Kerckhoffs Raymond

• maandag 19 juli 2021 om 09:00

Analyse Tussen de kostbare wijnvelden van Saint-Emilion werd zaterdagmiddag tijdens de afsluitende tijdrit de vraag gesteld of deze editie van de Tour de France het predicaat Grand-Cru verdient?

De nieuwe edtie van RIDE Magazine is nu verkrijgbaar! Onze nieuwe 188 pagina’s dikke voorjaars-editie staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Mathieu van der Poel, Lotte Kopecky, Demi Vollering, Sepp Kuss en Matej Mohoric. Verzeker je van jouw exemplaar en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

De 108e editie van de Ronde van Frankrijk bracht topsport van een uitzonderlijk hoog niveau, maar de magneet van de Tour is nog altijd de strijd om de gele trui. Hoe langer er spanning in het klassement is, hoe groter de aantrekkingskracht is. Wat dat betreft heeft Tadej Pogacar de concurrentie slechts acht dagen lang de hoop gegeven dat de hoofdprijs in deze ronde nog een open strijd was.

Toch is de Tour de France zoveel meer dan alleen de strijd om de gele trui. De afgelopen drie weken hebben we renners gezien die fantastische nummers hebben opgevoerd. Het openingsdebat bracht al de onhoudbare demarrage van Julian Alaphilippe op de slotklim de Côte de la Fosse aux Loups.

Een dag later werd gedacht dat Mathieu van der Poel zelfmoord pleegde door op 18 kilometer van de streep voor de bonificatieseconden op de eerste passage van de Mûr-de-Bretagne te demarreren, maar in de laatste kilometer bleek hij op diezelfde klim nog een onhoudbare pijl op zijn boog die zo in de gele roos schoot.

Kleinzoon
De ode die kleinzoon Mathieu aan zijn overleden grootvader Raymond Poulidor bracht door zes dagen lang de gele trui te dragen was groots. Waar zijn papy PouPou er ondanks acht podiumplekken in Parijs nooit in slaagde om een keer het ‘maillot jaune’ te dragen, daar wist zijn nazaat al op zijn tweede Tourdag de magie van de belangrijkste trui uit de wielersport te ervaren.

foto: Cor Vos

Na zijn ‘onmogelijke’ nummer in Bretagne, maakte Van der Poel ook grote indruk in de tijdrit naar Laval. Al leverde zijn vijfde plek na afloop de nodige discussie op. Bracht zijn ploeg naar buiten dat het pas de tweede keer in 2021 was dat Van der Poel op de tijdritfiets zat, hij nooit in een windtunnel is geweest, geen gepersonaliseerd stuur had en een avond voor de beproeving in Laval nog speciale wielen had laten komen, daar wezen andere teams dit verhaal naar het rijk der fabeltjes. Een Pietje Bell-verhaal om de mythe rond ‘MVDP’ nog groter te maken en waar vrijwel de gehele wereld in mee is gegaan.

Het doet echter niks af aan de prestatie van Van der Poel. Zijn debuut in het grootste wielerspektakel was groots. En ook in zijn eeuwige tweestrijd met Wout van Aert scoorde hij weer punten. De aankomst op de Mûr-de-Bretagne was op het lijf van beide renners geschreven en daar toonde de Nederlander zich heer en meester. En ook het geel had Van Aert nog niet om zijn schouders.

Al had Van Aert bij Le Grand Départ in Bretagne wel het geldige excuus dat hij conditioneel nog niet honderd procent hersteld was van zijn blindedarmoperatie. Het was bij Jumbo-Visma bekend dat hij gedurende de ronde sterker moest worden. En daar is Van Aert op grootse wijze in geslaagd. Zijn prestatie in de heroïsche rit over tweemaal de Mont Ventoux (vanuit Sault en Bédoin) na een solo van 33,1 kilometer was heel groots. En die unieke prestatie kreeg nog een extra dimensie dankzij zijn indrukwekkende ritzege in de afsluitende tijdrit in Saint-Émilion en zijn ongelooflijke sprintzege op de Champs Elysées in Parijs.

Mark Cavendish – foto: Cor Vos

Record
Kijken we naar de sprinters dan was dit natuurlijk de Tour van Mark Cavendish. Zijn herrijzenis onder de hoede van Patrick Lefevere mag uitermate opmerkelijk worden genoemd. Waren binnen zijn team Sam Bennett en Fabio Jakobsen normaal op niveau geweest, dan was hij nooit voor deze Tour geselecteerd geweest.

En als je op 36-jarige leeftijd vijf jaar lang geen rit in de Ronde van Frankrijk gewonnen hebt, dan mag het hoogst exceptioneel worden genoemd wanneer je er weer vier aan je palmares weet toe te voegen. Dat hij het record van de allergrootste ooit Eddy Merckx met 34 ritzeges in de Tour evenaarde, tekent de unieke sprinterskwaliteiten die ‘King Cav’ de afgelopen veertien jaar in de Tour heeft gedemonstreerd.

In het klassement was er niemand opgewassen tegen Tadej Pogacar. Na de winst in de tijdrit in Laval hield hij in de eerst bergrit op weg naar Le Grand Bornand direct huis. Het was een prestatie die we niet meer gezien hadden sinds Marco Pantani in de Tour van 1998, toen hij op de Galibier in de aanval ging om de rit naar Les Deux Alpes te winnen. Pogacar deed zijn raid in de Haute Savoie over de Col de Romme en Col de la Colombière en wist al zijn concurrenten op minimaal 3.20 minuut achterstand te rijden.

Het grote verschil met de Tour van vorig jaar is dat Pogacar nu zelf de stempel op deze Tour drukte. Vorig jaar was dat zijn landgenoot Primoz Roglic, die tot op de voorlaatste dag naar La Planche des Belle-Filles de gele trui droeg. Al was Pogacar destijds ‘stiekem’ in de schaduw van Roglic al de grote held.

Vorig jaar wist Pogacar net als dit jaar twee bergritten en een tijdrit te winnen. Toen reed hij echter slechts één dag het geel, terwijl hij nu dertien dagen de leider in de wedstrijd was. Een rol die hij met verve droeg, waarbij zijn koersintelligentie en zijn koelbloedigheid opviel. Niets lijkt de 22-jarige renner in de weg te staan om de komende jaren de grote heerser op de Franse wegen te blijven.

Bergrecords
Pogacar realiseerde in september 2020 op vier bergtoppen (Peyresourde, Marie-Blanque, Grand-Colombier en Planche des Belle-Filles) de snelste tijd ooit. Dit jaar verbeterde hij de records op de Col de la Romme en de Col de Portet. Op de Alpencol reed hij het record van onder meer Alberto Contador en de Schleck-broers in 2009 met 19 seconden uit de boeken. Op de Portet stond alleen de tijd van Nairo Quintana van drie jaar geleden en tegenover de Colombiaan was ‘Pogi’ 34 seconden sneller.

Jonas Vingegaard – foto: Cor Vos

Wie zich ook in de boeken van de klimrecords nestelde was de grote revelatie van dit jaar Jonas Vingegaard. De Deen van Jumbo-Visma verpulverde de snelste tijd op het stuk tussen Chalet Reynard en de top van Mont Ventoux van Christophe Moreau in 2007 van 17.14 naar liefst 16.40 minuut. Met zijn tweede plek in het eindklassement is de 24-jarige Deen, die 3,5 jaar geleden nog op de visafslag werkte, een regelrechte sensatie. Hij zorgt er in zijn eentje voor dat Jumbo-Visma het in het klassement even goed doet als vorig jaar met Primoz Roglic, terwijl daar de hele ploeg drie weken lang voor op kop heeft gereden.

Vingegaards tweede plek in deze Tour zal wel een gat in de begroting van Jumbo-Visma slaan. De Deen staat in de salaristabel van de ploeg nog extreem laag ingeschaald en dit topresultaat zal gecompenseerd moeten worden. Net zoals zijn salaris richting 2022 nog behoorlijk aangepast dient te worden.

Veerkracht
De mentale veerkracht van de Nederlandse supermarktploeg in deze Ronde van Frankrijk verdient een groot compliment. Reeds in de derde rit wisten ze dat hun kopman Primoz Roglic een verloren strijd in deze Tour zou rijden en dat het voor schaduwkopman Steven Kruijswijk eveneens een onmogelijke opgave zou worden om zich van voren in het klassement te handhaven. Uiteindelijk bereikten slechts vier van de acht Jumbo-Visma-renners Parijs, maar met vier ritzeges en de tweede plek van Vingegaard verbeteren ze zelfs de prestaties van hun ‘Code Geel’ Tour van 2020. Noem het dit jaar maar ‘Code OK’.

Wout van Aert. foto: Cor Vos

Met Pogacar, Vingegaard, Van der Poel, Van Aert en Cavendish hebben we de vijf grote tenoren van deze ronde genoemd, die zich allen met exceptionele prestaties hebben laten gelden. En dat is wat het publiek ook wil. Natuurlijk verdienen voor Nederland Wilco Kelderman, Bauke Mollema, Wout Poels en Ide Schelling ook een groot compliment. Zij hebben topprestaties neergezet, al vallen die in het geweld van de magnificent five niet zo op. Zoals Tim Merlier en Dylan Teuns eveneens de Belgische driekleur hebben laten wapperen in de schaduw van dit vijftal.

Natuurlijk zijn er ook de nodige tegenvallers. En daarbij werd een fenomeen pas in het laatste weekeinde genoemd: een behoorlijke terugval in conditie door de coronavaccinatie. Reeds tijdens het NK op de weg werd WielerFlits getipt dat bepaalde renners op de VAM-berg niet optimaal presteerden door de vaccinatie. Vanwege het medisch geheim konden er geen namen genoemd worden.

Vaccinatie
Ook gedurende deze Tour werden we er andermaal op geattendeerd door een aantal ploegartsen dat bepaalde renners door de vaccinatie hun niveau niet haalden. Jakob Fuglsang was zaterdag de eerste die dit hardop wilde bevestigen. “De enige verklaring die we kunnen vinden, is dat ik mijn tweede coronavaccinatie heb gehad na de Ronde van Zwitserland. Die zou er voor kunnen zorgen dat ik mijn grenzen niet op kan zoeken, omdat mijn lichaam de vaccinatie nog aan het verwerken is”, vertelde Fuglsang tegen Cyclingnews.

Maar wie er niet zijn en wie zijn normale topvorm niet haalt, telt niet voor de winnaars van deze Tour. Je kunt de winnaars niet kwalijk nemen dat sommige concurrenten hun niveau niet haalden. De echte wielerliefhebbers zijn de afgelopen drie weken ruimschoots beloond met exceptionele prestaties van grote kampioenen. Zo krijgen ze wielersport van het hoogste niveau niet ieder jaar te zien.

Dus ja, de Tour de France 2021 krijgt het predicaat Grand Cru.