Er zijn dezer dagen gelukkigere renners dan Jelle Vanendert. Na een onzichtbare Tour de France en een val in de Tour of Britain, greep hij afgelopen week ook naast een selectie voor het wereldkampioenschap in Innsbruck. De 33-jarige renner van Lotto Soudal, die wel zijn beste voorseizoen in jaren achter de rug heeft, laat zich niet uit zijn lood slaan en blijft strijdvaardig: “Ik geloof nog steeds dat ik een klassieker kan winnen”, vertelt hij aan WielerFlits.

Vanendert is niet het type renner dat na een tegenslag met grootse woorden uitpakt, of een mediastorm op gang wil brengen. Steeds regeert zelfkennis en nuchterheid. Ook nu, na zijn gemiste selectie voor het WK. “Kevin (De Weert, red.) heeft mij voor de Tour of Britain netjes geïnformeerd en ik heb direct gezegd dat ik vrede nam met mijn niet-selectie. Ik heb hem zelfs niet om een reden gevraagd. Maar dat neemt niet weg dat ik er graag bij was geweest en ik denk dat ik mijn plek verdiend had. In alle eendagskoersen die ik dit jaar heb gereden, eindigde ik ofwel bij de eerste twintig, ofwel speelde ik een rol in dienst van de ploeg. Het WK is eenzelfde type koers, dan is het logisch dat je teleurgesteld bent als je je kansen niet mag verdedigen.”

Voor de Limburger was het een tweede tegenslag in korte tijd. Want ook de voorbije Tour de France – zijn eerste sinds 2012 – was te onzichtbaar voor wat je van een renner van het kaliber Vanendert mag verwachten. “Als ik puur naar mezelf kijk, dan denk ik dat ik niet genoeg heb gerust na het voorjaar”, geeft hij toe. “Ik wilde alweer goed zijn in de Ronde van België en de Dauphiné, en dat was misschien te vroeg. Ook in de kasseirit van de Tour had ik nog een goed gevoel. Maar daarna voelde ik me dag na dag leeglopen. Op een gegeven moment ben je louter van punt A naar punt B aan het rijden, dat heeft nog weinig met koersen te maken.”

Minder training
Nochtans was het voorjaar van Vanendert allesbehalve slecht. Hij schitterde als vanouds en wist daar ook sterke resultaten aan te koppelen. Met name zijn podiumplaats in de Waalse Pijl springt in het oog. “Zo zie je maar, een paar procentjes kunnen soms een wereld van verschil maken. Ik denk dat ik het in die koersen de afgelopen jaren nooit echt slecht heb gedaan, dat ik altijd op de afspraak was. Het verschil tussen een zeventiende en een derde plaats in de Waalse Pijl is conditiegewijs heus niet zo groot, maar voor de buitenwereld lijkt het dat wel. Het gaat over details.”

Heeft Vanendert dan echt niets aan zijn aanpak veranderd? “Toch wel”, antwoordt hij. “Het enige wat ik de voorbije winter anders heb gedaan, is dat ik minder getraind heb. Dat klinkt misschien gek, maar toch is het zo. Ik heb anderzijds wel intensiever getraind, waardoor ik er in mijn eerste koersen als de Ruta del Sol en de Ronde van Catalonië direct stond. Dat blijkt dikwijls de sleutel tot succes. Als alles meteen goed loopt, dan is het makkelijker om die lijn door te trekken omdat je iets hebt om op voort te bouwen. Zowel fysiek als mentaal. Ik voelde me bijzonder zelfzeker.”

Dat bleek terecht, want Vanendert had zomaar de Waalse Pijl kunnen winnen en was ook in de Baloise Belgium Tour succesvol. “Ik zou liegen als ik zeg dat het geen deugd doet om weer voor overwinningen te kunnen strijden. Daarvoor word je uiteindelijk toch renner. Vooral de Waalse Pijl was een hele mooie kans. Ik was daar eigenlijk gestart met de gedachte om er een lange sprint van te maken in dienst van Tim Wellens. Misschien niet ideaal, maar op die manier kon ik wel mijn eigen tempo opleggen en mijn eigen lijnen kiezen. Ik wist, wie na de bocht nog wat kan versnellen, komt redelijk kort in de uitslag als hij niet grandioos stilvalt. Dan is derde niet slecht.”

Mentor voor Lambrecht
Vanendert bevestigt zo het vertrouwen van Marc Sergeant. Die bleef hem jaar na jaar belonen met een contractverlengingen bij Lotto Soudal, ondanks het uitblijven van concrete resultaten. “Al is dat relatief’”, riposteert Vanendert. “Ik heb altijd gezegd dat ik er geen probleem mee heb om mij ten dienste van de ploeg te stellen, op die klassiekers in april na. Ik heb de voorbije jaren steeds top 20 in die klassiekers gereden. Als je een renner die dat kan geen contract meer gaat geven, dan blijven er weinig over die wel in de ploeg passen. Zo verrassend vind ik die verlengingen dus niet.”

Sinds de komst van CEO Paul De Geyter haken echter steeds meer gevestigde waarden af bij Lotto Soudal. Voelt Vanendert de druk om een contract af te dwingen toenemen nu de harde hand van De Geyter regeert? “Ik had dit jaar nog een doorlopend contract, dus ik heb me daar niet druk over gemaakt. Je hoort en leest natuurlijk over de moeizame onderhandelingen met André Greipel, maar wat mij betreft, zijn er zeker geen problemen geweest. Paul is natuurlijk al bijna 13 jaar mijn persoonlijke manager en Marc Sergeant ken ik intussen tien jaar. Ik denk dat ze weten wat ik waard ben. Ik zou na volgend jaar graag doorkoersen bij deze ploeg, maar ik sta ook open voor nieuwe dingen.”

Steeds meer zou Vanendert zich kunnen inwerken in de rol van mentor voor jong talent, iets wat hij ook nu al blijkt te doen. “In de mate van het mogelijke probeer ik mijn visie te geven. Er zijn altijd gasten die om raad komen vragen, maar of ze er effectief iets mee doen, dat is vaak een ander verhaal. Een andere visie kan verhelderend werken, maar anderzijds is het niet omdat iets voor mij heel goed werkt, dat iedereen daar beter van wordt. Ik vertel geen harde waarheden, iedereen moet zelf aanvoelen wat het beste werkt. Concreet gaat het dan bijvoorbeeld over het inplannen van hoogtestages, de samenstelling van hun programma, de soorten voeding, etc.”

Bjorg Lambrecht is een van de jonge talenten die momenteel het mooie weer maakt bij Lotto Soudal. “In de Ronde van Catalonië en het Baskenland heb ik met hem samen gereden en toen had ik al door hoeveel talent hij had”, vertelt Vanendert. “Hij wist zich daar telkens in de top 20, top 30 te plaatsen en geloof me, dat doe je niet zomaar als je nog maar pas van de beloften bent overgekomen. Zijn progressiemarge is enorm en zijn talent kan heel ver rijken. Hij is bovendien een slimme renner, die zichzelf goed kan inschatten en de koers goed kan lezen. Ik zie hem wel iets meer in de richting van een puncher evolueren dan een pure klimmer. Volgens mij heeft hij daar meer garantie om te winnen.”

Heilige maand
Vanendert ziet ook zijn eigen rol nog niet als uitgespeeld. Niet in de Tour – “de ene Tour is de andere niet, ik zie niet in waarom ik niet zou terugkeren?” – maar zeker niet in de klassiekers. “April blijft voor mij een heilige maand. Ik weet dat ik het intrinsiek in mij heb om een van die klassiekers te winnen, ook al zal dat nooit gemakkelijk zijn. Als ik mijn vorm van dit voorjaar terug kan vinden, dan wil ik er zeker nog eens voor gaan om eindelijk een klassieker te winnen. Ik merk dat mijn explosiviteit stagneert, maar nog niet afbot. Zolang dat het geval is, mag ik hoop koesteren en zeker nog niet worden afgeschreven.”