Interview Tim Merlier werd gisteren oprecht vrolijk van zijn derde plaats in de Flandriencross. “Exact een jaar geleden bereikte ik hier mijn dieptepunt. Dat ik nu op dezelfde plaats een voorlopig hoogtepunt van mijn winter beleef, voelt goed”, glunderde de Belgische kampioen op de weg. Volgend voorjaar zou Merlier trouwens graag de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix rijden.

Tim Merlier reed in Hamme een tijdje op de vierde plaats, zo’n honderdtal meter achter Toon Aerts. “Gedomme, daar rijdt er eentje in mijn trui, dacht ik. Die moet ik nog pakken.” De 27-jarige Oost-Vlaming lacht smakelijk als hij het vertelt. “Een ronde later was ik bij Toon. Ik dacht al aan een spurtje. De Belgische kampioen in het veld tegen de Belgische kampioen op de weg die sprinten voor plaats drie. Het was mooi geweest.”

Maar Aerts kampte in de finale met kettingproblemen, zodat Merlier niet veel extra moeite meer moest doen voor zijn eerste podiumplaats in een klassementscross sinds februari 2018. “Lang geleden, ja. Weet je dat ik vorige winter uitgerekend hier mijn dieptepunt bereikte? Ik had het er deze week nog over met vrienden. Jongens die me in moeilijke tijden door dik en dun zijn blijven steunen. Ik was een jaar geleden naar Hamme vertrokken om mee te doen voor de prijzen.”

“Omdat dit altijd de periode van het jaar is geweest waarin ik stilaan naar mijn beste vorm toegroeide. Maar niet vorig jaar. Ik eindigde als vijftiende, op meer dan drie minuten van Mathieu. Het liep voor geen meter. Voorbij de aankomst zat ik diep. Ik herinner me dat ik met tranen in de ogen naar de camper reed. Hoe mooi zou het zijn om een jaar later het podium te halen, vertelde ik deze week. Geweldig dat het gelukt is.”

Dat er op een jaar tijd veel veranderd is, vertelt Merlier, die na het wegseizoen zijn shirtje van Corendon-Circus inruilde voor dat van Creafin-Fristads. “Waarom het nu zo goed gaat? In elk geval rijd ik deze winter zonder druk rond. Met dank aan die Belgische titel op de weg, natuurlijk. Dat zorgt voor mentale rust. Daardoor rijd ik al twee kilometer per uur rapper. Ook een belangrijke factor… Ik luister iets meer naar mijn trainer. Hij zal dit trouwens graag lezen, denk ik.”

Op stage met Van Aert
Merlier doelt op Erwin Borgonjon, de coach waar hij al jaren mee samenwerkt. “Vroeger trainde ik tot ik er bij neerviel. Kijk, ik ging met Wout (Van Aert, ex-ploegmaat, red.) op stage. Ik volgde mee het schema dat Wout afwerkte en ik kreeg daar mentaal ook een boost van! Al die uren, inclusief de blokkentraining met hem meedoen, dat voelde gewoon goed. Maar ondertussen is me wel duidelijk geworden dat ik dat gewoon niet aankon. Nu doe ik meer mijn eigen ding, en dat maakt blijkbaar een groot verschil.”

Net als Mathieu van der Poel, zijn ploegmakker op de weg, heeft Merlier geen nood aan lange rustpauzes. “Klopt. Ik voel me goed door af en toe eens vijf dagen de fiets aan de kant te zetten. Ik deed dat in september. Volgende maand ga ik nog eens zo’n week inplannen – ik moet nog met de ploegleiding bespreken wanneer – en na het WK veldrijden doe ik het nog een keer, voor ik dan aan het voorjaar begin. Dat houdt me voldoende fris. Dat weet ik ondertussen. En ik ben telkens snel terug in conditie.”

Merlier droomt ervan om volgend voorjaar zijn debuut te maken in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. “De finish van de Ronde van Vlaanderen ligt op vier kilometer van thuis. Wie zou er niet van dromen om in die Belgische kampioenentrui te mogen starten? Uiteraard wil ik dat graag. En Parijs-Roubaix is wellicht de klassieker die het best bij mijn mogelijkheden past. Al moet ik nog ontdekken of ik het allemaal wel aankan. Die kilometers… Dat is nieuw, hé. Misschien toch eerst kijken hoe ver ik geraak in Nokere Koerse?”

Vorige dinsdag werd hij nochtans gesignaleerd op het parcours van de Ronde van Vlaanderen. “Haha, dat wel. Omdat er zoveel wind stond, besloot ik in de Vlaamse Ardennen te trainen. Ik heb de laatste 130 kilometer van de Ronde afgewerkt. En daags nadien was ik tegen de wind in aan het fietsen en bleek ik niet ver van Roubaix te zijn. Ik ben dan maar eens doorgereden tot aan de Velodroom. Mooie combinatie is dat geworden.”