Nico Dick

• donderdag 8 april 2021 om 18:50

Waar Quinten Hermans (25) vorig jaar in augustus – toen in de Dauphiné – zijn zinnen op had gezet, doet hij acht maand later opnieuw in de Ronde van het Baskenland: de bergtrui bemachtigen in een WorldTour-rittenkoers. De Limburger van Intermarché-Wanty-Gobert moet wel nog voorbij… Tadej Pogacar.

Het Criterium du Dauphiné was vorige zomer de eerste WorldTour-rittenkoers in de carrière van Quinten Hermans, die het grote publiek vooral kent als veldrijder. Hermans wilde zich meteen in de kijker rijden, glipte in de openingsrit mee in de vroege vlucht en deed een gooi naar de bergtrui. Dat leek de Limburger ook te lukken, tot hij door een valpartij werd uitgeschakeld.

Hermans werd tot opgave gedwongen en zag meteen ook de rest van zijn wegseizoen in het water vallen. Meer zelfs, ook een groot deel van zijn wintercampagne bleek verbrod. Pas op het einde van het seizoen kwam hij opnieuw echt op toerental, bekroond met winst in de Ethias Cross in Eeklo. Daarna ging de focus opnieuw de weg.

“Koersen op de limiet”
Deze week hervatte Hermans de competitie in de Ronde van het Baskenland, als voorbereiding op de Ardennenklassiekers en zijn debuut in de Ronde van Italië. Maar ook in Baskenland liet hij zich in de eerste etappes al meermaals in positieve zin opmerken. In de tweede rit trok hij in de aanval en graaide een aantal punten in het bergklassement mee.

Gisteren én vandaag sprokkelde hij rustig verder. Voorlopig komt hij echter nog drie punten te kort om het shirt van de Sloveen Tadej Pogacar over te nemen. “Toch ben ik een tevreden man. Het was echt koersen op de limiet. In de twee eerste uren van de rit flirtten we constant met de 50 km/u. Het was niet echt het plan om vroeg aan te vallen en zo voor de ritzege te gaan want die laatste klim, de Erlaitz, is ontzettend zwaar.”

Bergklassement
“Ik liet alles een beetje op me afkomen want met dit sterke deelnemersveld wist ik niet goed wat ik vandaag waard zou zijn”, gaat Hermans voort. “Op het einde van de Erlaitz moest ik de favorieten laten gaan maar daarna heb ik me dubbel geplooid om de kloof nog te dichten. Ik wist namelijk dat ik nog wel iets in de tank had, of toch genoeg om te sprinten tegen al die klimmerstypes.”

“Zo bleek ook, ik ben heel blij met deze negende plaats. Voor mezelf maar zeker ook voor de ploeg. Maar ik ben nog niet voldaan, ik wil echt elke kans grijpen om me hier te tonen. Ofwel door een rit te winnen, ofwel door een nevenklassement mee te graaien. Die bolletjestrui zegt me wel wat maar ik weet natuurlijk dat zo’n klimmer als Pogacar niet de minste is. Hem eens dragen zou daarom ook al mooi zijn.”