het parcours tot in de puntjes bespreekt.

Aantal ronden: 9
Afstand: 36,9 kilometer
Hoogtemeters: 1350

Start:  08.00 uur / 15.00 uur
Finish:  tussen 09.30-10.00 uur / tussen 16.30-17.00 uur

Favorieten

Met een spectaculair parcours en ’s werelds allerbeste mountainbikers, belooft de olympische crosscountry komende maandag 26 juli uit te draaien op een prachtige strijd voor goud, zilver en brons. De intervaltypes zijn in het voordeel, maar op de zeer technische omloop ligt gevaar op de loer. Je mag geen moment verslappen en moet het kunnen opbrengen om anderhalf uur de volledige focus en concentratie vast te houden. Eén foutje kan op de Izu MTB Course fataal zijn. Maar wie kunnen we aan het front verwachten, wat zijn de sterke punten van de topfavorieten en hoe liggen de kaarten op tafel? Een overzicht!

Mathieu van der Poel geldt als topfavoriet – foto: Cor Vos

Hij heeft er vijf jaar op moeten wachten, maar nu is the waiting game voor Mathieu van der Poel ten einde. Sinds 2016 rijdt de 26-jarige Nederlander rond met één hoofddoel: olympisch goud op de mountainbike in Tokio. Sinds dat moment heeft het multitalent de aansluiting met de wereldtop gevonden. Dit seizoen reed MVDP alleen twee Wereldbekers.

Hoewel hij in Albstadt en Nové Město niet verder kwam dan plek zeven en twee, liet de veelvraat er in de Tour de France geen gras over groeien. Van der Poel is misschien wel in zijn beste vorm ooit. Hij start op plek negen en dat is op de tweede startrij. Grote vraag is: in hoeverre is hij geacclimatiseerd? Hij kwam pas donderdag aan in Izu. Is dat antwoord ‘ja’, dan vindt Van der Poel hier een parcours dat op zijn lijf geschreven is.

Pidcock legde Van der Poel op het rooster in Nove Mesto – foto: Cor Vos

Sinds 2016 werd er uitgekeken naar een duel tussen de kroonprins en de koning van het mountainbiken – daarover straks meer. Niets van dat, want Tom Pidcock ontpopte zich dit seizoen tot de grote uitdager van Van der Poel. Het toptalent van INEOS Grenadiers wist voor dit jaar dat hij via de achterdeur naar de Spelen moest. Het kiertje werd wel heel klein, maar de 21-jarige Brit glipte er toch door.

Pidcock is regerend wereldkampioen crosscountry bij de beloften en is sinds dinsdag in Izu. Bij de elite behaalde hij in Nové Město meteen zijn eerste Wereldbeker-zege. Met een splijtende demarrage bergop liet hij daar Van der Poel achter. Hij brak begin juni echter zijn sleutelbeen. De Brit – die op de vierde startrij staat – gaf in wegkoersen en de Wereldbeker in Les Gets onlangs nog niet thuis. Is hij fit genoeg?

Mathias Fluckiger boekte dit jaar de meeste zeges – foto: Bartek Wolinski / Red Bull Content Pool (archief)

Op basis van explosiviteit kennen de Nederlander en de Brit hun gelijke niet in dit startveld. Rondom beiden hangt een beetje een rookgordijn door enerzijds het late afreizen en anderzijds het herstel van zijn blessure. En waar twee honden vechten om een been, gaat de derde ermee heen. Beide kemphanen mogen in Japan Mathias Flückiger absoluut niet onderschatten. Voor de 32-jarige Zwitser van Thömus RN-Swiss Bike is het nu of nooit voor een olympische titel.

Hij won dit jaar al zijn HC- en Class 1-wedstrijden, werd Zwitsers kampioen op de crosscountry én hij won de laatste twee Wereldbekers in respectievelijk Leogang en Les Gets. Flückiger is dus in topvorm en hij is heel stuurvaardig. Dat is nodig hier. Eén manco: zijn sprint is niet sterk genoeg, dus zal hij moeten wegrijden.

Victor Koretzky op de stenen van Nove Mesto – foto: Cor Vos

Frankrijk leverde op zes olympisch kampioenen al drie keer de winnaar. Ook nu hebben ze meerdere troeven in handen, waarbij Victor Koretzky geldt als de grootste kanshebber op eremetaal. De 26-jarige mountainbiker won in 2021 al zeven keer op verschillende niveau’s. Zijn grootste seizoenszege behaalde hij zonder twijfel in Albstadt, waar de renner van KMC-Orbea de eerste Wereldbeker van het seizoen won.

In de slotronde antwoordde hij op een demarrage van mountainbikelegende Nino Schurter, om hem daarna met een contra-attaque achter te laten. De Fransman is na Flückiger de nummer twee op de UCI Ranking, maar tijdens de laatste wedstrijden deed hij niet mee om winst. Koretzky komt echter altijd bovendrijven op dit soort omlopen. Opgepast!

Ondrej Cink vliegt an het hele seizoen – foto: Cor

Waar Flückiger de laatste weken zijn topconditie niet onder stoelen of banken steekt, doet Ondřej Cink dat ook niet. De 30-jarige Tsjech reed net als Van der Poel overigens met de Tour de France zijn laatste wegwedstrijd, al was dat wel de editie van 2017. Cinkie – zoals zijn bijnaam luidt – reed vier jaar geleden één seizoen op de weg bij Bahrain Merida. Daarna focuste de renner van Kross-Orlen zich weer volledig op mountainbiken.

Cink is al het gehele jaar superconstant. In alle Wereldbekers eindigde hij op het podium, maar de grote zege ontbreekt nog. Dat zou hier kunnen, maar dat ligt niet meteen voor de hand. De Tsjech is namelijk een echte klimmer en die zijn op dit parcours vol met heel korte klimmetjes in het nadeel. Al Cinkt de moed hem vast niet in de schoenen.

Met de wereldkampioen Sarrou moet je altijd rekening houden – foto: Cor Vos

Als gezegd hebben de Fransen nog een cartouche om af te schieten in hun equipe. En wat voor een: Jordan Sarrou. De 28-jarige mountainbiker van het fabrieksteam Specialized Racing is de regerend wereldkampioen. Hij veroverde die titel vorig najaar met overmacht in het Oostenrijkse Leogang, dat bekendstaat als een parcours dat zich meer leent voor de klimmende types. Daar komt Sarrou het beste tot zijn recht. Dat was op de weg ook zo.

In 2016 reed Sarrou nog de zware Tour de Savoie Mont Blanc, waar hij in een klimtijdrit alleen voormalig toptalent Adrien Costa, Ruben Guerreiro en Enric Mas voor moest laten. Enfin, ook dit seizoen staat hij er. Zijn vorm is stijgende; Sarrou deed in de Wereldbeker van Les Gets mee voor winst. Piekt hij op het goede moment?

Schurter in zijn hoogtij dagen, na een nieuwe wereldtitel in Lenzerheide – foto: PhotoPress.be

Voor wie scannend leest en zoekt naar de naam van Nino Schurter: daar is ‘em! De 35-jarige Zwitser is achtvoudig wereldkampioen, titelverdediger en misschien wel uitgegroeid tot de allerbeste mountainbiker aller tijden. Jarenlang quasi-onverslaanbaar. Het was niet voor niets dat Van der Poel in 2019 zo blij was na zijn zege in Nové Město, toen hij de Zwitser eindelijk pakte in een rechtstreeks duel. De kroonprins die de koning versloeg. Dat had hier in 2020 het gouden gevecht moeten zijn.

We zijn echter een jaar verder. En eerlijk is eerlijk: Schurter is intussen zijn glans verloren. Nergens had hij dit jaar zijn kenmerkende versnelling; Flückiger was hem overal de baas. Hij lijkt op zijn vierde Olympische Spelen dan ook niet meer opgewassen te zijn tegen Van der Poel, Pidcock en zijn landgenoot. Maar het blijft wel Schurter… Die mag je nóóit onderschatten.

Avancini (links) stond al eens met Mathieu van der Poel op het podium – foto: Corendon-Circus (2019)

We krijgen hier ook het beste van twee generaties tegen elkaar. Jonge toppers als Van der Poel, Pidcock, Koretzky en nog een aantal outsiders die zo volgen, tegen de oude garde met Flückiger, Cink, Schurter én Henrique Avancini. De 32-jarige Braziliaan is meervoudig kampioen van zijn land en won – weliswaar in een door corona gemankeerd seizoen – vorig jaar het eindklassement van de Wereldbeker.

Avancini rijdt voor Cannondale Factory Racing en wisselt crosscountry-wedstrijden af met de Marathon-discipline. Daarin werd hij in 2018 wereldkampioen en ook won hij meerdere etappes in de bekende en loodzware Cape Epic. Met zijn uithoudingsvermogen zit het snor en hij komt goed tot zijn recht op technische omlopen. Dat maakt Avancini echt een dark horse voor goud.

Cooper (midden, wit) achter Van der Poel en naast Pidcock – foto: Cor Vos

Avancini is een van de weinige mountainbikers van buiten Europa die zich kan meten met de wereldtop. Dat geldt ook voor Anton Cooper. Samen met de intussen in verval geraakte Samuel Gaze (die tegenwoordig koerst voor de opleidingsploeg van Alpecin-Fenix) moet hij het Nieuw-Zeelandse mountainbiken naar een hoger plan tillen. Niet gek, want de intussen 26-jarige renner van Trek Factory Racing werd in het verleden al wereldkampioen bij de junioren (2012) en de beloften (2015).

Bij de profs wacht Cooper nog wel op aansluiting met de absolute wereldtop, maar Angelsaksen kunnen op de Olympische Spelen altijd iets extra’s. Het parcours moet Cooper liggen en met zijn derde plek in Leogang liet hij zien dat zijn vorm goed is. Zorgt hij voor de typische olympische verrassing?

Milan Vader in actie tijdens het WK 2019 – foto: Orange Pictures

Alle ogen bij Nederland zijn gericht op Van der Poel. Bondscoach Gerben de Knegt heeft echter nog een ijzer in het vuur. Als alles op een goede dag samenvalt, dan is namelijk ook Milan Vader in staat om een medaille mee naar huis te nemen. De 25-jarige Zeeuw werd in 2020 achter Avancini tweede in het eindklassement van de Wereldbeker. In de dubbele manche in Nové Město – dat van de Wereldbekers qua parcours het dichtst bij Tokio in de buurt komt – pakte de jongeling daar toen een tweede en derde plek.

Vader staat ook niet voor niets zevende op de UCI Ranking en mag ook vanaf de eerste startrij starten, in tegenstelling tot Van der Poel. Dit jaar komt het er bij Vader nog niet echt uit, maar dat kan hij in de wedstrijd als underdog prima gebruiken.

Hatherly (links) zij an zij met Sarrou en Schurter – foto: Cor Vos

In totaal doen er op de Izu MTB Course 38 deelnemers mee. Daarbij vrijwel alle wereldtoppers. Nog zo’n niet-Europeaan die zich daar kranig tussen verweert, is Zuid-Afrikaans kampioen Alan Hatherly. De 25-jarige renner van Cannondale Factory Racing werd in 2018 wereldkampioen bij de beloften en lijkt ook bij de elite zijn draai gevonden te hebben. In de Wereldbekers van dit seizoen maakte hij een sterke indruk.

In Albstadt werd Hatherly achtste, gevolgd door een zesde plek in Nové Město en een vierde stek in Les Gets. Op het klimparcours in de Franse Alpen kun je jezelf niet verstoppen. Dat is altijd een eerlijke wedstrijd en daarom kunnen we concluderen dat Hatherly prima in vorm is. Vijf jaar geleden in Rio de Janeiro werd hij 26ste.

Luca Braidot moet de Italiaanse eer hoog houden – foto: Cor Vos

Het kransje met outsiders op de olympische titel is nihil. Toch willen nog een paar namen naar voren schuiven die met wat geluk op een goede dag op de verrassing kunnen spelen voor een medaille. Italië heeft het bijvoorbeeld voor elkaar gebokst om hier met het maximale aantal van drie renners te mogen starten, net als Zwitserland.

Frankrijk had ook rustig nog uit een vaatje kunnen tappen met toppers, maar moet het doen met twee afgevaardigden. Een zure appel, want Italië beschikt helemaal niet over een topper op dit moment. De 30-jarige Luca Braidot is echter een echte kampioenschapsrenner. Dan komt hij altijd bovendrijven, al is hij ook een meer klimmenstype. In Les Gets werd hij onlangs nog achtste, meteen zijn beste resultaat van dit seizoen.

Dascălu (links) op de rock garden in Nove Mesto – foto: Cor Vos

Pidcock gaat na deze Olympische Spelen pintjes drinken in Roemenië. De jonge Brit dankte zijn olympisch ticket namelijk aan Vlad Dascălu. De 23-jarige renner van Trek-Pirelli is een goede allrounder die op meerdere parcoursen uit de voeten kan. In 2019 werd hij wereldkampioen bij de beloften, maar de stap naar de elite lijkt hij zonder moeite te maken. Op zowel zijn eerste EK als WK bij de profs vorig jaar, werd hij elfde.

In Leogang finishte Dascălu daarnaast vorige maand nog als vijfde in een van de Wereldbekers. Dascălu kan op een goede dag voor een verrassing zorgen. De Deense wielerbond deed dat op voorhand al: het selecteerde niet het grillige toptalent Simon Andreassen, maar Sebastian Fini Carstensen uit de stal van Bart Brentjens. Hij moet net als Jens Schuermans – de enige Belg – hopen op een top 10-plek.

Belgisch kampioen Jens Schuermans – foto: Cor Vos

Favorieten volgens WielerFlits
**** Mathieu van der Poel
*** Tom Pidcock, Mathias Flückiger
** Victor Koretzky, Ondřej Cink, Jordan Sarrou
* Nino Schurter, Henrique Avancini, Anton Cooper, Milan Vader

Website organisatie

Volgorde startrijen (38 deelnemers)
Eerste rij
Nino Schurter (1)
Mathias Flückiger (2)
Henrique Avancini (3)
Jordan Sarrou (4)
Ondřej Cink (5)
Gerhard Kerschbaumer (6)
Victor Koretzky (7)
Milan Vader (8)

Tweede rij
Mathieu van der Poel (9)
Alan Hatherly (10)
Vlad Dascălu (11)
Luca Braidot (12)
Anton Cooper (13)
David Valero (14)
Maximilian Brandl (15)
Nadir Colledani (16)

Derde rij
Filippo Colombo (17)
Sebastian Fini Carstensen (18)
Bartłomiej Wawak (19)
Christopher Blevins (20)
Anton Sintsov (21)
Manuel Fumic (22)
José Gerrardo Ulloa (23)
Jens Schuermans (24)

Vierde rij
Jofre Cullell (25)
Daniel McConnell (26)
Erik Hægstad (27)
Tom Pidcock (28)
Martin Vidaurre (29)
Maximilian Foidl (30)
Kohei Yamamoto (31)
Luiz Henrique Cocuzzi (32)

Weer & TV

Het is in Tokio behoorlijk heet op het moment en ook de luchtvochtigheid kan de deelnemers problemen bezorgen. Schrale troost: verschillende weerstations voorspellen ’s middags Japanse tijd veelal bewolking en er is kans op regen. Dat betekent dat er meer zuurstof in de lucht zit. Het kwik stijgt tot 28 of 29 graden Celsius en er staat een zwakke wind uit het noordwesten.

Er kan echter nog het een en ander veranderen, want er is een tropische storm op komst. Het is nu nog onduidelijk waar en wanneer deze storm aan landt komt en of de mountainbike-wedstrijden hier eventueel last van hebben of niet.

Voor wie de wedstrijden wil volgen is er goed nieuws. De NOS, Sporza en Eurosport zenden de titelstrijd allemaal uit. De uitzendingen beginnen vroeg, want de start van de wedstrijd is in Nederland en België om 08.00 uur. Voor de werkende mensen die niet live kunnen kijken, biedt WielerFlits een oplossing middels een liveblog. Daarin kun je via de chat ook het wedstrijdverloop bespreken.